Chciałabym móc teraz napisać historię wspaniałej przyjaźni tak samo, jak mocno chciałam w latach szkolnych mieć przyjaciółkę od serca.
Jednak nie znałam nikogo takiego. Koleżanek i kolegów miałam mnóstwo, ale moja zdystansowana osobowość nie pozwalała mi na zaufanie nikomu w pełni. Być może, gdyby ktoś znalazł do mnie klucz, udałoby się zawrzeć przyjaźń życia, ale nikt nie był na tyle wytrwały, by wciąż próbować.
Do dziś pamiętam słowa klasowej koleżanki, która po kolejnej, nieudanej próbie namawiania mnie na wspólny wypad rzekła:
- "Ty to chyba lubisz, gdy ktoś cię o coś długo prosi".
Zaskoczyło mnie to, ale z czasem jej słowa nabierały głębszego sensu, bo faktycznie byłam niezłomna w swoich odmowach.
Dopiero z wiekiem zrozumiałam, że ja tak na prawdę lubię być sama i najlepiej czuję się w swoim towarzystwie.
Co więcej, znalazłam też lojalną przyjaciółkę we własnej osobie, a gdy się sobą już znudzę, chwytam w ręce ulubione książki i przenoszę się w świat wyimaginowanych przyjaciół, z którymi nie muszę się umawiać na czas, by skorzystać z ich towarzystwa.
Lubię swój indywidualizm, lubię swój introwertyzm, lubię być z sobą sam na sam i na prawdę lubię samą siebie.
To chyba jedyna przyjaźń, jaka ma szanse przetrwać do końca życia i jedyna, jaką jestem w stanie pielęgnować.
Polecam ją każdemu.

Chciałabym móc teraz napisać historię wspaniałej przyjaźni tak samo, jak mocno chciałam w latach szkolnych mieć przyjaciółkę od serca.
Jednak nie znałam nikogo takiego. Koleżanek i kolegów miałam mnóstwo, ale moja zdystansowana osobowość nie pozwalała mi na zaufanie nikomu w pełni. Być może, gdyby ktoś znalazł do mnie klucz, udałoby się zawrzeć przyjaźń życia, ale nikt nie...

Liceum zakończyłam kilka miesięcy temu, więc te wspomnienia są bardzo świeże.
Przez ostatnie 3 lata nauki miałam kolegów i koleżanki, których bardzo lubiłam. Spędzaliśmy wspólnie czas na przerwach i klasowych ogniskach, a poza tym codziennie pisaliśmy na portalach społecznościowych. Przyszedł jednak czas na napisanie matury, a po niej kontakty się nagle urwały. Czasem jeszcze wymieniamy kilka wiadomości z niektórymi z tych znajomych, ale nie spotykamy się, bo nie ma czasu z powodu pracy albo spraw przygotowujących do studiów. Nie oczekiwałam nigdy, że znajomość z liceum pozostanie na zawsze, ale nie sądziłam, że kontakty urwą się tak szybko...

Liceum zakończyłam kilka miesięcy temu, więc te wspomnienia są bardzo świeże.
Przez ostatnie 3 lata nauki miałam kolegów i koleżanki, których bardzo lubiłam. Spędzaliśmy wspólnie czas na przerwach i klasowych ogniskach, a poza tym codziennie pisaliśmy na portalach społecznościowych. Przyszedł jednak czas na napisanie matury, a po niej kontakty się nagle urwały. Czasem...

Przemek... kolega kolegi, brat koleżanki. Faktycznie, poznałam go w liceum, chociaż nie uczył się w naszej szkole. Przyszedł któregoś razu po swojego przyjaciela, by razem udać się na piwo. Jako że akurat z Łukaszem schodziłam na dół, zostałam zaproszona.
To było nasze pierwsze spotkanie. Późniejszych było mnóstwo. Przyjaźń zmieniła się w miłość, spotykaliśmy się niemal całe liceum. Po mojej maturze nasze drogi się rozeszły. Wyjechał do pracy do innego miasta, coraz rzadziej pisał i dzwonił. Z czasem telefon zamilkł.
Czy żałuję? Absolutnie nie! Nie miałam z nim kontaktu niemal przez rok. Po tym czasie przypadkiem się spotkaliśmy i poszliśmy razem na drinka. Nie było już wcześniejszej iskry, ale też nie było pretensji, żalu czy skrywanych złych emocji. Czysta przyjacielska pogawędka, jakich od tej pory odbyliśmy wiele.
Od czasu naszego ponownego spotkania minęło dwanaście lat. Ma świetną żonę, z którą bardzo się lubimy. Świetnie dogaduje się z moim mężem, a nasze dzieci uwielbiają spędzać czas razem.
A ja? Czasem myślę co by było, gdybym wtedy nie szła z Łukaszem, czy miałabym dziś przyjaciela. Nie żałuję żadnej chwili znajomości z Przemkiem, mimo, że bardzo bolało mnie nasze nieme rozstanie.

Przemek... kolega kolegi, brat koleżanki. Faktycznie, poznałam go w liceum, chociaż nie uczył się w naszej szkole. Przyszedł któregoś razu po swojego przyjaciela, by razem udać się na piwo. Jako że akurat z Łukaszem schodziłam na dół, zostałam zaproszona.
To było nasze pierwsze spotkanie. Późniejszych było mnóstwo. Przyjaźń zmieniła się w miłość, spotykaliśmy się niemal...

Wszystkie moje znajomości z liceum diabli wzięli, gdy tylko mury tej jakże wspaniałej placówki zamknęły za mną swoje drzwi. Jasne, czasem się zdarzy, że ktoś da tego "lajka" do zdjęcia czy napisze komentarz "o jak fajnie". Nie ma w tym jednak nic...osobistego. Nic bliskiego.
Z czasów liceum zachowała się jedna jedyna znajomość.
Powiedziałabym, że znajomość wyjątkowa. Poznałyśmy w drugiej klasie, gdy przeniosłam się z powodu rozszerzeń. Bardzo chciałam na biologii usiąść w pierwszej ławce... a poza Weroniką wszyscy się tej ławki bali. BO JAK TO. W PIERWSZEJ ŁAWCE. NA BIOLOGII. MASAKRYJA.
I tak od słowa do słowa, zaczęłyśmy się koleżankować bardziej. Byłyśmy najgłośniejszą i wiecznie śmiejącą się ławką na biologii, ale nauczycielka sama przyznawała, że skoro i tak mamy najlepsze oceny w klasie, to jaki jest sens nas uciszać. Czasami zresztą prowadziłyśmy ożywione dyskusje wraz z panią profesor, np. o tym jak to fajnie jest mieć macicę.
A potem szkoła się skończyła, ona została w mieście a ja wylądowałam dwieście kilometrów w stronę zachodniej granicy. Obie wybrałyśmy studia medyczne - ona analitykę, ja weterynarię - więc nas czas wolny jest wybitnie mocno ograniczony. Ale spotykamy się po każdej sesji na winie i ploteczkach, obgadujemy przedmioty i koszmarnych oraz ulubionych prowadzących. Piszemy do siebie na bieżąco czy jeszcze żyjemy i jak zła jest mikro czy farma.
Oto opowieść o tym, jak biologia łączy ludzi na lata.

Wszystkie moje znajomości z liceum diabli wzięli, gdy tylko mury tej jakże wspaniałej placówki zamknęły za mną swoje drzwi. Jasne, czasem się zdarzy, że ktoś da tego "lajka" do zdjęcia czy napisze komentarz "o jak fajnie". Nie ma w tym jednak nic...osobistego. Nic bliskiego.
Z czasów liceum zachowała się jedna jedyna znajomość.
Powiedziałabym, że znajomość wyjątkowa....

W szkole średniej (ogólniak) poznałam Jolę,która miała na nazwisko tak samo jak ja. W dodatku zaprzyjaźniłyśmy się. Byłyśmy jak siostry,a jednakowe nazwisko jeszcze jakby przypieczętowało tę przyjaźń. Niestety,Jola nie zdała do następnej klasy,ale nie wpłynęło to na naszą znajomość.Nadal byłyśmy nierozłączne. Uwielbiałam ją,bo była to osoba do "tańca i do różańca". Pewnego dnia umówiłyśmy się,że Jola przyjedzie do mnie i razem pójdziemy na miasto. Czekałam na nią,ale nie zjawiła się. A wówczas nie było telefonów nie tylko komórkowych,ale nawet stacjonarny mało kto miał.Nie wiedziałam co się stało i dlaczego nie przyszła. Wieczorem zjawiła się u mnie jej mama i pytała gdzie ona jest,bo rano wyszła z domu i miała przyjechać do mnie.Powiedziałam,że nie dotarła.Wszyscy zaczęli jej szukać,ale zapadła się pod ziemię. Po dwóch dniach rodzice odnaleźli ją w ... szpitalu.Okazało się,że gdy jechała do mnie,wpadła pod auto,które ciągnęło ją za sobą po asfalcie,została oskalpowana. Cudem przeżyła.Gdy poszłam odwiedzić ją w szpitalu,na jej widok,zemdlałam. To było straszne. Czułam podświadomie,że jej rodzice mnie obwiniają o ten wypadek,bo gdyby do mnie nie pojechała,to wszystko by się nie wydarzyło. I ja sama siebie też o to obwiniałam. Mogłam wyjść po nią na ten przystanek,może wówczas nie wpadłaby pod auto. Wiedząc,że nie jestem mile widziana w jej domu, przestałam do niej przychodzić,chociaż było mi ciężko. Jola z czasem wyszła z tego,pozbierała się,po kilku latach od tego zdarzenia wyszła za mąż i urodziła trójkę dzieci.Jednak nasz kontakt zerwał się całkowicie. Jakiś miesiąc temu,przeglądając Facebooka,natknęłam się na post pisany przez jej mamę.Pomyślałam,że na pewno ma własną córkę w znajomych i znowu nawiążę z nią kontakt,zapytam co u niej słychać. Jednak gdy weszłam na jej profil,zamarłam... Była tam notatka mniej więcej tej treści: "ŚP.Jolanta na zawsze pozostanie w naszej pamięci". Zorientowałam się,że nie żyje,chociaż nie docierało to do mnie. Napisałam do jej mamy,która potwierdziła,ze Jola rok wcześniej zmarła na serce. Teraz mam w planach odnaleźć jej grób i złożyć na nim kwiaty. Nie mogę sobie wybaczyć,że tak się spóźniłam z tym odnowieniem kontaktu przez Facebooka. Gdybym napisała do niej z półtora temu,jeszcze miałybyśmy okazję porozmawiać,a tak kolejny raz nie zdążyłam,zjawiłam się za późno i w sercu pozostał straszny żal.Gdy oglądam w internecie zdjęcia jej córki,tak strasznie podobnej do niej,to jest mi tak potwornie smutno i myślę sobie: "Boże,jaki ten los jest przewrotny,jak jedna chwila potrafi zmienić życie człowieka i pogmatwać wszystko". Jola odeszła przedwcześnie z tego świata,ale mam ją w sercu i pamięci,a także na fotografiach ze szkolnych lat. Wspomnienia bolą,ale trzeba żyć dalej.Po prostu...

W szkole średniej (ogólniak) poznałam Jolę,która miała na nazwisko tak samo jak ja. W dodatku zaprzyjaźniłyśmy się. Byłyśmy jak siostry,a jednakowe nazwisko jeszcze jakby przypieczętowało tę przyjaźń. Niestety,Jola nie zdała do następnej klasy,ale nie wpłynęło to na naszą znajomość.Nadal byłyśmy nierozłączne. Uwielbiałam ją,bo była to osoba do "tańca i do...

W liceum trzymałam się z Gośką - rudowłosą dziewczyną z warkoczami. Gocha miała szalone pomysły i była całkiem inna niż ja. Ja lubiłam siedzieć w domu i czytać - ona wolała szaleć na dyskotekach. Starałyśmy się znaleźć kompromis w spędzaniu wolnego czasu, ale nie zawsze się to udawało. Szara myszka i dusza towarzystwa to mieszanka wybuchowa, dlatego nie raz się sprzeczałyśmy. Jednak zawsze się godziłyśmy i nie było dnia, żebyśmy się nie spotykały.
Po liceum nasze drogi się rozeszły na kilka lat. Czasami kontakt ograniczał się jedynie do życzeń przesyłanych sms-em.
Jednak jakiś rok temu, po 8 latach ukończenia liceum spotkałam Gośkę w centrum handlowym... Powiem szczerze, że jej nie poznałam. Trójka małych dzieci, zmęczone spojrzenie i czarne włosy - to naprawdę moja szkolna koleżanka?
- Danusia? - zaczepiła mnie. - To ja, Gosia.
- Yyyy.. Cześć kochana, jakie miłe spotkanie! - odpowiedziałam zdziwiona.
Od tamtego czasu znów się przyjaźnimy. Gośce życie się nie poukładało. Została sama z trójką świetnych dzieciaków, mąż ją zdradził. Stała się cicha i skromna - całkowite przeciwieństwo dawnych lat. Staram jej się pomagać przy dzieciach i czasem nawet razem wychodzimy na imprezy. Nasza relacja jest całkiem inna - dojrzała, mądra i pełna emocji. Ważne, że znów odnalazłyśmy siebie i mamy możliwość dalszych spotkań.

W liceum trzymałam się z Gośką - rudowłosą dziewczyną z warkoczami. Gocha miała szalone pomysły i była całkiem inna niż ja. Ja lubiłam siedzieć w domu i czytać - ona wolała szaleć na dyskotekach. Starałyśmy się znaleźć kompromis w spędzaniu wolnego czasu, ale nie zawsze się to udawało. Szara myszka i dusza towarzystwa to mieszanka wybuchowa, dlatego nie raz się...

Jeszcze będziemy szczęśliwi[bookLink]4888061|Jeszcze będziemy szczęśliwi[/bookLink]

Jeszcze będziemy szczęśliwi[bookLink]4888061|Jeszcze będziemy szczęśliwi[/bookLink]

 [bookCover]4888061|Jeszcze będziemy szczęśliwi[/bookCover]