Głęboki wdech. Otwieram oczy, lecz natychmiast zamykam je z powrotem, gdy gorące słońce oślepia mnie swoim blaskiem. Przyjemnie grzeje moją skórę na gołych ramionach, jak wtedy, kiedy byłam tu pierwszy raz. Wydech. Otwieram oczy, i znowu jestem w południowej Hiszpanii. Małe miasto w Andaluzji, przeciętne, ale dla mnie to jedno jedyne. Najważniejsze.
Stoję w małym ogródku przed dwupiętrowym białym domem. Gdy idę do drzwi, pod klapkami, tymi samymi, które miałam wtedy, chrzęści sztuczna trawa. Pamiętam ją.
Wchodzę do środka. Wnętrze wita mnie przyjemnym chłodem, łagodząc wspomnienie gorąca z zewnątrz. Mały, biały pies nie biegnie mnie przywitać z radością, bo już go tu od dawna nie ma. Po lewej szeroka kanapa, na której wtedy leżałyśmy. Dalej stół, przy którym częstowała mnie potrawami, których smak dalej mam w ustach. Przy nim śpiewałam z jej przyjaciółmi podczas jej urodzin. Teraz jest tutaj zupełnie cicho.
Wchodzę na piętro i idę prosto to jej pokoju. Kiedyś tu spałyśmy. Z tego balkonu obserwowałyśmy ludzi szukających schronienia od upału w barze naprzeciwko. Było wyjątkowo gorąco.
Kładę się na łóżku. Po pięciu latach materac nadal pamięta kształt mojego ciała. Odprężam się i wyobrażam, jak ona znów włącza jedną z płyt ustawionych na półce. Wiatrak na białym suficie teraz już zamarł, jednak w mojej pamięci jego łopatki wciąż powoli się obracają. Zamykam oczy.
Pięć lat temu spędziłam tu najlepsze lato w życiu. Było tak żywo, radośnie, głośno. Teraz panuje tu już tylko cisza.

Głęboki wdech. Otwieram oczy, lecz natychmiast zamykam je z powrotem, gdy gorące słońce oślepia mnie swoim blaskiem. Przyjemnie grzeje moją skórę na gołych ramionach, jak wtedy, kiedy byłam tu pierwszy raz. Wydech. Otwieram oczy, i znowu jestem w południowej Hiszpanii. Małe miasto w Andaluzji, przeciętne, ale dla mnie to jedno jedyne. Najważniejsze.
Stoję w małym ogródku...

Nigdzie nie muszę się przenosić.
Miejsce akcji: moje ulubione miejsce na ziemi - moje "miasto",właściwie miasteczko. Każdego zwykłego dnia popołudniu, kiedy emeryci są już po zakupach, panie z urzędu pokonały już trasę z rynku do domu z krótkim przystankiem w lumpeksie u pana Darka - na "mieście", które właściwie jest jedną długą ulicą, zapanowuje CISZA. W niedzielę jest straszniej, bo tylko gdy biją dzwony można kogoś spotkać, jak bieży do kościoła a tak przez resztę dnia CISZA.
Łatwo sobie tutaj wkręcić, że jest się w jakimś Silent Hill albo że jest się ostatnią żyjącą osobą w tym zapomnianym miejscu.

Nigdzie nie muszę się przenosić.
Miejsce akcji: moje ulubione miejsce na ziemi - moje "miasto",właściwie miasteczko. Każdego zwykłego dnia popołudniu, kiedy emeryci są już po zakupach, panie z urzędu pokonały już trasę z rynku do domu z krótkim przystankiem w lumpeksie u pana Darka - na "mieście", które właściwie jest jedną długą ulicą, zapanowuje CISZA. W niedzielę jest...

Wyludnione miasteczko w Californi i grupka znajomych, którzy pragną zdobyć pieniądzę na nowe życie. Jeśli trzeba pójdą po trupach do celu. Taka mieszanka zwiastuje spore problemy.
Trójka przyjaciół, specjalizujących się w okradaniu mieszkań. Za cel obierają dom zamieszkały przez starszego mężczyznę. Wszystkie sąsiednie domy są opuszczone, co mogłoby potwierdzać tezę, że trzyma go tutaj spora suma pieniędzy. Najistotniejszym jednak powodem ich wyboru było to, iż właściciel to starszy mężczyzna, który jest... ŚLEPY. Wszystkim wydawało się, że to ułatwi im zadanie. Prawda okaże się zupełnie inna...
Wszyscy umówieni z niezbędnymi przyrządami, spotykają się o zmierzchu. Rozpoczynają swój plan. Posesji broni wielki pies, który uniemożliwia wejście na podwórze. Po kilku minutach szczekanie ucicha. Zwierzę zostało otrute. Złodzieje spostrzegają, iż dom posiada alarm. Muszą się mieć na baczności. Jedynym możliwym wejściem jest okno na parterze. Po wejściu do środka zalega ich kompletna ciemność. Z pomocą latarek szukają łupów i pieniędzy. Nagle Mike nie wytrzymuje presji i zostawia w środku Sarę i Jamesa, trzaskając drzwiami. Oddalił się na dobre 300 metrów od domu. Nagle słychać strzały. Przerażony ucieka w popłochu. Żadne z nich nie miało broni.
Ucieczka Mike'a zbudziła ze snu starca, który mimo ślepoty ma wyostrzony słuch, węch, a swój dom zna jak własną kieszeń. Para nie zdążyła uciec. James wdał się w bujkę ze starcem po czym został postrzelony w klatkę piersiową, pistoletem, który tamten zawsze przechowywał pod łóżkiem. Sarze nie pozostaje nic innego jak stać w bezruchu i ciszy patrząc na śmierć wspólnika. Wie, że nie może wydać żadnego dźwięku. W przeciwnym wypadku czeka ją, to samo. Ratuje ją tylko CISZA...

Wyludnione miasteczko w Californi i grupka znajomych, którzy pragną zdobyć pieniądzę na nowe życie. Jeśli trzeba pójdą po trupach do celu. Taka mieszanka zwiastuje spore problemy.
Trójka przyjaciół, specjalizujących się w okradaniu mieszkań. Za cel obierają dom zamieszkały przez starszego mężczyznę. Wszystkie sąsiednie domy są opuszczone, co mogłoby potwierdzać tezę,...

Musisz to sobie wyobrazić. Zaczyna świtać. Rześka rosa opada na złotą polanę. Gdzieś w górach, na wschodnim zboczu zwiewna mgła ustępuje pierwszym promykom słońca. Na łące widzisz zgarbioną staruszkę ubraną na czarno. Idzie powoli w twoją stronę. Sieje mak. Zauważając ciebie, przystaje. Wiesz, że jej imię kojarzy się z ciszą, ale nie możesz go sobie przypomnieć. Gdy celuje palcem w ciebie, lekko się uśmiecha. Budzisz się. Nie musisz sprawdzać zegarka, by wiedzieć, że jest środek nocy – pora, kiedy ciemność i cisza sklejają wszystkie obiekty w jedno ciało. Jesteś połączony z meblami i ścianami w jedną całość, która oddycha twoimi ustami. Bierzesz głęboki wdech i czujesz, jak mrok wypełnia twoje płuca. Jesteś gotowy na dalszy ciąg snu. Wracasz na polanę. Staruszki już nie ma. Tęgi wiatr kołysze trawą. Ciemne, postrzępione chmury wymazują błękit nieba. Czarne ptaki zrywają się z ziemi, jakby ktoś wystrzelił. Wiatr narasta, potęgując swoje możliwości kołysania gałęziami drzew. Stalowoszare powietrze skrapla się. Deszcz ma słony smak. I nagle wszystko ustaje. Trwa dokładnie jak u Johna Cage’a 4 minuty i 33 sekundy. Tyle czasu potrzebuje boski paparazzo, by zacząć robić zdjęcia z ostrym flashem. Pierwszy błysk wybudza cię ze snu. Otwierasz oczy na pięć minut przed budzikiem. Nie wyłączasz go. Czekasz spokojnie, aż rozerwie pozostałości twojego snu na strzępy. Struny światła rozbrzmiewają, przechodząc z lento do adagio. Wypowiadasz cicho imię staruszki.

Musisz to sobie wyobrazić. Zaczyna świtać. Rześka rosa opada na złotą polanę. Gdzieś w górach, na wschodnim zboczu zwiewna mgła ustępuje pierwszym promykom słońca. Na łące widzisz zgarbioną staruszkę ubraną na czarno. Idzie powoli w twoją stronę. Sieje mak. Zauważając ciebie, przystaje. Wiesz, że jej imię kojarzy się z ciszą, ale nie możesz go sobie przypomnieć. Gdy celuje...

W mieszkaniu było tak cicho, że Ania usłyszała tupot łapek Juliana na posadzce, zanim poczuła jego ostre pazurki, wczepiające się w jej dżinsy. Szczur zwinnie wspiął się po jej spodniach i bluzce, by zająć swe ulubione miejsce na jej ramieniu.
- Co tam, maluchu? – zapytała, skupiona na malowaniu paznokci.
Po chwili odstawiła buteleczkę i spojrzała za okno. Słońce świeciło, przesłaniane czasami białymi obłokami. W dole na ulicy ludzie spacerowali z psami i dziećmi, a drzewa zieleniły się, zasłaniając okna sąsiadów naprzeciwko.
Nagle oblał ją zimny pot, a serce zatrzymało się na chwilę, by zacząć łomotać jak oszalałe. Na dach bloku na rogu ulicy spadła kobieta. Właściwie to w y l ą d o w a ł a na nim. Ugięła kolana, by utrzymać równowagę, po czym wyprostowała się i odrzuciła lśniące blond loki. Miała długą, niebieską suknię z wielowarstwowym trenem.
Przeszła kilka kroków w głąb dachu, gdy nagle obejrzała się i spojrzała prosto na Anię. Dziewczyna cofnęła się odruchowo, prawie spadając z krzesła. Julian wczepił się pazurkami w jej szyję i Ania przytrzymała go w ostatniej chwili. Obronnym ruchem przyciskając szczura do piersi, patrzyła na kobietę. Mimo dzielącej jej odległości, niemal widziała szok i niezadowolenie malujące się na twarzy tamtej. I nie minęła choćby sekunda, jak kobieta wzniosła się w powietrze i odleciała z zawrotną prędkością.
Gdyby nie to, że Ani nadal serce waliło jak oszalałe, nie uwierzyłaby w to, co właśnie widziała. W domu nadal było zupełnie cicho.

W mieszkaniu było tak cicho, że Ania usłyszała tupot łapek Juliana na posadzce, zanim poczuła jego ostre pazurki, wczepiające się w jej dżinsy. Szczur zwinnie wspiął się po jej spodniach i bluzce, by zająć swe ulubione miejsce na jej ramieniu.
- Co tam, maluchu? – zapytała, skupiona na malowaniu paznokci.
Po chwili odstawiła buteleczkę i spojrzała za okno. Słońce świeciło,...

Łóżko, czas operacyjny 22:47.
- Słyszysz?
- Nie. Niby co mam słyszeć?
- Muzykę, basy, dudnienie, italo disco i szczekanie psa.
- Nic nie słyszę. Cisza jak makiem zasiał. Jak się wysilę, to jestem w stanie wychwycić bicie Twojego serca.
- To miłe.
- Miłe jest posiadanie własnego domu i własnej przestrzeni, a jeszcze milsza jest świadomość tego, że nie czeka cię niespodziewana aria westchnień miłosnych, w wykonaniu pary zza ściany.
- Albo kłótnia o makaron, tuż przed północą.
- Oni się wtedy kłócili o baleron.
- Jaki tam baleron. Rosół z baleronem? Wyraźnie krzyczała na całe osiedle "pieprzony makaron do rosołu!".
- Może, ale wiesz co, brakuje mi czasem tego chłopaka, który słuchał w sobotnie poranki Rammstein'a.
- Żarty sobie stroisz?
- Jasne, że tak.
- Wiesz... ta cisza... czasem sprawia, że czuję się samotna.
- A ja nie. Wolę korzystać z toalety w samotności, niż przy akompaniamencie sąsiada. Nie żebym go nie lubił, fajny facet, ale jak raz kichnął, mało z muszli nie spadłem. Przynajmniej gust muzyczny miał znośny.
- No, Rogucki, ale Modern Talking u Nowaków też było fajne.
- "Yomaha, yoma soł!"
- Nie rozśmieszaj mnie, bo nie zasnę.
- Więc nie śpij. Przytul się tylko i wsłuchaj w ciszę, ponoć tylko ona jest piękniejsza od muzyki.

Łóżko, czas operacyjny 22:47.
- Słyszysz?
- Nie. Niby co mam słyszeć?
- Muzykę, basy, dudnienie, italo disco i szczekanie psa.
- Nic nie słyszę. Cisza jak makiem zasiał. Jak się wysilę, to jestem w stanie wychwycić bicie Twojego serca.
- To miłe.
- Miłe jest posiadanie własnego domu i własnej przestrzeni, a jeszcze milsza jest świadomość tego, że nie czeka cię...

Na mieszkańców miasta kelapa Lima w dalekiej Indonezji padł blady strach,kiedy pewnego grudniowego dnia w okresie kiedy występuje tam znacznie mniej opadów spadł z nieba kolorowy deszcz.Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to ,że żyjący tam ludzie nagle wszyscy zaczęli się dusić,stracili przytomność i nie powrócili do świata żywych.Przyczyną tych niewytłumaczalnych zdarzeń był brak tlenu,którego ludzie zostali pozbawieni w wyniku tajemniczych opadów deszczu,który przybierał różną barwę,i spadając na ziemię pozbawiał ludzi tego co potrzebne by normalne funkcjonować i żyć .Nagle ziemię ogarnęła całkowita cisza,a ludzie kładli się na ulicach i w domach niczym kłody drewna.W Kelepa Lima trup ścielił się gęsto.Wybiła czarna godzina.Na miasto spadła apokalipsa,życie tu zamarło.Nikt nie dowie się co się stało do pukij się tu nie zjawi,i nie dotrze do wiadomości z innych części świata.

Na mieszkańców miasta kelapa Lima w dalekiej Indonezji padł blady strach,kiedy pewnego grudniowego dnia w okresie kiedy występuje tam znacznie mniej opadów spadł z nieba kolorowy deszcz.Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to ,że żyjący tam ludzie nagle wszyscy zaczęli się dusić,stracili przytomność i nie powrócili do świata żywych.Przyczyną tych niewytłumaczalnych...

Cisza ma swoje szmery, rytm i puls. Jest jak bańka odcinająca głowę od ciała. Słyszysz bicie własnego serca i świst w uszach. To taka cisza, którą zna każdy z nas. Kojąca, uspokajająca cisza.
Szept jest ciszą. Powiew wiatru jest ciszą. Pusty dom również. Istnieje jednak zupełnie inny rodzaj ciszy. Bezwzględny i bolesny.
Siedziałam zamknięta w pomieszczeniu wygłuszającym wszystkie, absolutnie wszystkie dźwięki. W takim, gdzie nie słychać bicia serca, ani szeptu, w którym nie ma szurania i świstu. Cisza torturująca. Taka, która sprawia, że człowiek może postradzać zmysły. Sądząc po moim znurzeniu i podwójnym spaniu, zostałam porwana ponad 48 godzin temu. Chcą mnie złamać. Bez okaleczania, bez bicia i bez podtruwania. Myślą, że wystarczy im cisza.

Cisza ma swoje szmery, rytm i puls. Jest jak bańka odcinająca głowę od ciała. Słyszysz bicie własnego serca i świst w uszach. To taka cisza, którą zna każdy z nas. Kojąca, uspokajająca cisza.
Szept jest ciszą. Powiew wiatru jest ciszą. Pusty dom również. Istnieje jednak zupełnie inny rodzaj ciszy. Bezwzględny i bolesny.
Siedziałam zamknięta w pomieszczeniu wygłuszającym...

Od kilkunastu dni zwiedzam hitlerowskie,opuszczone i częściowo zdewastowane obiekty poszpitalne w Lasku Złotoryjskim. Nie wiem dlaczego,ale ciągle tam wracam,coś mnie tam nieustannie przyciąga. To wymarłe miasteczko wojskowe z poszpitalnymi obiektami budzi grozę,ale i podziw,bo jeszcze nie widziałam w swoim życiu tak ogromnego szpitala. Panuje tam CISZA,a ja idąc niekończącymi się korytarzami szpitala,słyszę gwar,rozmowy ludzi,widzę pielęgniarki i lekarzy w białych kitlach oraz rannych żołnierzy. Stojąc na balkonie,wdycham zapach lasu i słucham śpiewu ptaków. Kiedyś to miejsce tętniło życiem a dzisiaj jest tam przerażająco CICHO. Ale wystarczy uruchomić odrobinę wyobraźni,by to miejsce znów ożyło,bo dusze wielu osób wciąż są tam obecne i ja wyczuwam tą obecność...

Od kilkunastu dni zwiedzam hitlerowskie,opuszczone i częściowo zdewastowane obiekty poszpitalne w Lasku Złotoryjskim. Nie wiem dlaczego,ale ciągle tam wracam,coś mnie tam nieustannie przyciąga. To wymarłe miasteczko wojskowe z poszpitalnymi obiektami budzi grozę,ale i podziw,bo jeszcze nie widziałam w swoim życiu tak ogromnego szpitala. Panuje tam CISZA,a ja idąc...

Cisza białego miasta[bookLink]4873182|Cisza białego miasta[/bookLink]

Cisza białego miasta[bookLink]4873182|Cisza białego miasta[/bookLink]

 [bookCover]4873182|Cisza białego miasta[/bookCover]