Śmierć Robbiego Bishopa, najlepszego rozgrywającego Bradfieled Victoria jest niemałym zaskoczeniem. Jednak jeszcze większą okazuje się wiadomość, że zgon nie nastąpił z przyczyn naturalnych. Bishop został bowiem otruty jedną z bardzo rzadkich toksyn. Sprawa trafia w ręce Hilla oraz Jordan, którzy muszą szybko odkryć tożsamość mordercy. Tym bardziej, że to nie koniec nagłych zgonów. W tym samym czasie dochodzi do zamachu terrorystycznego na stadionie Victorii. W jego wyniku, całkowicie zostaje zniszczona trybuna dla vipów. Ginie także kilkadziesiąt osób.

Przed dwójką głównych bohaterów niełatwe zadanie. Nie tylko muszą wykryć mordercę, ale także dociec, czy zamach nie ma z nim powiązania. Niestety nic w życiu nie jest łatwe, a już na pewno nie wtedy, gdy ludzie z brygady antyterrorystycznej negują prawo policji do rozwiązania śledztwa. Czy Hill i Jordan sobie poradzą? Czy obie sprawy mają wspólny czynnik, pod postacią osoby o krwiożerczych zapędach?

Lektura tej powieści była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Val McDermid, ale już teraz jestem pewna, że nie ostatnim. Ta kobieta naprawdę zasługuje na miano królowej kryminałów, ponieważ doskonale wie, jak przykuć czytelnika do książki już po pierwszych kilku zdaniach. W jej powieściach na pewno nie ma czasu na nudę, szczególnie, iż fabuła to istny labirynt tajemnic, niedopowiedzeń i mylnych poszlak, które do niczego nie prowadzą, a jedynie wprowadzają mętlik. O tym, aby spróbować samemu rozwiązać tę zagadkę, nawet nie ma co marzyć. Autorka doskonale wie jak podtrzymać napięcie na tym samym poziomie do momentu, w którym sama zdecyduje jak je podnieść przez ujawnienie nowych faktów. Oczywiście, nawet w takich chwilach nie można mieć pewności czy są one tymi właściwymi, czy też jest to kolejna zmyłka (a tych McDermid serwuje nam na pęczki). Kolejnym elementem, który doskonale przykuwa uwagę jest prowadzenie fabuły w sposób dwutorowy. Co to znaczy? Ano to, że poznajemy wydarzenia, które rozgrywają się zarówno wokół dwójki główny bohaterów jak i… samego sprawcy.

Tempo akcji jest naprawdę dynamiczne. Jak już wcześniej wspominałam, w trakcie lektury „Trującego ogrodu” po prostu nie ma czasu na nudę, ale także i na bezmyślne przebieganie tekstu wzrokiem. Autorka wymusza bowiem na swoich czytelnikach chwile głębszej refleksji nad poszczególnymi zagadnieniami i problemami z jakimi styka się każdy człowiek. Pewnie jak każdy może się łatwo domyślić, w tej powieści chodzi przede wszystkim o naturę terroryzmu. Moim zdanie, właśnie za takie podejście, w którym fikcja literacka mająca za zadanie „bawić” czytelnika łączy się z życiowymi problemami i zmusza do wyciągnięcia własnych wniosków na ich temat, należą się autorce ukłony. Nie wielu bowiem jest pisarzy posiadających taki talent.

Podsumowując. „Trujący ogród” to naprawdę niesamowita powieść, która nie tylko wywołuje refleksje, umila czas, ale potrafi także zjeżyć włos na głowie i przyprawić o niewielki napływ adrenaliny z powodu odczuwania strachu. Jest to obowiązkowa lektura dla każdego miłośnika mocnego thrilleru, bo nazwać tę książkę tylko kryminałem to niedopowiedzenie. Gorąco polecam!

Natalia Zdziechowska