Moja babcia miała psa starszego ode mnie. Dlatego od kiedy pamiętam chodziła z nim na spacery a ja z nimi. Szła na łąkę, niedaleko naszego domu. Była bardzo długa i cieszyłam się strasznie, gdy udało mi się dojść na wysoką górkę na końcu. Z niej widziałam pierwsze domki sąsiedniego miasteczka. Najbardziej lubiłam tam chodzić wakacyjnym wieczorem patrząc na zachodzące słońce.
Później zaczęli budować obwodnice i mieściła się ona 200 metrów od pola. Wtedy jeszcze bardziej polubiłam to miejsce. Latem biegłam na górkę, patrzyłam na jadące samochody i wyobrażałam sobie, że jadą na wakacje. Serce biło mi mocniej na ten widok, a myśl o przygodzie była fascynująca.
W wieku 11 lat moja babcia zmarła. Przez wiele lat nie chodziłam na tą łąkę, aż wreszcie latem, dwa lata temu, mając 15 lat, poszłam. W pierwszym momencie pomyślałam, że łąka zmalała. Ale idąc i zrywając chabry, zrozumiałam, że to ja dorosłam. Jednak gdy weszłam na górkę i znów zobaczyłam widok jadących ku zachodzącemu słońcu samochodów, poczułam to, co za pierwszym razem. Swędział mnie nos, myślałam, że się popłaczę, ale nie chciałam zamazywać łzami tak pięknego widoku. Usiadłam pod drzewem, napawałam się krajobrazem i wspominałam. Do domu wróciłam po zmroku. Pachniałam powietrzem, słońcem chabrami i emanowałam radością.
Od tamtego dnia znów zaczęłam chodzić na łąkę. Co roku wygląda ona inaczej. Jest to dla mnie alegoria zmienności, dzięki niej dostrzegam, że ja też się zmieniam. Ale wiem też, że zawsze będę tam wracać

Moja babcia miała psa starszego ode mnie. Dlatego od kiedy pamiętam chodziła z nim na spacery a ja z nimi. Szła na łąkę, niedaleko naszego domu. Była bardzo długa i cieszyłam się strasznie, gdy udało mi się dojść na wysoką górkę na końcu. Z niej widziałam pierwsze domki sąsiedniego miasteczka. Najbardziej lubiłam tam chodzić wakacyjnym wieczorem patrząc na zachodzące...

Bezsenność to okropna przypadłość. Otwarte oczy skierowane przez kilka godzin w ścianę, oczy powoli się męczą – powieki opadają, ale co z tego gdy umysł nadal pracuje na najwyższych obrotach? Przez lata borykania się z insomnią zrozumiałem, że sen to proces czysto psychiczny – ciało odgrywa w nim podrzędna rolę. Przynajmniej ja tak to widzę. Tak to u mnie bywa od ponad dwóch lat. Cóż poradzić? Tabletki nie pomagają, na terapie nie mam wystarczająco dużo odwagi. Tak, jestem tchórzem. Oficjalnie się do tego przyznaje. To między innymi przez moje tchórzostwo nie mogę zasnąć, kiedyś stchórzyłem, a konsekwencje nadal na mnie ciążą. Pozwoliłem swojej kobiecie odejść, nie walczyłem o nią – tak zwyczajnie oddałem ją jakiemuś przydupasowi w eleganckim garniturze, z samochodem na który sam nie mógłbym sobie pozwolić nawet po roku odkładania ze skromnej pensji nauczyciela. Pieprzony pseudo-biznesmen. Ale nie o tym chciałem Wam opowiedzieć. Wczoraj odnalazłem doskonały lek na bezsenność: wspomnienia. Wydaje mi się, że to jedyne co posiadam. Kładę się więc do łóżka, nakrywam kołdrą i zamykam oczy. Na czarnym ekranie wewnętrznej strony powiek, pojawiają się obrazy: leżę obok ukochanej, przytulam się do niej i czule obejmuje. Jej skóra jest gorąca i pachnie nieopisaną błogością, ukojeniem. Czuje, że wszystko zaczyna się układać, jest mi dobrze. "Wszystko się ułoży" – szepcze, a ja w to wierzę. Obraz rozmywa się, ale to nie ważne, bo jestem już spokojny. Opadam w sen. Głębiej i głębiej...

Bezsenność to okropna przypadłość. Otwarte oczy skierowane przez kilka godzin w ścianę, oczy powoli się męczą – powieki opadają, ale co z tego gdy umysł nadal pracuje na najwyższych obrotach? Przez lata borykania się z insomnią zrozumiałem, że sen to proces czysto psychiczny – ciało odgrywa w nim podrzędna rolę. Przynajmniej ja tak to widzę. Tak to u mnie bywa od ponad...

Kraków, wiosenny dzień 1992 roku. Ostatni rok moich studiów, ostatni rok przed wejściem w dorosłość twardą i brutalną. Jestem na spacerze w ogrodzie botanicznym, dzień jest słoneczny, ale na horyzoncie zbiera się już burza. Tego ranka w krakowskim ogrodzie zakwitły wszystkie drzewa białych magnolii. Bogactwo zjawiskowych kwiatów obsypało gałęzie drzew rosnących wzdłuż alejek, po których spaceruję z chłopcem. Widok tych białych woskowych kwiatów , zwieszających się całymi pękami nad naszymi głowami jest urokliwy, wprost bajkowy tak, że wydaje się być nierealny. W powietrzu rozchodzi się delikatny zapach kwiatów, które mdleją w upale poranka, w oczekiwaniu na pierwsze krople deszczu, jaki niebawem spadnie. Chłopiec nie jest moim narzeczonym, spotykaliśmy się za późno, a ja oddałam już swoje słowo komuś innemu. Ale tego dnia nie jest to ważne, chłopak nachyla okwieconą gałązkę abym mogła z bliska przyjrzeć się tym cudownym , magicznym kwiatom. Po krótkiej burzy znowu wychodzi słońce,spacerujemy alejkami, teraz spadają na nas ogromne, słodkie krople deszczu, spływające wprost z dna kwiatów. Jestem po raz ostatni młoda, po raz ostatni beztroska i roześmiana. Plotę trzy po trzy jak nastolatka i nie muszę poważnie rozmawiać o przyszłości. Przeszłości nie zabrałam ze sobą na ten spacer, jest tylko tu i teraz, ten spacer, chłopak i białe kwiaty .W zachwyconych oczach chłopaka odbija się moja uroda i jestem szczęśliwa …

W moim przydomowym ogródku rośnie dwudziestoletnie drzewo białej magnolii. Nikt nie wie dlaczego tak wytrwale poszukiwałam tej właśnie odmiany drzewa .Kiedy zakwita każdej wiosny znowu czuję zapach magnoliowej alejki i słyszę śmiech młodej, beztroskiej dziewczyny, która jeszcze nie zna goryczy dorosłego życia.

Kraków, wiosenny dzień 1992 roku. Ostatni rok moich studiów, ostatni rok przed wejściem w dorosłość twardą i brutalną. Jestem na spacerze w ogrodzie botanicznym, dzień jest słoneczny, ale na horyzoncie zbiera się już burza. Tego ranka w krakowskim ogrodzie zakwitły wszystkie drzewa białych magnolii. Bogactwo zjawiskowych kwiatów obsypało gałęzie drzew rosnących ...

Jest teraz taki film ,,Co jest grane, Davis?". Bohater jest muzykiem, który życie chce przełazić z rudym kocurem pod pachą. Swoje dzieciństwo też przełaziłam z kotem, niekoniecznie i nie zawsze pod pachą. I nie był to jeden kot. Czasem biegł tuż przy mojej nodze, miałam też takiego, który uparcie chodził wyznaczoną sobie ścieżką - między moimi nogami. Mieścił się doskonale, bo nogi były chude. Mieszkaliśmy przecież na wsi. Odpoczynek w moim ulubionym miejscu pod orzechem obwarowany był wieloma niebezpieczeństwami. Nie mogłam dotknąć pokrzyw i kamieni. Nikt nie mógł mnie zobaczyć, ani usłyszeć. W przeciwnym razie czekałaby mnie Straszna Śmierć. Gdy biegłam przez zalaną słońcem łąkę, wołając: ,,Szybciej, kotku!", uciekałam przed wilkami. Czasami przed bliżej nieokreślonym wrogiem, prawdopodobnie sprawcą Strasznej Śmierci. Ta okrutna kara mogła spaść też na kota, który ośmielił się wejść na dużą jabłoń. Koty nie mogą wchodzić na jabłonie, bo spotka je Straszna Śmierć! Chyba koty o ty nie wiedzą, dlatego z zapałem je ratowałam, najczęściej z marnym skutkiem. Dzieciństwo to takie byle co. Parę hektarów łąki i pola, ze sto może drzew wszelkiej maści, stodoły wielkie i straszne, dom dziadka. To tysiąc kryjówek i kilka kotów, coraz bardziej leniwych i coraz grubszych. To taki świat, w którym wszystko jest nowe. To świat, na który szeroko otwierałam oczy - w zadziwieniu. To świat cudu. Takiego małego, może tylko mojego cudu? Świat Strasznych Śmierci i mojej strasznej wyobraźni.

Jest teraz taki film ,,Co jest grane, Davis?". Bohater jest muzykiem, który życie chce przełazić z rudym kocurem pod pachą. Swoje dzieciństwo też przełaziłam z kotem, niekoniecznie i nie zawsze pod pachą. I nie był to jeden kot. Czasem biegł tuż przy mojej nodze, miałam też takiego, który uparcie chodził wyznaczoną sobie ścieżką - między moimi nogami. Mieścił się doskonale,...

Moje ulubione miejsce to to piękna łąka która znajduje się jakieś pół kilometra od mojego domu. Swój magiczny zakątek pierwszy raz odwiedziłam około 2010 roku.Jest to moje idealne miejsce pełne ciszy i spokoju. Jako że mieszkam w małym mieście stając na polanie mogę zobaczyć całą panoramę miasta.W ciepłe dni wiosny i lata uwielbiam czytać tam książki,jest to odludne miejsce więc nikt mi nie przeszkadza. Uwielbiam naturę a przebywanie na świeżym powietrzu pomaga mi w rozwiązywaniu różnych spraw.Mam cichą nadzieję że pomimo upływu lat to miejsce nadal będzie istniało.
Oto jeden z wierszy powstałych w moim magicznym zakątku


Gdyby rzec …

Gdyby rzec do widzenia mając wiele do powiedzenia
Nie rozstali byśmy się w cale
Gdyby zrobić to co mamy do zrobienia
Zabrakło by samospełnienia
Gdyby uczynić człowieka niezniszczalnym
Świat stał by się nierealnym
Gdyby pozwolić ludziom nie umierać
Zaczęli by się nawzajem pożerać
Gdyby zniszczyć świat promieniem
Został by wspomnieniem
Gdybać można w nieskończoność
mając w głowie tę świadomość
że natura jest bolesna tak jak dziecka śmierć
przedwczesna.

Moje ulubione miejsce to to piękna łąka która znajduje się jakieś pół kilometra od mojego domu. Swój magiczny zakątek pierwszy raz odwiedziłam około 2010 roku.Jest to moje idealne miejsce pełne ciszy i spokoju. Jako że mieszkam w małym mieście stając na polanie mogę zobaczyć całą panoramę miasta.W ciepłe dni wiosny i lata uwielbiam czytać tam książki,jest to odludne...

Moja "ulica Pogodna" już nie istnieje. Miejscem tym było moje wtedy jeszcze nie ogrodzone podwórko, z którego wraz z innymi dzieciakami biegałam na plac zabaw. Niestety plac zabaw przeniesiono, podwórko jest już ogrodzone, a nasza ekipa dorosła i choć mieszkamy niedaleko siebie to kontakt się urywa, w żaden sposób nie przypominając tamtej zgranej dziecięcej paczki.
Może w życiu musi być pewna równowaga, dlatego to co zaczęło się dobrze, musiało skończyć się tak, jak tego nie chcieliśmy!

Moja "ulica Pogodna" już nie istnieje. Miejscem tym było moje wtedy jeszcze nie ogrodzone podwórko, z którego wraz z innymi dzieciakami biegałam na plac zabaw. Niestety plac zabaw przeniesiono, podwórko jest już ogrodzone, a nasza ekipa dorosła i choć mieszkamy niedaleko siebie to kontakt się urywa, w żaden sposób nie przypominając tamtej zgranej dziecięcej paczki.
Może w...

Pamiętam, jak w młodzieńczych latach razem z najlepszą koleżanką, nie mówiąc nikomu, uciekaliśmy w środku w nocy z nadmorskich dyskotek. Celem naszych tajemnych ucieczek była plaża, uwielbialiśmy ten widok pusta, wyludniona przestrzeń. Siadałyśmy na piasku i rozmawiałyśmy, o wszystkim o niczym. To wtedy zdradzałyśmy sobie największe tajemnice: nasze pierwsze miłosne ekscesy, pierwsze rozczarowania, osamotnienie, niezrozumienie w najbliższej rodzinie, nasze kompleksy to wszystko gdzieś wirowało nad dnami, a morska bryza rozwiewała nasze problemy. Wiele razy słowa były zbędne, kładłyśmy się wtedy i obserwowałyśmy niebo, szukałyśmy gwizdy polarnej, czekałyśmy na spadające meteoryty. Wiele łez, wiele śmiechu. Podziwiałyśmy uroki nocy, czekając na zmierzch słuchając krzyku mew, te setki wschodów słońca, tak bardzo do siebie podobnych a jakże innych. Dziś już nie mamy naście lat, każda z Nas wybrała inną drogę. Tylko jedno się nie zmieniło, plaża, ona zawsze na nas czeka. Do dziś, uwielbiam jeździć na plażę, nie w czasie wakacji, kiedy jest na niej gwarno, ale kiedy jest pusto. W czasie zimy, kiedy jest skuta siarczystym mrozem, jesienią, kiedy wieje silny wiatr. Nieważne, ja wiem, że dzielące mnie te 10 kilometrów, jest dystansem do innego świata. Morze uspokaja, koi moje zmysły, dodaje sił, ta głucha pusta przestrzeń, nie ma nikogo jestem Ja i tysiące moich wspomnień. Dziś zamykam oczy, chcę poczuć wiatr na moich skroniach i tylko zgiełk miasta skutecznie mnie rozprasza.

Pamiętam, jak w młodzieńczych latach razem z najlepszą koleżanką, nie mówiąc nikomu, uciekaliśmy w środku w nocy z nadmorskich dyskotek. Celem naszych tajemnych ucieczek była plaża, uwielbialiśmy ten widok pusta, wyludniona przestrzeń. Siadałyśmy na piasku i rozmawiałyśmy, o wszystkim o niczym. To wtedy zdradzałyśmy sobie największe tajemnice: nasze pierwsze miłosne...

Moim ulubionym miejscem z dzieciństwa jest dom mojej cioci do której jeździłam na wakacje, to było miejsce, drugie po moim domu, w którym czułam sie po prostu szczęśliwa, do pewnego momentu... Uwielbiałam to miejsce i całe miasteczko w którym był ten dom. Kochałam spacerować po tych wąskich uliczkach, bawić się na placu zabaw, albo po prostu siedzieć w kuchni. Byłam tam po prostu szczęśliwa. To miejsce było dla mnie magiczne, ale każdy czar kiedyś pryska.

Moim ulubionym miejscem z dzieciństwa jest dom mojej cioci do której jeździłam na wakacje, to było miejsce, drugie po moim domu, w którym czułam sie po prostu szczęśliwa, do pewnego momentu... Uwielbiałam to miejsce i całe miasteczko w którym był ten dom. Kochałam spacerować po tych wąskich uliczkach, bawić się na placu zabaw, albo po prostu siedzieć w kuchni. Byłam tam po...

Mieliśmy po 12 lat. Razem z Pawłem i Czarkiem tworzyliśmy paczkę. Każda paczka musi mieć swoją bazę. Naszą było złomowisko Bronka.

Bronek był sąsiadem Czarka i przymykał oko na nasze przesiadywanie w samochodach. Codziennie po szkole chodziliśmy do naszych trzech fur, które stały na tyłach złomowiska. To był czas pierwszych wagarów, swobody i wolności – wolności, jakiej nigdy nie zapomnę i jakiej nigdy potem nie zaznałem. To był cudowny okres, a życie wydawało się takie proste i kolorowe. Nie dziwcie się, to był świat szczęśliwego dziecka. Nie pamiętam już, jakie fury wybrali moi przyjaciele – ja upatrzyłem sobie trabanta 601 z lat sześćdziesiątych. Spędziliśmy w tych gratach wiele godzin rozmawiając na tematy 12-latków.

Mam teraz przed sobą zdjęcie, które zrobił mój tata. Na czarno-białej fotografii siedzę na masce „mojego” pierwszego samochodu – trabanta. Wtedy już nie było pozostałych dwóch wozów moich przyjaciół. Ostał się jedynie mój. Na dachu leżała stara kierownica od dużego fiata, a w tle walały się koła, samochodowe fotele i deski rozdzielcze. Lubię to zdjęcie. To chyba jedyne, które przypomina mi o moich przyjaciołach. Trochę żałuję, że wtedy nie było jeszcze aparatów cyfrowych… Ale cóż, takie czasy, choć skądinąd, nie takie odległe i nie takie złe.

Niedawno byłem w tej okolicy. Złomowiska już nie ma; postawili w tym miejscu budynek, w którym swoje biura ma hurtownia wędkarska. Wszystko się zmienia, ale wspomnienia pozostają, dlatego też trzeba je pielęgnować.

Mieliśmy po 12 lat. Razem z Pawłem i Czarkiem tworzyliśmy paczkę. Każda paczka musi mieć swoją bazę. Naszą było złomowisko Bronka.

Bronek był sąsiadem Czarka i przymykał oko na nasze przesiadywanie w samochodach. Codziennie po szkole chodziliśmy do naszych trzech fur, które stały na tyłach złomowiska. To był czas pierwszych wagarów, swobody i wolności – wolności, jakiej...