Nienawidziłem tych gównianych, szutrowych dróg, tych rozlatujących się domów i sfor ujadających psów, wałęsających się po ulicach i zaułkach. Dlaczego nie wyjechałem? Ludzie zawsze mówili tu o przeprowadzce do Rapid City, do Sioux Falls albo Denver, o znalezieniu pracy i rozpoczęciu wszystkiego od nowa. O porzuceniu naszego stylu życia i zasymilowaniu się, o przystosowaniu do życia w mieście. Lecz ja pomyślałem o biciu bębnów na powwow, o zapachu dzikiej szałwii, widoku maluchów, które po raz pierwszy założyły strój, blasku słońca wychodzącego zza gór. Zastanawiałem się, czy umiałbym kiedyś tak naprawdę opuścić rezerwat, bo rezerwat chyba ma się w sobie, wirtualnie, rezerwat to stan umysłu.
fragment

David Heska Wanbli Weiden jest Lakotą Sicangu, z wykształcenia prawnikiem. Jego debiutancka powieść Zimowe kroniki (Winter Counts, 2020) zdobyła liczne nagrody literackie i wyróżnienia, m.in. Anthony Award.
Jest profesorem Studiów tubylczoamerykańskich i Nauk politycznych na Metropolitan State University w Denver. Mieszka z rodziną w stanie Kolorado.
Zimowe kroniki zostały dotąd przetłumaczone na język francuski, niemiecki i japoński.

Zimowa kronika (winter counts) to rodzaj kalendarza używanego przez Indian Wielkich Równin. Na skórze bizona wykonywano piktogram, prosty rysunek upamiętniający jakieś szczególne wydarzenie, z którym ma kojarzyć się dany rok. W naszych czasach rok 2020 mógłby na przykład upamiętnić pandemię koronawirusa, a 2022 wojnę w Ukrainie. Lakoci mierzyli rok od pierwszego śniegu do następnego pierwszego śniegu.