Dla mnie idealna powieść kryminalna już po przeczytaniu pierwszego rozdziału powinna w głowie snuć spekulacje i "rodzić" pytania na które jak najszybciej muszę znać odpowiedz. Lubie gdy na mojej twarzy i rękach pojawia się gęsta skórka, gdy przechodzi mnie dreszcz. Ważne jest dla mnie również prywatne życie bohatera (detektywa) jego przeżycia wewnętrzne. Nienawidzę gdy zakończenie powieści jest zbyt przewidywalne i oczywiste, w tedy uważam że przeczytanie tej książki było tylko stratą czasu, bo zakończenie znam już w połowie książki.

Dla mnie idealna powieść kryminalna już po przeczytaniu pierwszego rozdziału powinna w głowie snuć spekulacje i "rodzić" pytania na które jak najszybciej muszę znać odpowiedz. Lubie gdy na mojej twarzy i rękach pojawia się gęsta skórka, gdy przechodzi mnie dreszcz. Ważne jest dla mnie również prywatne życie bohatera (detektywa) jego przeżycia wewnętrzne. Nienawidzę gdy...

Świetnie uknuta intryga, najbardziej malownicza zbrodnia i sztuka wyprowadzania czytelnika w pole - zdawać by się mogło, że są to cechy dobrego kryminału. Może i tak, choć dla mnie pozostają one bezwartościowe, gdy otrzymujemy bezpłciowych bohaterów. Sztuką kryminału jest takie przedstawienie postaci pobocznych jak i głównego bohatera, że stają się oni w oczach czytelnika realni. Główny bohater musi być inteligentny i sprytny - musi być mądrzejszy od każdego z nas, ale nadal musi pozostać człowiek. Dobry kryminał musi posiadać bohatera, który jak każdy ma wady i zalety oraz popełnia błędy, a jednocześnie będąc taki jak każdy, bez problemu da się go wyodrębnić z tłumu. Wszak, nawet najlepszy kryminał (jak i każda książka) warty jest tyle, co szary papier toaletowy, jeśli nie jest ludzki i nie opowiada o ludziach.

Świetnie uknuta intryga, najbardziej malownicza zbrodnia i sztuka wyprowadzania czytelnika w pole - zdawać by się mogło, że są to cechy dobrego kryminału. Może i tak, choć dla mnie pozostają one bezwartościowe, gdy otrzymujemy bezpłciowych bohaterów. Sztuką kryminału jest takie przedstawienie postaci pobocznych jak i głównego bohatera, że stają się oni w oczach czytelnika...

Dla mnie w kryminale ważne jest, aby dobrze poznać środowisko i całe tło ksiażki. Lubię rozwiazywać zagadki razem z bohaterem, lubię czuć, że jakby wchodze w życie postaci. I oczywiście moment zaskoczenia, kiedy na końcu okzauje się że zabiła osoba, której nawet o to nie podejrzewałam.

Dla mnie w kryminale ważne jest, aby dobrze poznać środowisko i całe tło ksiażki. Lubię rozwiazywać zagadki razem z bohaterem, lubię czuć, że jakby wchodze w życie postaci. I oczywiście moment zaskoczenia, kiedy na końcu okzauje się że zabiła osoba, której nawet o to nie podejrzewałam.

Dla mnie w kryminale najważniejszy jest wątek psychologiczny. Zmaganie się detektywa z problemem, doszukiwanie się poszlak, motywów oraz logiczne łączenie faktów. W czasie czytania zastanawiam się, kto i w jaki sposób dojdzie do rozwiązania zagadki. Taka książka przede wszystkim musi trzymać w napięciu do samego końca, a rozwiązanie pod żadnym pozorem nie może być podane na tacy na pierwszych stronach lektury. Ilość trupów nie stałaby na szczycie hierarchii, jeśli miałabym opisywać, jak powinien wyglądać według mnie dobry kryminał.
U mnie pierwsze miejsce zajmuje: WĄTEK PSYCHOLOGICZNY.

Dla mnie w kryminale najważniejszy jest wątek psychologiczny. Zmaganie się detektywa z problemem, doszukiwanie się poszlak, motywów oraz logiczne łączenie faktów. W czasie czytania zastanawiam się, kto i w jaki sposób dojdzie do rozwiązania zagadki. Taka książka przede wszystkim musi trzymać w napięciu do samego końca, a rozwiązanie pod żadnym pozorem nie może być podane na...

Moim zdaniem dobry kryminał to ten, który sprawia, że mimo tego iż muszę wstać o 7 rano, większość nocy spędzę nie na spaniu, lecz z zapaloną lampką i nosem w książce...a i co jakiś czas będę się powstrzymywać, przed zepsuciem sobie niespodzianki i zaglądnięciem na ostatnie strony, bo tak będzie mnie korciło, aby znać zakończenie.
Moje ulubione kryminały, to te, które mają ciekawego, inteligentnego ale nie idealnego głównego bohatera( nie musi być od razu Sherlockiem i w mig łapać wszystkie wskazówki). Ważna jest też druga strona monety, czyli morderca oraz jego motywacja i zbrodnie, dlatego lubię jak w książce akcja powieści pokazana jest z perspektyw kilku bohaterów, w tym mordercy.
W dobrym kryminale napięcie oraz wskazówki, które otrzymujemy powinny być umiejętnie dawkowane i czasem nie jednoznacznie pokazane ( ogólnie nie powinno się zgadnąć przed zakończeniem kto to zrobił i do końca dlaczego, choć nie powiem zawsze fajnie jest typować swoich faworytów), tak aby dopiero przy drugim podejściu człowiek zastanawiał się, jak mógł wcześniej nie zauważyć tych wszystkich wskazówek.
A i jeszcze jedno - retrospekcje, ja osobiście mam do nich wielką słabość :).

Moim zdaniem dobry kryminał to ten, który sprawia, że mimo tego iż muszę wstać o 7 rano, większość nocy spędzę nie na spaniu, lecz z zapaloną lampką i nosem w książce...a i co jakiś czas będę się powstrzymywać, przed zepsuciem sobie niespodzianki i zaglądnięciem na ostatnie strony, bo tak będzie mnie korciło, aby znać zakończenie.
Moje ulubione kryminały, to te, które mają...

Na sposób napisania. Na to jak autor wciągnie mnie w swój świat - zbrodnie, którą stworzył.

Na sposób napisania. Na to jak autor wciągnie mnie w swój świat - zbrodnie, którą stworzył.

Dobry kryminał powinien charakteryzować się mroczną, tajemniczą aurą, która wywołuje u czytelnika dreszczyk emocji. Niepewność powinna towarzyszyć każdej następnej stronie, aby na ostatnich stronach oczarować nas prostotą rozwiązania historii. Dobrze jest również gdy główny bohater odznacza się jakąs charakterystyczną cechą, której nie spotkaliśmy dotąd u innych postaci książkowych. Ów bohater powinien nas porwać do swego świata i sprawić, że trzymamy za niego kciuki w trakcie pokonywania kolejnych przeciwności losu postawionych na jego drodze przez "belitosnego" autora. Myślę jednak, że najważniejeszym elementem dobrego kryminału jest zagadka, której za żadne skarby świata nie możemy rozgryźć.

Dobry kryminał powinien charakteryzować się mroczną, tajemniczą aurą, która wywołuje u czytelnika dreszczyk emocji. Niepewność powinna towarzyszyć każdej następnej stronie, aby na ostatnich stronach oczarować nas prostotą rozwiązania historii. Dobrze jest również gdy główny bohater odznacza się jakąs charakterystyczną cechą, której nie spotkaliśmy dotąd u innych postaci...

Moim zdaniem z kryminałami jest jak z ludźmi. Niektóre zwracają uwagę pięknym wyglądem, tytułem lecz po bliższym zapoznaniu się z ich treścią stwierdzam, że ta fascynacja była chwilowa i płytka.
O świetności książki jak dla mnie decyduje klimat nakreślony przez autora, czasami mroczny, trzymający w napięciu. To jak prowadzi mnie ścieżkami fabuły, pokazując różne możliwości rozwiązania zagadki. Jednocześnie nie wywiera presji i daje sposobność dokonania wyboru, kto według mnie jest winny.
Bo w ludziach pociąga nas aura jaka im towarzyszy, to nieuchwytne lecz jakże pociągające „coś” określane przez niektórych jako charyzma. Nie ważne co mówią, ale w jaki sposób, to dla niej będziemy ich słuchali.
W moim przypadku podobnie jest z kryminałami.

Moim zdaniem z kryminałami jest jak z ludźmi. Niektóre zwracają uwagę pięknym wyglądem, tytułem lecz po bliższym zapoznaniu się z ich treścią stwierdzam, że ta fascynacja była chwilowa i płytka.
O świetności książki jak dla mnie decyduje klimat nakreślony przez autora, czasami mroczny, trzymający w napięciu. To jak prowadzi mnie ścieżkami fabuły, pokazując różne możliwości...

Dwadzieścia osiem tysięcy nazwisk, miejsc i szczegółów, które autor wysypuje czytelnikowi na głowę jak kubeł konfetti to zdecydowanie nie jest mój typ. Lubię czuć się komfortowo i potrafić odnaleźć w powieści. Język jest zbyt zawiły, a autor przynudza? Dziękuję, wysiadam. Nie mam czasu na kiepskie książki, Drogi Autorze, sam rozumiesz. A kiedy piszesz historię, którą rozumiesz tylko Ty sam, siłą rzeczy nie zostanę Twoją wierną fanką. Chcę mocnej akcji, zaskakujących zwrotów i niesamowitych postaci – nazwij mnie dziwakiem, ale uwielbiam czarne charaktery, które poza przemocą fizyczną prowadzą skomplikowane psychologiczne gierki, doprowadzając swoje ofiary i śledczych do obłędu. A ja czuję się jakbym miała zasłonięte oczy i błądzę po omacku, natrafiając na – zdawałoby się – przypadkowe tropy Pana Samo Zło i nie pasujące do siebie elementy układanki. Od czasu do czasu ściągasz mi z głowy opaskę i na moment pokazujesz, gdzie jestem – ale nim zdążę się przyjrzeć, zakładasz ją z powrotem, tylko podsycając moją ciekawość w nieskończoność. Przez to nie śpię w nocy, ślęcząc nad książką i przeklinam Cię do dziesiątego pokolenia włącznie – a później stwierdzam, że jesteś geniuszem, a w dłoniach trzymam prawdziwy majstersztyk – bo kiedy opaska zakrywająca oczy wreszcie opada na dobre, jestem pod takim wrażeniem, że nie mogę z siebie wydusić ani słowa.

Dwadzieścia osiem tysięcy nazwisk, miejsc i szczegółów, które autor wysypuje czytelnikowi na głowę jak kubeł konfetti to zdecydowanie nie jest mój typ. Lubię czuć się komfortowo i potrafić odnaleźć w powieści. Język jest zbyt zawiły, a autor przynudza? Dziękuję, wysiadam. Nie mam czasu na kiepskie książki, Drogi Autorze, sam rozumiesz. A kiedy piszesz historię, którą...

W kryminałach najbardziej fascynuje mnie ukazanie mordercy od najbardziej zwierzęcej strony. Nie chodzi mi wyłącznie o krwawo-mięsne opisy najpodlejszych zbrodni, lecz o zagłębienie się w spaczony umysł psychopaty. Uważam za niebywale trudną umiejętność wyłączyć w sobie człowieczeństwo i przekroczyć wszelkie granice moralności czy przyzwoitości, dlatego bezustannie podziwiam i szanuję wszystkich autorów, którzy świadomie porywają się na takie obłąkanie. Dzięki ich wyobraźni, uporowi oraz szczypcie szaleństwa ten fenomenalny gatunek literacki nieprzerwanie przyrasta w kolejne, obłędne tytuły.

Niby to tylko trzydzieści dwie litery w różnej konfiguracji,
lecz to także trzydziestodwukrotnie przyśpieszony puls.

W kryminałach najbardziej fascynuje mnie ukazanie mordercy od najbardziej zwierzęcej strony. Nie chodzi mi wyłącznie o krwawo-mięsne opisy najpodlejszych zbrodni, lecz o zagłębienie się w spaczony umysł psychopaty. Uważam za niebywale trudną umiejętność wyłączyć w sobie człowieczeństwo i przekroczyć wszelkie granice moralności czy przyzwoitości, dlatego bezustannie...