Projekt okładki: Dariusz Wiśniewski

Księga Zaginionych Opowieści to najwcześniejsze dzieło literackie J. R. R. Tolkiena opowiadające o historii Valinoru i Śródziemiu. Prace nad nimi pisarz rozpoczął w wieku zaledwie 25 lat w latach 1916-1917. Po raz pierwszy został tu przedstawiony świat znany z późniejszych dzieł, który potem, w nieco zmienionej formie, został opisany w książce Silmarillion i Niedokończone opowieści.

Fabułę książki wyznacza historia człowieka, który przybywa na wyspę Tol Eressea, położoną w pobliżu siedziby Valarów. Mieszkańcy wyspy - Elfy - zapraszają śmiertelnika do swojego domu, by tam opowiadać mu historie o Dawnych Dniach Valinoru i Śródziemia. Podróżnik ten we wcześniejszych wersjach opowieści nazywał się Eriol i pochodził z północnej Europy, w późniejszych był to Ælfwine, średniowieczny Anglik.

Księga Zaginionych Opowieści została opublikowana dzięki Christopherowi Tolkienowi, który odnalazł ją w zapiskach ojca. Wszystkie opowieści opatrzone są przypisami i komentarzami dodanymi przez syna. Dotyczą one przemian tekstu, kwestii językowych, zmian w nazewnictwie, porównań z Silmarillionem. Tekst przedstawiony w opowieściach jest możliwie najbliższy oryginałowi.

Christopher Tolkien zawarł odnalezione zapiski ojca w dwunastu tomach cyklu Historia Śródziemia.