Jak można było zauważyć przy recenzji pierwszego tomu Kłamcy – byłam wniebowzięta nie tyle fabułą, co głównym bohaterem, czyli Lokim. Choć treść nie była idealna i pozostawiała niekiedy wiele do życzenia, miałam nadzieję na to, że wszystko wyklaruje się w drugim tomie. Czy tak było? Z przykrością muszę stwierdzić, że nie.

KRÓTKO, ZWIĘŹLE I NA TEMAT – CO POSZŁO NIE TAK

Trudno jest pisać recenzję kolejnych części książek, kiedy są pisane na jedno kopyto. Nie chodzi o to, że oczekiwałam po drugim tomie Kłamcy nie wiadomo jakiej akcji, ale jednak trochę się zawiodłam. Fabuła nie była zła. Pierwsze opowiadanie zaczęło się naprawdę fajnie – szczególnie podobał mi się motyw nowej, ludzkiej bohaterki o imieniu Jenny oraz archanioła Michała, który się z nią widywał, jednak im dalej brnęłam, zaczęłam odnosić wrażenie, że wszystkie opisywane sytuacje były zwyczajnie niedopracowane, chaotyczne i na dodatek każde urwało się z innej paki. Pierwszy tom miał lepszy klimat. Te historie były jakieś dziwnie nierówne. Nie twierdzę od razu, że zanudziłam się na śmierć, bo niekiedy czytało mi się tę książkę naprawdę fajnie, jednak szału fabularnego tu nie uświadczyłam, wręcz bym powiedziała, że było pod tym względem słabiej niż w pierwszej części. Nie było również tak zabawnie, a co za tym idzie… absurd zaczął mnie tutaj męczyć, bo nie był już tak ciekawie przedstawiony jak wcześniej. Kłamca 2 był dla mnie taką nieprzemyślaną mieszanką ogromnej liczby bohaterów i zdarzeń, z których wielu nie dało się logicznie wyjaśnić. Trochę mnie to zasmuciło, szczególnie, że ten tom wydawał się z pozoru zmierzać w jakąś określoną stronę (jak wskazywał na to opis), a nie do zwykłych opowiastek, które nie mają w większości przypadków puenty. To przez to samo zakończenie pozostawiło we mnie niedosyt. Jakby urwało się w niewłaściwym momencie.
Co bym jeszcze mogła dodać? Może po prostu przejdę do bohaterów.

GDZIE BYŁ LOKI? NO, GDZIE?

No, dobrze. Loki rzeczywiście wciąż był głównym bohaterem, ale miałam wrażenie, że został zepchnięty nieco na bok, ponieważ pojawiło się mnóstwo innych postaci. Zrobiła się tu dziwna mieszanka bogów i innych istot nie z tego świata – to nie byłoby złe, gdyby nie nastąpił pewnego rodzaju przesyt. Myślę, że nie zrobiłoby mi się smutno, gdyby połowa z tych bohaterów się nie pojawiła, a i mam wrażenie, że lepiej by to zrobiło fabule. Może Eros i Bachus nie byli jeszcze tacy źli, ale częstotliwość ich pojawiania się nieco mnie irytowała, tak samo jak cała ta historia związana z greckimi bogami. Takie religijne mieszanki są dobre i w przypadku pierwszego tomu naprawdę się to sprawdziło, ale tutaj było tego już za dużo.
Dobrze, a co z Lokim? Czy chociaż on uratował sytuację? Bardzo mnie to smuci, ale nie. Stał się tak samo bezpłciowy jak reszta bohaterów (co zarzuciłam już w pierwszym tomie). Niby autor próbował rzucać raz na jakiś czas żarcikami, które padały z ust Lokiego, ale były one dosyć kiepskie. Nie wiem, czy w ogóle przez całą książkę choć raz na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Przez całość przeszłam raczej obojętnie. Chociaż chciałam się zmusić do dalszego wielbienia Lokiego, po prostu nie mogłam. Ten jego boski, ironiczny czar po prostu prysnął jak bańka i wrzucił go do wielkiego wora tych samych postaci, które wykreował autor. Smuci mnie to, że cały ten klimat, który uchwyciłam w pierwszym tomie, tutaj nagle zniknął na rzecz niezaplanowanych, chaotycznych zdarzeń i dialogów, które miały być zabawne, ale niestety nie były. Ale, ale, nie było tak do końca źle. To, co mi się spodobało, to kreacja archanioła Michała. Chłopak nabrał wreszcie barw, których mi tak brakowało. A to dlatego, że zaczął się pojawiać w obecności Jenny. Dzięki temu odrobinę mnie sobą zaintrygował.

Podsumowując. Dziś napisałam krótką recenzję, ponieważ nie miałam nic więcej do dodania w temacie Kłamcy 2. Być może to kwestia mojej choroby, być może kwestia tego, że po prostu się zawiodłam, jednak z przykrością muszę stwierdzić, że na razie robię sobie od Kłamcy odpoczynek. Chyba mnie ten klimat przeciążył.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2018/11/kamca-mnie-okama-jakub-cwiek-kamca-bog.html

Jak można było zauważyć przy recenzji pierwszego tomu Kłamcy – byłam wniebowzięta nie tyle fabułą, co głównym bohaterem, czyli Lokim. Choć treść nie była idealna i pozostawiała niekiedy wiele do życzenia, miałam nadzieję na to, że wszystko wyklaruje się w drugim tomie. Czy tak było? Z przykrością muszę stwierdzić, że nie.

KRÓTKO, ZWIĘŹLE I NA TEMAT – CO POSZŁO NIE...