Miller znany jest najbardziej z jednego – roli w serialach: „Z archiwum X” i „Millenium”. Napisał też sporo scenariuszy, parał się reżyserią, a od pewnego czasu także pisarstwem. „Wysłanniczka” to jego trzecia powieść. Oczywiście zasłużyła na tytuł bestsellera i takim, przynajmniej na terenie USA, zapewne jest. Składa się na to kilka przyczyn. Po pierwsze – tamtejszy rynek wydawniczy jest nieco większy, niż nasz. Po drugie – Amerykanie uwielbiają thrillery, a po trzecie – uwielbiają szczególnie te, które opowiadają o terrorystach. Oczywiście muszą też się dobrze kończyć (dobrze dla Amerykanów). Te wszystkie cechy ma „Wysłanniczka”, powieść, która opowiada o losach młodej terrorystki, która kierując się własnymi pobudkami zostaje wysłana do Stanów tylko w jednym celu – zabicia jak największej liczby lubujących się w podłym jedzeniu ich mieszkańców. Książka Millera jest swoistą prozą drogi, choć daleko jej do Salingera, czy Steinbecka, w której to główny bohater podróżuje przez Stany Zjednoczone, poznając ich mieszkańców, czy odwiedzając różnorakie, mniej lub bardziej cudaczne miejsca. Taka rola przypada Darii, która po częściowej demaskacji, musi uciekać z Nowego Jorku, przy okazji nieco zwiedzając. Oczywiście poznaje szereg ludzi, a z niektórymi się nawet zaprzyjaźnia. A wszystko to po to, by doznać niezwykłej przemiany i zrozumieć, że Amerykanie nie są tacy źli.

Ten lekki sarkazm nie pojawia się bez przyczyny. To bowiem ciekawa książka, o nietypowym terroryzmie, opowiadana głównie z punktu widzenia „złego” charakteru, czyli coś, co nie jest spotykane na co dzień. Wszystko to jednak zostało zaprzepaszczone przez „hurra-amerykanizm” autora, który, wzorem reżyserów kina katastroficznego rodem z Hollywood, kończy wszystko cukierkowym happy endem. Na dodatek wyjątkowo mizernie, pewnie z powodu braku wiedzy w tej materii, przedstawiono wątek walki z terroryzmem – wszelkie kluczowe akcje bowiem „dzieją się” podczas przygód Darii, więc tak naprawdę wtedy, gdy o nich nic nie wiadomo – czytelnik raczony jest jedynie ich wynikiem. Jak na thriller – wyjątkowo to niesmaczne.

Do połowy książkę tą czyta się z zainteresowaniem, potem pozostaje potęgujący się z każdą stroną niesmak. To pozycja dla tych, którzy w Ameryce widzą zbawcę narodów, a wszelką odmienność potępiają w czambuł. Nawet wątek filozoficzny jest tu jakiś dziwny. Tylko dla zagorzałych fanów książek z terroryzmem w tle.

Bartek `barneej` Szpojda