Książka ta jest znakiem osobistego sprzeciwu jej autora wobec zaniku pamięci historycznej coraz częściej dostrzeganego w kolejnych rocznikach studentów. Zanik ten mógłby cieszyć jako dowód uwolnienia młodego pokolenia Polaków spod ciężaru tragicznej przeszłości, jednak dla historyka, politologa i dziennikarza jest on przynajmniej wstydliwy. Nieznajomość Rzeczpospolitej szlacheckiej jako społeczeństwa swoiście obywatelskiego ostatecznie można usprawiedliwić choćby zapomnieniem tego, co w szkole było wkładane do głowy. Wpisanie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (do 1989 r. partii satelickiej, krążącej na orbicie PZPR) w tradycję Polskiego Stronnictwa Ludowego czy obecnie pozostającej na marginesie życia politycznego Polskiej Partii Socjalistycznej w dziedzictwo partii Piłsudskiego, Daszyńskiego i Ciołkoszów to już wykroczenie przeciwko podstawowej powinności historyka, politologa i dziennikarza, jaką jest rozumienie świata i kraju, w którym przyszło im żyć (społecznie zaakceptowane zawłaszczenie nazw PSL i PPS przez uzurpatorów dowodzi zaniku pamięci historycznej Polaków, zarazem potwierdza tę zasadę propagandy, która mówi o tym, że postawę wobec czegoś można kształtować także przez zmianę nazwy). Natomiast niewiedza o tym, czym była i jak działała propaganda w PRL, jest już "przestępstwem", gdyż oznacza "samouszkodzenie" oczu i uszu, które pozbawione wsparcia w postaci wiedzy o perswazji tym łatwiej dają się zwieść pierwszej, drugiej, trzeciej jak też czwartej władzy.