Anna Ficner-Ogonowska podbiła swego czasu moje serce książkami z serii "Alibi na szczęście". Kiedy później sięgnęłam po "Czas pokaże" trochę się zawiodłam. tamta powieść mi się dłużyła i momentami się zmuszałam, żeby czytać dalej. Dlatego z pewnym ociąganiem sięgnęłam po "Okruch". jak się okazuje - moje obawy były nieuzasadnione, bo to naprawdę dobra powieść!
Trochę przerażały mnie rozmiary tej książki. Ponad siedemset stron to dużo, by utrzymać zainteresowanie czytelnika opowiadaną historią. Autorce jednak się udało. Stworzyła opowieść o miłości, o rodzinnych tajemnicach, które musza ujrzeć światło dzienne i... o strachu. Tak. Bo jednym z głównych bohaterów jest policjant, który angażuje się w niebezpieczne śledztwa, co sprawia, że kochające go osoby drżą z niepokoju, gdy mężczyzna bierze udział w trudnych operacjach.
na tak wielu stronach autorka miała możliwość pokazania także innych problemów. I zrobiła to, dzięki czemu książka jeszcze zyskuje. Ficner-Ogonowska nie boi się tematów trudnych. Mamy tu motyw przemocy domowej, mamy problem akceptacji osób homoseksualnych. Nie wgryza się jednak zbytnio w te problemy, nie roztrząsa ich, bo choć mają znaczenie dla fabuły, nie są główne. jednak samo wspomnienie o nich, pokazanie, że takie problemy istnieją i że wiążą się z całą gamą uczuć jest bardzo dobre. Autorka nie ocenia, ale zwraca uwagę. I to w taki sposób, że czytelnik musi przynajmniej zauważyć problem.
Sposób, w jaki Ficner-Ogonowska pisze o uczuciach jest zresztą największą zaletą tej książki. Bo autorka o emocjach potrafi pisać pięknie. Jeśli chodzi o psychologię postaci, fantastycznie udało się ją stworzyć.
Książka napisana jest z dwóch perspektyw - trzecioosobowego narratora i jednej z bohaterek, która prowadzi pamiętnik. Choć zabieg ten jest ciekawy, styl fragmentów pamiętnika trochę mnie męczył i sprawiał, że książkę czytało się nieco trudniej. Mimo to uważam, że to naprawdę dobra powieść. Idealna na lato. Nie jest zbyt wymagająca, ale nie jest też banalna. Za to potrafi natchnąć optymizmem...

Anna Ficner-Ogonowska podbiła swego czasu moje serce książkami z serii "Alibi na szczęście". Kiedy później sięgnęłam po "Czas pokaże" trochę się zawiodłam. tamta powieść mi się dłużyła i momentami się zmuszałam, żeby czytać dalej. Dlatego z pewnym ociąganiem sięgnęłam po "Okruch". jak się okazuje - moje obawy były nieuzasadnione, bo to naprawdę dobra powieść!
Trochę...