Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czy zawsze jest tak, że człowiek robi coś nieprawdopodobnego, a później płaci za to?”

W rodzinie Padavano takich nieprawdopodobieństw było aż nadto. Choć z pozoru to do życia samotnika Williama Watersa wkraczają cztery siostry – Julia, Sylvie, Emeline i Cecilia (uwielbiające odnajdywać swoje losy w historii bohaterek Małych kobietek), to tak naprawdę więcej zamieszania w życiu ich czterech robi pojawienie się wśród nich Williama. Człowieka, za którym nie ciągnie się nic poza pustką.

William szybko zostaje mężem Julii, dla której życie jest poukładane, dające się zaplanować. Mężczyzna, onieśmielony, że najstarsza z sióstr Padavano w ogóle zwróciła na niego uwagę, wdzięczny, że go pokochała i wprowadziła do rodziny, snuje się za Julią, robiąc to, co konieczne, co spełni oczekiwania żony. Gdy rodzi się ich dziecko, William, goniony przez własną przeszłość i nieszczęśliwe dzieciństwo, ucieka, zostawiając rodzinę i życie, które udało mu się zbudować.

Jego decyzja wpływa nie tylko na Julię i jej dalsze losy, ale na życie całej rodziny Padavano. Nierozłączne do tej pory siostry, zawsze wspierające, będące na każde swoje zawołanie, przestają żyć w harmonii. Rozdzielają się nie tylko mentalnie, ale i fizycznie, skrywają sekrety. Konsekwencje wyborów Julii i Williama będą ciągnęły się za nimi przez długie lata.

„Witaj piękna” jest powieścią, jakie uwielbiam. Czytałam ją z największą przyjemnością. Zewnętrznie dzieje się niewiele, ot, w pewnym sensie zwyczajne życie, sytuacje, jakie mogą przydarzyć się każdemu. Ale przeżycia bohaterów, ich zmagania, wybory, mniej lub bardziej odważne decyzje, ucieczki, dojrzewanie do prawdy i stawanie wobec niej autorka opisała w taki sposób, że nie mogłam oderwać się od lektury.

To książka na wskroś intymna, a przy tym delikatna, wyważona. Przepełniona smutkiem, który przeszywa każdą stronę powieści, a jednocześnie pełna nadziei, szczęścia, głośnego śmiechu.

To opowieść o depresji, bezruchu i o tym, jak miłość przywraca do życia. O rodzinie, w której każdy kocha i chce być kochany, o mocnych siostrzanych relacjach. O silnych kobietach i ich kruchych sercach. O kruchym mężczyźnie i sile, jaką odkrywa przez całe życie.

I do tego świetnie napisana, prostym językiem, pozbawionym zbędnego patosu, jednocześnie trafiającym w samo sedno.

„Czy zawsze jest tak, że człowiek robi coś nieprawdopodobnego, a później płaci za to?”

W rodzinie Padavano takich nieprawdopodobieństw było aż nadto. Choć z pozoru to do życia samotnika Williama Watersa wkraczają cztery siostry – Julia, Sylvie, Emeline i Cecilia (uwielbiające odnajdywać swoje losy w historii bohaterek Małych kobietek), to tak naprawdę więcej zamieszania w...

"Potrafiłam znieść każdą formę okrucieństwa, ale nie dobroć. Pochwały były dla mnie jak trucizna, dusiłam się nimi. Chciałam, by profesor na mnie nakrzyczał, tak bardzo tego pragnęłam, że - ponieważ tego nie zrobił - aż mi się kręciło w głowie. Moja wewnętrzna brzydota domagała się ekspresji, jeśli nie znajdzie ujścia w jego słowach, będę musiała zrobić to na swój sposób."

Tara Westover opisała swoje życie, ale wiele razy myślałam sobie, jak wspaniale byłoby, gdyby za chwilę dodała: wkręcam was, wcale tak nie było!

Dysfunkcyjna rodzina, ojciec paranoik, przemocowy brat, zlęknione matka i siostra. Wczesne pobudki i niebezpieczna praca na złomowisku. Ciagłe wypadki, rany i urazy leczone ziołami, bo antybiotyki zatruwają organizm, a lekarze to zło tego świata. Pretensje, oskarżenia, lęk. Ile może udźwignąć człowiek?

#uwolniona to opowieść o mormońskiej rodzinie, w której każdy zmaga się z cierpieniem i w której nie można stworzyć zdrowych relacji. Ktoś zawsze musi się poświęcić, być sprowadzony do roli słabszego i gorszego. I choć Tara, poprzez edukację, zyskała inną perspektywę i zawalczyła o siebie, nosi ogromne poczucie straty... To fascynująca, ale bolesna lektura. Przeczytałam jednym tchem.

"Potrafiłam znieść każdą formę okrucieństwa, ale nie dobroć. Pochwały były dla mnie jak trucizna, dusiłam się nimi. Chciałam, by profesor na mnie nakrzyczał, tak bardzo tego pragnęłam, że - ponieważ tego nie zrobił - aż mi się kręciło w głowie. Moja wewnętrzna brzydota domagała się ekspresji, jeśli nie znajdzie ujścia w jego słowach, będę musiała zrobić to na swój...

To jedna z najdziwniejszych i najbardziej rozczarowujących książek, jakie ostatnio czytałam. Lubię dziwnych bohaterów i niedopowiedzenia, ale tutaj nie było to ani zaskakujące, ani wciągające, a tylko irytujące.

Koncept wydawał się ciekawy, ale im dalej, tym gorzej. Motyw spędzenia wieczoru w ekskluzywnej restauracji w obliczu rozmowy, jaką mieli podjąć bohaterowie - całkowicie nieuzasadniony. Ich podejście do problemów dzieci - niezrozumiałe, delikatnie mówiąc.

Do tego wiele niewyjaśnionych kwestii, niewiarygodny narrator (to chyba najciekawszy zabieg zastosowany w książce) i nuda.

Bardzo się zawiodłam, a liczyłam, że to będzie naprawdę świetna książka.

To jedna z najdziwniejszych i najbardziej rozczarowujących książek, jakie ostatnio czytałam. Lubię dziwnych bohaterów i niedopowiedzenia, ale tutaj nie było to ani zaskakujące, ani wciągające, a tylko irytujące.

Koncept wydawał się ciekawy, ale im dalej, tym gorzej. Motyw spędzenia wieczoru w ekskluzywnej restauracji w obliczu rozmowy, jaką mieli podjąć bohaterowie -...