- Moniko! Co z moją kawą?!
- Już robię, szefowo...

***

- Czy ten raport jest już gotowy?
- Jaki raport? Ten na wczoraj?

***

- Kawa! Gdzie moja kawa!
- Ale to już piąta filiżanka...

***

- Do cholery! Awaria systemu! Czy jest tu jakiś informatyk?
- Wszyscy są w terenie, szefowo...

***

- Czy może ktoś zostać kilka godzin po pracy ogarnąć ten chaos?!
- Ja muszę wracać do dzieci...
- Natomiast ja odbieram auto od mechanika.
- Moja mama ma urodziny.
- Mamy dzisiaj z mężem rocznicę, nie mogę...
- Na nikogo z was nie mogę liczyć! Czy mam was wszystkich zwolnić?!

***

- Pani Kasiu! Gość przyjechał! Proszę to błyskawicznie posprzątać!
- Ależ szefowo. Pan Tomasz czeka już tutaj od dwóch godzin aż zechce go pani przyjąć.
- Ale że co? Cholera....

***
- Mamusiu, pobaw się ze mną! Tak dawno razem nic nie robiłyśmy.
- Raport... Muszę skończyć raport... Ale jeszcze jedna kawa.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz?
- Raport... Muszę skończyć raport... Gdzie moja kawa?!

***

- Kochanie, zaspałaś do pracy...
- Co? Jak to? Ale która godzina? To nie możliwe! Nie może być 8:20!
- Podwieźć cię?
- Od 20 minut powinnam być w pracy. To Twoja wina!

- Moniko! Co z moją kawą?!
- Już robię, szefowo...

***

- Czy ten raport jest już gotowy?
- Jaki raport? Ten na wczoraj?

***

- Kawa! Gdzie moja kawa!
- Ale to już piąta filiżanka...

***

- Do cholery! Awaria systemu! Czy jest tu jakiś informatyk?
- Wszyscy są w terenie, szefowo...

***

- Czy może ktoś zostać kilka godzin po pracy ogarnąć ten chaos?!
- Ja muszę wracać...

Kiepsko. Nie pracuje i nie pracowałam w korporacji. Małe konkursowe dyskryminowanko.

Kiepsko. Nie pracuje i nie pracowałam w korporacji. Małe konkursowe dyskryminowanko.

Poważenie to bywa rożnie, prace zaczynam o 8:00, ale codziennie jestem już grubo przed, potem podpisanie się na liście, kawa, pogaduchy, praca, śniadanie, praca, pogaduchy, praca, kawa, pogaduchy, praca, praca, pogaduchy i tak aż do 16:00, czyli fajrantu. Monotonia, która powoduję, że tuż po wejściu do budynku firmy zamieniam się w robocika, który od ładnych paru lat porusza się po z góry upatrzonych ścieżkach, dzień w dzień to samo w tym samym czasie, w tym samym miejscu. A jeśli nawet czasem zdarzy się jakieś odstępstwo to nie jest to nic, co mogło by wpłynąć na zmianę tej monotonii, raczej kolejny punkt, który dołącza do całej listy kolejnych czynności.

Poważenie to bywa rożnie, prace zaczynam o 8:00, ale codziennie jestem już grubo przed, potem podpisanie się na liście, kawa, pogaduchy, praca, śniadanie, praca, pogaduchy, praca, kawa, pogaduchy, praca, praca, pogaduchy i tak aż do 16:00, czyli fajrantu. Monotonia, która powoduję, że tuż po wejściu do budynku firmy zamieniam się w robocika, który od ładnych paru lat...

Można sobie przysięgać, że nie wybierze się pracy, która wymaga wstawania o świcie dzień w dzień. Można sobie obiecywać, że wybierze się wolny zawód. A potem "gzygzakowaty życia sznur" wiedzie tak i siak aż w końcu staje się u wrót korporacji.
I staje się taki dzień...
Czytanie maili. Zrób listę priorytetów.
Lista jest za długa.
Zrób nową listę.
Lista gotowa.
Odpisz na najpilniejsze maile, oddzwoń, gdzie trzeba.
Czasem jest czas na kawę, częściej nie ma.
Teraz bądź kreatywny, w końcu po to cię ztrudniają. Kreuj, myśl, myśl.
Czas kreatywności minął, nastał czas spotkań.
Więc.
Wniosek jeden, wniosek dwa, podział zadań, do widzenia.
Może jest czas na obiad zwany lunch, a może nie.
Dalej.
Maile, telefony. Sprawdź, czy dziecko wróciło ze szkoły.
Dalej. Maile, telefony.
Dalej. Porozmawiaj, wyjaśnij. Uśmiech.
Idź do domu.
Po drodze zrób cud i przemień się z pracownika w matkę/żonę/kochankę/córkę - co tam akurat trzeba. Cud przemienienia.

Można sobie przysięgać, że nie wybierze się pracy, która wymaga wstawania o świcie dzień w dzień. Można sobie obiecywać, że wybierze się wolny zawód. A potem "gzygzakowaty życia sznur" wiedzie tak i siak aż w końcu staje się u wrót korporacji.
I staje się taki dzień...
Czytanie maili. Zrób listę priorytetów.
Lista jest za długa.
Zrób nową listę.
Lista gotowa.
Odpisz na...

Praca w takim miejscu zawsze kojarzyła mi się z rybkami trzymanymi w za małym akwarium. Jest tłoczno, powietrza wystarcza tylko tyle by przeżyć i nikt spośród tłumu nie jest w stanie wydobyć twej wyjątkowości. Tak wygląda dzień, ...każdy dzień.

Praca w takim miejscu zawsze kojarzyła mi się z rybkami trzymanymi w za małym akwarium. Jest tłoczno, powietrza wystarcza tylko tyle by przeżyć i nikt spośród tłumu nie jest w stanie wydobyć twej wyjątkowości. Tak wygląda dzień, ...każdy dzień.

Jestem alkoholiczką. Myślałam, że praca w korporacji będzie spełnieniem moich marzeń i… nie pomyliłam się. Rok temu kolega z działu wyczuł we mnie smakowity kąsek pachnący średniej klasy whisky. Zaczął mnie szantażować. Żeby nie stracić pracy, godziłam się na „szybkie numerki” w toalecie. Z czasem zorientowałam się, że i jemu zależy, bym pozostała na stanowisku – no bo gdzie znajdzie drugą taką dupę jak ja? Do domu wraca po dwudziestej drugiej, czasu na prostytutki brak, a masturbacja mu się znudziła, choć – jak lubi powtarzać po swoim ulubionym reżyserze – „to seks z kimś, kogo naprawdę kochasz”. Postanowiłam wykorzystać jego uzależnienie od mojej osoby, tak jak on wykorzystał moje od wysokoprocentowych trunków. Co jakiś czas podrzucam mu papierkową robotę – jeszcze nigdy nie zawalił terminu, ale być może dlatego, że zazwyczaj zapisuję się do jednego niewielkiego projektu na miesiąc. Jestem najmniej wydajnym pracownikiem w firmie, jak dotąd ani razu nie otrzymałam premii i nic się na to nie zanosi, ale na zakup Johnniego zawsze starcza. Tylko Mój Pan zrobił się ostatnio bardziej władczy i brutalny. Dziś przywiązał mnie do muszli klozetowej i przychodził co dwie godziny, by uprawiać ze mną na zmianę seks analny i oralny. Wychodząc stawiał przy mnie szklaneczkę whiskacza – na pocieszenie? A ja? Cóż ja mogę? Przecież bez niego i bez Mojej Korporacji jestem nikim. Dobrze, że ten dzień już się kończy…

Jestem alkoholiczką. Myślałam, że praca w korporacji będzie spełnieniem moich marzeń i… nie pomyliłam się. Rok temu kolega z działu wyczuł we mnie smakowity kąsek pachnący średniej klasy whisky. Zaczął mnie szantażować. Żeby nie stracić pracy, godziłam się na „szybkie numerki” w toalecie. Z czasem zorientowałam się, że i jemu zależy, bym pozostała na stanowisku – no bo...

Odwożę Melanię i prawie spóźniam się do pracy.Korki,pośpiech,nerwy, stres i bieganina. Tak, kolejny dzień w pracy!Ja, moje idealnie wyprasowane spodnium, eleganckie szpilki i czerwone usta.I setki innych, nienagannie wyglądających pracowników.W biegu poprawiam fryzurę.”Dzień dobry, dzień dobry”witam się ze wszystkimi, choć nie znam imion nawet połowy. Odbijam kartę i wchodzę do pokoju. Chwilę później–tylko ja i moja herbata.Zdziwieni? To, że pracuję w korporacji nie znaczy, że muszę kofeinować się jak reszta.Otwieram lapka,odpowiadam na maile. Setki literek, aż głowa puchnie. Rozglądam się po pokoju, pięć (tym razem znanych mi z imienia) wpatrzonych w monitor osób. Słychać tylko zegar i głośne,niekończące się stukanie w klawiaturę. Take it easy!- chciałoby się rzecz, ale podobnie jak reszta otwieram kolejny dokument i zabieram się do pracy.I już cały team pracuje jak w ulu. Jakoś przetrwałam do przerwy. Ha – znów tylko ja wcinam domową sałatkę, reszta posila się cateringowymi kanapkami.Byle jak, byle szybko i znów dokumenty, patenty, podpisy, NCORP, DOCORP, MK.S.A..,a ja zjem w spokoju i nie skrócę tych 15stu minut..
12.00 spotkanie zarządu: rzucamy pomysłami, prześcigamy się w planowaniu, obiecujemy dotrzymać terminy projektów, choć daty bywają niedorzeczne(czy jesteśmy robotami?) A jutro czeka nas posumowanie miesiąca..Wracam bo biurka skończyć swój etap projektu,który oddeleguję Ani. Ponownie sprawdzam maile i odpisuję w pośpiechu, bo widzę smsa od męża.Tak, znajduję dla niego czas,nawet w P.R.A.C.Y!”Mela do dziadków,wieczór nasz?”Już chcę odpisać, że nici z planów, bo jutro podsumowanie, a muszę posprawdzać raporty..Rozglądam się w koło, wszyscy pracują bez wytchnienia, ale czy to da im szczęście? Mąż czy raporty?„OK!” – odpisuję i szybko kończę projekt myśląc już tylko o tym, że za dwie godziny znów odbiję kartę, wsiądę do windy i wyjdę z tego molochu. Nie, dziś nie zadzwonię do Marka, że wrócę później! Ostatnio dzień w dzień siedziałam tu do wieczora...

Odwożę Melanię i prawie spóźniam się do pracy.Korki,pośpiech,nerwy, stres i bieganina. Tak, kolejny dzień w pracy!Ja, moje idealnie wyprasowane spodnium, eleganckie szpilki i czerwone usta.I setki innych, nienagannie wyglądających pracowników.W biegu poprawiam fryzurę.”Dzień dobry, dzień dobry”witam się ze wszystkimi, choć nie znam imion nawet połowy. Odbijam kartę i...

Jak to śpiewał Sidney Polak

„Dzisiaj Natalia poszła do pracy,
pierwszy raz choć męczy ją kacyk.
Wczoraj wieczorem ze znajomymi,
za pierwszą pracę toast wypili.
Teraz stoi w nowej sukience,
czeka aż ktoś wskaże jej miejsce.
Miesiąc temu wysłała CV,
była zdziwiona że oddzwonili.
Dali jej biurko, fax i telefon,
musiała ścisnąć dłoń swoim szefom,
wyładowała z torebki zdjęcia,
wypowiedziała swoje zaklęcia.
Od dziś jest już Panią Natalią,
z działu analiz ogromnej firmy,
jej dawne życie chyba przepadło
musi je oddać jak wzięte filmy
(…)
Dzisiaj Natalia poszła do pracy,
w torebce na szczęście mały pajacyk,
tuli go czasem kiedy jej smutno,
na monitorze netto i brutto.
Na Gadu Gadu nie gada z nikim,
chce mieć od razu dobre wyniki.
Praca nie hańbi, praca nie czeka
praca jest ponoć sensem człowieka.
W oparach kawy i dymie fajek,
krótkie historie z realnych bajek.
Grimm i Andersen mogą się schować,
ten raport trzeba pisać od nowa.
W filmowym barze za stołem twarze,
czy będą obce to się okaże.
Przypadek w sumie za nią nie wybrał,
kliknął ktoś myszką i tutaj przyszła.”

Jak to śpiewał Sidney Polak

„Dzisiaj Natalia poszła do pracy,
pierwszy raz choć męczy ją kacyk.
Wczoraj wieczorem ze znajomymi,
za pierwszą pracę toast wypili.
Teraz stoi w nowej sukience,
czeka aż ktoś wskaże jej miejsce.
Miesiąc temu wysłała CV,
była zdziwiona że oddzwonili.
Dali jej biurko, fax i telefon,
musiała ścisnąć dłoń swoim szefom,
wyładowała z...

Biała koszula z jednym rozpiętym guzikiem, ołówkowa spódnica opinająca uda i pośladki, wysokie czarne czółenka, czerwona szminka, hipnotyzujące spojrzenie. Malutkie, ale bardzo drogie kolczyki. Sznur pereł na szyi. Żakiet Coco Chanel przewieszony przez ramię i skórzana aktówka pod pachą. Przechodzę przez obrotowe drzwi, sunę w górę po zimnych stalowych schodach. Witam się ze współpracownikami lekkim skinieniem głowy. Wchodzę do swojego biura. Białe ściany, ciemne panele, mahoniowe meble i skórzana kanapa. Na biurku zdjęcie z ostatnich wakacji, z ekranu komputera patrzą na mnie dwie uśmiechnięte twarze w słomianych kapeluszach.
Siadam za biurkiem okręcam się na fotelu. Przeglądam papiery. Szukam w internecie haków na konkurencje. Pikantnych plotek nigdy za wiele. W przerwie na lunch schodzę do kawiarni, kupuję sok pomarańczowy i bajgla. Wracam do siebie. Po drodze podrzucam szefowi kilka wydrukowanych stron obciążających rywali.
Zamykam za sobą drzwi. Podchodzę do okna, rozplątuję koka i macham głową. Siadam za biurkiem zakładając nogę na nogę.
Ktoś puka do drzwi. Przystojny mężczyzna, w dobrze skrojonym garniturze. Brunet, wysoki, o piwnych oczach.
- Witam panią bizneswoman - wita się, a ja taksuję go spojrzeniem. I czuję tą burzę z piorunami, która między nami jest. Zamyka za sobą drzwi, podchodzi do mnie, nachyla się i ewidentnie zagląda mi w dekolt.
- To może przejdźmy do interesów - mówi patrząc mi prosto w oczy. I w tym momencie czuję się najszczęśliwsza na całym świecie, że mam takiego męża jak on.

Biała koszula z jednym rozpiętym guzikiem, ołówkowa spódnica opinająca uda i pośladki, wysokie czarne czółenka, czerwona szminka, hipnotyzujące spojrzenie. Malutkie, ale bardzo drogie kolczyki. Sznur pereł na szyi. Żakiet Coco Chanel przewieszony przez ramię i skórzana aktówka pod pachą. Przechodzę przez obrotowe drzwi, sunę w górę po zimnych stalowych schodach. Witam się...

Budzik bezlitośnie dudnił na stoliku nocnym przy moim łóżku. Zacisnęłam mocno powieki walcząc z chęcią roztrzaskania go o podłogę. Po szybkim prysznicu wciągnęłam na siebie ciemną spódnice, białą koszulę i czółenka. O tak, właśnie tego oczekiwało szefostwo, wyssania osobowości! Pół godziny w korkach i byłam na miejscu. Pokonałam kilka stopni i znalazłam się w jasnym holu. Patrycja, nasza nowa recepcjonistka przyodziała swój sztuczny uśmiech i czekała na pierwsze zadania. Ciekawe jak długo zajmie jej zrozumienie, że "obecna pensja jest tylko na początek", "miła atmosfera" i "możliwości awansu" to tylko puste frazesy szefa. Skierowała się do mojej kanciapy na pierwszym piętrze. Trzy lata ciężkiej nauki do matury, żeby dostać się na dobre studia. Pięć lat studiowania finansów, żeby znaleźć się tu. W metalowej klatce pełnej szczurów. Miałam kilka projektów "na wczoraj", które z uśmiechem na ustach podrzucił mi mój przełożony. Prace przerywają krótkie przerwy na kawę. Towarzyszy mi wtedy Bartek, jeden z nielicznych sympatycznych pracowników. Dziś przyniósł drożdżówki na widok których zaburczało mi w brzuchu. Zaproponował mi jedną, lecz już i tak te korporacyjne szkielety na niebotycznie wysokich obcasach patrzyły na mnie z dezaprobatą. Po kilku minutach pojawia się przełożony. Osobiście odprowadza mnie na stanowisko pracy łapiąc mnie przy tym za tyłek. Zaciskam usta w prostą linię. Klik. Klik. Klik. Przerwa na obiad. Klik. Klik. Klik. Przełożony jasno daje do zrozumienia, że mam zostać po godzinach. Jasne szefie, przyjemność po mojej stronie. Klik. Klik. Klik. Mija 19, pracy zostało na co najmniej godzinę, ale odpuszczam. Wiem, że jutro mi się za to oberwie. Bunt w klatce jest niedopuszczalny. Niemal wybiegam na zewnątrz. W akcie złości chwytam za pojedynczy kamień i ciskam go w elegancki szyld naszej korporacji. Uśmiecham się jak głupia. Za każdym razem gdy idę do pracy, czuje satysfakcję widząc niewielkie wgniecenie tuż przy logo.

Budzik bezlitośnie dudnił na stoliku nocnym przy moim łóżku. Zacisnęłam mocno powieki walcząc z chęcią roztrzaskania go o podłogę. Po szybkim prysznicu wciągnęłam na siebie ciemną spódnice, białą koszulę i czółenka. O tak, właśnie tego oczekiwało szefostwo, wyssania osobowości! Pół godziny w korkach i byłam na miejscu. Pokonałam kilka stopni i znalazłam się w jasnym holu....