Czego on ode mnie chce? Staruch, który od lat więzi mnie w wieży nie mówi nic. Jakby był niemym człowiekiem. Kiedyś zasypywałam go pytaniami, a on jak głaz, zero słów, emocji... Przychodzi tylko z jedzeniem i wodą, nigdy nie patrzy mi w oczy. Tylko raz nasze spojrzenia się spotkały, gdy próbowałam uciec, a on popchnął mnie na ścianę, prawie złamałam wtedy rękę. Miał coś takiego w tych oczach, czego nie jestem w stanie opisać. Pamiętam niewiele z tych lat kiedy żyłam poza wieżą. Tęsknię za skakaniem po kałużach, za chodzeniem boso po trawie, za rozmową z ludźmi. Prosiłam by mnie wypuścił, błagałam by dał klucz, ale on jak zwykle nic. Nosi przy sobie zawsze pęk kluczy, słyszę ich brzęk gdy idzie po schodach, otwiera kolejne drzwi, kiedyś to mnie przerażało, ale teraz nie wydaje mi się groźny. Mimo to chciałabym się w końcu stąd wydostać, nie chcę tutaj tkwić przez wiele następnych lat. A gdyby staruch zmarł? Przecież nikt by mnie tu nie znalazł, wokół same lasy, łąki i pola. Żywej duszy nie ma i żadnej drogi. Więc pewnego dnia ucieknę! Postanowiłam że zrobię to w dniu swoich kolejnych urodzin - taki cudowny prezent. Zostało mi kilkadziesiąt dni na wymyślenie sposobu i pewna jestem że zdołam! Życie w wieży, gdzie ściany są zimne jak serce starucha, gdzie jedyne okno od północy daje niewiele światła i co chwilę biegnie jakaś mysz to żadne życie.

Czego on ode mnie chce? Staruch, który od lat więzi mnie w wieży nie mówi nic. Jakby był niemym człowiekiem. Kiedyś zasypywałam go pytaniami, a on jak głaz, zero słów, emocji... Przychodzi tylko z jedzeniem i wodą, nigdy nie patrzy mi w oczy. Tylko raz nasze spojrzenia się spotkały, gdy próbowałam uciec, a on popchnął mnie na ścianę, prawie złamałam wtedy rękę. Miał coś...

Nie myślę ani o księciu ani o ucieczce - nareszcie tylko ja i moje książki i spokój. 😉

Nie myślę ani o księciu ani o ucieczce - nareszcie tylko ja i moje książki i spokój. 😉

Czuję, że zwariowałam. To już trzy lata, odkąd zamknięto mnie w wieży. Nikt nie przyszedł mi na ratunek, zostałam zupełnie sama. Codziennie przynoszą mi jedzenie, ale nikt się do mnie nie odzywa; a ja już dawno przestałam zagadywać strażników. Zamiast tego rozmawiam sama ze sobą. Roztrząsam każdy aspekt mojego planu, który zawiódł. Zastanawiam się, czy ktoś mnie zdradził, lub co zrobiłam nie tak. Chciałam być wolna i walczyłam o wolność dla moich poddanych, a skończyłam w więzieniu. Wiem, że żaden książę po mnie nie przyjdzie, przecież go zabiłam - tyrana i okrutnika. Nie docierają do mnie żadne wieści, na temat tego, co się dzieje w królestwie. Popełniłam zbrodnię, zamordowałam narzeczonego, ale tylko po to, aby uchronić mój lud. Teraz nie mam już nic. Wiem, że na tronie zasiadł jego młodszy brat; najechał moje królestwo i przejął jako swoje. Serce mnie boli na myśl o tym, co straciłam. Z rozrzewnieniem wspominam rok po śmierci ojca, gdy rządziłam sama, ale byłam kobietą i w końcu zgłosił się po mnie jakiś książe. Ogarnia mnie złość na myśl o radzie doradców, którzy zmusili mnnie do ślubu - starzy głupcy! Chyba mówię to na głos, po czym powtarzam z satysfakcją. Już dwa razy próbowałam uciec, skończyło się to tylko wzmocnieniem ochrony. Ale nie poddam się, ucieknę, albo całkowicie zwariuję w tym miejscu. Na duchu podtrzymuje mnie tylko jedna myśl - odzyskam wszytko, co straciłam.

Czuję, że zwariowałam. To już trzy lata, odkąd zamknięto mnie w wieży. Nikt nie przyszedł mi na ratunek, zostałam zupełnie sama. Codziennie przynoszą mi jedzenie, ale nikt się do mnie nie odzywa; a ja już dawno przestałam zagadywać strażników. Zamiast tego rozmawiam sama ze sobą. Roztrząsam każdy aspekt mojego planu, który zawiódł. Zastanawiam się, czy ktoś mnie zdradził,...

Wyjrzała za okno. Słońce. Dobrze.
Miała mało czasu. Zazwyczaj chmury zasłaniały czubek wieży, więc mogła zapomnieć o oglądaniu okolicy.
Musiała zgrać wszystko idealnie w czasie. Co do sekundy. Usłyszała szum windy. On już jedzie.
Kiedyś nawet by nie pomyślał o wizytach w blasku słońca. Nie pozwoliłby jej na określenie położenia windy. Ale przez ostatni czas była idealną narzeczoną. Gotowała codziennie pyszne obiadki i z radością myła podłogi. W prosty sposób osłabiła jego czujność. Wizyty w świetle słońca pozwoliły jej ujrzeć windę, rozpracować jej działanie i dokonać obliczeń. On chyba zapomniał że studiowała fizykę i matematykę.
Winda się zbliżała, a ona czekała w napięciu. W kącie leżała okropna różowa suknia oraz długa złota peruka. Roszpunki mu się zachciało. Trzeba było sobie znaleźć bardziej uległą księżniczkę.
Wyjrzała dyskretnie za okno. Już blisko. Już czas. Podniosła ze stolika nóż własnej roboty. Niezwykłe ile rzeczy ma ostre końce.
Złapała linę przyczepioną do okna.
Trzy. Dwa. Jeden.
Skoczyła.
Lina skręcała dookoła wieży, a ona razem z nią. We właściwym momencie zeskoczyła. Prosto na windę. Prosto na Niego.
Nie miał czasu zareagować, bo wbiła mu nóż w pierś. Raz. Drugi. Piąty.
Zamknąłeś mnie tu, chciała krzyczeć, ufałam ci, a ty mnie zraniłeś. Gdy poczuła, że ciało pod nią całkiem zesztywniało zsunęła się z Niego. Złapała za dźwignię i przesunęła w lewo. Winda zawróciła w dół.
Po dotarciu na ziemię postawiła pierwszy krok na mokrej trawie. W końcu wolna.

Wyjrzała za okno. Słońce. Dobrze.
Miała mało czasu. Zazwyczaj chmury zasłaniały czubek wieży, więc mogła zapomnieć o oglądaniu okolicy.
Musiała zgrać wszystko idealnie w czasie. Co do sekundy. Usłyszała szum windy. On już jedzie.
Kiedyś nawet by nie pomyślał o wizytach w blasku słońca. Nie pozwoliłby jej na określenie położenia windy. Ale przez ostatni czas była idealną...

Dzień pierwszy:
Zamknęli mnie w wieży, to tyle.

Dzień dziesiąty:
Z liści, które wpadły do wieży, zrobiłam wiadomość dla mojego wybawcy!

Dzień trzydziesty:
Wybawca nadal nie dotarł, chyba są korki na A4.

Dzień sto piąty:
Nauczyłam się rozmawiać z moim drozdem.

Dzień sto trzydziesty:
Mój wybawca dzisiaj do mnie wołał!

Dzień sto trzydziesty pierwszy:
Nieważne, to menel.

Dzień pierwszy:
Zamknęli mnie w wieży, to tyle.

Dzień dziesiąty:
Z liści, które wpadły do wieży, zrobiłam wiadomość dla mojego wybawcy!

Dzień trzydziesty:
Wybawca nadal nie dotarł, chyba są korki na A4.

Dzień sto piąty:
Nauczyłam się rozmawiać z moim drozdem.

Dzień sto trzydziesty:
Mój wybawca dzisiaj do mnie wołał!

Dzień sto trzydziesty pierwszy:
Nieważne, to menel.

Otwieram oczy. Nie widzę nic poza ciemnością. Która godzina? Prostuję rękę, by włączyć telefon leżący na szafce nocnej.
Cholera jasna.
Czuję jak po ręce spływa woda, wylewa się na podłogę. Czym prędzej rozbudzam się odstawiam kubek z powrotem. Ale już za późno. Woda się wylała. Podnoszę się, włączam światło. W pokoju panuje półmrok. Wczoraj spaliła się żarówka. Nie mam innej. Kieruję się do łazienki by znaleźć jakąś szmatę. Przerzucam kilka ścierek i znajduję taką z mikrofibry, mama mi poleciła. Podobno najlepsza. Najlepsza do wycierania wody z podłogi. Wracając potykam się o szpilki które leżą na środku korytarza od kilku miesięcy… lat? Z ostatniej randki. Zaciskam mokre powieki i idę wytrzeć tą cholerną wodę. Przypominam sobie jak matka opowiada mi przez 10 minut jak świetna jest ścierka z mikrofibry. Każde słowo, po kolei. Kiedy wstaje z kolan z mokrą ścierką już o nim nie myślę. Teraz ścierka jest ważna.
Siadam przy kuchennym stole z kubkiem gorącej czarnej kawy. Dużym kubkiem, a co! Wyglądam przez okno, zaczyna świtać. Co mnie to w zasadzie interesuje. Nigdzie się nie wybieram. Znowu.
Przeglądam facebooka. Kaśka wychodzi za mąż, Hugo kupił sobie nowe auto a 15 innych koleżanek właśnie urodziło albo zaszło. A ja piję kawę na szczycie wieżowca. Zamknięta w 4 ścianach. Sama.
Coś mnie zakuło w sercu. Jaką dziś data? 7.06. Dwa lata temu wyjechał do tego cholernego Afganistanu. I jedyne co mi po nim pozostało to szpilki na korytarzu…

Wylewam resztę kawy i idę spać.

Otwieram oczy. Nie widzę nic poza ciemnością. Która godzina? Prostuję rękę, by włączyć telefon leżący na szafce nocnej.
Cholera jasna.
Czuję jak po ręce spływa woda, wylewa się na podłogę. Czym prędzej rozbudzam się odstawiam kubek z powrotem. Ale już za późno. Woda się wylała. Podnoszę się, włączam światło. W pokoju panuje półmrok. Wczoraj spaliła się żarówka. Nie mam...

Czekałam na niego 5 lat (tj. 1825 dni). Kreśliłam każdy dzień na ścianie, aż w końcu zaczęło brakować miejsca, na kolejne wpisy. Nie pojawił się, bo niby dlaczego? Przecież nikt nie wie, że tu jestem. Dni spędzałam na czytaniu znajdujących się tu książek i pisaniu piosenek. Śpiewałam. Podziwiałam przez kraty słońce, wiatr i deszcz. W końcu coś we mnie pękło. Nie będę na nikogo czekać. Sama się stąd wydostanę.

Raz na rok widzę w oddali wozy transportujące zebrane plony do najbliższej wioski. Wielokrotnie próbowałam krzyczeć, jednak jest to zbyt daleko i żaden dźwięk z mojej wieży tam nie dociera. Wiem co muszę zrobić. Potrzebuję wzniecić ogień. Olbrzymi ogień, który będzie widoczny dla ludzi, którzy przewożą swoje plony. Jeśli się nie uda - spłonę. Ale to moja jedyna szansa.

Czekałam na niego 5 lat (tj. 1825 dni). Kreśliłam każdy dzień na ścianie, aż w końcu zaczęło brakować miejsca, na kolejne wpisy. Nie pojawił się, bo niby dlaczego? Przecież nikt nie wie, że tu jestem. Dni spędzałam na czytaniu znajdujących się tu książek i pisaniu piosenek. Śpiewałam. Podziwiałam przez kraty słońce, wiatr i deszcz. W końcu coś we mnie pękło. Nie będę na...

Dzień 999.

Drogi Pamiętniku,

Jak zapewne wiesz niedługo mija tysięczny dzień w wieży i jak dotąd jeszcze nikogo nie spotkałam. Codziennie rano, w południe i wieczorem na łóżku znajduję jedzenie w złotych talerzach oraz picie w diamentowym kielichu. Chowałam je z myślą o upragnionej ucieczce, gdy po wielu nieudanych próbach postanowiłam zmienić taktykę. Pewnego razu ,gdy byłam jeszcze wolna, pewna staruszka opowiedziała mi historię o tej wieży. Podobno gdy kogoś uwięzi wszystkiego okna i wrota zostają natymiast zatrzaśnięte i nikt oraz nic przez nie nie przejdzie. Jednak tysięcznego dnia jedno z drzwi zostaje lekko uchylone, a uwięziona osoba ma prawo do ucieczki. Najzabawniejsze jest jednak to, że jest tutaj chyba z milion drzwi, drzwiczek oraz wrót tak wielkich, że przypominają ogromne mury. Mimo wszystko ta historia jest moją nadzieją, a torba wypełniona talerzami i kielichami niesie ze sobą bogactwo, gdy stąd wreszcie wyjdę. Na razie pozostaje mi czekać i wierzyć, że ta historia o otwartych drzwiach jest prawdziwa inaczej prawdopodobnie oszaleję. A wszystko to zaczęło się od niewinnego zakładu sprzed dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięcioma dniami...

Dzień 999.

Drogi Pamiętniku,

Jak zapewne wiesz niedługo mija tysięczny dzień w wieży i jak dotąd jeszcze nikogo nie spotkałam. Codziennie rano, w południe i wieczorem na łóżku znajduję jedzenie w złotych talerzach oraz picie w diamentowym kielichu. Chowałam je z myślą o upragnionej ucieczce, gdy po wielu nieudanych próbach postanowiłam zmienić taktykę. Pewnego razu ,gdy...

Już ranek! Słońce przywitało ten dzień radośnie odbijając się od rosy na pajęczynie. Otworzyłam szeroko okiennice żeby wpuścić trochę świeżego powietrza. Głęboki wdech, śniadanie... teraz muszę posłać łóżko. Dziś wyjątkowo nie będę sprzątała. Wczoraj robiłam generalny porządek. Pora na zatopienie się w moim niewyobrażalnie mięciutkim i wygodnym fotelu.
Zamknięcie w wieży nie jest w cale takie straszne. Tak naprawdę uwielbiam tu być! Inaczej nie mogła bym zwiedzić tych wszystkich krain i światów. Jak je zwiedzam? Czytając! Moja wielka biblioteka mieści niespodziewanie dużo kronik historycznych, książek podróżniczych i fantastyki. Ach ileż ja mogłam nazwiedzać, czego ja nie zobaczyłam. Właśnie wczoraj przygotowałam sobie kolejną wycieczkę...
- Konstancjo! Konstancjo! Spuść mi linę a wejdę tam i uwolnię cię!
Pff... też mi coś, kolejny odważny "rycerz" nasłuchał się bajek o księżniczce z wieży. Muszę go jakoś przepędzić...

Już ranek! Słońce przywitało ten dzień radośnie odbijając się od rosy na pajęczynie. Otworzyłam szeroko okiennice żeby wpuścić trochę świeżego powietrza. Głęboki wdech, śniadanie... teraz muszę posłać łóżko. Dziś wyjątkowo nie będę sprzątała. Wczoraj robiłam generalny porządek. Pora na zatopienie się w moim niewyobrażalnie mięciutkim i wygodnym fotelu.
Zamknięcie w wieży...

W ferworze pracy, przez nieuwagę zatrzasnęły mi się drzwi. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że drzwi te znajdowały się na najwyższej wieży w opuszczonym zamku. Tak, jestem archeologiem... Zostałam uwięziona. Szczęście w nieszczęściu, że wybierałam się na badania kolejnego zabytku i miałam przy sobie walizkę wypełnioną rzeczami osobistymi i jedzeniem. Dam radę! I wtedy zauważyłam, że nie mam przy sobie telefonu...
Po krótkim napadzie paniki stwierdziłam, że i tak będą mnie szukać, a korzystając z okazji, że mam chwilę spokoju zadowolona położyłam się na miękkim materacu, zdjęłam buty, przebrałam się w dres, zmyłam makijaż i postanowiłam rozkoszować się tym, że wreszcie mogę czuć się swobodnie i porzucić chwilowo styl zawsze-dobrze-wygladajacej kobiety!
Minęło jednak kilka i lat i wciąż nic... Nie rozumiałam, czemu nikt mnie nie szukał? Gdzie mój książę z bajki, narzeczony od siedmiu bolesci, który obiecywał że przy nim krzywda mi się nie stanie?
Jestem skazana na siebie. Po długim urlopie stwierdziłam, że trzeba w końcu wziąć się w garść i wrócić do cywilizacji. Pożałowałam natychmiast, że nie poszłam na obóz przetrwania, albo że nie byłam harcerką. No nic, zaczęłam knuć plan ucieczki z mojego małego więzienia. Przygotowałam wszystkie ubrania jakie miałam, włącznie ze stanikiem i powoli, mozolnie zaczęłam tworzyć supły. Pytanie czy stworzona przeze mnie "drabina" utrzyma ciężar mojego ciała...

W ferworze pracy, przez nieuwagę zatrzasnęły mi się drzwi. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że drzwi te znajdowały się na najwyższej wieży w opuszczonym zamku. Tak, jestem archeologiem... Zostałam uwięziona. Szczęście w nieszczęściu, że wybierałam się na badania kolejnego zabytku i miałam przy sobie walizkę wypełnioną rzeczami osobistymi i jedzeniem. Dam radę! I...