Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) bo dla mnie prawdziwymi ludźmi są szaleńcy ogarnięci szałem życia, szałem rozmowy, chęcią zbawienia, pragnący wszystkiego naraz, ci, co nigdy nie ziewają, nie plotą banałów, ale płoną, płoną, płoną, jak bajeczne race eksplodujące niczym pająki na tle gwiazd, aż nagle strzela niebieskie jądro i tłum krzyczy „Oooo!”

(...) bo dla mnie prawdziwymi ludźmi są szaleńcy ogarnięci szałem życia, szałem rozmowy, chęcią zbawienia, pragnący wszystkiego naraz, ci, co nigdy nie ziewają, nie plotą banałów, ale płoną, płoną, płoną, jak bajeczne race eksplodujące niczym pająki na tle gwiazd, aż nagle strzela niebieskie jądro i tłum krzyczy „Oooo!”

Droga to życie.

Droga to życie.

A teraz przyuważ tych z przodu. Mają swoje zmartwienia, liczą kilometry, myślą o tym, gdzie będą dzisiaj spać, ile forsy muszą mieć na benzynę, jaka będzie pogoda, jak tam dojadą... a przecież, kapujesz, i tak tam dojadą. Ale muszą się zamartwiać i zdradzać czas pilnymi potrzebami, fałszywymi albo i nie, bo tak się lubią wiecznie przejmować i narzekać, a ich dusze nie zaznają spokoju, dopóki się nie przypną do jakiegoś uznanego, niepodważalnego zmartwienia, a kiedy już je znajdą, przyjmują odpowiedni wyraz twarzy, który będzie do niego pasował, czyli kapujesz, nieszczęśliwą minę i przez cały czas wszystko im umyka, o czym zresztą wiedzą, i co ich również martwi.

A teraz przyuważ tych z przodu. Mają swoje zmartwienia, liczą kilometry, myślą o tym, gdzie będą dzisiaj spać, ile forsy muszą mieć na benzynę, jaka będzie pogoda, jak tam dojadą... a przecież, kapujesz, i tak tam dojadą. Ale muszą się zamartwiać i zdradzać czas pilnymi potrzebami, fałszywymi albo i nie, bo tak się lubią wiecznie przejmować i narzekać, a ich dusze nie zaznają s...

Sal, musimy iść przed siebie i nie przystawać, dopóki tam nie dojdziemy. - A dokąd idziemy, stary? - Nie wiem, ale musimy iść.

Sal, musimy iść przed siebie i nie przystawać, dopóki tam nie dojdziemy. - A dokąd idziemy, stary? - Nie wiem, ale musimy iść.

Nie ma we mnie nic oryginalnego. Jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam

Nie ma we mnie nic oryginalnego. Jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam

,, w samym środku godziny szczytu,zobaczyłem swoimi niewinnymi oczyma ,prosto z drogi, cały ten obłęd i niesłychany zamęt, z milionami ludzi uganiających się wiecznie za forsą, szalony sen - wszyscy łapią, biorą, dają, wzdychają, umierają, żeby ich pochować w okropnych miastach cmentarnych,,

,, w samym środku godziny szczytu,zobaczyłem swoimi niewinnymi oczyma ,prosto z drogi, cały ten obłęd i niesłychany zamęt, z milionami ludzi uganiających się wiecznie za forsą, szalony sen - wszyscy łapią, biorą, dają, wzdychają, umierają, żeby ich pochować w okropnych miastach cmentarnych,,

Chłopcy i dziewczęta w Ameryce mają razem smutny los; od początku stawiają przed seksem zbyt wygórowane żądania bez porządnej rozmowy wstępnej

Chłopcy i dziewczęta w Ameryce mają razem smutny los; od początku stawiają przed seksem zbyt wygórowane żądania bez porządnej rozmowy wstępnej

To tania arabska sztuczka: skierujemy cię do Ministerstwa Rolnictwa, by użyto cię jako nawozu.

To tania arabska sztuczka: skierujemy cię do Ministerstwa Rolnictwa, by użyto cię jako nawozu.

Przyszłość, która cię czeka jutro, nie będzie przyszłością, która czekała cię wczoraj.

Przyszłość, która cię czeka jutro, nie będzie przyszłością, która czekała cię wczoraj.

Kiedy się obudziłem, słońce było już purpurowe; przeżyłem wówczas coś przedziwnego, jedyną tego rodzaju chwilę w życiu, w której nie wiedziałem, kim jestem – byłem z dala od domu, w nieznanym mi pokoju taniego hoteliku, przemęczony i znużony podróżą, słyszałem syk pary za oknem, skrzypienie starego drewna w hotelu, kroki na górze, patrzyłem na popękany sufit i przez blisko piętnaście sekund naprawdę nie miałem pojęcia, kim jestem. Nie czułem strachu; po prostu byłem kimś innym, jakimś nieznajomym, a całe moje życie przypominało pasmo udręki, życie upiora. Znajdowałem się w połowie drogi, w samym środku Ameryki, na linii dzielącej Wschód mojej młodości od Zachodu mojej przyszłości i może dlatego spotkało mnie to właśnie w owym czasie i w owym miejscu, tego dziwnego purpurowego popołudnia.

Kiedy się obudziłem, słońce było już purpurowe; przeżyłem wówczas coś przedziwnego, jedyną tego rodzaju chwilę w życiu, w której nie wiedziałem, kim jestem – byłem z dala od domu, w nieznanym mi pokoju taniego hoteliku, przemęczony i znużony podróżą, słyszałem syk pary za oknem, skrzypienie starego drewna w hotelu, kroki na górze, patrzyłem na popękany sufit i przez blisko pięt...