Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytałam książkę, kiedy jej pierwowzór publikowany był na blogu i niestety jestem bardzo rozczarowana tym co zrobiło z powieścią wydawnictwo. Przerysowane emocjonalnie, strasznie patetyczne i wzniosłe, wszystko to skutecznie odsunęło mnie od tej historii.

Czytałam książkę, kiedy jej pierwowzór publikowany był na blogu i niestety jestem bardzo rozczarowana tym co zrobiło z powieścią wydawnictwo. Przerysowane emocjonalnie, strasznie patetyczne i wzniosłe, wszystko to skutecznie odsunęło mnie od tej historii.

Po książkę „Potęga opowieści” sięgałam dość niechętnie. Zastanawiałam się, co może dać mnie, przeciętnej studentce, nieplanującej związać swojej przyszłości ze światem biznesu. Otóż okazuje się, że może dać wiele.
To nie jest książka teoretyczna. Nie jest to pozycja, która traktowałaby o teorii budowania przemowy czy prowadzenia rozmów biznesowych. Nie dowiemy się z niej jak książkowo i szablonowo powinno to przebiegać, ale jak funkcjonuje to w życiu. Wraz z kolejnymi akapitami poznajemy historie różnych ludzi. Ich wszystkich łączy jedno – są biznesmenami. Doskonale prosperującymi, liderami rynków; niemającymi sobie równych mówcami; ludźmi sukcesu. Jednak sukces w ich wykonaniu to nie sztywne tabelki, setki danych i sztywne projekty rozwojów. To umiejętna komunikacja z drugim człowiekiem, budowa zespołu, który wzajemnie się motywuje w drodze do celu.
Swój sukces zawdzięczają słowom. Słowom, które pozwalają im oczarować rozmówców, które sprawiają, że naprawdę się ich słucha, słowom, których siła i znaczenie jest nie do przecenienia. Wydawać by się mogło, że to rzecz prosta, lecz okazuje się, że tak naprawdę tylko nieliczni do perfekcji opanowali tę trudną sztukę dobierania anegdot do sytuacji i odbiorców. Wizualizowania ich w sposób budzący ciekawość. Sprawiania, że nasz rozmówca naprawdę słucha i rozumie, a nasze przesłanie dociera do niego jasno i klarownie.
To nie jest pozycja jedynie dla biznesmenów – tego jestem pewna. To doskonała książka zarówno dla tych, którzy chcieliby zgłębić sekrety bycia mówcą doskonałym, jak i dla tych, którzy wciąż jeszcze są sceptycznie nastawieni do wagi słów. Mark Zuckerberg czy Michael Dell, z pewnością pomogą zrozumieć jak wielkie mogą mieć one znaczenie. Zarówno w biznesie, jak i w życiu codziennym, w przemówieniach, które wygłaszamy dla naszych pracowników czy kolegów z grupy. Kontakty międzyludzkie zawsze należały i należeć będą do sfery delikatnej i skomplikowanej. Jednak ta książka, sprawiając, że człowiek zaśmiewa się niekiedy z pomysłowości niektórych anegdot, pozwala przybliżyć nam zrozumienie tego jak wielkie znaczenie ma to, co, do kogo i w jakiej formie mówimy.

Po książkę „Potęga opowieści” sięgałam dość niechętnie. Zastanawiałam się, co może dać mnie, przeciętnej studentce, nieplanującej związać swojej przyszłości ze światem biznesu. Otóż okazuje się, że może dać wiele.
To nie jest książka teoretyczna. Nie jest to pozycja, która traktowałaby o teorii budowania przemowy czy prowadzenia rozmów biznesowych. Nie dowiemy się z niej...

Początkowo było ciężko. Przez pierwsze 150 strony przebrnęłam z trudem i potrzebowałam chwili oddechu, aby do niej wrócić. Musze jednak uczciwie przyznać, że dalej było już tylko lepiej. Pod koniec dosłownie nie mogłam oderwać się do książki. Czasami słyszę opinie, że pani Rowling powinna zostać przy stylu Pottera, że nie powinna brać się za takie tematy. Czemu niby nie? To, że napisała cudowną serię nie zabrania jej, dalej się rozwijać i eksperymentować. To nie jest łatwa powieść. Jest przygnębiająca, pełna agresji i przekleństw, ale jej największą siłą jak dla mnie jest, to że w pewnym momencie człowiek zaczyna rozumieć i czuć postacie. Zaczyna dostrzegać to wszystko co kryje się pod tą otoczką. Zaczyna rozmyślać nad ludzkimi powiązaniami, nad tym co jest pozorem, a co prawda. Zmusza do przemyśleń i to jest jak dla mnie najważniejsze.

Początkowo było ciężko. Przez pierwsze 150 strony przebrnęłam z trudem i potrzebowałam chwili oddechu, aby do niej wrócić. Musze jednak uczciwie przyznać, że dalej było już tylko lepiej. Pod koniec dosłownie nie mogłam oderwać się do książki. Czasami słyszę opinie, że pani Rowling powinna zostać przy stylu Pottera, że nie powinna brać się za takie tematy. Czemu niby nie?...