Michaił Afanasjewicz Bułhakow – jeden z najwybitniejszych rosyjskich prozaików. Jego pierwsze powieści – wśród nich „Diaboliada” i „Fatalne jaja” – przyniosły pisarzowi spory rozgłos i jednocześnie nieprzychylność ówczesnych prominentów. Zarzucano mu zbytni krytycyzm w stosunku do nowego, porewolucyjnego ładu społecznego.

Autor napisał „Diaboliadę” w 1923 roku, odmalowuje w niej sowiecką rzeczywistość, przez którą prowadzi nas urzędnik zagubiony w świecie biurokracji, zależności i absurdów, od których roi się na każdym kroku. „Dla Bułhakowa nasza rzeczywistość to faktycznie fantastyczna diaboliada, w której autor nie może istnieć” – pisał jeden z krytyków.

„Fatalne jaja” Bułhakow ukończył w październiku 1924 roku, a cztery miesiące później ukazały się w almanachu wydawnictwa „Niedra”. To utwór z gatunku science-fiction, który jest równocześnie parodią powieści katastroficznej. Akcja toczy się w przyszłości, w 1928 roku, kiedy to na Związek Radziecki spada plaga potwornych gadów. Utwór jest także satyrą na sytuację w Związku Radzieckim po rewolucji.