6:00 Pobudka. Trzeba wstawać!- powtarzam w myślach mając nadzieję, że ten moment jednak nie nastąpi. Spoglądam na leniwie wyciągniętego kota. Ten to ma dobrze.
6:15 Szybki prysznic. Do kuchni! Śniadanie!! Jeszcze kawa! Kawa, gdzie moja kawa?! cukier, szybko! Nie wyrobię się!
6:25 Zakładam spodnie. Znów pomięta bluzka! Nieważne. Zapnij się. Głupi zamek. Szybko nowe spodnie. Pędem biegnę do łazienki. Zapomniałam podłączyć prania. Może mam w szafie jakąś spódnice. Kurcze! Jakoś się wcisnę. Ałć. Koniecznie trzeba zrobić coś z tym progiem.
6:50 Będę spóźniona. Jeszcze kanapki dla dzieci! Szybko, szybko!
7:00 Biegnę na parking. Kluczyki Boże! Znowu zapomniałam no i jeszcze nie mam torebki, świetnie!
7:15 Wbiegam do pracy. Od razu witają mnie groźne miny koleżanek.
-Spóźniłaś się! - woła pracodawca
-Tak, tak wiem. To się więcej nie powtórzy. - kieruję się w stronę swojego biurka i spoglądam krzywo na stos piętrzących się papierów.
-Do 16 ma to być wypełnione.- krzyczy szefowa. Jasne, bo ja się wyrobie! siadam na fotelu natychmiastowo odpalając komputer.
7:30 Kawa!! Nie przeżyję bez kawy. O! Nowa informacja. Boże! Mam zadzwonić do 5 inwestorów.
-Umów nas z Panem Markiem, tym biznesmenem. Tylko migiem! - słyszę zdenerwowany głos. Dlaczego to ja zawsze jestem od telefonów? - Zadręczam się w myślach.
-Halo! Ale jak to nie macie funduszy. Bankructwo?! Halo, halo...
Jezu! I co ja teraz powiem szefowej?
10:00 Nareszcie wykonałam telefony i uregulowałam sprawę. Do kwitnących stokrotek, kto dołożył mi papierów?! Kawa! Potrzebuję kawy!
12:00 W końcu przerwa. Jakoś te dokumenty mi idą… Hej moja kawa! Biegiem do kawiarni!
15:30 Jeszcze pół godziny. Nie zdążę!
16:00 Jeszcze trzy papierki.
16:10 Uff. Skończyłam. Szefowo… ale jak to po godzinach mam zostać. Muszę dzieci ze szkoły odebrać!!! Boże!
18:00 Wpadam, jak szalona do domu. Robię kolację i…. znów kawę.
19:00 – 23:00 Siadam przed laptopem i wysyłam e-maile, dzwonię i załatwiam inne sprawy dotyczące pracy
01:00 zasypiam. W końcu!

6:00 Pobudka. Trzeba wstawać!- powtarzam w myślach mając nadzieję, że ten moment jednak nie nastąpi. Spoglądam na leniwie wyciągniętego kota. Ten to ma dobrze.
6:15 Szybki prysznic. Do kuchni! Śniadanie!! Jeszcze kawa! Kawa, gdzie moja kawa?! cukier, szybko! Nie wyrobię się!
6:25 Zakładam spodnie. Znów pomięta bluzka! Nieważne. Zapnij się. Głupi zamek. Szybko nowe spodnie....

Myślę, że powinnam Wam powiedzieć na początku, że już w poniedziałek rano marzę o popołudniowym piątku. Pracuję w korporacji. Poznajcie mój – ekhm – fascynujący dzień.

Sterta papierów przede mną.
Po lewej biurka.
Po prawej, dla odmiany, biurka.
I wszechogarniający, wypełniający całą przestrzeń stukot klawiatury. Aż głowa boli!
A za oknem piękna pogoda – promienie Słońca nieśmiało przebijają się przez chmury i roztapiają śnieg.

Witajcie w korporacji!

Krajobraz korporacyjny od 8 do 20 pozostaje niezmienny. Selekcji i rotacji podlegają jedynie pracownicy, którzy wymieniają się niczym zaprogramowane maszyny.

Jak się odnaleźć w świecie, który działa jak w szwajcarskim zegarku? Jak nie zwariować?

Przychodzę do pracy. Zaparzam kawę. Czytam poranną prasę. Dopiero potem zabieram się do pracy. Przekopuję się przez sterty papierów, które każdego dnia wydają się być coraz wyższe. Po popołudniu czas na kolejną przerwę. Pogaduszki z kolegami z pracy. Uszczypliwe i ironiczne uwagi, które powodują, że nie popadamy w rutynę. Następnie kolejne druczki do wypełnienia. Ach ta biurokracja! Życie mogłoby być o wiele prostsze, naprawdę.

O 16 zaczynam myśleć, co muszę jeszcze dzisiaj skończyć. Zabieram się do tego z pełnym zaangażowaniem. Angażuję się i z upływem 20, punktualnie kończę wyznaczą dla mnie pracę. Nie biorę się za nią wcześniej, bo i tak muszę siedzieć w pracy do ósmej, a nie chcę dostać kolejnego, jakże interesującego polecenia służbowego. Z upływem dnia, jestem zadowolona, ale co z tego? Jestem wykończona. Nie mam siły żyć.

Spędzam w pracy cały dzień. Mój dom stał się dla mnie tylko i wyłącznie noclegownią. Nie mam czasu na nic więcej niż sen, sen i jeszcze raz sen. Nienawidzę dźwięku budzika.

Muszę to zmienić. Tylko od czego zacząć? Muszę mieć plan – o ironio – plan jak w korporacji i wypełniać go niczym kolejne zlecenie.

Myślę, że powinnam Wam powiedzieć na początku, że już w poniedziałek rano marzę o popołudniowym piątku. Pracuję w korporacji. Poznajcie mój – ekhm – fascynujący dzień.

Sterta papierów przede mną.
Po lewej biurka.
Po prawej, dla odmiany, biurka.
I wszechogarniający, wypełniający całą przestrzeń stukot klawiatury. Aż głowa boli!
A za oknem piękna pogoda – promienie Słońca...

Jadąc główną aleją, zerkam nerwowo na zegarek. 8.05. Cholera, szef znowu się będzie wściekał. A tutaj korki, jakby zaraz miał nastąpić atak zombie. Gdzie oni wszyscy akurat dzisiaj muszą jechać z samego rana. No nareszcie. Wpadam do biura, ledwie zdążyłam zdjąć płaszcz a już dzwoni telefon. Jeden, drugi. O nie szef na horyzoncie. Tyle zaległej pracy. Dlaczego nie mogę wszystkiego robić od razu? Znowu telefon. Zaraz się wścieknę. Kolejny. Ile to jeszcze godzin do końca? Ach, tylko 5. Tylko? Aż 5. Jak ja nienawidzę tej pracy. Telefon. "Tak, słucham...". Jakim cudem udaje mi się wydobyć z siebie taki spokojny głos? Niepojęte. 13.00 - nareszcie chwila dla siebie. O nie ten okropny typ znowu się tu kręci, pewnie kolejny raz będzie chciał zaprosić mnie na lunch. Wiem, przecież mam tyle zaległości. Będę udawała strasznie zajętą, to może sobie pójdzie. I znowu przerwę diabli wzięli. I kiedy ja mam poznawać tych cudownych mężczyzn, którzy będą się we mnie zakochiwać? A może rzucę tą robotę i tak jej nie cierpię. Hmmm....całkiem niezła myśl! Nie, jednak nie. Kredyt do spłacenia. Ile to jeszcze godzin?

Jadąc główną aleją, zerkam nerwowo na zegarek. 8.05. Cholera, szef znowu się będzie wściekał. A tutaj korki, jakby zaraz miał nastąpić atak zombie. Gdzie oni wszyscy akurat dzisiaj muszą jechać z samego rana. No nareszcie. Wpadam do biura, ledwie zdążyłam zdjąć płaszcz a już dzwoni telefon. Jeden, drugi. O nie szef na horyzoncie. Tyle zaległej pracy. Dlaczego nie mogę...

Teatrzyk Korpo Gęś zaprasza: „Dzień, jakich wiele”.

- Hmm, outlook nie działa...
- No, mi też; i jeszcze dysk sieciowy jest nieodstępny...
- Dobra, niech IT się teraz martwi – idziemy na kawę?
***
- Skandal –ludzie w kosmos latają, a tu woda w czajniku nie może się zagotować od 10 minut!
- A o prawach fizyki słyszałeś?
- Nie pier...l, można coś wymyślić, żeby w minutę dochodziła... ta woda, hehe.
***
- Kiedy będą kanapki?
- Już były.
- Cholera. Może na open space mają jakieś ciastka?
***
- Przepraszam Was, mail mi dzwoni.
***
- Gdzie jest Olka?
- Siedzi na kurze (Q&R - Query&Report)
- Aaa, to na to spotkanie robiła one page dla management'u. I co udało jej się opisać wszystkie case’y w paru bullet’ach?
***
- Skupmy się – czy jak przechodnia przejedzie samolot, to taki przypadek wejdzie pod definicję zgonu w wyniku katastrofy lotniczej?
***
- Chodźcie! Znalazłam profil tego klienta na facebook!
- Pokaż... ej, przystojny... z łóżka bym nie wyrzuciła.
***
- Ile razy, k...a, mam prosić o nanoszenie uwag w trybie zmian?! Teraz za ch..j tego nie ogarnę!
- A masz chociaż wsad od merytorycznych?
- Taaak- wstawili dwie kropki i przecinek.
***
- Słuchajcie, bo my w tym informatorze nie możemy umieścić reklamy, tak? To nie napiszemy, że jesteśmy najlepsi, tak? A jak wskażemy, że jesteśmy ostatni w rankingu najgorszych, to będzie ok?
***
- Kotek, kiedy wracasz do domu?
- Jeszcze chwila, muszę tylko zaraportować, co dzisiaj zrobiłem.

Teatrzyk Korpo Gęś zaprasza: „Dzień, jakich wiele”.

- Hmm, outlook nie działa...
- No, mi też; i jeszcze dysk sieciowy jest nieodstępny...
- Dobra, niech IT się teraz martwi – idziemy na kawę?
***
- Skandal –ludzie w kosmos latają, a tu woda w czajniku nie może się zagotować od 10 minut!
- A o prawach fizyki słyszałeś?
- Nie pier...l, można coś wymyślić, żeby w minutę...

By zrozumieć pracę w korporacji należy prześledzić dzień zwykłego pracownika. My nazwijmy go panem X. Pobudka pana X wbrew pozorom nie jest zwykła. Pracownik ten budzi się zazwyczaj koło godziny 7 rano. Temu codziennemu rytuałowi towarzyszy stres oraz kilka siarczystych przekleństw. Siadając do śniadania ze swoją rodziną pan X próbuje zachować pozory normalnego życia oraz tego, że dżungla jaką jest korporacja nie odebrała mu jeszcze ludzkich cech. Próba ta kończy się zazwyczaj fiaskiem. Podczas gdy dzieci kłócą się o ostatni rogalik a żona krzyczy do męża by ten jakoś ich uspokoił, pan X uświadamia sobie że właśnie stał się biurowym zwierzęciem i próbując wybrnąć z tej sytuacji spokojnym głosem oznajmia, że zje na mieście. Gdy wypowiada te słowa dociera do niego fakt, iż jest spóźniony. Głód w żołądku zastępuje głód pieniądza. Pan X dumnym krokiem wkracza do firmy, na swoje piętro jedzie windą, jest dumy z faktu, iż pracuje w tak wielkiej korporacji . Jego entuzjazm zabija jednak szef który wita go słowami "JESZCZE JEDNO SPÓŹNIENIE A CIĘ ZWOLNIĘ!". Słowa te wbijają pana X w szarą rzeczywistość. Zasiada za swoim biurkiem, które jest jednym z 30 biurek znajdujących się w ciasnej sali. Praca pana X rozpoczyna się od próby włączenia komputera, następnie większość czasu zajmuję mu przepisywanie sterty papierów, które codziennie zdobią jego biurko. Momentem oddechu w tym turnieju pływania w biurowym basenie jest lunch. Lunch to czas na papierosa, rozmowę z kolegami oraz podrywanie pań na stołówce. To krótkie naładowanie sił jest pozorne, pan X traci je gdy odkrywa kolejną stertę papierów. Mimo iż w firmie znajduję się wiele osób, pan X z imienia i nazwiska zna tylko kilka i są to zazwyczaj osoby poznane w palarni. Praca pana X kończy się o godzinie 18 często jest ona jednak przedłużana do godziny 20. Nie wynika to jednak zazwyczaj z polecenia szefa a z chęci oderwania się z kolegami przy piwie. Po powrocie do domu pan X zamyka się w pokoju tłumacząc to ciężkim dniem.

By zrozumieć pracę w korporacji należy prześledzić dzień zwykłego pracownika. My nazwijmy go panem X. Pobudka pana X wbrew pozorom nie jest zwykła. Pracownik ten budzi się zazwyczaj koło godziny 7 rano. Temu codziennemu rytuałowi towarzyszy stres oraz kilka siarczystych przekleństw. Siadając do śniadania ze swoją rodziną pan X próbuje zachować pozory normalnego życia oraz...

Tkwię w tej norze, bo boję się zrobić coś dla siebie. Znam tą rutynę, znam te statystyki, słupki mają się zgadzać, tylko to się liczy! Nie ma co się starać, zabiegać, być miłym, zanim awansuje moje ciało nie będzie już tak efektywnie pracowało jak wtedy, kiedy przyszłam pierwszy dzień do tej "wymarzonej" pracy. Awansować to znaczy przejść etap dalej, może zamiast pakować będę układać na półkach i za to trzeba Bogu dziękować. Owszem do wszystkiego można się przyzwyczaić, bo jak nie za wolno się ruszasz, to zbyt wolno myślisz i tak na okrągło. Nawet kiedy wydaje mi się, że dzisiaj wykonałam kawał dobrej roboty, nikt człowieku mnie nie pochwali, to normalne. Zawsze wydawało mi się, że dobra atmosfera w pracy to połowa sukcesu firmy, zgrany zespół zrobi wszystko by zdobyć cel, piąć się w górę po to, by pracodawca był ze mnie dumny i zadowolony. A tutaj rzeczywistość wygląda trochę inaczej. Wstaję wcześnie rano, parzę kawę, bo w pracy raczej jej nie wypiję, robię kanapki i pędzę na autobus. W drodze myślę, co będę robiła już po pracy, uśmiecham się lekko na to popołudnie, lekko bo przede mną cały dzień w pracy. W trakcie lecą godziny, zawijam jak ten świstak złotka w reklamie, w kółko robiąc to samo aż do przyjścia kolejnej zmiany. Czasem pogadam z panią Zosią, ona jedyna pożartuje i na duchu podniesie. Ponarzekamy na zarobki, chociaż na rynku ludzie taniej pracują i tak leci dzień za dniem, bez zmian jak roboty wykonujemy to samo. Zapomniałam dodać, że mamy przerwę na siusiu, śniadanie i herbatę, jak nie zapomnę jej sobie przynieść w termosie z domu. Jedyny plus jest taki, że przelew na koncie jest pewny jak dwunasta w nocy.

Tkwię w tej norze, bo boję się zrobić coś dla siebie. Znam tą rutynę, znam te statystyki, słupki mają się zgadzać, tylko to się liczy! Nie ma co się starać, zabiegać, być miłym, zanim awansuje moje ciało nie będzie już tak efektywnie pracowało jak wtedy, kiedy przyszłam pierwszy dzień do tej "wymarzonej" pracy. Awansować to znaczy przejść etap dalej, może zamiast pakować...

7.45 Pojawiam się w firmie. Zawsze wcześniej od szefowej. To moja wizytówka. Szybciutko podbijam kartę, włączam komputer, otwieram wczoraj zapisane pliki.
7.59 Zadowolona szefowa mija moje biurko z uznaniem patrząc jak ładnie moje palce śmigają po klawiaturze. Nie musi wiedzieć, że właśnie wrzuciłam na swojego bloga garść słodkich ploteczek z korporacyjnego życia. Od razu mam paręnaście lajków hehe.
8.18 Przecież dzień zaczyna się od kawy. Kurs: pokój socjalny oraz ekspres.
10.00 zebranie zespołu ds. Promocji. Wygłosiwszy prezentację o naszym najnowszym projekcie, stymuluję mój zespół by wpadł na jakieś ciekawe pomysły. Konstruktywna krytyka każdej propozycji pożera mi z kwadrans. Wreszcie dyskusja nad trzema najlepszymi wersjami.
11.30 Deleguję zadania
11.40 Deleguję zadania
12.00 Deleguję zadania i tłumaczę Kaśce o co chodzi z tym projektem.
12.30 Znów stoję w kilometrowym korku do żłobu. Czas oczekiwania w kolejce : 29 min Czas na spożycie posiłku: 1 minuta 15 sekund.
13.01 Telefonuję do klienta. Podczas rozmowy relaksuję się partią wirtualnych szachów.
13.30 Ponownie deleguję zadania i tłumaczę Kaśce co ma robić.
14.00 udaje się do punktu ksero by sporządzić kopie projektu. Długą drogę na piąte piętro ( bez windy i na 15centymetrowych obcasach) umilam wizytą na trzecim piętrze u kadrowej Marty. Obowiązkowo dzieli się swoimi przeczuciami o wysokości premii w tym kwartale.
15.30 z powrotem na stanowisku pracy. Długo się zeszło bo pan z ksero jak zwykle flirtował ze mną aż miło. Nawet kserokopiarka rozżarzyła się pod wpływem naszych pieprznych docinków i kawałów. Zrobiło się naprawdę interesująco jeśli chodzi o stosunki w pracy. Muszę zdać relacje żądnym pikantnych szczegółów internautom. A potem jeszcze jakieś psychotesty online lub postawię sobie tarota.
15.59 No niestety zaraz fajrant. Jak człowiek jest tak strasznie zajęty, to czas po prostu pędzi jak szalony.
16.07 W windzie tłumaczę Kaśce czego od niej oczekuję

7.45 Pojawiam się w firmie. Zawsze wcześniej od szefowej. To moja wizytówka. Szybciutko podbijam kartę, włączam komputer, otwieram wczoraj zapisane pliki.
7.59 Zadowolona szefowa mija moje biurko z uznaniem patrząc jak ładnie moje palce śmigają po klawiaturze. Nie musi wiedzieć, że właśnie wrzuciłam na swojego bloga garść słodkich ploteczek z korporacyjnego życia. Od razu...

Zajechałam oszkloną windą do mojego biura. Na swoich stanowiskach siedzieli już najwięksi pracoholicy. Cały czas myślę o tym jak wygląda ich życie prywatne i rodzinne, czy w ogóle je posiadają... Rozsiadłam się na swoim mało wygodnym krześle biurowym i spojrzałam na papiery leżące na moim biurku, a potem na kalendarz. Zadzwoniłam do kliku klientów, poumawiałam spotkania.Tak zeszły mi jakieś dwie godziny. Po segregacji tego co znajdowało się w mojej oklicy poszłam na kawę do małej kuchni. Przy aneksie stały już dwie najwieksze plotkary w firmie, ta serialowa z USA jest przy nich amatorką- pomyślałam czekajac na dźwięk ekspresu. Wróciłam do siebie. Wypiasałam kilka dokumentów, dałam kilka podpisów, uzupełniłam firmową bazę i wreszcie po 16.00 mogłam wyjść do domu.

Zajechałam oszkloną windą do mojego biura. Na swoich stanowiskach siedzieli już najwięksi pracoholicy. Cały czas myślę o tym jak wygląda ich życie prywatne i rodzinne, czy w ogóle je posiadają... Rozsiadłam się na swoim mało wygodnym krześle biurowym i spojrzałam na papiery leżące na moim biurku, a potem na kalendarz. Zadzwoniłam do kliku klientów, poumawiałam spotkania.Tak...

Opiszcie jeden dzień z pracy w korporacji.
Wydarzenia miały naprawdę miejsce/

O 5:00 budzę się. Dzisiaj jest pierwszy dzień mojej pracy. Pracy w fabryce czekolady. Ubieram się, zjadam lekkie śniadanie. O 5:30 wychodzę. Do bramy głównej zakładu słodyczy docieram po 15 minutach. Wchodzę, dostaję przepustkę i udaję się do szatni. Jakaś kobieta pali przed wejściem, mierzy mnie zaciekawionym spojrzeniem. Wchodzę do szatni i od progu dociera do mnie szum rozmów. Stare kobiety po 30-stce, 40-stce... Nikt nie zwraca na mnie uwagi. Od kierownika dostaję buty. Ubieram się i idę za tłumem. Wpadam na produkcję. Słyszę dźwięk maszyn, widzę wszędzie wafelki, czekoladę oraz ludzi poubieranych na biało. Miesiączka czy nie i tak musisz ubrać się na biało. Przed minutą otrzymałam rozkaz iść na "triopack", maszyna do której wkłada się po 4-6 wafelków i ona dalej je pakuje w folię. Ktoś inny pakuje to do kartoników, odkłada na paletkę. Jak paleta jest gotowa, to paletowy zabiera ją na maszynę do zawijania. Tak owinięte palety dostają się do magazynu i oczekują na transport do sklepu.
- Skąd jesteś?
- Tutejsza... Jej mama kierowniczką była kiedyś...
- I ty tutaj na produkcji? No proszę...
- Te, kurwa, nie gadać, pracować, normę trza wyrobić...

Najgorsze wakacje ever! Ale szacunku do pieniądzy nigdy nie zapomnę i już teraz wiem, jak to jest pracować w "złotej klatce".

A J. Deep i Charlie w fabryce czekolady? To jest bajkowa idylla, w rzeczywistości odliczasz czas do opuszczenia zakładu, z którego dopiero po 8 godzinach wolno Ci wyjść.

Opiszcie jeden dzień z pracy w korporacji.
Wydarzenia miały naprawdę miejsce/

O 5:00 budzę się. Dzisiaj jest pierwszy dzień mojej pracy. Pracy w fabryce czekolady. Ubieram się, zjadam lekkie śniadanie. O 5:30 wychodzę. Do bramy głównej zakładu słodyczy docieram po 15 minutach. Wchodzę, dostaję przepustkę i udaję się do szatni. Jakaś kobieta pali przed wejściem, mierzy...

Kiedy jadę windą, w uszach dzwoni mi muzyka dziwnie przypominająca marsza pogrzebowego. Kiedy już jestem w tym przedsionku piekła i otwierają się drzwi windy, staję oko w oko z typem przypominającym Dartha Vadera. A może to moja wyobraźnia? No dobra, jestem w środku. A tu niskie ścianki działowe. Najlepsze miejsca (czyli te przy oknach albo przynajmniej ze ścianą za plecami) zajmują kierownicy, specjaliści i osoby z dłuższym stażem. A w naprawdę dużym pomieszczeniu siedzi tak na oko jakieś 40 gryzipiórków. O kurczę to też mam być ja! Każdy ma telefon stacjonarny z indywidualnym numerem, komputer lub dodatkowo laptop. Niektórzy pracują na dwóch komputerach jednocześnie! A najlepsze jest to, że co jakiś czas ktoś stale chodzi i zbiera brudne naczynia, zmywa, sprząta itp. Wszystko po to, by nikt nie tracił czasu i nie odrywał się od pracy. Słychać tylko szum telefonicznych rozmów lub dzwonki telefonów, ciche stukanie klawiszy, trzask drukarki. Wiele osób pracuje więc w słuchawkach, żeby choć trochę odizolować się do zgiełku. Boże, jak ja tu wytrzymam? Dostaję swoje biurko, komputer, telefon... Nikt nic mi nie tłumaczy. Radź sobie człowieku sam! Dobra, próbuję jakoś się ogarnąć. Może do kogoś zagadnąć, spytać co i jak? Obok za ścianką, siedzi wyglądająca na miłą młoda dziewczyna. Próbuję. Poszło. Może jakoś przetrwam. I oby ten pierwszy dzień pracy w korporacji już się skończył...

Kiedy jadę windą, w uszach dzwoni mi muzyka dziwnie przypominająca marsza pogrzebowego. Kiedy już jestem w tym przedsionku piekła i otwierają się drzwi windy, staję oko w oko z typem przypominającym Dartha Vadera. A może to moja wyobraźnia? No dobra, jestem w środku. A tu niskie ścianki działowe. Najlepsze miejsca (czyli te przy oknach albo przynajmniej ze ścianą za...