Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do czwartku.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do czwartku.

Z jednej strony blog może być traktowany jako pamiętnik - bo przecież służy nierzadko upamiętnianiu zdarzeń. Brakuje w nim jednak prywatności, intymności... Niewiele znam osób, które przekazałyby tradycyjny pamiętnik w ręce kogokolwiek, nie troszcząc się przy tym, że osoba ta pozna najskrytsze nawet tajemnice życia osobistego. Zapisany drobnymi literami zeszyt, z doklejanymi kartkami, drobnymi pamiątkami, zdjęciami, z otwarcie opisanymi uczuciami i ich adresatami, z wszystkimi gafami, jakie udało się popełnić, beznadziejnymi sytuacjami, których było się przyczyną, wyrzutami sumienia, nadziejami - to jest pamiętnik. Jego lektura nawet po latach wzbudza dawne emocje, do twarzy napływa krew, do oczu łzy. Wzrokiem pochłaniasz kolejne wiersze i myślisz "Prawie o nim zapomniałam... Tak młodo umarł... Kto by przypuszczał..? Parę lat temu martwiliśmy się, że 25% życia za nami i nic szczególnego nie osiągnęliśmy. Kto by pomyślał, że u niego to było z 90%..." Chwilę potem prawie nie możesz powstrzymać głośnego śmiechu czytając jakąś zabawną historyjkę.
Blog służy dzieleniu się - przemyśleniami, emocjami, wiedzą, zmartwieniami. Mimo tego często brakuje w nim szczerości. Takiej absolutnej szczerości. Matka, prowadząca blog dla chorego na raka synka nie napisze, że wczoraj chciała umrzeć, bo nie może znieść już tego strachu, bo czuje się bezsilna i nie widzi sensu w cierpieniu 3-letniego dziecka. Nie napisze, że chwilami nienawidzi Boga za to, co im robi, by zaraz potem błagać Go o przebaczenie za swoje myśli. Matka tego dziecka podziękuje odwiedzającym za modlitwę i wsparcie, za pomoc i słowa otuchy. I będzie w tym szczera, ale nie absolutnie szczera... Świadomość tego, że jest się obserwowanym wpływa na nasze zachowanie. Ujawniamy to, co w naszej opinii może zostać ujawnione. Pisząc pamiętnik nie dzieli się wspomnień na te, które mogą lub nie mogą być opisane. Jednak to blogi pozwalają dzielić się pasją, zarażać nią. To one pozwalają prosić o pomoc w niekrępujący sposób, dają możliwość bycia zauważonym przez tysiące osób. Ludzie ci mogą być Twoimi nauczycielami bądź uczniami. W pamiętniku zaś odnajdziesz powiernika.

Z jednej strony blog może być traktowany jako pamiętnik - bo przecież służy nierzadko upamiętnianiu zdarzeń. Brakuje w nim jednak prywatności, intymności... Niewiele znam osób, które przekazałyby tradycyjny pamiętnik w ręce kogokolwiek, nie troszcząc się przy tym, że osoba ta pozna najskrytsze nawet tajemnice życia osobistego. Zapisany drobnymi literami zeszyt, z...

Blogi mogą być współczesną bronią, z ogromną siłą rażenia. Ludzie, którzy wypromowali siebie dzięki internetowemu pamiętnikowi od zawsze mi imponują,bo w tak obszernej cyberprzestrzeni, trzeba naprawdę mieć "to coś", aby zyskać rzeszę czytelników.
Książkowe wydania, niestety, zabierają coś odbiorcy. Spontaniczność, uczucie, że jest się na bieżąco.

Choć prowadzę taką działalność w Internecie, ostatnio myślałam nad tym, żeby wrócić do pisania prawdziwego pamiętnika. Prywatność w dobie wszechwiedzącego facebooka wydaje mi się wartością bezcenną i niedocenianą. Brakuje mi takiej świątyni, miejsca tylko dla mnie, do którego nikt nie zajrzy i pod którym nie trzeba klikać "lubię to". Nie ma ryzyka presji, oceny, drwin. Sama prawda.

Moim ulubionym blogiem jest http://www.thedaybookblog.com/. Kilka chwil spędzonych na oglądaniu rodzinnych zdjęć autorki zawsze poprawia mi humor. Ten typ internetowego pamiętnika nie jest popularny w naszym kraju, ale jest ich wiele w Stanach Zjednoczonych. Chętnie do niego wracam. Jest przyjemny w odbiorze, co doceniam nie tylko ja, ale także miliony czytelników z całego świata.

Blogi mogą być współczesną bronią, z ogromną siłą rażenia. Ludzie, którzy wypromowali siebie dzięki internetowemu pamiętnikowi od zawsze mi imponują,bo w tak obszernej cyberprzestrzeni, trzeba naprawdę mieć "to coś", aby zyskać rzeszę czytelników.
Książkowe wydania, niestety, zabierają coś odbiorcy. Spontaniczność, uczucie, że jest się na bieżąco.

Choć prowadzę taką...

Blog jest paradoksalnie intymnym zakątkiem w ogromnej spirali internetu. Wydawać by się mogło, iż posiadając świadomość, jak wielu ludzi poszukuje w internecie sensacji- prowadzenie prywatnego pamiętnika jest z góry skazane na klęskę. Osobiście prowadziłam kilka swoich blogów, dla samej siebie i grona- nie waham się użyć tego słowa- przyjaciół z sieci, właśnie dzięki blogowi poznanych. Jednakże nie o tym chciałam pisać. Czytywałam wiele różnych blogów, od wynurzeń nieszczęśliwie zakochanych nastolatek, początkujących pisarzy, poetów, po pełne nadziei wpisy rodziców o chorych dzieciach i ich codziennej walce. Nie o normalność. O szczęście ich dzieci.
Blog, który osobiście uwielbiam nie stanowi przykładu tych zaprezentowanych powyżej- jest to swoista fikcja literacka, oparta na normalnym życiu i codziennych przygodach ojca i jego dzieci. Wawrzyniec Prusky, bo o nim tu mowa, to dorosły, odpowiedzialny mężczyzna, o wykształceniu prawniczym, który z dużą dozą humoru, ironii i dystansu opisuje samego siebie, swoją MŻonkę, oraz dzieci: Dziedzica i Potomkę. Jego blog jest argumentem, świadczącym o tym, iż ,,blogowanie" to nie jest zabawa dla nastoletnich nudzących się osób. Może stać się wspaniałym dziennikiem dla całej rodziny, a także fantastyczną formą rozrywkowego zapoznania się z losami całkiem zwyczajnej, a jednak w nadzwyczajny sposób ujętej, polskiej rodziny :). Uważam, iż nie trzeba pisać więcej. To, co naprawdę warto, to odnaleźć link i przeczytać posty.
Potwierdzeniem jest fakt, iż na podstawie blogowych opowiastek powstały dwie książki:
Ballada o chaosiku[bookLink]59022|Ballada o chaosiku[/bookLink]
Jędrne kaktusy[bookLink]29718|Jędrne kaktusy[/bookLink]

Blog jest paradoksalnie intymnym zakątkiem w ogromnej spirali internetu. Wydawać by się mogło, iż posiadając świadomość, jak wielu ludzi poszukuje w internecie sensacji- prowadzenie prywatnego pamiętnika jest z góry skazane na klęskę. Osobiście prowadziłam kilka swoich blogów, dla samej siebie i grona- nie waham się użyć tego słowa- przyjaciół z sieci, właśnie dzięki...

 [bookCover]59022|Ballada o chaosiku[/bookCover]  [bookCover]29718|Jędrne kaktusy[/bookCover]

Uważam, że blogi winny być publikowane w postaci książkowej, szczególnie takie, które nie tyle są po prostu oblegane, ile są oblegane z tego powodu, że komuś taki blog pomógł/pomaga lub dzięki temu blogowi ktoś trafił na ciekawe i pomocne osoby :)
Bywa, że blogi stają się swoistym, wielowątkowym forum czy też niemal jak strony internetowe-skarbnicami wiedzy, często wiedzy z wąskiej dziedziny.
Ponadto jest sens wydawać blogi zamknięte, zakończone, by w ten sposób jakoś przetrwały i to w trwalszej formie. Stają się w ten sposób pamiątką po czymś, czego nie ma w materialnej formie, tylko istniało wirtualnie, choć jakąś formą energii jednak było...
Blogi kontynuowane i nadal rozwijane też mogłyby być publikowane, jeśli są popularne-raczej nie w formie działów-tematów na danym blogu opisywanych-a w formie rocznika wpisów z danego bloga.
Zaś opowiadania i poezje blogowe nadają się idealnie do opublikowania :)

Blogi różnią się od pamiętników i to wydawanych-dla mnie to oczywiste, bo można do nich dodawać też filmy, animacje czy też to, co tworzymy wirtualnego, czyli blog może być właściwie stroną o nas samych-czym nie może być tradycyjny pamiętnik i to nawet wydany-przechowuje nasze wspomnienia maksymalnie takie, jakie mamy :)

Ja niestety bloga nie mam, a jeśli miałabym mieć i właściwie... chciałabym mieć to właściwie będzie to strona o mnie i moim świecie :)))

Co do czytanych przeze mnie i zarazem lubianych blogów...
Moja siostra prowadzi ciekawy blog-rzadko tam zaglądam, zaglądam, kiedy sobie o nim przypomnę... :
http://secret-of-my-soul.blog.onet.pl/
jej wcześniejszy blog : http://sekret-mojej-duszy.blog.onet.pl/
Mój najbardziej ulubiony blog : http://bialczynski.wordpress.com/ (właśnie ten blog warto byłoby wydawać, aczkolwiek jego fragmenty są wydawane i to przez samego głównego autora :)))
Niewykluczone, że pierwszy swój blog założę tutaj : http://www.odwyk.com/ (na co się szykuje... :)
A to najpiękniejszy blog tematyczny, jaki znam : http://www.lilinaturalna.blogspot.com/ :D

Uważam, że blogi winny być publikowane w postaci książkowej, szczególnie takie, które nie tyle są po prostu oblegane, ile są oblegane z tego powodu, że komuś taki blog pomógł/pomaga lub dzięki temu blogowi ktoś trafił na ciekawe i pomocne osoby :)
Bywa, że blogi stają się swoistym, wielowątkowym forum czy też niemal jak strony internetowe-skarbnicami wiedzy, często wiedzy z...

Jakaś nieopisana, magiczna siła tkwi w blogach. W stu procentach jestem zwolenniczką tego rodzaju twórczości. Blog wyzwala w człowieku energię, jakiej nie dostarcza nic innego. Na początku chciałabym przedstawić mój sposób widzenia „internetowego pisarstwa”. Tworzenie bloga z pewnością sprawia ogromną przyjemność. Autor nowego „e-pamiętnika” posiada wizję, pewien pomysł, który wdraża w życie. Już sama świadomość dowolności w kwestii wyboru tematyki wywołuje dreszczyk emocji. To właśnie łączy blogi z książkami – literatura może być fantastyczna, obyczajowa, czytamy biografie, kryminały, romanse i wiele innych. Blogi mogą również przyjmować formę chociażby wymienionego jako ostatniego – romansu z życia wziętego (gdy osoba opisuje własne przeżycia), bądź wymyślonego. Na blogach czytamy o nowościach wydawniczych, śledzimy notki z kolejnych podróży lub dowiadujemy się, że życie innych nie jest usłane różami, a blog to ich jedyna ostoja. Dzielimy więc wraz z piszącym wszystkie emocje i wrażenia, a dodatkowo możemy nawiązać z autorem osobisty kontakt. W ten sposób zarówno autor bloga jak i czytelnicy wchodzą wspólnie w interesujący ich temat i poznają opinie innych ludzi w danej kwestii. I tu właśnie rodzi się różnica pomiędzy blogiem a tradycyjnym pamiętnikiem, w którym zapisujemy swoje przeżycia, dobre i gorsze dni, jednakże w tej formie nic nie zyskujemy – a już na pewno nie kontaktu w ludźmi. Pisząc dla siebie zamykamy się w swoim świecie jak w namiocie dwa na dwa, dodatkowo zamknięci kłódką. W pamiętniku może podajemy bardziej osobiste odczucia, co możemy zauważyć w wydanych wersjach tegoż. Uważam jednak, że blog ma wiele więcej zalet. Poprzez blog wyrażamy siebie, pozwalamy innym poznać swoje wnętrze bez fałszywej otoczki. Dajemy innym cząstkę tego, co w nas tkwi. Dzięki takiej relacji niejednokrotnie można sprawić, że ktoś czuje się szczęśliwszy. Warto również wspomnieć o kwestii kształcenia warsztatu piśmiennego, co przez prowadzenie bloga staje się możliwe. W dzisiejszym świecie gnającym wciąż do przodu w zawrotnym tempie wielu ludzi nie potrafi się poprawnie wypowiadać – nie tylko ustnie. Sprawa napisania czegokolwiek – od prostych życzeń urodzinowych przez listy po oficjalne pisma, wymaga wiele wysiłku od współczesnych ludzi. Praktykując jednak sztukę kreatywnego pisania, czynność ta wydaje się być łatwiejsza i przyjemniejsza. Blogi mają niesamowicie dużo plusów, jednakże posiadają też jeden minus. Są publikowane w Internecie, a przecież nie zawsze mamy do niego dostęp. Będąc cały dzień na uczelni, podczas dojazdu na nią czy na okienkach czytam oficjalne publikacje, nie blogi. Z racji mojego kierunku – polonistyki – oczywiście na zajęciach zapoznawaliśmy się również z formą blogu, jednakże nie zawsze mamy czas na śledzenie nowych wpisów na interesujących nas stronach. Dlatego też uważam, że wydawanie w formie książek najciekawszych prac, można nawet określić – dzieł publikowanych na blogach, jest strzałem w dziesiątkę! W ten sposób można czytać blogi gdzie się tylko chce! Jednocześnie osoby nie będące zwolennikami blogowania, niejednokrotnie mogą zapoznać się z tą formą sięgając po książkę. Uważam, że „e-pamiętniki” to fantastyczna sprawa. Byle by tylko nie przeszła kiedyś do lamusa…

Jakaś nieopisana, magiczna siła tkwi w blogach. W stu procentach jestem zwolenniczką tego rodzaju twórczości. Blog wyzwala w człowieku energię, jakiej nie dostarcza nic innego. Na początku chciałabym przedstawić mój sposób widzenia „internetowego pisarstwa”. Tworzenie bloga z pewnością sprawia ogromną przyjemność. Autor nowego „e-pamiętnika” posiada wizję, pewien pomysł,...

Kiedy blogi po raz pierwszy pojawiły się w przestrzeni internetowej, byłam do nich bardzo sceptycznie nastawiona. Uważałam, że prowadzenie pamiętnika w formie bloga to rodzaj ekshibicjonizmu - bo jak inaczej wytłumaczyć chęć dzielenia się z całym światem swoimi prywatnymi przeżyciami? Sama prowadziłam osobisty pamiętnik i na samą myśl o tym, że ktoś mógłby przeczytać moje wypociny robiło mi się gorąco.

Obecnie inaczej patrzę na blogi i blogerów. Subskrybuję kilka blogów "tematycznych" z interesujących mnie dziedzin. Sama zaczęłam prowadzić serwis gdzie zamieszczam recenzje przeczytanych przeze mnie książek. Ale nie przekonałam się do pisania osobistego bloga o swoim codziennym życiu. Dla mnie jednak różnica pomiędzy pamiętnikiem tradycyjnym a pamiętnikiem w formie bloga jest nie do przeskoczenia. Pisząc pamiętnik "do szuflady" nie trzeba zastanawiać się nad tym, co można opisać a co pominąć, nie trzeba martwić się o niezrozumienie czy kiepski styl. Papier nie skrytykuje, nie rzuci złośliwym komentarzem a przede wszystkim nie powtórzy innym osobom. Tymczasem pisząc swój pamiętnik w postaci bloga trzeba myśleć o tym, że czytają nas inni ludzie. I to czasami niezbyt przyjaźnie do nas nastawieni. Osobiście znam przypadki blogerów, którzy mieli problemy z powodu donosu "życzliwych" czytelników. Decydując się na pisanie pamiętnika w formie bloga trzeba wyznaczyć sobie pewne granice, żeby ochronić swoją prywatność.

Osobną kwestią jest to, że trzeba mieć coś interesującego do napisania. Moim zdaniem najciekawsze są takie blogi, których autorzy piszą "z potrzeby serca" a nie po to, by nabić sobie statystyki odwiedzin. Często bodźcem do rozpoczęcia blogowego pamiętnika jest jakieś trudne wydarzenie w życiu autora - śmierć kogoś bliskiego, walka z chorobą swoją lub innych członków rodziny, zawirowania życiowe. Osobiście śledzę dwa blogi gdzie autorki opisują codzienne życie z niepełnosprawnymi dziećmi - sytuacja podobna do bloga wydanego w książce "Nella". Uważam, że takie blogi jak najbardziej mogą być wydawane w formie książki, chociaż tak naprawdę najlepiej czyta się je na bieżąco. Wówczas autorzy stają się w pewnym sensie częścią naszego życia a nie tylko bohaterami książki.

Kiedy blogi po raz pierwszy pojawiły się w przestrzeni internetowej, byłam do nich bardzo sceptycznie nastawiona. Uważałam, że prowadzenie pamiętnika w formie bloga to rodzaj ekshibicjonizmu - bo jak inaczej wytłumaczyć chęć dzielenia się z całym światem swoimi prywatnymi przeżyciami? Sama prowadziłam osobisty pamiętnik i na samą myśl o tym, że ktoś mógłby przeczytać moje...

Miałam w życiu zaledwie (albo aż) dwa blogi. Moja przygoda z nimi zaczęła się w pierwszej klasie liceum. Zapapugowałam to od koleżanki, podobało mi się, że można napisać o swoich uczuciach, radościach, smutkach ze świadomością, że ktoś to czyta. Czułam się wówczas tak, jakbym komuś to wszystko realnie opowiadała. Jednak po pewnym czasie zauważyłam, że piszę "pod publikę". Moje pisadła nie były pisane moim własnym językiem, były pisane dla czytelnika. Co prawda wydarzenia opisywane naprawdę się wydarzyły, jednak moja ich ocena nie była do końca prawdziwa. Była sztuczna. Napisana wymuszonym językiem. A poza tym mój blog czytały tylko trzy koleżanki, a ja nie tego oczekiwałam. Jak każdy bloger chciałam być popularna. To chyba marzenie każdego, kto zakłada i prowadzi blog. Do decyzji o skasowaniu bloga po siedmiu czy ośmiu miesiącach przyłożyła się niezaspokojona potrzeba popularności. Wówczas nie liczyło się dla mnie samo pisanie, które miało być dla mnie czymś w rodzaju ulgi. Wtedy byłam młoda i nierozważna.
Na kilka lat zakończyłam przygodę z blogami. Skończyłam liceum, zdałam maturę i poszłam na studia. Na moją wymarzoną pedagogikę. Przyjaciele mówili mi "Jeśli nie zostaniesz przedszkolanką lub nauczycielką to zmarnujesz swój talent". I oczywiście tak zrobiłam, bo dzieci kochałam i nadal kocham. Jednak już w podstawówce odkryłam swój talent do bardzo zgrabnego rymowania. Wykorzystywałam go w scenariuszach szkolnych uroczystości, przy pisaniu życzeń, czy piosenek. Wszyscy mawiali, że wychodzi mi to niezwykle lekko i trafnie. Jednak dopiero na studiach, gdy miałam ułożyć wierszyk dla dzieci, po przychylnym komentarzach wykładowcy i innych studentek postanowiłam, że muszę coś z tym zrobić. Że nie mogę tego talentu do rymowania zatrzymywać tylko dla siebie. Postanowiłam założyć bloga z fraszkami- rymowanymi relacjami z ważnych lub dziwnych wydarzeń lecz także z wierszykami uczącymi po prostu serdeczności. Prowadzę go już drugi miesiąc i sprawia mi to ogromną frajdę! W końcu blogowanie naprawdę przynosi mi radość! Dojrzałam, już nie piszę, by komuś zaimponować. Teraz piszę, by wywołać uśmiech na twarzach moich czytelników. I z ich relacji wnioskuję, że całkiem dobrze mi się to udaje:)
Ten blog jest moją pasją, czymś, co naprawdę lubię robić. Ogromnie się cieszę z przychylnych komentarzy ludzi czytających moje fraszki, bo to przecież ku ich uciesze je piszę. I będę to robiła póki wystarczy mi sił i... rymów;)
Mój blog ma jeszcze jedną ideę. Odkąd zaczęto mnie chwalić za rymy gdzieś w mojej głowie powstał mały zalążek pomysłu, by napisać książkę z wierszykami dla dzieci. Teraz ten zalążek jest coraz coraz większy. Piszę edukacyjne fraszki dla maluchów, a czytelnicy są zachwyceni. Uczą ich swoje dzieci!:) To najsłodszy miód na serce. Z optymizmem patrzę i w przyszłość i wierzę, że moje marzenie o książce dla szkrabów z wierszykami, które będą ich jednocześnie i bawić i uczyć z małego zalążka pomysłu przerodzi się w COŚ NAMACALNEGO I REALNEGO!:)

Miałam w życiu zaledwie (albo aż) dwa blogi. Moja przygoda z nimi zaczęła się w pierwszej klasie liceum. Zapapugowałam to od koleżanki, podobało mi się, że można napisać o swoich uczuciach, radościach, smutkach ze świadomością, że ktoś to czyta. Czułam się wówczas tak, jakbym komuś to wszystko realnie opowiadała. Jednak po pewnym czasie zauważyłam, że piszę "pod publikę"....

Jeszcze całkiem niedawno, gdy nie było dostępu do Internetu, każda nastolatka miała swój własny pamiętnik w którym zapisywała wręcz wszystko – swoje troski, zmartwienia, przygody. Prowadzono je z różnych powodów, np. by móc się wyżalić, choćby i na kartkę papieru, by powierzyć sekret przyjacielowi, jakim był właśnie ten pamiętnik. Niektórzy prowadzili pewnego typu dzienniki, opisywali każdy dzień, choćby nic ciekawego się nie stało. Wiele takich pamiętników się zachowało, a ludzie w podeszłym wieku odnajdują swoje własne, i mogą pośmiać się z nie jednych wyczynów jakie zdarzyły im się kilka dekad wcześniej . Niestety teraz tradycyjne pamiętniki zamieniono właśnie w blogi internetowe. I to właśnie tutaj ludzie anonimowo otwierają się przed innymi, mówią co im leży na sercu. Czasem dostają słowa pocieszenia czy porady, a że pozostają anonimowi, nie muszą się martwić, że ich ktoś rozpozna.
Moim zdaniem, taki tradycyjny pamiętnik to o wiele lepsza sprawa od bloga. Miedzy nimi istnieje jedna główna różnica, której ludzie czasem nawet nie zauważają . Pamiętnik jest dla nas, jest to rzecz osobista, do której dostęp mamy tylko my. Nawet najlepsi przyjaciele nie wiedzą co w nim może być. A blog ? Blog jest publiczny, każdy może go przeczytać. Co z tego, że gdy mam takiego bloga, zostaje anonimowa, skoro mam świadomość tego że ktoś się dowiedział o moich problemach i innych tego typu sprawach…?
Osobiście prowadzę i blog i pamiętnik. Lecz w tym pierwszym nie opisuje mojego życia i przemyśleń jak w dalej wspomnianym pamiętniku, acz pisze artykuły. Artykuły na temat tego co mnie denerwuje lub uszczęśliwia na świecie. Pisanie to moja pasja, więc czemu nie, prawda ? Blogi fotograficzne, dziennikarskie, książkowe – blogi prowadzone z pasją, właśnie takie mi się najbardziej podobają. Nie przepadam za to za stronami prowadzonymi przez znudzone dzieciaki, które nie mają co robić, tylko wyżalają się innym internautom, wymyślając wyciągnięte z palca historie…
A co sądzę o blogach, pamiętnikach i ich książkowych wydaniach ? Cóż, czytałam kilka takich książek i muszę stwierdzić, że są naprawdę niesamowite. Nie tylko ze względu na to, jakie historie ukazują, acz czytając je, mam świadomość, ze są oparte na faktach, że coś takiego się gdzieś tam dawno temu wydarzyło, i właśnie dzięki temu jest to nadzwyczajne :) Jednym z moich ulubionych blogów, ukazujących tego typu historie jest D-D-P.BLOG. Opowiada on o grupce trzech nastolatek, i o ich przyjaźni która została połączona chorobą. Zakładając bloga, w 2007 roku, żadna z nich nie wiedziała, jak dalej potoczą się ich losy, co będzie z ich przyjaźnią . Czytając posty na blogu, z każdym kolejnym mam wrażenie, że coraz lepiej poznaje te dziewczyny , choć ich nie znam. Niestety nie każda historia kończy się dobrze, ale myślę, że jest to bardzo wzruszająca opowieść i polecam każdemu aby zajrzał na tego bloga choć raz.
Myślę, że choć w części przybliżyłam moje zdanie na temat „Blogowych opowieści” i wątków z tym związanych. Na koniec powiem, że prowadzenie bloga, czy choćby pamiętnika to nie lada zadanie. Niektórzy mówią, że wystarczy po prostu pisać od serca, ale moim zdaniem powinno się do tego jeszcze użyć głowy, bo bez tego… no cóż, marnie to widzę :)

Jeszcze całkiem niedawno, gdy nie było dostępu do Internetu, każda nastolatka miała swój własny pamiętnik w którym zapisywała wręcz wszystko – swoje troski, zmartwienia, przygody. Prowadzono je z różnych powodów, np. by móc się wyżalić, choćby i na kartkę papieru, by powierzyć sekret przyjacielowi, jakim był właśnie ten pamiętnik. Niektórzy prowadzili pewnego typu...

Różnica między pamiętnikiem, a blogiem jest taka:
Pisząc pamiętnik, pragniemy ulżyć sobie. Dać upust emocjom, tym złym i tym dobrym. Nieraz przeglądając swoje pamiętniki z poprzednich lat nie mogę uwierzyć, że pisała je ta sama osoba. Wpisy różnią się tak jakbym miała rozdwojenie jaźni. Raz pisane z wielką radością, polotem, kipią energią, słońcem i śmiechem. Innym razem ostre, spiczaste litery dziurawią papier, gdy z wielką prędkością wyrzucałam z siebie to, co mnie denerwowało. Jeszcze kiedy indziej z pomiędzy kartek wypływały litry wylanych łez, które z perspektywy czasu wydają się daremne.
Ale wszystko to, co zapisujemy w pamiętniku jest częścią nas. Tą częścią najbardziej intymną. Znajdują się tam nieraz nasze przemyślenia, odczucia. To czego się wstydzimy, ale i to z czego jesteśmy dumni. Pisząc pamiętnik uwieczniamy pewne sytułacje, myśli. Utrwalamy nasze wspomnienia by móc do nich w każdej chwili powrócić. Pamietnik jest pisany przez nas, dla nas. My jesteśmy jego jedynym autorem i odbiorcą.

Zupełnie inaczej rzecz ma się z blogiem. Bloga piszemy poszukując czegoś - ludzi, odpowiedzi. Ludzi, którzy będą mieli podobne zainteresowania, czytelników naszych pisemnych zmagań. Piszemy o tym, czym na codzień sie zajmujemy. Piszemy to wszystko, aby pomóc innym w ich zmaganiach, dać im odpowiedź na jeszcze nie zadane pytania. Innym razem to nie my pomagamy, tylko poszukujemy pomocy, czy pocieszenia.
Czytamy blogi o czyimś życiu, aby dowiedzieć się, jak ta osoba sobie z tym radzi, bo przeciez każdy z nas moze się kiedys znaleźć w takiej, czy innej sytułacji. Czyteamy je, patrząc z podziwem na tych, którzy z takiej walki wyszli zwycięsko.

O wiele łatwiej pisac coś na blogu, niż wyznać komuś twarzą w twarz. Tam pozostajemy anonimowi. Jestesmy jakaś "kicią", "jeżykiem", czy " Andzią626". Nie boimy się pisać szczerze, bo nikt nie wie, kim jesteśmy "w realu". Tam nie trzeba udawać, można pisać to, co się naprawdę uważa.
Nieraz widząc jakichś ludzi, mamy do nich uprzedzenia, np. z powodu dajmy na to, wyglądu. Poprzez blog poznajemy to, co w ludziach najważniejsze, a mianowicie ich wnętrze.

Pisząc o jakimś problemie na blogu, kierujemy go do szerszego grona. O wiele łatwiej jest wtedy znaleźć rozwiązanie danej sytułacji, a także można wybrać spośród wielu różnych rozwiązań, bo przecież nieraz jest tyle pomysłów, ilu komentatorów, a wiele chce pomóc.Dzięki temu możemy spojrzeć na nasze problemy z innej, szerszej perspektywy.

Z blogów można się także dowiedzieć wielu rzeczy. Poszukać pomysłu na obiad, ozdobienie pokoju, czy choćby dowiedzieć się, co warto obejrzeć czy przeczytać. Ludzie piszą na blogach o wielu różnych rzeczach. Są wideoblogi, fotoblogi, blogi o modzie, filmach, literackie i wiele, wiele innych. Zakładamy je, gdy mamy coś do przekazania.

Książkowe wydanie bloga wg mnie jest świetne. Pozwala dotrzeć niektórym tematom do jeszcze szerszego grona. Ludzi, którzy na ten blog nie trafili, bądź np. nie posiadają komputera.

Tematy poruszane w blogach nieraz odmieniają czyjeś życie. Jakiś rok temu zdarzyła się taka historia:
Dziewczyna miała trudne życie. Kłopoty w domu, a do tego wyśmiewali ją w szkole. Prowadziła bloga. Zwierzała się tam ze wszystkich problemów i decyzji. Zwierzyła sie tam także z najważniejszej decyzji w swoim życiu. A mianowicie takiej, że nie chce już żyć. Jedna z jej wiernych czytelniczek powiadomiła o tym policję. Dziewczyne udało się uratować na czas. Jak się potem zwierzała, ta dziewczyna - czytelniczka, uratowała jej życie. Powiedziała, że założenie bloga to najlepsza decyzja jaką kiedykolwiek podjęła i która jej to życie uratowała.
Teraz więcej informatyki:
Autorzy blogów nieraz zamieszczają na swoich blogach "blogrolle" i "trackbacki", czyli tzw odsyłacze do innych blogów i cytaty z nich. Tak jeden blog łączy się z drugim, i kolejnym i jeszcze następnym, tworząc ogromną sieć zwaną potocznie blogosferą.
Blogi są jak małe konstelacje - ich autorzy i satelity złożone z czytelników. Małe społeczności, tworzone przez autora i jego chęć przekazania czegoś innym.

Moja koleżanka prowadzi bloga. Kiedyś postanowiła zaprosić swoich wiernych czytelników, na wieś pod namiot. Przyjechało ponad sto osób!Wartościowi ludzie, których bez bloga nigdy by nie poznała. Kiedy mi otym opowiadała powiedziała mi coś, czego nigdy nie zapomnę:

-"Nie łączyło nas wiele. Łączył nas blog i wspólne zainteresowania."

Różnica między pamiętnikiem, a blogiem jest taka:
Pisząc pamiętnik, pragniemy ulżyć sobie. Dać upust emocjom, tym złym i tym dobrym. Nieraz przeglądając swoje pamiętniki z poprzednich lat nie mogę uwierzyć, że pisała je ta sama osoba. Wpisy różnią się tak jakbym miała rozdwojenie jaźni. Raz pisane z wielką radością, polotem, kipią energią, słońcem i śmiechem. Innym razem...