A dla mnie takim autorem jest Bruno Schulz. To bodaj jedyny autor, którego czytałam, bez przesady, wszystkimi zmysłami. Kiedy opisywał świerszcze cykające w letnim skwarze, ja to słyszałam, czułam na sobie te gorące promienie słońca, było mi niemal gorąco, z ulgą wchodziłam w cień kamienic. Nadal to czuję, słyszę, widzę.

A dla mnie takim autorem jest Bruno Schulz. To bodaj jedyny autor, którego czytałam, bez przesady, wszystkimi zmysłami. Kiedy opisywał świerszcze cykające w letnim skwarze, ja to słyszałam, czułam na sobie te gorące promienie słońca, było mi niemal gorąco, z ulgą wchodziłam w cień kamienic. Nadal to czuję, słyszę, widzę.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

krawtom34: mi się wydaje, że każdy woli być unikatowy, nikt nie chce kopiować niczyjej pracy dlatego też nie znam żadnego pisarza, który stara się kogokolwiek kopiować lub naśladować Ale każdy szuka swojego głosu, a zanim uda mu się znaleźć inspiruje się swymi mistrzami. Krytycy zgadzają się, że pierwsza powieść Kerouaca[authorLink]18193|Kerouaca[/authorLink], "The Town and the City", pisana była stylem w dużym stopniu zapożyczonym od Thomasa Wolfe'a[authorLink]49137|Thomasa Wolfe'a[/authorLink].

krawtom34: mi się wydaje, że każdy woli być unikatowy, nikt nie chce kopiować niczyjej pracy dlatego też nie znam żadnego pisarza, który stara się kogokolwiek kopiować lub naśladować Ale każdy szuka swojego głosu, a zanim uda mu się znaleźć inspiruje się swymi mistrzami. Krytycy zgadzają się, że pierwsza powieść Kerouaca[authorLink]18193|Kerouaca[/authorLink], "The Town and...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Faulkner - nie będę tu oryginalna; kocham Go i nic na to nie poradzę. Kocham Jego styl, te niekończące się zdania, rozchwianą akcję, która zmusza do przerywania lektury i wracania do poprzednich stron, klimat amerykańskiego Południa, który opisuje. Jest mój.

Faulkner - nie będę tu oryginalna; kocham Go i nic na to nie poradzę. Kocham Jego styl, te niekończące się zdania, rozchwianą akcję, która zmusza do przerywania lektury i wracania do poprzednich stron, klimat amerykańskiego Południa, który opisuje. Jest mój.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najbardziej niepodrabialnym pisarzem świata jest Luigi Serafini.

Najbardziej niepodrabialnym pisarzem świata jest Luigi Serafini.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

mi się wydaje, że każdy woli być unikatowy, nikt nie chce kopiować niczyjej pracy dlatego też nie znam żadnego pisarza, który stara się kogokolwiek kopiować lub naśladować

mi się wydaje, że każdy woli być unikatowy, nikt nie chce kopiować niczyjej pracy dlatego też nie znam żadnego pisarza, który stara się kogokolwiek kopiować lub naśladować

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Być może dlatego, że nie jestem pochłaniaczem literatury w stopniu zaawansowanym, a raczej powolnym koneserem, nie spotkałem się jeszcze z książkami dwóch innych ludzi, które byłyby znacząco do siebie podobne. Małe fragmenty tworów owszem, ale w większej skali zawsze dało się odnaleźć "to coś" (porównania, warstwę emocjonalną, jakieś charakterystyczne zdania, sposób prowadzenia narracji, opisy, poziom dialogów, różnego rodzaju moralizatorstwo czy nawet sposób wtrącania i treść dowcipów i anegdot), co od razu uświadamia czytelnikowi z kim ma do czynienia.

Wydaje mi się zatem, że podrobienie czyjegoś sposobu pisania graniczy z cudem. Ja przynajmniej bym nie potrafił, i nie tylko dlatego, że to żmudna praca i kontrolowanie się w każdym zdaniu, ale również niemożność przemycenia niektórych z własnych myśli, które chciałoby się wtrącić, a których wtrącić nie można, bo nadałyby pisanemu utworowi zupełnie innej barwy.

Jeżeli jednak miałbym wybrać najbardziej wyrazistego autora, który najmocniej wyróżnia się swoim sposobem pisania na tle innych, to zdecydowanie wskazałbym na Chucka Palahniuka. Zestaw dynamiki, absurdu i nieładu zawartego w każdym z jego utworów daje prawdziwie wybuchową mieszankę z plakietką standardu "nie do podrobienia".

Być może dlatego, że nie jestem pochłaniaczem literatury w stopniu zaawansowanym, a raczej powolnym koneserem, nie spotkałem się jeszcze z książkami dwóch innych ludzi, które byłyby znacząco do siebie podobne. Małe fragmenty tworów owszem, ale w większej skali zawsze dało się odnaleźć "to coś" (porównania, warstwę emocjonalną, jakieś charakterystyczne zdania, sposób...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdaniem nie do podrobienia jest Albert Camus. Podoba mi się to, że nie ocenia, nie komentuje. "Dżuma" - moja ulubiona książka - jest tego świetnym przykładem. Opisuje co widzi bohater, ale wzbrania się przed ujawnieniem jego uczuć. Mój mózg pracował na pełnych obrotach przy czytaniu "Dżumy", bo cały czas miałam w głowie jedno pytanie : co też musi się dziać teraz wewnątrz bohaterów?

Moim zdaniem nie do podrobienia jest Albert Camus. Podoba mi się to, że nie ocenia, nie komentuje. "Dżuma" - moja ulubiona książka - jest tego świetnym przykładem. Opisuje co widzi bohater, ale wzbrania się przed ujawnieniem jego uczuć. Mój mózg pracował na pełnych obrotach przy czytaniu "Dżumy", bo cały czas miałam w głowie jedno pytanie : co też musi się dziać teraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post