Doktór Muchołapski: fantastyczne przygody w świecie owadów / przez Erazma Majewskiego; ozdobione licznemi rysunkami Juljana Maszyńskiego.

Polski wkład w powieść przygodową, zresztą słabo znany. Książką Majewskiego zafascynowany był w młodości Czesław Miłosz: „Doktór Muchołapski pomógł mi w moim sprzeciwie wobec dorosłych, którzy zamiast cenić zajęcia poważne, jak na przykład kolekcjonowanie owadów, wolą robić głupie miny do osób płci odmiennej i przewracać oczami. Muchołapski złożył dowód, że służy swojej pasji. Wprawdzie miał poślubić pewną panienkę i nawet ślub przygotowano, ale kiedy nadszedł dzień uroczysty, na próżno szukano pana młodego, aż wreszcie znaleziono go we fraku na drzewie celującego właśnie cylindrem w rzadki gatunek muchy”.
„Doktor Muchołapski” to pozytywistyczna pochwała nauki. Przypuszczam, że po lekturze książki Majewskiego nie tylko Miłosz chciał zostać dzielnym entomologiem, ale też każdy chłopiec marzący o życiu pełnym przygód. Kto nie chciałby zostać zmniejszonym do rozmiarów ważki i trafić do tajemniczego świata owadów? A wszystko to w celach naukowych.
Przygoda w „Doktorze Muchołapskim” ma charakter nie tyle drugorzędny, co pomagający przyswoić czytelnikowi wiadomości z zakresu nauki. Kiedy tytułowy badacz spotyka przedstawiciela jakiegoś gatunku owadów, Majewski podaje rzetelną charakterystykę stwora umiejętnie wplecioną w fabułę. Także przygody doktora na łące w polskich Tatrach, gdzie trafia zmniejszony za pomocą tajemniczego wynalazku, mają charakter popularnonaukowy. Muchołapski, który potrafił zapomnieć o ślubie uganiając się za muszkami, również własną miniaturyzację potrafi wykorzystać dla lepszego poznania owadów. Nic dziwnego, że Miłosz zachwycał się jego radykalną postawą badacza poświęcającego własne życie dla prawdy.