Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba nie do końca tego się spodziewałam. Biorąc się za Blask choinki miałam z tyłu głowy poprzednią książkę autorki, której ta jest kontynuacją. Obie książki mogę zaliczyć do tych specyficznych. Jednak co mam na myśli używając tego określenia? A no to, że jeśli szukasz książki z bijącą z każdej strony świąteczną atmosferą i miłosną historią to ta książka jest prawie, że totalnym przeciwieństwem. Nie mogę stwierdzić, że nie polubiłam się z tą historią, bo pewną nutkę sympatii we mnie wzbudziła. Tylko tych świąt mi zabrakło. Były góry, Krupówki, choinka. Nawet lepienie bałwana było co w okresie świątecznym w Polsce bardzo rzadko się ostatnio zdarza.
Ciąg dalszy w komentarzu •
Zabrakło mi też rodzinnego ciepła. Mimo, że rodzina, a nawet dwie są tutaj kluczowe dla fabuły to jednak znacznie różnią się one od tych, które zwykle goszczą w świątecznych książkach. Obie zamożne, te typu ą ę. I chociaż próbowała przebić się normalność to jednak w dużej mierze wychodzili oni w moim odczuciu na nadętych, wbitych w ambicja, nieskazitelnych. Przez to najbardziej polubiłam się z postaciami, które zostały „wciągnięte” w rodzinę, czy synowe głównych bohaterów. Biła od nich taka zwyczajność.
Czy polecam bądź odradzam? Nie.
Daleka jestem od tego, bo ile ludzi tyle opinii. Jednak miejcie z tyłu głowy, że nie ma ona typowo świątecznego klimatu.

Chyba nie do końca tego się spodziewałam. Biorąc się za Blask choinki miałam z tyłu głowy poprzednią książkę autorki, której ta jest kontynuacją. Obie książki mogę zaliczyć do tych specyficznych. Jednak co mam na myśli używając tego określenia? A no to, że jeśli szukasz książki z bijącą z każdej strony świąteczną atmosferą i miłosną historią to ta książka jest prawie, że...

Mam wrażanie, że im bardziej książka mi się podoba tym trudniej jest mi o niej cokolwiek napisać. Do „Hopeless” wróciłam po pięciu latach. Wtedy przeczytałam tylko pierwszy tom. Tym razem zaopatrzyłam się w całą serię przez co spędziłam z nią prawie, że cały listopad. I dzięki niej to był przepiękny miesiąc.
Zawsze robiąc reread zastanawiam się czy to na pewno dobry pomysł. Zdałam sobie jednak sprawę, że po takim czasie sporo uleciało z mojej pamięci więc czytając ją czułam jakbym oglądała album ze starymi zdjęciami i przypominała sobie te wszystkie chwile. No po prostu magia.
„Hopeless” niezmiennie pozostaje wśród moich ulubieńców. Jest to słodko-gorzka historia, która poruszy każdego, chociaż w minimalnym stopniu. Nie raz się przy niej zaśmiejecie, nie raz wzruszycie, a może też coś was zażenuje. Mimo, że momentami wydaje się nie racjonalna, może naciąga ale i tak ją uwielbiam.

Mam wrażanie, że im bardziej książka mi się podoba tym trudniej jest mi o niej cokolwiek napisać. Do „Hopeless” wróciłam po pięciu latach. Wtedy przeczytałam tylko pierwszy tom. Tym razem zaopatrzyłam się w całą serię przez co spędziłam z nią prawie, że cały listopad. I dzięki niej to był przepiękny miesiąc.
Zawsze robiąc reread zastanawiam się czy to na pewno dobry pomysł....

Zakończenie serii Jedyne takie miejsce zdecydowanie zaliczam do udanych. Myślę, że autorka wybrała idealny moment żeby ją zakończyć i nie przeciągać na siłę. Po delikatnym zgrzycie jaki wywołał u mnie poprzedni tom chciałam zobaczyć jak całość została zamknięta.
Nowy tom - nowa historia kolejnych postaci. Tym razem wracamy do losów Adriana, które poznajemy już w trzecim tomie. Odgrywa on tam jednak bardziej postać drugoplanową, którego historia przenosi się do innego miasta, a co za tym idzie, w pewien sposób urywa.
Czy ucieszyłam, że to właśnie on będzie jedną z głównych postaci? Nie szczególnie. Mimo, że jego postać była dzieciakiem, a teraz przenieśliśmy się o 4 lata do przodu to miałam pewną obawę, że jego charakterek zostanie. Zbuntowany, całkowicie zamknięty, zdystansowany, no bez kija nie podchodź. Uwierzcie jak miło się zaskoczyłam kiedy autorka zrobiła z niego chłopaka, który przepracował swoje traumy i stał się otwarty na ludzi.
Ale, ale… nie może być tak kolorowo. I to jest kolejny plus. Bo książka z odpowiednio przedstawionymi trudnymi tematami to dobra książka. Mimo, że Blanka sprawia wrażenie beztroskiej dziewczyny to jej przeszłość nie należała do najlepszych. Dopiero dom dziecka wyrwał ją z bagna przepełnionego alkoholem, narkotykami i przemocą ze strony rodziców. Przeszłość jednak ma to do siebie, że często nie pozwala o sobie zapomnieć. Mimo wyjazdu na drugi koniec kraju ciągnie się ona za główną bohaterką. Jednak zbieg wszyskich tych wydarzeń bardzo fajnie napędza fabułę i rozwija różne wątki. Dodatkowo autorka nie szczędzi nam świetnych drugoplanowych postaci, które potrafią zarówno rozbawić jak i okropnie wkurzyć.

Zakończenie serii Jedyne takie miejsce zdecydowanie zaliczam do udanych. Myślę, że autorka wybrała idealny moment żeby ją zakończyć i nie przeciągać na siłę. Po delikatnym zgrzycie jaki wywołał u mnie poprzedni tom chciałam zobaczyć jak całość została zamknięta.
Nowy tom - nowa historia kolejnych postaci. Tym razem wracamy do losów Adriana, które poznajemy już w trzecim...