Generał George Smith Patton jr (1885–1945) był jednym z czołowych dowódców amerykańskich w XX wieku, postacią tyleż wybitną, ile kontrowersyjną. Ten wybitny kawalerzysta i sportowiec (reprezentant USA na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie w 1912 r. w pięcioboju) po ukończeniu West Point został adiutantem gen. Johna Pershinga, u boku którego służył w Meksyku i podczas I wojny światowej we Francji. Był prekursorem dowodzenia jednostkami pancernymi w armii amerykańskiej. Działał też bardzo energicznie, biorąc przykład ze sławnych wodzów, takich jak Aleksander Macedoński czy Napoleon. Przydało się to w czasie II wojny światowej. W 1942 roku Patton dowodził operacją lądowania w Maroku, a potem 7. Armią podczas inwazji na Sycylię. W 1944 roku powierzono mu 3. Armię, która wsławiła się we Francji i Belgii (jego wielką zasługą było błyskawiczne przyjście z pomocą w oddziałom zaatakowanym przez Niemców w Ardenach), południowych Niemczech i Czechosłowacji (czołgi Pattona dotarły aż do Pilzna i gdyby mu nie zabroniono, mogłyby dojechać aż do Pragi).

Po wojnie Patton został gubernatorem Bawarii. Zginął w wypadku samochodowym 21 grudnia 1945 r. Jego wspomnienia wojenne są bardzo ciekawą relacją nietuzinkowego i kontrowersyjnego dowódcy, który z powodu swojej awanturniczej natury nieraz pakował się w kłopoty.