"Dziura w niebie" wydaje mi się w dorobku Konwickiego książką jak gdyby graniczną i dlatego ważną. W utworach dawniejszych autor ten, jak sądzę, szukał dopiero swojej właściwej drogi. W "Dziurze w niebie" po raz pierwszy ją w pełni odnalazł. Potem już posypały się - "Sennik współczesny", "Wniebowstąpienie", "Zwierzoczłekoupiór" i inne utwory, którym autor ten zawdzięcza swój dzisiejszy, zasłużony rozgłos i pozycję w literaturze.
W "Dziurze w niebie" po raz pierwszy przemówił pełnym, własnym głosem, po raz pierwszy odmalował piórem pejzaż swego dzieciństwa i osnuł filozoficzną zadumą wspomnienia o kraju lat młodości. Motywy te zadomowiły się odtąd na stałe w jego twórczości, zdobywając mu coraz liczniejsze zastępy wiernych i oddanych czytelników.

Ryszard Matuszewski