Mając taką moc cóż bym zrobiła? Pewnie po części ta moc umożliwiłaby mi spełnić moje marzenie i odpowiedzieć na pytanie ludzi, którzy mnie poznają.
Otóż połączyłabym świat mój, czyli osoby z achromatopsją ( całkowita ślepota barw ), i świat osoby w pełni zdrowej.
W końcu ja w tym świecie mogłabym zobaczyć kolory, a inni mogli by się przekonać jak na co dzień widzę ja. Do tego świat połączony z zarówno z elementami szarości i kolorami na żywo musiałby wyglądać ciekawie.
więc tak wygląda moja mała abstrakcyjna wizja.

Mając taką moc cóż bym zrobiła? Pewnie po części ta moc umożliwiłaby mi spełnić moje marzenie i odpowiedzieć na pytanie ludzi, którzy mnie poznają.
Otóż połączyłabym świat mój, czyli osoby z achromatopsją ( całkowita ślepota barw ), i świat osoby w pełni zdrowej.
W końcu ja w tym świecie mogłabym zobaczyć kolory, a inni mogli by się przekonać jak na co dzień widzę ja. Do...

Gdyby tak potężne oręże trafiło w moje ręce wykorzystałabym je do połączenia świata żywych i umarłych. O nie, nie mam tu na myśli żadnych scen z horrorów drugiej klasy, ale umożliwienie kontaktu. Nawet nie widząc się moglibyśmy przekazywać ukochanym nieobecnym wszystkie wiadomości, którymi nie zdążyliśmy się z nimi podzielić za życia, moglibyśmy wysłuchać rad i zadać te wszystkie pytania, na które nie starczyło czasu. Jak wyglądać miałby taki kontakt? Wystarczyłaby możliwość przesyłania listów. A może i Pocztę Polską udałoby się uzdrowić dzięki nowemu klientowi na rynku? ;) Pani na poczcie nie pytałaby już tylko: "do Polski czy za granicę?", ale: "polski, zagraniczny czy w zaświaty?". ;)

Gdyby tak potężne oręże trafiło w moje ręce wykorzystałabym je do połączenia świata żywych i umarłych. O nie, nie mam tu na myśli żadnych scen z horrorów drugiej klasy, ale umożliwienie kontaktu. Nawet nie widząc się moglibyśmy przekazywać ukochanym nieobecnym wszystkie wiadomości, którymi nie zdążyliśmy się z nimi podzielić za życia, moglibyśmy wysłuchać rad i zadać te...

Połączenie, zazwyczaj czegokolwiek, daje mix, nieraz nie do ogarnięcia.
Moim marzeniem, takim skrycie schowanym pod poduszką, w starym pudełku, pod deską w podłodze, jest...? Móc zintegrować sen z rzeczywistością. Dlaczego, tylko Alicja z Krainy Czarów, mogła sobie dryfować z jednego wymiaru, do drugiego?

Człowiekowi 24 godziny nie wystarczają. Życie zawodowe, rodzinne, prywatne... A gdzie tutaj wdusić jeszcze hobby? Może jakieś spotkania z przyjaciółmi? Dodatkowe zajęcia? Bólu głowy się można tylko nabawić.
A tak, świat snów, byłby przynajmniej alternatywą dla tych zaganianych. Mogliby, odpoczywając nocą, załatwiać swoje pragnienia: pływać w basenie, szydełkować lub tańczyć.

Sen jest taki piękny, trwa niby niecałe 30 sekund, podczas całej nocy, a ma się wrażenie, że jak śpimy 8 godzin, to przez cały ten czas jesteśmy w innym świecie. No niekoniecznie... To tylko 30 sekund! Nieraz te sekundy są tak piękne, nieraz przerażające, ale i zabawne i przekombinowane do granic możliwości.

To kiedy wyskoczymy na drinka z palemką na hawaje? Bo przecież w snach pieniędzy nie ma, a czas o wiele wolniej płynie... :)

Połączenie, zazwyczaj czegokolwiek, daje mix, nieraz nie do ogarnięcia.
Moim marzeniem, takim skrycie schowanym pod poduszką, w starym pudełku, pod deską w podłodze, jest...? Móc zintegrować sen z rzeczywistością. Dlaczego, tylko Alicja z Krainy Czarów, mogła sobie dryfować z jednego wymiaru, do drugiego?

Człowiekowi 24 godziny nie wystarczają. Życie zawodowe, rodzinne,...

Zaledwie kilka sekund temu zegar wybił jedenastą. Mocne espresso pozostawiało gorzką nutę w moich ustach, osłodzoną jedynie ciastkiem z bitą śmietaną. Coś w głębi mnie podskakiwało niespokojnie, dlatego wzięłam głęboki, świszczący oddech i równie długo uwalniałam go z płuc. Wszystko było dokładnie zaplanowane, z uwzględnieniem wszelkich ewentualności, nawet tych najmniej spodziewanych. Zbyt długo pracowałam nad tą sprawą, aby teraz tak po prostu zawalić sprawę. Wystarczyło czekać.
Równo o ósmej rano zadzwonił budzik u Franka w domu. O tej porze Maja jeszcze głęboko spała, bujając myślami pomiędzy pracą a niespełnionymi marzeniami o szalonej miłości. A on już zdążył wziąć prysznic, zjadł śniadanie – zawsze to samo, jajko na twardo i czarna kawa, po czym wyprowadził swojego psa, ogromnego mastiffa Kajtka na spacer. Gdy wybijał kolejne cyfry na klawiaturze domofonu, wpisując odpowiedni kod, zadzwonił telefon Mai. Potrzebowałam jej w biurze, miała stawić się jak najszybciej, bo sprawa była niezwykle pilna. Maja, klnąc niesamowicie, zwlokła się z łóżka i ponurym marszem wkroczyła do łazienki. W tym czasie zgrzytnęły zamki w drzwiach Franka, a on sam zbiegał schodami w kierunku parkingu i swojego samochodu. Zostawił prawo jazdy na stole w kuchni, zawsze jest taki roztrzepany. Kiedy nerwowo szarpał się z drzwiami od mieszkania, Maja nieudolnie poprawiała tuszem swoje jasne rzęsy – mimo pośpiechu musiała jakoś wyglądać w pracy. Gdy nakładała na siebie nową sukienkę w wielkie, czarne grochy ruszył silnik Mercedesa i Franek wyjechał w głąb miasta. Tam spotkał go korek.
Maja chwyciła kanapkę, którą zrobiła sobie wczoraj, wmawiając sobie, że nadal jest całkiem świeża. Spojrzała na zegarek, dziewiąta czterdzieści. Autobus miała za 15 minut. Opanowywała niesforne sznurówki, gdy Mercedes dotarł do firmy X. Franek wpadł do mojego gabinetu i równie szybko z niego wypadł, wysłałam go na ulicę Piękną na spotkanie służbowe z ważnym biznesmenem. Ponownie przebijał się przez korki w mieście, gdy autobus Mai postanowił nie pojawić się na przystanku. Musiała czekać na następny, było już po dziesiątej.
Od dwudziestu minut siedziałam w biurze firmy Y, gdy wpadła zdyszana i spóźniona Maja. Zasypywała mnie swoimi tłumaczeniami, w tym czasie Franek stał na rondzie i poruszał głowę w rytm muzyki. Uspokoiłam Maję i powiedziałam, że to fałszywy alarm. Odesłałam ją do domu, patrząc jak na jej ustach zbierają się kolejne niecenzuralne słowa. Nie miała ochoty iść do własnego, pustego mieszkania, postanowiła odwiedzić koleżankę. Gdy drzwi od mojego gabinety trzasnęły w całkiem kontrolowany sposób, światło na rondzie zmieniło się na zielone.
Na ulicy Pięknej nie było żadnego klienta. Mój telefon rozbrzmiał melodią, gdy wychodziłam z firmy Y. Franek potwierdził to, co wiedziałam już wczoraj, na Pięknej nie było kawiarni ani klienta. Przeprosiłam go, po czym odesłałam na ulicę Nową. Miał ochotę mnie skrzywdzić, gdy uprzytomnił sobie, że po raz kolejny czekał go morderczy rajd przez centrum zatłoczonego miasta. Maja dotarła pod drzwi koleżanki, ale jej nie zastała. Siadając w kawiarni na Nowej, zadzwoniłam do niej z przeprosinami za poranek i usłyszałam niezgrabne „nic nie szkodzi”. Gdy się rozłączyłam, a kelnerka podała mi espresso i ciastko bezowe z bitą śmietaną, Maja wybiegła z budynku na Jasnej i szła w kierunku skrzyżowania.
W ręku miałam już przygotowany telefon z wypisanym sms-em. Franek wysiadł na Nowej, widziałam jego jasną czuprynę. Szukał kawiarni i zwrócił uwagę na moją. Tymczasem skrzyżowanie Jasnej z Nową przebiegła Maja, potykając się o własne nogi ze złości. SMS wysłany. Franek podniósł ekran komórki aż pod sam nos i z niedowierzaniem odczytał moje słowa. Spotkania nie ma. Mai rozsupłały się sznurówki, pochyliła się, by je zawiązać. Franek ze złością odwrócił się i ruszył przed siebie. Niespodziewanie natknął się na przeszkodę.
Trochę czasu zajęło mi odkrycie ich przyzwyczajeń. Maja, gdy jest zła, zawsze idzie do swojej przyjaciółki na Jasną. Ta niestety od jakiegoś czasu wychodzi na jogging, zawsze w sobotę rano i nie wraca przed 13. Franek gustuje w blondynkach, a ostatnio takowej nie było w firmie X. Maja, po rozstaniu z chłopakiem, z utęsknieniem czekała na wymarzonego księcia z bajki. Z goryczą powtarzała, że chyba się jeszcze taki nie narodził. Znałam doskonale wszystkie trasy Franka, wszelkie jego codzienne, poranne rytuały, nawet jego psa, Kajtka oraz autobus Mai, wszystkie możliwe korki i inne sytuacje losowe, jakie mogły złapać ich podczas tej planowanej soboty. Nawet sznurówki Mai zdały egzamin, zawsze się rozwiązują…
Gdy już oboje podnieśli się z chodnika i wymruczeli ponure „przepraszam”, spojrzeli sobie prosto w oczy. Tego jednego nie mogłam zaplanować, ale się udało.
- Niezmiernie panią przepraszam – mamrotał zarumieniony Franek, otrzepując garnitur z piasku. – Zamyśliłem się i…
- Proszę się nie przejmować. Dzisiejszy dzień jest tak dziwny, że chyba nic mnie już nie zaskoczy – uśmiechnęła się promiennie Maja. We Franku aż coś zadrżało.
- U pani też taki dziwny dzień? – zapytał. – To może dokończymy zwariowany poranek w kawiarni? Niech pani się da przeprosić.
- Dobrze. Tu zaraz jest dobra kawiarnia. Słyszałam, że robią świetne ciastka bezowe.
- W takim razie zapraszam. Chodźmy!
Jedenasta piętnaście. Maja i Franek usiedli przy stoliku z widokiem na Nową. Zaledwie pięć minut wcześniej ewakuowała się stamtąd ich szefowa. Ach, te ciekawe zbiegi okoliczności.
Niektórym trzeba czasem ze szczęściem pomóc. Gdybym nie stała się portalem łączącym te dwie postacie, nie mieliby okazji, aby się poznać i nie popijałabym szampana na ich weselu. Co ciekawe, pracując w dwóch różnych firmach, mieli jedną i tą samą szefową. Cudowny zbieg okoliczności! :)

Zaledwie kilka sekund temu zegar wybił jedenastą. Mocne espresso pozostawiało gorzką nutę w moich ustach, osłodzoną jedynie ciastkiem z bitą śmietaną. Coś w głębi mnie podskakiwało niespokojnie, dlatego wzięłam głęboki, świszczący oddech i równie długo uwalniałam go z płuc. Wszystko było dokładnie zaplanowane, z uwzględnieniem wszelkich ewentualności, nawet tych najmniej...

Każdego w takim przypadku korci, aby łączyć rzeczy i sprawy wielkie. Ja spróbowałabym wykorzystać taką moc w zwyczajnym życiu, aby było ono łatwiejsze, przyjaźniejsze i bardziej znośne. Spróbowałabym połaczyć przyjaźnią i wyrozumiałością zwaśnionych sąsiadów, co to lata całe wiodą ze sobą wojnę o połamane wiadro. Pokłóconym małżonkom w drodze na sprawę rozwodową przypomniałabym dawne, piękne i bardzo romantyczne chwile, w których ich świat nie był większy niż ich dwa ciała złączone. Rodzinie, która nie ma ze sobą kontaktu od lat, kiedy jedni drugim powiedzieli kilka niepotrzebnych słów przy dziale spadku uzmysłowiłabym, że łączy ich na zawsze węzeł najmocniejszy ze wszystkich, nierozerwalny - więź krwi.
Łączenie takich światów sprawiłoby mi największą frajdę w życiu, gdybym tylko miała taka moc...

Każdego w takim przypadku korci, aby łączyć rzeczy i sprawy wielkie. Ja spróbowałabym wykorzystać taką moc w zwyczajnym życiu, aby było ono łatwiejsze, przyjaźniejsze i bardziej znośne. Spróbowałabym połaczyć przyjaźnią i wyrozumiałością zwaśnionych sąsiadów, co to lata całe wiodą ze sobą wojnę o połamane wiadro. Pokłóconym małżonkom w drodze na sprawę rozwodową...

A ja połączyłabym zagubione serca, połówki jabłka lub tej samej gwiazdy, bratnie dusze ... (określeń jest wiele, lecz wszyscy wiemy, jaki sens mają te słowa).
Chciałabym aby się odnalazły i połączyły.

Dałabym szansę ludziom, którzy z jakiegoś powodu stracili wiarę w miłość i szczęście, stracili siłę by o nią walczyć, zrezygnowali lub z jakiegoś powodu nie mają odwagi by sięgnąć po to czego pragną.

Połączyłabym te wszystkie zagubione światy tak, by każdy znalazł miłość - największy skarb we wszechświecie.
Uważam bowiem, że to właśnie miłość sprawia, że życie ma sens. Dzięki niej możliwe jest połączenie różnych religii, poglądów politycznych, różnych pokoleń i ras bez żadnych magicznych wrót. Jedyną rzeczą jaką naprawdę trzeba otworzyć by to uzyskać są ludzkie serca bijące w tym samym rytmie.

A ja połączyłabym zagubione serca, połówki jabłka lub tej samej gwiazdy, bratnie dusze ... (określeń jest wiele, lecz wszyscy wiemy, jaki sens mają te słowa).
Chciałabym aby się odnalazły i połączyły.

Dałabym szansę ludziom, którzy z jakiegoś powodu stracili wiarę w miłość i szczęście, stracili siłę by o nią walczyć, zrezygnowali lub z jakiegoś powodu nie mają odwagi by...

Nie połączyłabym ze sobą żadnych religii.
Nie połączyłabym ustrojów politycznych.
Nie połączyłabym kontynentów.
Nie połączyłabym płci.
Nie połączyłabym planet.
Nie połączyłabym innych czasów.

Ktoś kiedyś połączył już kilka religii w jedną. Powstała wiara opierająca się na zlepku masy innych i do tej pory nie wynika z tego nic dobrego. Połączenie religii to kłamstwo i oszustwo. To obraza dla ludzi wierzących i żenujący żart dla ateistów. Altruistyczne mrzonki, które, nawet za pośrednictwem magicznych mocy nigdy nie będą możliwe. Wystarczy zobaczyć, co wynika z takiego połączenia. Zeus i Jezus w jednym kościele? Afrodyta i Hera przekonujące Maryję do tego, że dziewictwo wyszło już z mody? W kwestii religii, na punkcie której ludzie są przewrażliwieni, wystarczy odrobina tolerancji - i każdy świat odrębnej wiary będzie mógł żyć spokojnie.

Podobnie sprawa ma się z polityką. Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Dwa ustroje polityczne o zupełnie innych przesłankach i ideach? po co je łączyć? Wtedy jeden z nich musiałby żyć w kłamstwie, musiałby zrezygnować z trzonu, który decyduje o jego charakterze. Tu tez wystarczy tolerancja.

Nic, co połączyłabym dla dobra świata nie przyniosłoby pożądanego efektu, a wręcz przeciwnie. Powstałoby jeszcze większe zamieszanie. Bo tak się zawsze kończą usilne starania połączenia czarnego z białym. Wychodzi szara papka, której później nikt nie jest w stanie przełknąć. Nie po to jesteśmy różni, żeby próbowano nas zrównać.

Zrobiłabym coś dla siebie. Na chwilę. Na zaledwie parę godzin. Połączyłabym dzień z nocą. Słońce i Księżyc byłyby widoczne jednocześnie na ciemnym niebie. Gwiazdy świeciłyby umiarkowanie, a po kilkuminutowym deszczu pojawiłaby się delikatna tęcza. Możliwe, że nie byłoby to nic ładnego. To nic. Chciałabym to zobaczyć. Zrobić zdjęcie. Wydrukować je i powiesić na ścianie uśmiechając się leciutko, kiedy ktoś powie: "Ach te dzisiejsze programy komputerowe....człowiek może zrobić dosłownie wszystko...."

Nie połączyłabym ze sobą żadnych religii.
Nie połączyłabym ustrojów politycznych.
Nie połączyłabym kontynentów.
Nie połączyłabym płci.
Nie połączyłabym planet.
Nie połączyłabym innych czasów.

Ktoś kiedyś połączył już kilka religii w jedną. Powstała wiara opierająca się na zlepku masy innych i do tej pory nie wynika z tego nic dobrego. Połączenie religii to kłamstwo i...

Gdybym posiadała tajemniczą moc podobną do Danny'ego połączyłabym ze sobą świat dzieci i dorosłych i zażegnałbym konflikty pokoleniowe, które towarzyszą nam od zarania dziejów.
Pisał o nich A. Mickiewicz w „Romantyczności” i „Odzie do młodości” . W. Reymont w „Chłopach”i G. Zapolska w „Moralności Pani Dulskiej” itd., a gdyby tak udało się pogodzić romantyków z klasykami, ojca i syna oraz matkę i z syna ?. Czy świat nie byłby piękniejszy i prostszy, gdyby rodzice akceptowali nasze wybory i nie wtrącali się we wszystko co robimy, nie krytykowali, tylko rozumieli ?

Gdyby starsze pokolenia łatwiej otwierały się na to, co jest nowe, może czyściej potrafiłyby zrozumieć decyzje swoich dzieci, może czasem przyznałyby im rację. Młodość rządzi się swoimi prawami: brakiem doświadczenia i wiarą we własne możliwości, ale czy narzucanie młodzieży konserwatywnych i przestarzałych poglądów ostudzi jej entuzjazm i ustrzeże przed popełnianiem błędów ? Każdy rodzic stara się chronić swoje dzieci, ale nie zapominajmy, że popełnianie błędów kończy się wyciąganiem wniosków, a rzucanie za każdym razem koła ratunkowego nikogo nie nauczy dobrze pływać.

Myślę, że takie wrota pozwoliłyby spotkać się obu stronom w pół drogi, starsze pokolenia zreformowały swoje poglądy i dostosowałyby je do obecnych czasów, a młodzi zrozumieliby, że czasem warto posłuchać osób doświadczonych, którzy nie chcą zrujnować im życia tylko uchronić przed niebezpieczeństwem

Z drugiej strony, kto by nie chciał mieć matki przyjaciółki, czy ojca kumpla z którym może porozmawiać o wszystkim i wtajemniczyć w największe sekrety, ba nawet zabrać na imprezę czy szalony wyjazd pod namiot.

Gdybym posiadała tajemniczą moc podobną do Danny'ego połączyłabym ze sobą świat dzieci i dorosłych i zażegnałbym konflikty pokoleniowe, które towarzyszą nam od zarania dziejów.
Pisał o nich A. Mickiewicz w „Romantyczności” i „Odzie do młodości” . W. Reymont w „Chłopach”i G. Zapolska w „Moralności Pani Dulskiej” itd., a gdyby tak udało się pogodzić romantyków z klasykami,...

Gdybym została obdarzona mocą Danny'ego połączyłabym ze sobą wszystkie religie w jedną. Dzięki temu skończyłyby się spory na tym tle, a ludzie nie mieliby problemu w co wierzyć, a w co nie. Otwarcie umożliwiających to wrót miałoby również inne korzyści. Pomyślcie jak bogata i złożona byłaby religia stworzona ze wszystkich istniejących. Sama nie jestem człowiekiem głębokiej wiary, lecz z chęcią zobaczyłabym konsekwencje otwarcia takich wrót.

Gdybym została obdarzona mocą Danny'ego połączyłabym ze sobą wszystkie religie w jedną. Dzięki temu skończyłyby się spory na tym tle, a ludzie nie mieliby problemu w co wierzyć, a w co nie. Otwarcie umożliwiających to wrót miałoby również inne korzyści. Pomyślcie jak bogata i złożona byłaby religia stworzona ze wszystkich istniejących. Sama nie jestem człowiekiem głębokiej...