Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dominika
Aneta Materac
Konik
Szarlotka
Wiedźma

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dominika
Aneta Materac
Konik
Szarlotka
Wiedźma

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Został tylko jeden rękaw. Dziewczyna nie czuła już nawet bólu poparzonych palców. Jak w transie przewlekała łodygę za łodygą. Tłum wokół wozu, którym wieźli ją na stracenie skandował nieustannie:
- Wiedźma! Czarownica! Spalić ją!
Poczuła gorącą łzę spływającą po policzku. Jej ukochany mąż dał się przekonać doradcom i oto wiedli ją na stos. Ale to nieważne, jeśli tylko uda jej się skończyć pracę, wszystko się wyjaśni.
Podniosła głowę i oto byli. Jej bracia zamienieni w łabędzie. Ich białe sylwetki były wyraźnie widoczne na tle wieczornego nieba. Ucieszył ją ich widok, ale oto strzała śmignęła w powietrze i najstarszy z braci został strącony na ziemię. Zdusiła okrzyk, którym chciała powstrzymać strzelca. Jeśli przemówi jej bracia już nigdy nie będą ludźmi. Ale oto drugi łabędź został trafiony i spadł na ziemię. Pozostali bracia nie cofnęli się - jedyna szansa jaką mieli to ta, że dotrą do niej i pokrzywowych koszul, które z takim poświęceniem plotła.
- Uwiodła nawet zwierzęta! Trzeba je zabić! Zabierzcie jej te pokrzywy, bo rzuci na nas urok!
Tłum rzucił się w jej stronę i nie mogła nic poradzić na to, że wyrwali jej z rąk wszystkie ukończone nakrycia. Tylko jedno zostało jej w rękach. Żołnierze w końcu odpędzili od niej ciżbę, ale w chaosie który powstał straciła z oczu braci. Nagle wylądował przy niej jeden łabędź. Bojąc się że straci i tą ostatnią koszulę, założyła ją na jego grzbiet.
Przez tłum przeszło westchnienie, a tumult ucichł gdy łabędź przemienił się w młodego chłopca, który jednak zamiast jednego ramienia miał łabędzie skrzydło.
- Zostawcie moją siostrę! - krzyknął. - Ona chciała nas uratować i tylko tak mogła to zrobić!
Do wozu zbliżył się oniemiały król.
- Przynieście tu pozostałe łabędzie i koszule z pokrzyw, które wydarliście królowej! - zakomanderował.
Gdy zarzucono na martwe ciała łabędzi utkane przez królową koszule, zamieniły się w ludzi. Rodzeństwo dopadło do nich i ich opłakiwało.
Król podszedł do swojej żony przepraszając ją za wszystko, a ona mogła w końcu opowiedzieć mu całą historię.

Został tylko jeden rękaw. Dziewczyna nie czuła już nawet bólu poparzonych palców. Jak w transie przewlekała łodygę za łodygą. Tłum wokół wozu, którym wieźli ją na stracenie skandował nieustannie:
- Wiedźma! Czarownica! Spalić ją!
Poczuła gorącą łzę spływającą po policzku. Jej ukochany mąż dał się przekonać doradcom i oto wiedli ją na stos. Ale to nieważne, jeśli tylko uda...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W okolicy pojawili się wybitnie brutalni przestępcy – Jaś i Małgosia. Niszczyli domy samotnych staruszek, a potem mordowali je według ustalonego modus operandi – wrzucali je do pieca.
Ich pierwszą ofiarą była Bunia mieszkająca w domku z chleba. Przesympatyczna staruszka miała kiedyś męża piekarza i przejęła od niego zamiłowanie do pieczywa. Któregoś dnia Jaś i Małgosia wyrwali żytnie drzwi z razowej framugi (Bunia miała doskonałe wyczucie stylu), mimo to staruszka zaprosiła ich do stołu, poczęstowała grahamkami, pumperniklem i chlebem kukurydzianym. Dzieci pojadły, a potem wrzuciły starowinkę do pieca, by zarumieniła się obok nowej partii kajzerek.
Później napadli Kunkę, solidną kobietę z zamiłowaniem do mięsiwa. Jej dom czuć było z daleka i aż człowiekowi ślinka do ust napływała, gdy czuł te wszystkie szynki, wędlinki i kiełbaski. Jaś i Małgosia przegryźli się przez ścianę z antrykotu, a później wzięli Kunkę w niewolę. Kazali sobie przynosić nowe przysmaki tak długo, aż mieli dość, i ją również wrzucili do pieca (a akurat smażyła przepyszną kaczkę w jabłkach).
Jaga obawiała się, że może być kolejną ofiarą, więc postanowiła, że pomści przyjaciółki. Mieszkała w zwykłej chatce z drewna, jednak specjalnie z myślą o Jasiu i Małgosi przeniosła się do chatki z piernika. Uznała, że słodycze będą idealną zemstą. Karmiła Jasia cukierkami, lizakami i ciastkami tak długo, że nawet po tym, jak wrzucili ją do pieca, czuła, że spełniła swoją misję. Zemściła się. Jaś dostał cukrzycy.

W okolicy pojawili się wybitnie brutalni przestępcy – Jaś i Małgosia. Niszczyli domy samotnych staruszek, a potem mordowali je według ustalonego modus operandi – wrzucali je do pieca.
Ich pierwszą ofiarą była Bunia mieszkająca w domku z chleba. Przesympatyczna staruszka miała kiedyś męża piekarza i przejęła od niego zamiłowanie do pieczywa. Któregoś dnia Jaś i Małgosia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Minęły lata, odkąd kròlewna Śnieżka ukoiła swe lęki w ramionach księcia, a Czarownica schowała się przed gniewem jej wybawcy w najciemniejszych odchłaniach swej duszy. Lecz pewnego dnia, złowieszczy uśmiech zawitał na jej zbeszczeszczonej upływającym czasem twarzy, bowiem rozpamietując w otoczeniu ruin zamku swòj upadek odnalazła lustro, ktòre stukła przed laty. Ten kawałel szkła był nadzieją na powròt do lat świetności,składajac je kawałek po kawałku czuła jakby odbudowywała utracone imperium.Gdy skończyła ziemia zadrżała i cos wciągnęło ją do swego wnętrza. Rozejrzała się dookoła i ujrzała alternatywną rzeczywistość w ktòrej ma szanse rozegrać na nowo swá grę. Do sali tronowej wszedł myśliwy, ktòremu kazała ponownie zabić Śnieżkę,gdy ten powiódł dziewczę do lasu wbił sztylet w jej serce i wciąż tętniáce źyciem zaniòsł Czarownicy. Poczuła satysfakcje, lecz nie sádziła, że stworzy potwora gorszego niz ona sama. Zombie, bez serca niszczącego pp drodze każdá żywá istotę w nadziei, że żywiąc się sercami ludzi, sama odzyska życie. Tego dnia Snieżka stanęła przed tronem złej kròlowej ofiarowując jej zgnite jabłko i zmuszając do zjedzenia go. Oto nadszedł upragniony czas zemsty i Śnieżka zasiadzie na tronie jako ktòlowa bez serca, czy książe w porę dotrze do zamku i pocałunkiem przy w do i jej życie i ład w kròlestwie?

Minęły lata, odkąd kròlewna Śnieżka ukoiła swe lęki w ramionach księcia, a Czarownica schowała się przed gniewem jej wybawcy w najciemniejszych odchłaniach swej duszy. Lecz pewnego dnia, złowieszczy uśmiech zawitał na jej zbeszczeszczonej upływającym czasem twarzy, bowiem rozpamietując w otoczeniu ruin zamku swòj upadek odnalazła lustro, ktòre stukła przed laty. Ten kawałel...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gepetto, oj głupi Gepetto! Na co Ci było struganie chłopca z drewna? Na samym początku - dziecko(-lalka) anioł! We wszystkim pomagał, zawsze był życzliwy, uśmiechnięty, nawet uczyć się lubił... A jednak czułeś, że coś może być z nim nie tak. Kto by się spodziewał, że jego największe marzenie będzie twoim największym koszmarem? Dobre sprawowanie nie zmieniło go w człowieka. Spróbował znaleźć inną drogę. Wróżka o Błękitnych Włosach przypadkiem wspomniała o księdze zakazanych rytuałów. Czar zamiany ciał, niekoniecznie żywych istot. Zaczęło się od miauczącej kury i gdaczącego kota. Myślałeś, że to starość i słuch odmawia ci posłuszeństwa. To był dopiero początek. Coraz dziwniejsze zachowanie zwierząt i coraz dłuższe spędzanie Pinokia na nauce zaczęło być podejrzliwe. Ty stary głupcze! Zareagowałeś tak późno! Wczorajszego ranka nie zobaczyłeś już swojego drewnianego syna. Stał przed tobą jedyny syn burmistrza. Uśmiechnął się złowrogo i spytał: „Jak myślisz tato, to ciało jest tak wytrzymałe jak moje, Pinokia? Pójdę to sprawdzić, skacząc do rzeki. W razie wypadku zawsze można odwrócić czar”. Odwrócił się na pięcie i wybiegł z domu. Przyszedł wieczorem, w postaci drewnianego pajacyka. „To ciało było słabe, złamałem obie nogi, nie chciałem być kaleką. Jutro poszukam innego”. Ze zgrozą zacząłeś zastanawiać się, czy ty także jesteś w stanie odwrócić czar, który obudził Pinokia do życia.

Gepetto, oj głupi Gepetto! Na co Ci było struganie chłopca z drewna? Na samym początku - dziecko(-lalka) anioł! We wszystkim pomagał, zawsze był życzliwy, uśmiechnięty, nawet uczyć się lubił... A jednak czułeś, że coś może być z nim nie tak. Kto by się spodziewał, że jego największe marzenie będzie twoim największym koszmarem? Dobre sprawowanie nie zmieniło go w człowieka....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Babciu, dlaczego masz takie wielkie zęby?” Wszyscy doskonale wiemy, co stało się później… a może jednak nie wiemy?

- Ah dziecko drogie, im starsza, tym bardziej spostrzegawcza się zrobiłaś… Dosyć już mam tej maskarady. Nie jestem twoją babcią. Jestem wilkiem. – powiedział wilk ubrany w różową podomkę. (mało mrocznie? jestem odmiennego zdania...)
- Ale panie wilku… co się stało z moją babcia? – zapytał Czerwony Kapturek.
- A kto ją tam wie, znowu gdzieś wyjechała z tym swoim leśniczym i zostawiła mnie na straży, byleby się tylko nie wydało, jeśli wnuczka przyjdzie w odwiedziny – odparł wilk.

No ale w końcu się wydało. Okazało się, że babcia w obawie przed reakcją rodziny ukrywała swój związek z młodszym o 15 lat leśniczym, a pomagał jej w tym oswojony, mówiący ludzkim głosem wilk w zamian za konfitury i domowe wypieki. Ostatecznie rodzina zaakceptowała ten mroczny sekret babci...

„Babciu, dlaczego masz takie wielkie zęby?” Wszyscy doskonale wiemy, co stało się później… a może jednak nie wiemy?

- Ah dziecko drogie, im starsza, tym bardziej spostrzegawcza się zrobiłaś… Dosyć już mam tej maskarady. Nie jestem twoją babcią. Jestem wilkiem. – powiedział wilk ubrany w różową podomkę. (mało mrocznie? jestem odmiennego zdania...)
- Ale panie wilku… co się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Biały puch zasypał całą dolinę. Domy wyglądały jak z obrazu, a dachy sprawiały wrażenie, jakby nie mogły unieść ciężaru śniegu czy lodu. Z rynn zwisały sople, które lada chwila mogły spaść komuś na głowę robiąc wielkiego siniaka (albo dziurę?!). Co jakiś czas przez ulicę przebiegał pies czy dziecko,chcące za wszelką cenę uratować wszystkie głodne zwierzaki.
Na skraju wioski, gdzie zaczynała się leśna głębia, pojawił się wilk. Jego śnieżnobiałe futro zlewało się w całość ze śniegiem. Po chwili namysłu zwierzę ruszyło w stronę zamku. Znalazło lekko uchylone wrota i wbiegło na sam szczyt schodów. W komnacie, w której znalazł się drapieżnik, było tylko łóżko zasunięte firaną. Wilk podszedł do kotary i chwycił ja zębami. Szarpnął ją, robiąc przy okazji wielka dziurę. Na odkrytym łożu leżała księżniczka. Zwierzę nie wiedziało dokładnie, czy jest to córka Śpiącej Królewny czy Śnieżki. Podszedł do owej dziewczyny, i lekko polizał ją po twarzy. Ta otworzyła oczy. Jej krwistoczerwone tęczówki kontrastowały z bladą cerą i króczoczarnymi włosami. Królewna wlono podniosła się z łoża i sennie poczochrała słudze sierść. Wstała i chwiejnym krokiem podeszła do otwartego okna. Wyciągnęła rękę z czarnymi pazurami i machnęła ją. Śnieg zamarzł, lód pokrył całą wioskę.
- Jam jest potomkini Śpiącej Królewny, a jej matką była Śnieżka! - ten przerażający głos zakończył dla wioski epokę spokoju - strzeżcie się, mieszkańcy Snowingwolf, teraz jesteście moi!

Biały puch zasypał całą dolinę. Domy wyglądały jak z obrazu, a dachy sprawiały wrażenie, jakby nie mogły unieść ciężaru śniegu czy lodu. Z rynn zwisały sople, które lada chwila mogły spaść komuś na głowę robiąc wielkiego siniaka (albo dziurę?!). Co jakiś czas przez ulicę przebiegał pies czy dziecko,chcące za wszelką cenę uratować wszystkie głodne zwierzaki.
Na skraju...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie wiecie wszystkiego. To było pewnej sylwestrowej nocy, wiele lat temu. Byłem jeszcze dzieckiem, małym głupim chłopcem. Zimno było, śnieg padał, a ja biegałem po ulicach ciesząc się każdym płatkiem. Mróz szczypał w policzki, pobudzał mnie do psot. Byłem strasznym urwisem. Skradałem się i rzucałem w przechodniów śnieżkami. Gdybyście widzieli te oburzone miny starych matron! Uwielbiałem trafiać w naburmuszone gęby tych starych ropuch. Ganiałem tak od bladego świtu, Boże, ile ja miałem siły! Gnałem jak konie, ciągnące powozy w szalonym pędzie. Właśnie obserwowałem jak dwa z nich miały się minąć, gdy zauważyłem, że na ulicę wtargnęła pomiędzy nie mała dziewczynka. Powinna była zginąć, ale umknęła makabrycznej śmierci. Biegła tak szybko, że pogubiła buty. Alem się uśmiał! Zgarnąłem jej zgubę z bruku i pognałem przed siebie, rżąc jak hiena. Nie wiem dlaczego to zrobiłem. Byłem głupi, a głupota prowadzi do bezmyślnego okrucieństwa. Wiecie co zrobiłem z butem? Wpadłem na szalony pomysł. Dogoniłem jeden z tych powozów i cisnąłem nim do środka. Stara kobieta siedząca w środku oberwała w nos. Z mroku zionęły puste oczodoły. Nie wyglądała jak ropucha.
Tamta mała, kiedy o niej myślę, cały się trzęsę. Znaleziono ją nazajutrz. Gdy całe miasto się bawiło, ona konała. Te spalone zapałki, ona… walczyła! Tamtej nocy miałem sen. Widziałem dziewczynkę ze starszą kobietą. Myślałem, że to jej babcia, ale gdy na mnie spojrzała, wiedziałem. To nie była jej babcia… To była kobieta z powozu.

Nie wiecie wszystkiego. To było pewnej sylwestrowej nocy, wiele lat temu. Byłem jeszcze dzieckiem, małym głupim chłopcem. Zimno było, śnieg padał, a ja biegałem po ulicach ciesząc się każdym płatkiem. Mróz szczypał w policzki, pobudzał mnie do psot. Byłem strasznym urwisem. Skradałem się i rzucałem w przechodniów śnieżkami. Gdybyście widzieli te oburzone miny starych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu, za rządów króla Kraka, do Krakowa przybył smok. Był zielony, wielki, potężny i miał ogromną paszczę pełną długich i ostrych kłów. Zamieszkał w grocie pod zamkiem i żądał najdorodniejszych zwierząt, grożąc, że zacznie porywać ludzi. Pojawili się rycerze, którzy walczyli ze smokiem, ale żadnemu nie udało się pokonać bestii. W końcu, gdy wszystko wydawało się stracone, przyszedł ubogi szewczyk. Zaproponował swą pomoc, a król, wiedząc, że smok jest zbyt potężny dla jego rycerzy, zaoferował mu sowitą nagrodę. Wziął on więc najdorodniejszego barana jaki został w królestwie, wypchał siarką i dokładnie zaszył. Wieczorem podłożył go smokowi, który zwabiony zapachem świeżego mięsa połknął barana w całości. I co dalej? Nic, dla smoka to był mały kąsek i wcale nie wypił tyle wody z rzeki, aż pękł. Smok musiał tylko zagryźć niespodziankę. Dlatego poleciał wszystkie pobliskie wioski i pożarł wszystkie krowy, świnie i owce, których było jednak za mało na zagryzkę, więc potem zjadł wszystkie pozostałe zwierzęta z gospodarstw i pobliskich lasów. Ale ich też było za mało, więc w zemście za tak niehonorową próbę walki z nim, jaką było otrucie, zaatakował Kraków i pożarł wszystkich mieszkańców. Wszystkich? No, poza jednym szewczykiem, którego oszczędził. Po co? Może jeszcze nie wrócił z wędrówki do groty smoka do miasta? A może smok chciał, by wiedział o tym, że z jego winy i błędu miasto opustoszało? Kto wie. Wiadomo jedynie, że Kraków został odbudowany, ale smok zamienił się w smog i po dziś dzień mści się za te wydarzenie.

Dawno, dawno temu, za rządów króla Kraka, do Krakowa przybył smok. Był zielony, wielki, potężny i miał ogromną paszczę pełną długich i ostrych kłów. Zamieszkał w grocie pod zamkiem i żądał najdorodniejszych zwierząt, grożąc, że zacznie porywać ludzi. Pojawili się rycerze, którzy walczyli ze smokiem, ale żadnemu nie udało się pokonać bestii. W końcu, gdy wszystko wydawało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej