Choćbym chciała, a bywały chwile kiedy chciałam, nie potrafię podążać ścieżką zemsty. Mogłam obmyślać najróżniejsze plany, scenariusze, ale kończyło się to tylko w mojej głowie. Sama nie wiem, z czego to wynika. W jaki sposób to określić - brak zemsty jako siła czy słabość?

Każdy musi to sam ocenić. Dostosować do sytuacji. W mojej sytuacji ktoś mógłby postąpić zupełnie inaczej, lepiej, gorzej - nieistotne. Inaczej. A to mogłoby już zmienić bieg spraw.

Kiedyś próbowałam przeczytać (ktoś przetrzymywał ją na swoim koncie bibliotecznym) zbiór opowiadań "Zemsta jest kobietą". Chociaż może lepiej, że tak się nie stało. Jeszcze bym się czymś zainspirowała.

I na koniec. Swego czasu usłyszałam pewne zdanie w kwestii vendetty, które mnie szczerze rozbawiło. Otóż "Zemsta jest słodka i nie tuczy".

Choćbym chciała, a bywały chwile kiedy chciałam, nie potrafię podążać ścieżką zemsty. Mogłam obmyślać najróżniejsze plany, scenariusze, ale kończyło się to tylko w mojej głowie. Sama nie wiem, z czego to wynika. W jaki sposób to określić - brak zemsty jako siła czy słabość?

Każdy musi to sam ocenić. Dostosować do sytuacji. W mojej sytuacji ktoś mógłby postąpić zupełnie...

Raz zastosowałam w praktyce wybaczenie i ze zdziwieniem odkryłam, jak wielką ma moc! Nie spodziewałam się, że po tym "akcie" można się poczuć tak wspaniale: ulga, radość i taka jasność w sercu.

Polecam wybaczać! :)

Raz zastosowałam w praktyce wybaczenie i ze zdziwieniem odkryłam, jak wielką ma moc! Nie spodziewałam się, że po tym "akcie" można się poczuć tak wspaniale: ulga, radość i taka jasność w sercu.

Polecam wybaczać! :)

Zacznijmy od tego, że ani zemsta, ani wybaczenie nie ukoją bólu. Jeśli zaś chodzi o samą ulgę (znieczulenie) to nie pozostaje chyba nic innego jak zemsta. To nie jest żadna złośliwość, jesteśmy ludźmi a ludzie są mściwi. Nie znam nikogo, kto w przypadku zaznania przykrości w pierwszych chwilach nie pomyślałby o zemście. Z naturą nie wygramy, a zasada „oko za oko”, to nic innego jak prawo człowieka do dochodzenia sprawiedliwości. Owszem, są ludzie, którzy potrafią schować dumę do kieszeni, istnieją nawet ci, którzy są skłonni nadstawić drugi policzek. Ale czemu mamy wypierać się człowieczeństwa i tłamsić w sobie prawdziwe emocje? Całkiem inną kwestią jest to, że chwilowa ulga, jaką najprawdopodobniej zaznamy po owej zemście ustąpi miejsca wyrzutom sumienia za swój czyn. Ale ponownie - taka jest natura człowieka, jesteśmy stworzeniami niedoskonałymi, którymi kierują przede wszystkim emocje i uczucia.

Zacznijmy od tego, że ani zemsta, ani wybaczenie nie ukoją bólu. Jeśli zaś chodzi o samą ulgę (znieczulenie) to nie pozostaje chyba nic innego jak zemsta. To nie jest żadna złośliwość, jesteśmy ludźmi a ludzie są mściwi. Nie znam nikogo, kto w przypadku zaznania przykrości w pierwszych chwilach nie pomyślałby o zemście. Z naturą nie wygramy, a zasada „oko za oko”, to nic...

Najlepiej jest poczekać, by zbadać intencje osoby.
Kilka lat temu znajoma ze studiów nadużyła mojego zaufania, wyjawiając osobie trzeciej pewną informację. Byłam wściekła, ale na szczęście nie dałam się ponieść emocjom. „Winowajczyni” przeprosiła, okazało się że nie działała z premedytacją, ot dała się podejść. Cieszę się, że postanowiłam dać jej szansę, bo teraz jest moją bardzo bliską koleżanką. Gdy zapraszała mnie na ślub, tłumaczyła, że byłabym fantastyczną świadkową, ale nie znam jej rodzinnego miasta i tylko to zaważyło na wyborze. Byłam niesamowicie zaskoczona, że w ogóle zostałam wzięta pod uwagę.
Jeśli chodzi o zemstę - jestem zwolenniczką wyrównywania rachunków możliwie od ręki. Wynika to z faktu, że nie należę do tych, którzy nastawiają drugi policzek (chyba że uprzednio zastosują prawy prosty, lewy sierpowy i jeszcze „kolanem go!”). Nigdy nie zapominam i nie, nie wybaczam. Każdy znany mi człowiek ma u mnie otwarty rachunek, w razie „manka” znajomość nie jest kontynuowana. Tyle.
Co do wyjątkowo uciążliwych jednostek – skoro Przeznaczenie daje mi możliwość odegrania się na kimś, kto krzywdzi innych rozmyślnie, to wykorzystuję okazję. Jednak staram się nie przekraczać granic dobrego smaku oraz prawa – jak dotąd powtórzyłabym wszystkie swoje „zemsty”.
Nie da się ukryć, że największą ulgę sprawia postępowanie w zgodzie z własnym sumieniem.

Najlepiej jest poczekać, by zbadać intencje osoby.
Kilka lat temu znajoma ze studiów nadużyła mojego zaufania, wyjawiając osobie trzeciej pewną informację. Byłam wściekła, ale na szczęście nie dałam się ponieść emocjom. „Winowajczyni” przeprosiła, okazało się że nie działała z premedytacją, ot dała się podejść. Cieszę się, że postanowiłam dać jej szansę, bo teraz jest moją...

Zemsta czy przebaczenie? Hmm...zemsta wydaje się o wiele prostsza niż przebaczenie. Pozwala na "wyrównanie" doznanych krzywd zamiast przysłowiowego nadstawienia "drugiego policzka". W ludzkiej naturze jest czynnik nakazujący reakcję w wypadku gdy doznajemy krzywdy od drugiego człowieka. Czujemy, że musimy zareagować, odpłacić tą samą monetą. Nie ma akcji bez reakcji.

O przebaczenie jest dużo trudniej niż o dobrą zemstę ponieważ wymaga ono znacznie większego zaangażowania emocjonalnego, skupienia na sobie i długiej rozmowy ze swoim wewnętrznym "ja". To trudny dialog ponieważ choćby nie wiem co to wyrządzonych krzywd i niesprawiedliwości człowiek NIGDY nie jest w stanie zapomnieć. Nie możemy się zresetować, kliknąć i wykasować katalogu. Człowiek musi z tym poprostu jakoś żyć.

Zemsta choćby nie wiem jak dobrze przemyślana, misterna, zimna, czy słodka-zawsze będzie miała swój skutek i reakcję a stąd już bardzo krótka droga do błędnego koła wiecznej vendetty-mszczący się i cel zemsty bardzo szybko zamieniają się rolami. To wszystko może trwać i trwać aż w końcu...dojdzie do przebaczenia?

Zemsta drogą do przebaczenia? Brzmi dość przewrotnie prawda?:)

Przebaczenie bardzo wiele kosztuje...ten "koszt" czasami bywa nie do zniesienia. Gdy emocje opadną wraca niczym bumerang pytanie "Jak mogłem/mogłam coś takiego wybaczyć?".
To pytanie nie daje spać, boli pali duszę, rozum krzyczy "oko za oko". Przebaczenie wymaga czasu i cierpliwości. W drodze do prawdziwego przebaczenia, to właśnie my sami jesteśmy swoim największym przeciwnikiem.

Odpowiadając więc na pytanie "Czy lepiej zemścić się za doznane krzywdy, czy raczej wybaczyć?" powiem tak-najlepiej, żeby nie było potrzeby ani mścić sie ani wybaczać a zamiast zemsty czy przebaczenia ludzie powinni skupić się na hasłach "zgoda i szacunek" bo myślę, że tego ludziom dziś najbardziej brakuje.

Zemsta czy przebaczenie? Hmm...zemsta wydaje się o wiele prostsza niż przebaczenie. Pozwala na "wyrównanie" doznanych krzywd zamiast przysłowiowego nadstawienia "drugiego policzka". W ludzkiej naturze jest czynnik nakazujący reakcję w wypadku gdy doznajemy krzywdy od drugiego człowieka. Czujemy, że musimy zareagować, odpłacić tą samą monetą. Nie ma akcji bez reakcji.

O...

To bękart bezradności
kropla w morzu braku samokontroli
zagubione na leśnej polanie wodze
klaczy emocjonalnej
danie z menu nie dla smakosza
pokusa najsłodszego deseru
który w ostatecznej rozgrywce
zemdli.
Zrywa więzy
otula samotnością.
Fobia uprzedzenia
nieuchwytnym czasem
niemiłosiernie napędza
parę kochanków
Noc i Dzień.
Omamioną jaźnię gniewnie rozdwaja
ta nieopisana odmiana lamentu:
Zemsta.
Serce podpala
Umysł rozjusza
Oczy zamyka
Usta rozdziera
Dodaje nadludzkiej siły
Wgryza się w duszę
niczym próżniowa pustka
zawęża życiowy horyzont
i jest taka smutna .

p.s Ponoć przebaczenie jest najskuteczniejszą formą rozgrzeszenia( zaspokojeniem rozkrzyczanego sumienia.)

To bękart bezradności
kropla w morzu braku samokontroli
zagubione na leśnej polanie wodze
klaczy emocjonalnej
danie z menu nie dla smakosza
pokusa najsłodszego deseru
który w ostatecznej rozgrywce
zemdli.
Zrywa więzy
otula samotnością.
Fobia uprzedzenia
nieuchwytnym czasem
niemiłosiernie napędza
parę kochanków
Noc i Dzień.
Omamioną jaźnię gniewnie rozdwaja
ta...

Lostpearl, a ja tam się lubię czasami poddusić, taki fetysz ot co! :D
Akurat przypadek z "bąkiem" to raczej nie przykład zemsty, bo i jaka w tym sprawiedliwość? Raczej przykład czegoś naturalnego. Chociaż w sumie jest w tym pewna alegoria: możemy to z siebie wyrzucić albo trzymać to w sobie na siłę, udając że nie "cierpimy".

Ale to jest temat konkursowy, jeśli chcesz kontynuować dyskusję to zapraszam na PW :)

Lostpearl, a ja tam się lubię czasami poddusić, taki fetysz ot co! :D
Akurat przypadek z "bąkiem" to raczej nie przykład zemsty, bo i jaka w tym sprawiedliwość? Raczej przykład czegoś naturalnego. Chociaż w sumie jest w tym pewna alegoria: możemy to z siebie wyrzucić albo trzymać to w sobie na siłę, udając że nie "cierpimy".

Ale to jest temat konkursowy, jeśli chcesz...

Zarówno zemsta jak i przebaczenie są trudne. A co jeśli przebaczymy, ale nie zapomnimy? Co jeśli zemsta nie przyniesie oczekiwanej ulgi? Zawsze warto przemyśleć wszystkie za i przeciw. Czasami najlepszą zemstą jest przebaczenie, nie chowanie urazy. Przebaczam Ci bo nie jesteś wart jakichkolwiek innych działań, nie zasługujesz na moją zemstę. Nie musimy zapominać. Przebaczenie uwolni nas samych od poczucia wyrządzonej nam krzywdy. Nie jest to proste, ale kto powiedział, że życie jest łatwe?

Zarówno zemsta jak i przebaczenie są trudne. A co jeśli przebaczymy, ale nie zapomnimy? Co jeśli zemsta nie przyniesie oczekiwanej ulgi? Zawsze warto przemyśleć wszystkie za i przeciw. Czasami najlepszą zemstą jest przebaczenie, nie chowanie urazy. Przebaczam Ci bo nie jesteś wart jakichkolwiek innych działań, nie zasługujesz na moją zemstę. Nie musimy zapominać....

Nie zgadzam się, że do przebaczenia potrzebna jest druga strona. Psychologowie i teorie psychologiczne też czasem naszpikowane są kitem i mitem równie jak świętoszkowate przepraszam i uścisk ręki.
I fajnie. Po prostu mamy inne poglądy. A względem "bąka"... to raczej kwestia kultury, oraz stosunku do pasażerów. W sumie jakbym jechał autobusem nazi-komunistów nienawidzących literatury to chyba puściłbym im bombę :D A co! Chociaż właściwie jak już człowieka na prawdę przyciśnie to prawo naturalne egzekwuje się samo :D

Nie zgadzam się, że do przebaczenia potrzebna jest druga strona. Psychologowie i teorie psychologiczne też czasem naszpikowane są kitem i mitem równie jak świętoszkowate przepraszam i uścisk ręki.
I fajnie. Po prostu mamy inne poglądy. A względem "bąka"... to raczej kwestia kultury, oraz stosunku do pasażerów. W sumie jakbym jechał autobusem nazi-komunistów nienawidzących...