Dwa światy, które opiszę to: Siostry i Brata. Pragnienie bliskości drugiego człowieka jest tak silne, że łamie wszelkie niedogodności i łączy światy, które bywają oddalone od siebie o lata świetlne. Jako matka tych dwojga, starałam się zawsze te światy przybliżać do siebie. Opowiastka poniżej jest napisana przeze mnie:

" Całkiem aktualnie i zupełnie niedaleko, w małym domku, na wsi mieszka sobie pewna rodzina, która uwielbia magiczny świat, pełen wróżek, żartów, uśmiechów. W takim otoczeniu, w miłości dorasta mały chłopczyk -Jerzyk mu na imię. Mieszka w tym domku z rodzicami. Od czasu do czasu bywa sam ze sobą, bo rodzice bywają zajęci. Muszą czasami pracować. Rozmarzonym wzrokiem patrzy każdego wieczoru w górę... ponad sufit w pokoju... ponad drzewa...
Patrzy na jasny, okrągły Księżyc...

Wysoko, wysoko w górze, aż na samym Księżycu żyje sobie samotnie Kwiatek. Jest piękny, czarno-srebrny, z długimi i cienkimi płatkami, które niczym gęste włosy, spadają mu aż do stopy-bo tylko jedną posiada- jak to kwiatek.
Jest nietypowym Kwiatkiem- nie musi cały czas tkwić w jednym miejscu, od czasu do czasu może sobie poskakać na tej jednej nóżce, to tu, to tam. Wokół niego zaczarowany Srebrny Pył unosi się lekko, tworząc niepowtarzalne zjawiska. Czasem okręci się wokół niego i delikatnie go połaskocze.
Dlaczego zaczarowany Srebrny Pył? Bo, gdy Kwiatkowi już za bardzo się nudzi, prosi go, by zamienił się w to, co sobie akurat wymarzył. Cały Księżyc jest dla niego i z nikim nie musi się niczym dzielić. Księżyc zapewnia mu dom, Srebrny Pył zabawę. Jednak nie może z nimi rozmawiać, ani się do nich przytulić, ani się nimi opiekować. A każdemu potrzebny jest taki ktoś. Nawet małemu Kwiatkowi. Z Księżyca, Kwiatek ma wspaniały widok na Wszechświat. Na planety. Postanowił pewnego razu, że musi zobaczyć je wszystkie z bliska. I miał nadzieję, że może spotka na którejś planecie kogoś podobnego do siebie. Poprosił więc Srebrny Pył, by zamienił się w arkę kosmiczną. I tak się stało.

Kwiatek zwiedzał różne planety, na większości było smutno i zimno i też tak jak na Księżycu, nikogo nie było na nich. Tylko jedna planeta spodobała mu się najbardziej i tylko na jednej planecie byli Inni Kosmici. Jednak nie miał odwagi do nich podejść. Oczywiście planetą, która spodobała mu się najbardziej była Ziemia. Oprócz Innych Kosmitów, pełno tam było kwiatów, bardziej kolorowych od niego. Ale przecież Kwiatek był księżycowym kwiatkiem, więc to naturalne, że na Księżycu był w kolorze srebrno-czarnym. Jednak te ziemskie kwiaty nie były skore do rozmowy. Właściwie w ogóle nie chciały z nim gadać. To Inni Kosmici zainteresowali go bardzo. Bo słyszał z daleka, że dużo mówią. Wcale nie podsłuchiwał, ale słyszał.
Będąc akurat na Wenus, powiedział sam do siebie, że musi wrócić właśnie tam. I wrócił. Gdy dotarł na Ziemię postanowił tym razem, że zmieni się tak, by wyglądać jak Inni Kosmici. Może uda mu się z nimi zaprzyjaźnić. Mógł zostać księżycowym kwiatkiem, ale chyba czułby się niepewnie. Spacerował sobie po czarnej ziemi, stąpał boso po trawie, wąchał kolorowe kwiaty. Spodobało mu się bycie Innym Kosmitą. Po pewnym czasie spotkał chłopczyka. Tak może z pięć latek miał. Chłopczyk miał na imię Jerzyk i mieszkał na wsi. Wiecie już jakiego chłopczyka spotkał?

Okazało się, że Inny Mały Kosmita bardzo lubi Kosmos. Wszystko go interesowało na ten temat. Od dawna pytał się każdego kamyczka, każdego drzewa czy przypadkiem tam nie byli i nie opowiedziałyby mu czegoś ciekawego. Niestety, drzewa i kamyczki milczały. Ale Jerzyk nie tracił nadziei. I całe szczęście. Kwiatek wyczuł w Małym Kosmicie bratnią duszę.
- Gdzie mieszkasz? -spytał się chłopczyk Kwiatka- Skąd się tu wziąłeś?
-Przyleciałam z Księżyca- Kwiatek wiedział, że może być szczery i że Mały Inny Kosmita go nie wyśmieje.
-Przyleciałaś? O jejku, jak fajnie. Tyle bym chciał wiedzieć!- powiedział z entuzjazmem- To jesteś dziewczynką? O jejku, jak fajnie.
- Tak, jestem dziewczynką, mam na imię Kwiatek, ale tu na Ziemi mów mi Paulinka. Jestem księżycową różyczką. Jeśli będziesz dla mnie miły, to pokażę ci jak jest na Księżycu i na innych planetach.
-Będę! Obiecuję! Pokażesz?! Jak? Och, to przecież nie ważne. Pokaż mi, pokaż Paulinko, proszę.
Paulinka poszła do ukrytej między drzewami, kosmicznej arki i przyniosła trochę Srebrnego Pyłu.
-Patrz uważnie- powiedziała do Jerzyka.
Sypnęła pyłem wkoło i coś po kosmicznemu powiedziała. Nagle znaleźli się w trójwymiarowej przestrzeni. Chłopczyk z podziwem patrzył na to co mu się ukazało. Czuł jakby naprawdę leciał, dotykał stopami Księżyca, podziwiał inne planety i całą, cudowną przestrzeń kosmiczną...
Po pewnym czasie pył opadł i "wrócili" na Ziemię. Chłopczyk uściskał mocno Paulinkę.
-Dziękuję ci bardzo, było cudownie... kocham cię .. jesteś najfajniejszą dziewczyną jaką w życiu spotkałem...
- Ja też cię kocham, mój mały braciszku. Bo stałeś się dla mnie bratem i już cię nie opuszczę. Teraz już wiem, że przyleciałam na Ziemię, by odnaleźć ciebie. Będę często bawiła się z tobą tak jak dziś. Jeśli zechcesz, oczywiście. Jesteśmy do siebie podobni. Ty uwielbiasz kosmos i ja też go lubię. Od czasu do czasu będziemy razem go odwiedzać.
-Tak długo na ciebie czekałem- powiedział poważnie Jerzyk.
Paulinka uśmiechnęła się do niego ciepło i pocałowała go w czoło jak starsza siostra.
-Ja też na ciebie czekałam.
Mały chłopczyk i trochę starsza dziewczynka, bardzo się zaprzyjaźnili. Zrozumieli, że są sobie nawzajem potrzebni. Kwiatek postanowił na zawsze zostać na Ziemi. Czasem, tylko razem z Innym Małym Kosmitą patrzą z sentymentem, wieczorem w górę, ponad sufit i drzewa, patrzą na Księżyc..."

I tak połączyły się dwa światy: Siostry i Brata, a wrota do nich to Srebrny Pył...

Dwa światy, które opiszę to: Siostry i Brata. Pragnienie bliskości drugiego człowieka jest tak silne, że łamie wszelkie niedogodności i łączy światy, które bywają oddalone od siebie o lata świetlne. Jako matka tych dwojga, starałam się zawsze te światy przybliżać do siebie. Opowiastka poniżej jest napisana przeze mnie:

" Całkiem aktualnie i zupełnie niedaleko, w małym...

- Nie... Żartujesz, prawda? To przecież niemożliwe.
- Mhm, żartuję... - odpowiedziałam zrezygnowana. Czy kiedykolwiek ktoś mi uwierzy w to, co mi się przydarzyło? No dobrze, ja też bym nie uwierzyła, gdybym nie przeżyła tego sama. W sumie... czy wierzę sama sobie?
Był poniedziałek. Z tych najgorszych. Wstałam odrobinę za późno przez co oczywiście uciekł mi tramwaj. Następny w ogóle wypadł z rozkładu więc w efekcie spóźniłam się do pracy dobre pół godziny. Pech chciał, że w drzwiach wpadłam na szefa, który od razu przypomniał mi, że jestem na okresie próbnym. Podeszłam do biurka, a tam stos papierów i nieustannie dzwoniący telefon. Dlaczego w takim dniu każdy coś ode mnie chce? Czy mi się nie należy chwila spokoju? Z wielkim kubkiem kawy w ręce usiadłam na swoim krześle i powoli zaczęłam odbierać telefony, odpowiadać na maile i segregować wpływające dokumenty. Ufff... Jakoś sobie poradziłam i nawet humor zaczął mi się poprawiać, kiedy nagle w całym budynku zgasło światło. W tym momencie uświadomiłam sobie, że ta tabelka z obliczeniami, którą od rana robiłam pomiędzy wysyłaniem maili i odbieraniem telefonów... no... tak bardzo byłam zajęta, że zapomniałam ją zapisać. Kolejne parę godzin w plecy. Jak do jutra nie wyślę szefowi wyników, to zwolni mnie jak nic. Zwłaszcza po tym spóźnieniu... Cholerny prąd... Musiał właśnie dzisiaj? I wtedy coś się stało... Dookoła mnie ciemno absolutnie, ja wkurzona niemiłosiernie, a tu się jakiś tunel światła pojawia. I tym tunelem ktoś do mnie idzie. Jak wyglądał? A właściwie: jak wyglądała? Dokładnie tak jak ja. Czułam się, jakbym spojrzała w lustro. Tylko to światło dziwne, właściwie znikąd, spoza budynku. I ja też trochę inna. Nie ta fryzura, nie ten makijaż i ubranie, jakiego nigdy u siebie w szafie nie widziałam. Trochę się przestraszyłam. A co tam, nie będę ukrywać... Bardzo się przestraszyłam. Sama w pokoju z jakimś światłem i swoim sobowtórem, a dookoła ciemność. Co z tym zrobić? I nagle ona, tzn. ta druga ja, zaczęła do mnie mówić. Że jest ze świata równoległego. Generalnie całkiem podobny do naszego, ale trochę bardziej się tam rozwinęli i z wieloma naszymi problemami sobie poradzili. Niedawno właśnie wymyślili sposób poruszania się pomiędzy światami równoległymi. Podobno jest to możliwe. I ja - Krysia – nie jestem jedyną taką Krysią. Jest nas podobno wiele. Każda w swoim świecie i niby podobne, ale tak naprawdę w zupełnie innych realiach podejmujące zupełnie inne decyzje. I ona - ta druga Krysia - jest taką jakby ambasadorką. Porusza się między światami i analizuje różne rzeczy. Podobno nasz świat jest jednym z bardziej zacofanych. Ciągle występuje tu przemoc, głód, choroby i miliardy innych nieszczęść. Mówią, że można to zmienić. Połączą nasz świat z ich światem. Wtedy my znikniemy. To znaczy nadal będziemy istnieć w tych wszystkich równoległych światach, ale naszego już nie będzie. Takie niby połączenie, ale bardziej anulowanie naszego świata. I ja mam zdecydować. Mam podjąć decyzję, czy nasz świat jest wart istnienia. Czy chcemy żyć w takich warunkach, czy wolimy nasze życia w bardziej perfekcyjnych światach równoległych. Żebym uwierzyła, mogłam się na chwilę przenieść do oryginalnego świata mojego gościa. Hmmm... naprawdę fajnie tam mają. Wyszłam na ulicę, a tam czyściutko, spokojnie, ludzie się uśmiechają. Wszyscy zdrowi i najwyraźniej szczęśliwi. Wojen podobno nie ma wcale, o czymś takim jak przemoc nie słyszeli od kilku stuleci. Po prostu raj na ziemi. I do porównania nasza rzeczywistość. Smutne miny i te fatalne poniedziałki. Ale... czy mogę tak po prostu podjąć decyzję, że to wszystko ma zniknąć? Mam czas do jutra. Dokładnie w południe muszę podjąć dezycję. Pojawią się przede mną wielkie wrota. Jeśli wejdę przez nie, to cały świat zostanie wciągnięty za mną w nicość. Jeśli zdecyduję się je zamknąć, to nasz świat zostaje i nikt już nie będzie mógł się do nas przedostać. Ogromna odpowiedzialność. I kiedy patrzę na szczęśliwych ludzi: matki tulące swoje dzieci, nowożeńców przy ołtarzach, przedszkolaki, które uczą się śpiewać nowej piosenki, wtedy myślę, że nasz świat jest tak samo piękny jak każdy inny. Kiedy natomiast patrzę na miejscowości wyniszczone wojną, na ludzi umierających z głodu, na ludzi w szpitalach, to uświadamiam sobie, że w jednej chwili to wszystko mogłoby zniknąć, cierpienie zniknęłoby w ułamku sekundy. Ale czy tak powinno być? Czy tylko to co idealne ma prawo istnieć? Próbuję o tym rozmawiać z innymi, ale nikt mi nie wierzy. Próbuję rozważyć wszystkie za i przeciw... Podpowiedzcie mi... Pomóżcie podjąć decyzję...

- Nie... Żartujesz, prawda? To przecież niemożliwe.
- Mhm, żartuję... - odpowiedziałam zrezygnowana. Czy kiedykolwiek ktoś mi uwierzy w to, co mi się przydarzyło? No dobrze, ja też bym nie uwierzyła, gdybym nie przeżyła tego sama. W sumie... czy wierzę sama sobie?
Był poniedziałek. Z tych najgorszych. Wstałam odrobinę za późno przez co oczywiście uciekł mi tramwaj. Następny...

Gdybym posiadała tajemniczą moc podobną do Danny'ego, to połączyłabym ze sobą te dwa odrębne światy. Próbowałabym je pogodzić ze sobą, mimo, że są to dwie zupełnie inne rzeczywistości. Moim zdaniem wymieniliby się poglądami itp i stworzyliby idealne Królestwo.

Gdybym posiadała tajemniczą moc podobną do Danny'ego, to połączyłabym ze sobą te dwa odrębne światy. Próbowałabym je pogodzić ze sobą, mimo, że są to dwie zupełnie inne rzeczywistości. Moim zdaniem wymieniliby się poglądami itp i stworzyliby idealne Królestwo.

Gdybym mogła otworzyć wrota, połączyć ze sobą coś co kompletnie do siebie nie pasuje, a wręcz wzajemnie się wyklucza... Chciałabym zapobiec przemijaniu. Oszczędzić ludziom smutku związanego z pożegnaniem się z bliską osobą. Owszem, śmierć to naturalna kolej rzeczy itd. Ale nie chodzi mi o zniszczenie śmierci, tylko o zatrzymanie przy sobie bliskich osób. Za wrotami kryłby się zeszyt, ze wspomnieniami. Żywymi. Znajdowałby się w nim zapach danej osoby, która jest dla mnie bardzo ważna, jej dotyk, głos, uśmiech, włosy, które zmieniają swój kolor iskrząc się w słońcu. Mogłabym przeżyć jeszcze raz wszystkie chwile, które razem spędziliśmy. Cofałabym się w czasie. Jak na wyciągnięcie ręki byłyby przede mną każdy moment razem spędzony (dobry, ale zły oczywiście też). Gdybym ożywiła wspomnienia oszczędziłabym smutku wszystkim ludziom. Nie chcieliby zapomnieć, aby łatwiej było im żyć. Mogliby pamiętać, a zmarli
„żyliby” wiecznie na Ziemi.

Gdybym mogła otworzyć wrota, połączyć ze sobą coś co kompletnie do siebie nie pasuje, a wręcz wzajemnie się wyklucza... Chciałabym zapobiec przemijaniu. Oszczędzić ludziom smutku związanego z pożegnaniem się z bliską osobą. Owszem, śmierć to naturalna kolej rzeczy itd. Ale nie chodzi mi o zniszczenie śmierci, tylko o zatrzymanie przy sobie bliskich osób. Za wrotami kryłby...

Połączyłabym ludzi bogatych, arystokrację, władców, z ludźmi biednymi, bezdomnymi, o niskim statusie społecznym, słabo wykształconych. Dlaczego? Może to nareszcie pozwoliłoby na pełną akceptację, bo - nie oszukujmy się - pomiędzy ludźmi z różnych klas społecznych istnieje niewidzialna bariera. Niewidzialna, ale często niemożliwa do przebicia. Większość ludzi bogatych, o wysokim statusie majątkowym, nie ma ochoty nawiązywać bliższej znajomości - lub jakiejkolwiek znajomości - z kimś, kto w "hierarchii" nie stoi równo z nimi. A ludzie biedni się wstydzą. Boją się odrzucenia, wyśmiania, poniżenia. I wszyscy mówią, że są w 100 % tolerancyjni, że nie obchodzi ich zasobność czyjegoś portfela - to nieprawda. W każdym z nas tkwi niechęć do kogoś, kto się od nas znacznie różni. Niektórzy umieją to przezwyciężyć, ale większość udaje przed sobą, a niechęć rośnie im w sercach i głowach nieświadomie. Niektórzy nawet się z tym nie kryją. Światem rządzą stereotypy, czy tego chcemy, czy nie. Wierzymy w nie bardziej lub mniej, ale jeśli ktoś już usłyszy pewnien stereotyp, to ciężko go później całkowicie przekreślić.
Świat potrzebuje zjednoczenia, równości, ale prawda jest taka, że bez magicznych zdolności nigdy nie uda się tego ostatecznie osiągnąć. A na świat naprawdę zadziałałoby to zbawiennie.

Połączyłabym ludzi bogatych, arystokrację, władców, z ludźmi biednymi, bezdomnymi, o niskim statusie społecznym, słabo wykształconych. Dlaczego? Może to nareszcie pozwoliłoby na pełną akceptację, bo - nie oszukujmy się - pomiędzy ludźmi z różnych klas społecznych istnieje niewidzialna bariera. Niewidzialna, ale często niemożliwa do przebicia. Większość ludzi bogatych, o...

Niegdyś marzyłam o połączeniu naszego świata z czymś zupełnie innym, pełnym magii, o niebie rządzonym przez smoki, o ziemi terroryzowanej przez najemników, o biednych mieszkańcach ratowanych przez dzielnych czarodziejów, szermierzy...
Jednak szybko powróciłam na ziemię - bo i niby jak to ze sobą połączyć bez uniknięcia wojen, uzurpowania władzy i chęci przejęcia kontroli nad potężnymi smokami? Nie da się, nie przy mentalności obecnych polityków, biznesmenów, czy też ludzi prostych, którzy gubią maski w sytuacjach kryzysowych. Wielu traci zdrowe zmysły i zdolność logicznego myślenia, przyjmuje mentalność ogółu. Terry Pratchett - bardzo poczytny i lubiany przeze mnie autor - pisał, że inteligencja tłumu jest równa IQ najgłupszego z uczestników dzieloną przez jego ilość.
Do czego zatem użyłabym Wrót, jakie światy pragnęłabym połączyć? Po długim namyśle i wykluczaniu krain fantasy stwierdzam, że z chęcią zobaczyłabym fuzję naszej rzeczywistości z realiami wykreowanymi przez Hiromu Arakawę w mandze [komiksie japońskim] "Fullmetal Alchemist". Uniwersum, w którym zdarzyło się żyć bohaterom owego komiksu nie jest miejscem łatwym, gdzie z nieba spada manna. Za wszystko, czego się pragnie, trzeba zapłacić cenę równoważącą wartość. Myślę, że zetknięcie się "na żywo" z ową zasadą dałoby do myślenia wielu panienkom i paniczykom, tak starannie wychuchanym i idącym drogą obraną przez ich mamusie.
Alchemia, siła bohaterów owego komiksu, jest narzędziem w spełnianiu marzeń, obsesją, siłą i słabością, tak jak w naszym przypadku "brzęczący argument". To z jej pomocą obalane są stare porządki, by mogły wzrosnąć nowe, na pozór lepsze.
Dlaczego więc alchemia, skoro na wstępie wykluczyłam inne potęgi? Alchemia wyklucza otrzymywanie czegoś za darmo, jak często dzieje się z energią wyzwalaną przez bohaterów, która nawet ich nie męczy, uwalnia się "od niechcenia".
A zatem przenikające się światy, dostrzeżenie wartości tego, co już mamy i ogromne Wrota, z których spogląda nieskończona ilość par oczu, zastanawiających się ile mogę za ten sen zapłacić...

Niegdyś marzyłam o połączeniu naszego świata z czymś zupełnie innym, pełnym magii, o niebie rządzonym przez smoki, o ziemi terroryzowanej przez najemników, o biednych mieszkańcach ratowanych przez dzielnych czarodziejów, szermierzy...
Jednak szybko powróciłam na ziemię - bo i niby jak to ze sobą połączyć bez uniknięcia wojen, uzurpowania władzy i chęci przejęcia kontroli...

Połączyć nieprzystające. I ta mieszanina wrodzonej uszczypliwości i przekory nie da mi spokoju...
No więc połączyłbym dwa zupełnie oderwane od siebie światy: polityków i studentów. Ot tak, dla draki. No i żeby trochę przykrócić miłościwie nam panujących. Wyobrażacie sobie coś takiego? Jedzie sobie poseł na sejm rowerem, a nie Roverem, ma standardowe 1,5 promila krwi w alkoholu, bo impreza się coś wcześnie skończyła, zatrzymuje go drogówka. Już chce wykonać naturalny odruch machnięcia legitymacją poselską, ale w kieszeni ma tylko studencką. Ku swojemu zaskoczeniu, kilka godzin później, na okolicznej izbie wytrzeźwień, dowiaduje się, że ogółem to nie można jeździć pojazdami pod wpływem i tylko wybrańcy narodu mają taki przywilej. Jest w tak głębokim szoku, że trafia na wykład z analizy matematycznej, choć wychodzi na to, że stanowi 33% osób na sali. W ciężkim szoku dowiaduje się czym są procenty i co właściwie oznacza ten symbol. Na szczęście dopisywanie na listy wszędzie wygląda tak samo.
A z drugiej strony? Studenci w szanownym gmachu sejmu? Wygodne krzesła, a nie te drewniane. Notować nie trzeba, jest taki co każdy wykład zapisuje, protokolant czy jakoś tak. No i jest barek studencki, z tą jedną różnicą, że dla wszystkich darmowy! Oj, tu zaczęło się robić groźnie. Może jednak trzeba wrócić na ziemię i dla bezpieczeństwa narodowego z tego połączenia zrezygnować?

Połączyć nieprzystające. I ta mieszanina wrodzonej uszczypliwości i przekory nie da mi spokoju...
No więc połączyłbym dwa zupełnie oderwane od siebie światy: polityków i studentów. Ot tak, dla draki. No i żeby trochę przykrócić miłościwie nam panujących. Wyobrażacie sobie coś takiego? Jedzie sobie poseł na sejm rowerem, a nie Roverem, ma standardowe 1,5 promila krwi w...

Taka moc to nie lada gratka, tylko pojawia się mały problem... Czuję się tak, jakbym wchodziła do przeogromnego sklepu z ograniczoną ilością pieniędzy, a każdy przedmiot woła: "Kup mnie!". I jakie światy warto by było połączyć, aby każdy zachował choć trochę odmienności, nie czuł się stłamszony przez ten drugi? Nagle na myśl przychodzi mi rozwiązanie: a gdyby tak zatroszczyć się o swoje życie po śmierci? Połączyć zupełnie różne piekło i niebo? Albo może raczej do nieba dodać elementy naszego ziemskiego życia? Co prawda nie wiem, co się z nami dzieje po śmierci, ale niebo, choć jest częstym celem ludzkich dążeń, jawi mi się jako nieco chłodne, a może i nudne. A gdyby tak do spokojnego, bezgrzesznego, anielskiego życia, bez bólu, cierpienia i innych nieprzyjemności, dodać nasze ziemskie rozrywki? Czy nie byłoby przyjemnie czytać najnowszych bestsellerów siedząc na pierzastej chmurce? Albo pójść na kręgle czy do kina w anielskiej szacie wzorowanej na najnowszej niebiańskiej modzie? Uprawiać sporty bez obawy o kontuzje? Taaak, to byłoby życie jak w Madrycie... znaczy się, rajskie życie.

Taka moc to nie lada gratka, tylko pojawia się mały problem... Czuję się tak, jakbym wchodziła do przeogromnego sklepu z ograniczoną ilością pieniędzy, a każdy przedmiot woła: "Kup mnie!". I jakie światy warto by było połączyć, aby każdy zachował choć trochę odmienności, nie czuł się stłamszony przez ten drugi? Nagle na myśl przychodzi mi rozwiązanie: a gdyby tak...

Gdybym mogła mieć moc łączenia światów, połączyłam bym przeszłość z teraźniejszością. Można by było w każdej chwili jeszcze raz obejrzeć przyjemne chwile, a także móc obejrzeć to wszystko czego nie zdążyliśmy zobaczyć bo urodziliśmy się za późno lub przegapiliśmy. Główną zasadą jednak i ograniczeniem, który powinna posiadać ta moc to, że podczas podróży w przeszłość nie będzie można w nią ingerować, aby teraźniejszość nie uległa destrukcji. Poprzez obserwacje np. bitwy pod Grunwaldem uczniowie będą mogli w obrazowy sposób doświadczyć historii, a tym samym wzrosło by zainteresowanie tym przedmiotem, bo kto by nie chciał zobaczyć w relacji "na żywo" ważnego wydarzenia z historii państwa lub możliwość uczestniczenia w koncercie nieżyjącego już artysty. Człowiek, który przeszedłby przez takie wrota nie byłby jednak widoczny dla ludzi z tamtego okresu, ale wszystkie wspomnienia pozostawałyby w naszej pamięci nawet po powrocie. Inną zaletom takiego połączenia jest to, że można by poprzez przypomnienie sobie wyników niektórych decyzji polityków z przeszłości, aby nie doprowadzić do ponownego wprowadzenia złych reform. Dzięki takiemu połączeniu można by również pomagać osobom cierpiącym na amnezję, zabierano by ich w czas sprzed wypadku i pokazywano wydarzenia, których się nie pamięta. Możliwość połączenia przeszłości z teraźniejszością doprowadziłaby więc do lepszego zrozumienia świata, a tym samym stworzenia nowych wynalazków, czy leków.

Gdybym mogła mieć moc łączenia światów, połączyłam bym przeszłość z teraźniejszością. Można by było w każdej chwili jeszcze raz obejrzeć przyjemne chwile, a także móc obejrzeć to wszystko czego nie zdążyliśmy zobaczyć bo urodziliśmy się za późno lub przegapiliśmy. Główną zasadą jednak i ograniczeniem, który powinna posiadać ta moc to, że podczas podróży w przeszłość nie...

Jest wieczór. Idę do domu zmęczona po pracy. Dzieciaki już na mnie czekają. Mąż przygotował kolację. Wszystko jak z marzeń. Wspinam się po stromych schodach i staję przed drzwiami naszego małego mieszkania. Naciskam na klamkę. Ze zdziwieniem stwierdzam, że są zamknięte. Wyjmuję klucze i wkładam je do zamka. Przekręcam i wchodzę do środka. Znajduję się w ciemnym wnętrzu. Wtedy słyszę głos. I czuję, że się nie boję; że to może być coś dobrego. Czekam... Już wiem, że otrzymałam moc i mogę zrobić coś dobrego dla świata lub coś bardzo egoistycznego dla samej siebie. Mogę połączyć dwa różne światy. Mogłabym to wykorzystać, ale...

Przenoszę się w czasie i widzę moją córkę, która siedzi przy biurku i pisze swój pierwszy w życiu pamiętnik. Jest smutna. Ma zaczerwienione oczy i wiem, że płakała. Mimo wszystko zaczynam czytać. Od początku do końca. Poznaję cały dzień mojej córki i wiem, że nie był on najlepszy. Czytam o dwóch różnych światach. Świecie "kujonów" i "popularnych". Czytam o nastolatkach, którzy uważają się za lepszych od innych i o "kujonach", od których spisuje się pracę domową i ściąga na sprawdzianach. Jest mi przykro. I wiem, że to wszystko jest prawdą. Czytam dalej: o chłopcu z klasy Oli (mojej córki), o tym, jak dzisiaj wszyscy na niego krzyczeli, śmieli się z niego i szydzili. Czytam, jak kilkoro próbowało go bronić, jednak presją, którą na nich wywierano była zbyt wielka. W końcu dowiaduję się przykrej prawdy o mojej córeczce: o tym, jak jej dokuczano i oskarżano o donoszenie. A ona przecież nigdy niczego nam nie mówiła...

Teraz już wiem, co należy zrobić! Chcę zatrzeć cienkie, niewidzialne granice pomiędzy tymi dwiema grupami. Jestem pewna, że zrobię coś dobrego. Już nigdy więcej nikt nie będzie czuł się odrzucony. Już nikt nie będzie się nad nikim znęcał i nikogo nie będzie wykorzystywał. Otwieram magiczne wrota... Przez chwilę czuję niepewność. Mam tylko tę jedną, jedyną szansę, aby coś zmienić. Czuję przypływ egoizmu, by "załatwić" sobie awans, lepszą pracę, lepsze życie... Ale... wiem, że to byłoby złe i nie uszczęśliwiłoby mnie na długo. Uśmiecham się i łączę oba światy. Jestem pewna, że teraz zapanuje miłość, szacunek. Królować będzie dobro, bez zazdrości czy zawiści.

^^^

Dlaczego wybrałam te dwa światy? Ponieważ wiem, jak bardzo dzieci starają się należeć do grupy "tych lepszych"; lepszych z pozoru. Nigdy nie podobały mi się podziały. Owszem, nie każdy może być bogaty i sławny, nie każdy może być gwiazdą muzyki pop, bo jaki byłby ten świat? Jednak w świecie nastolatków liczy się to, gdzie przynależysz i z kim się trzymasz. I gdyby obaliło się wszystkie te głupie zasady, bez potępiania i krzywdzenia innych, wszystkim żyłoby się zdecydowanie lepiej. I w końcu ci, którzy w pewnym momencie życia czują, że nic nie znaczą, poczuliby się naprawdę szczęśliwi.

Jest wieczór. Idę do domu zmęczona po pracy. Dzieciaki już na mnie czekają. Mąż przygotował kolację. Wszystko jak z marzeń. Wspinam się po stromych schodach i staję przed drzwiami naszego małego mieszkania. Naciskam na klamkę. Ze zdziwieniem stwierdzam, że są zamknięte. Wyjmuję klucze i wkładam je do zamka. Przekręcam i wchodzę do środka. Znajduję się w ciemnym wnętrzu....