Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie lubię czytać poezji. To jakby wchodzenie w butach w serce kogoś. Nierzadko ten ktoś zaprasza jak straganiarz do kramu. Książkę Ewy Adamskiej "Wiersze, wersy, wersety" czyta się inaczej. To jak spokojna rozmowa o sprawach najważniejszych... subtelnie pyta, czasem odpowiada, opowiadając o sobie, o mnie... Dzielą nas dziesiątki lat, doświadczenia, a słowa i odczucia Ewy są w tym momencie i w tym właśnie miejscu. To chyba cecha arcydzieła. Arcydzieła prawdy. Subtelna ofiara.
Książka jest doskonale przygotowana redakcyjnie: cudowne okładki, kartki, czcionka, Ewa bez skrzydła... Otwiera się ją jak osobę.

Nie lubię czytać poezji. To jakby wchodzenie w butach w serce kogoś. Nierzadko ten ktoś zaprasza jak straganiarz do kramu. Książkę Ewy Adamskiej "Wiersze, wersy, wersety" czyta się inaczej. To jak spokojna rozmowa o sprawach najważniejszych... subtelnie pyta, czasem odpowiada, opowiadając o sobie, o mnie... Dzielą nas dziesiątki lat, doświadczenia, a słowa i odczucia Ewy są...