Adoptowana córka króla wampirów Zrodzonych z Nocy, Oraya, ugruntowała sobie pozycję w świecie, w którym polowano na jej życie. Aby móc być czymś więcej niż zdobyczą, musi wziąć udział w legendarnym turnieju. Droga do zwycięstwa nie będzie łatwa, Oraya stanie bowiem do walki z najokrutniejszymi wojownikami ze wszystkich trzech wampirzych domów. Aby przeżyć, będzie zmuszona zawrzeć sojusz z tajemniczym rywalem. Wszystko, co związane z Raihnem, jest niebezpieczne. Okazuje się jednak, że wydaje się on rozumieć ją jak nikt inny, ale ich rozwijająca się relacja może stać się ich największą zgubą.

Wampiry wracają do łask, choć nie są one tu przedstawione w sposób kojarzący się nam ze „Zmierzchem” czy innymi tekstami kultury z tamtego okresu. Koncepcja śmiercionośnego turnieju także sama w sobie nie jest niczym nowym. Zawsze gdy ponownie spotykam się z tymi motywami, ważne jest dla mnie to, na ile autor był w stanie podejść do nich innowacyjnie, podjąć eksplorację nieznanych dotychczas perspektyw i zaintrygować mnie swoim światem przedstawionym. Carrissie Broadbent po części udało się spełnić te oczekiwania.

Mamy tutaj płynnie i dynamicznie napisaną historię, która sama w sobie nie jest bardzo oryginalna czy nietypowa. Autorka jednak na tyle zgrabnie czerpie ze znanych nam motywów, konstruując swój świat, w który wkraczamy, i nawet nie zdajemy sobie sprawy, kiedy tak nas pochłonął. Zachowany jest balans pomiędzy ekspozycją a poznawaniem postaci, ich myśli i wzajemnych relacji. Jest wiele zaskoczeń, zwrotów akcji, ale na tyle dobrze zbudowanych, że nie mamy ochoty przewracać oczami z zażenowania, czego niestety nie można powiedzieć o wszystkich wampirzych historiach. Doceniam również subtelność i naturalny rozwój relacji pomiędzy bohaterami. Wydaje się ona mieć solidne fundamenty i jako czytelnicy jesteśmy w stanie w nią uwierzyć. Dodatkowo ciekawość pobudza nutka niepokoju towarzysząca nam, gdy Oraya i Raihn zbliżają się do siebie coraz bardziej wbrew poważnym konsekwencjom, jakie mogą wyniknąć z ich relacji.

Po tych wszystkich pochwałach przyszedł jednak moment na stwierdzenie, że pomimo wielu wskazanych pozytywów ta książka była dla mnie raczej przeciętna i mam w stosunku do niej mocno mieszane uczucia. Fabularnie wiele rzeczy zagrało, ale zabrakło mi przywiązania emocjonalnego do postaci, pewnego napięcia, trzymania w niepewności, co uczyniłoby lekturę bardziej uzależniającą i bliższą mojemu sercu. Sam proces czytania wspominam bardzo dobrze, jednak czy będę do tej książki wracać myślami? Czas pokaże, ale raczej nie spodziewam się takiego scenariusza.

Dominika Wojtera