Rodzice głównej bohaterki odkryli wielowymiarową budowę świata i skonstruowali medalion pozwalający przenosić się do nich. Oczywiście taka technologia musi wzbudzać kontrowersje. Znajdą się zarówno przeciwnicy, jak i zwolennicy, oraz tacy, którzy chcieliby zatrzymać ją tylko dla siebie. Marguerite uświadamia to sobie, gdy jej tata zostaje zamordowany przez Paula, jednego z jego najbliższych współpracowników. Dziewczyna, motywowana pragnieniem zemsty, rzuca się w nieznany, sąsiedni wymiar, w którym Paul próbuje ukryć się przed sprawiedliwością.

Claudia Gray jest autorką m.in. poczytnego cyklu dla młodzieży „Wieczna noc”, będącego typowym romansem z domieszką fantastyki. W najnowszej serii, rozpoczętej „Tysiącem odłamków ciebie”, próbuje swoich sił w gatunku science fiction. Z dwojakim skutkiem. Wątek romansowy jest dość interesujący, choć w moim odczuciu zbyt szybko został wyprowadzony na jeden tor. Byłoby znacznie ciekawiej, gdyby autorka nie odkryła w pierwszym tomie wszystkich kart Paula. Natomiast strona fantastyczno-naukowa opiera się na intrygującym koncepcie z ogromnym potencjałem, jednak kuleje jego wykorzystanie. Podróżowanie między wymiarami – zaawansowanym technologicznie Londynem, carską Rosją u progu rewolucji przemysłowej i światem, w którym cywilizacja przenosi się pod wodę – daje rewelacyjne możliwości popuszczenia wodzy fantazji i wciągnięcia czytelnika w fantastyczne rzeczywistości. Niestety, Gray poświęciła kreację świata przedstawionego na rzecz miłosnych rozterek głównej bohaterki.

Klasyczny trójkąt Marguerite–Paul–Theo został pomnożony o równoległe wersje postaci, co utrudnia czytelnikowi rozeznanie się w akcji. Rozumiem, że to skutek przewodniego motywu powieści, jednak mam nadzieję, że autorka nie będzie go rozbudowywać w kolejnych częściach do niebotycznych rozmiarów, w czym sama może zacząć się gubić. Po tym, jak na koniec wszystkie zagadki zostały rozwiązane, można odnieść wrażenie, że w „Tysiącu odłamków ciebie” zawiera się schemat fabularny całego cyklu, który będzie się dalej komplikować i nawarstwiać. Więc na drugi tom czekam z lekkim niepokojem.

Książka została napisana dla nastoletniego czytelnika, dlatego też nie jest naszpikowana technicznymi szczegółami i teoriami naukowymi. Dzięki temu lektura nie wymaga pełnego skupienia, czyta się ją szybko i przyjemnie. Mimo kilku wad naprawdę wciąga. Główną bohaterkę da się lubić, towarzyszący jej chłopcy irytują w granicach rozsądku, akcja rozwija się logicznie i interesująco. Nie powiem, że czas spędzony na lekturze był stracony. Z chęcią sięgnę po kontynuację.

Ewa Jemioł