Helena Smith, doktor neuronauki, dostaje szansę realizacji swoich ambitnych projektów związanych z mapowaniem pamięci. Stworzona przez nią maszyna ma być kamieniem milowym w walce z chorobą Alzheimera, ale kiedy ta dostaje się w niepowołane ręce, z nadziei ludzkości zmienia się w narzędzie zniszczenia. Helena i Barry, nowojorski policjant, rozpoczynają wyścig z czasem, gdzie stawką jest ocalenie znanego im świata.

Blake Crouch stworzył bez wątpienia najlepszy thriller science fiction, jaki miałam okazję czytać. „Rekursja” to doskonałe połączenie elementów neurologii, fizyki i filozofii z opowieścią o miłości, poświęceniu i stracie. Autor zachowuje przy tym idealne proporcje: część naukowa sprawia, że ta emocjonalna nie jest zbyt ckliwa, podczas gdy część emocjonalna sprawia, że ta naukowa nie jest zbyt ciężka. Trudno uwierzyć, jak złożona jest ta historia – mówi o tym, jak postrzegamy czas, o cenie, jaką płacimy za rozwój nauki, o egoizmie i altruizmie, o najróżniejszych rodzajach tęsknoty: za tymi, którzy odeszli, i za tymi, którzy pozostali, ale nie są tacy jak dawniej, wreszcie za tymi, których nigdy nie było i trwają tylko w martwych wspomnieniach…

Poznajemy wydarzenia na przemian z perspektywy dwójki głównych bohaterów, Heleny i Barry’ego. Nie chcę tu zdradzać zbyt wiele z rozwoju akcji, ale kluczowe słowa to wspomnienia i czas. I chociaż momentami można się lekko pogubić w kwestiach naukowych i zawiłościach przyczynowo-skutkowych, to lektura jest zdecydowanie warta tej odrobiny wysiłku. Mimo dość trudnej tematyki, jak rzadko kiedy miałam problem z odłożeniem książki, bo zwyczajnie musiałam wiedzieć, co będzie dalej. I co było wcześniej. I co tak naprawdę nigdy się nie wydarzyło.

„Rekursja” to wciągający, a jednocześnie niepokojący i zmuszający do myślenia thriller. Doskonała lektura dla przyjemności, ale też ku przestrodze. Nic dziwnego, że Netflix zapowiedział zarówno filmową, jak i serialową ekranizację. Ale najpierw książka!

Agnieszka Kruk