W trakcie wakacyjnych praktyk w teatrze wzięłam udział w kursie „Jak powstaje lalka teatralna”. Kurs prowadził Pan Andrzej – staruszek z wąsem i niebywałym talentem gawędziarskim. Cudowny i przemiły człowiek w każdym calu.
Zajęcia rozpoczął spacer po pracowniach, gdzie powstawały poszczególne elementy potrzebne do zbudowania lalki teatralnej. W zależności od tego, czy była to kukła, jawajka czy muppeta – powstaniem każdej części zajmowała się oddzielna grupa artystów: stolarzy, krawcowych, szewców bądź plastyków. A Pan Andrzej czuwał nad całym skomplikowanym procesem i rozmawiał z tymi nieskompletowanymi jeszcze lalkami, czy aby czegoś im jeszcze nie brakuje i czy aby wygodnie im w nowych strojach.
Byłam zachwycona kursem i oczarowana postacią uroczego gawędziarza, który pozwolił mi uczestniczyć żywo w całym procesie. Na sam koniec Pan Andrzej powiedział:
- Lalka teatralna jest żywym aktorem na scenie. To nie tylko rzecz. Każda z nich ma duszę i każda z nich ma serce na właściwym miejscu. Sama zobacz.
Trochę nieśmiało wzięłam z jego rąk jedną z lalek i okazało się, że pod ubraniem ma wszyte we właściwym miejscu małe serduszko z gąbki. Pomyślałam „fajny trik z tym egzemplarzem”, ale Pan Andrzej kazał mi sprawdzić dowolną z wielkiej kolekcji lalek. Jak się okazało – każda z nich była zaopatrzona we własne wyjątkowe serce: drewniane, szmaciane, papierowe albo z gąbki.
Wierzę, że ś.p. Pan Andrzej nadal konstruuje lalki w niebie i nadal dba o to, aby każda z nich miała własną duszę.

W trakcie wakacyjnych praktyk w teatrze wzięłam udział w kursie „Jak powstaje lalka teatralna”. Kurs prowadził Pan Andrzej – staruszek z wąsem i niebywałym talentem gawędziarskim. Cudowny i przemiły człowiek w każdym calu.
Zajęcia rozpoczął spacer po pracowniach, gdzie powstawały poszczególne elementy potrzebne do zbudowania lalki teatralnej. W zależności od tego, czy była...

Najbardziej inspirującym pedagogiem w toku mojej edukacji był mój nauczyciel matematyki w liceum. Bardzo szybko dostrzegł we mnie ponadprzeciętne umiejętności i zechciał mieć udział w moim rozwoju, dlatego zaoferował mi dodatkowe lekcje. Poświęcał swój czas, bym nie zaprzepaściła swojego talentu. Nigdy nie dawał mi gotowych odpowiedzi, nie pokazywał rozwiązań. Zawsze wymuszał na mnie, bym samodzielnie doszła do prawidłowego sposobu rozwiązania zadania, ile czasu by to nie trwało. Rozwinął u mnie logiczne myślenie, które pozwalało mi na rozwiązywanie zadań, z którymi nigdy wcześniej nie miałam styczności. Pokazywał mi inny punkt widzenia. Te umiejętności wykorzystałam na maturze (którą zdałam ze świetnym wynikiem) i później na studiach w rozwiązywaniu wielu problemów. Wiedzę, którą zdobyłam, używam do dziś. Mimo że zawsze uwielbiałam matematykę, jeszcze bardziej zaraził mnie pasją do tego pięknego przedmiotu. Jestem mu bardzo wdzięczna i zapamiętam jego wkład w moją edukację do końca życia.

Najbardziej inspirującym pedagogiem w toku mojej edukacji był mój nauczyciel matematyki w liceum. Bardzo szybko dostrzegł we mnie ponadprzeciętne umiejętności i zechciał mieć udział w moim rozwoju, dlatego zaoferował mi dodatkowe lekcje. Poświęcał swój czas, bym nie zaprzepaściła swojego talentu. Nigdy nie dawał mi gotowych odpowiedzi, nie pokazywał rozwiązań. Zawsze...

Pani Maria uczyła mnie w gimnazjum matematyki i była naprawdę nauczycielką z powołania.
Gdy przekraczała próg sali w klasie zapadała wyjątkowa cisza. Każdy modlił się, żeby tylko jego po sprawdzonej obecności nie wywołała do tablicy, nie dlatego... że była jakaś straszna. Owszem, była wymagająca, ale straszna wydawała nam się wtedy sama MATEMATYKA.

Przypominam sobie, że choć każdy bał się rozwiązywania zadań, to pani Maria potrafiła udzielać takich wskazówek i naprowadzić każdego nieszczęśnika, który przy niej stał, tak że bez problemu potrafił sobie dosłownie z każdą zagwozdką poradzić. Nie wiem jak ona to robiła... ale odczarowywała tę czarną magię sinusów, cosinusów, tangensów i innych ciężko zrozumiałych zaklęć ;)

Zdarzyło się raz, że zbliżał się semestr, a ja miałam zaliczyć materiał żeby zdawać na czwórkę. Nauczycielkę dopadła jakaś choroba i nie mogłam wtedy odpowiadać. Na szybko wypisała oceny takie jakie każdemu wychodziły i czułam, że została zabrana mi jakaś szansa...
Zdziwiłam się jednak, gdy zobaczyłam przy moim nazwisku ocenę: Dobry.
Gdy już wróciła po feriach podeszłam do niej i zapytałam dlaczego zaryzykowała z tą oceną... a ona odpowiedziała krótko:
"WIERZYŁAM W CIEBIE"

Jak to możliwe, że ktoś mógł we mnie uwierzyć skoro ja nigdy nie wierzyłam w siebie ani swoje zdolności? To była inspiracja, żebym i ja zaczęła w taki sposób do siebie podchodzić. Na lekcji matematyki dostałam lekcję życia...

Pani Maria uczyła mnie w gimnazjum matematyki i była naprawdę nauczycielką z powołania.
Gdy przekraczała próg sali w klasie zapadała wyjątkowa cisza. Każdy modlił się, żeby tylko jego po sprawdzonej obecności nie wywołała do tablicy, nie dlatego... że była jakaś straszna. Owszem, była wymagająca, ale straszna wydawała nam się wtedy sama MATEMATYKA.

Przypominam sobie, że...

Sama jestem nauczycielem,co wcale nie ułatwia mi zadania... W samej szkole nie zetknęłam się niestety z nikim takim,ale osobą,która zainspirowała mnie miłością do czytania książek był Ś.P Tato,dzięki któremu odkryłam i pokochałam twórczość oraz specyficzny język Wiecha,odkryłam wojaka Szwejka czy literaturę poświęconą II wojnie światowej. Drugą osobą była instruktorka teatralna,którą poznałam w ognisku teatralnym. Wprowadziła mnie w świat teatru i zaraziła magią sceny. Występowałam na deskach teatru z tak znanymi obecnie aktorami jak Tomasz Kot czy Marzena Kipiel-Sztuka (Halinka Kiepska),jednak potem moje życie potoczyło się w innym kierunku,jednak miłość do książek i teatru została we mnie i udało mi się ją przekazać mojej córce,która zdecydowanie bardziej od tableta czy komputera woli dobrą książkę i zawsze prosi o to by na prezent z różnych okazji kupować jej książki

Sama jestem nauczycielem,co wcale nie ułatwia mi zadania... W samej szkole nie zetknęłam się niestety z nikim takim,ale osobą,która zainspirowała mnie miłością do czytania książek był Ś.P Tato,dzięki któremu odkryłam i pokochałam twórczość oraz specyficzny język Wiecha,odkryłam wojaka Szwejka czy literaturę poświęconą II wojnie światowej. Drugą osobą była instruktorka...

Spotkałam na swojej ścieżce edukacyjnej wspaniałą nauczycielkę. Była to osoba, która wykonywała swój zawód z powołania. Widać było, że to co robi sprawia jej prawdziwą radość. Kochała uczyć i była konsekwentna w egzekwowaniu wiedzy za co była bardzo podziwiana przez wychowanków. Ta nauczycielka w jeden rok nadrobiła zaległości całej klasy ze swojego niełatwego przedmiotu. Przyszła do nas w ostatniej klasie, gdzie wcześniej zajęcia odbywały się z młodymi i mało doświadczonymi paniami, które średnio interesowało to by czegoś nauczyć klasę. Nauczycielka ta wprowadziła dyscyplinę, która ułatwiła pracę i relacje na linii nauczyciel - uczeń. To oczywiście nie oznacza, że była tyranem o nie nie. Po prostu nie pozwalała wchodzić sobie na głowę. Potrafiła zmotywować i inspirowała swoją wiedzą, która była niemała i wielopłaszczyznowa. Czasem pozwalała sobie na wspomnienia z dawnych lat, których uczniowie słuchali z zapartym tchem. Najlepsze było to, że jej praca przekładała się na pożądane efekty. Uczyła dotąd aż każdy zrozumiał. Na koniec roku nie było osoby, która nie poradziłaby sobie z testem. Dzięki niej cała klasa zdała maturę z jej przedmiotu, gdzie wcześniej nieliczni radzili sobie z zadaniami.
Takich ludzi właśnie podziwiam. Osoby, które robią coś z pasją, zamiłowaniem, są wytrwałe i potrafią przekazać wiedzę drugiemu człowiekowi a przy okazji tryskają entuzjazmem i humorem.

Spotkałam na swojej ścieżce edukacyjnej wspaniałą nauczycielkę. Była to osoba, która wykonywała swój zawód z powołania. Widać było, że to co robi sprawia jej prawdziwą radość. Kochała uczyć i była konsekwentna w egzekwowaniu wiedzy za co była bardzo podziwiana przez wychowanków. Ta nauczycielka w jeden rok nadrobiła zaległości całej klasy ze swojego niełatwego przedmiotu....

W liceum miałam świetną nauczycielkę chemii. To dzięki niej zrozumiałam pokochałam ten przedmiot i poszłam na studia chemiczne. Ta wiedza, pasja... Nauczycielka z powołania i to jeszcze tak ciężkiego przedmiotu ścisłego.

W liceum miałam świetną nauczycielkę chemii. To dzięki niej zrozumiałam pokochałam ten przedmiot i poszłam na studia chemiczne. Ta wiedza, pasja... Nauczycielka z powołania i to jeszcze tak ciężkiego przedmiotu ścisłego.

Zanim trafiłem do szkoły średniej, polonistki powtarzały mi wielokrotnie, że stać mnie na więcej. Jednak żadna nie dawała mi tej szansy, żeby mieć coś więcej niż tylko trójkę na koniec roku. W technikum trafiłem na jedną, taką panią Gosię. Mało kto ją lubił, gdyż była nieco specyficzna. Zadawała lektury na wakacje, na ferie, robiła lekcje nawet po wystawieniu ocen, jechała dalej z tematem, i kto był na lekcjach korzystał. Dawała oceny na przyszły rok szkolny, a lekcje, które się odbyły okazały się być przydatne w następnej klasie. Jak mówiła, nauczycielka jest jak aktorka może grać nawet dla jednego widza. Poprzez co stała się moją inspiracją? Kiedyś powiedziała całej młodzieży, dawniej ludzie w waszym wieku tworzyli piękne rzeczy, a wy nie potrafilibyście napisać książki! Trochę mnie wściekło to klasyczne porównanie do reszty, i od tamtej pory zacząłem poszerzać swój kunszt literacki, począwszy od wyczerpujących, długo stronicowych wypracowań, a skończywszy na tekstach, opowiadaniach i „powieściach”. Słynąłem z tego, że nie opuściłem ani jednego dnia w szkole, ta pani też, śmiała się ze mną, że jako jedyni mamy 110% frekwencji. Myślę, że tacy nauczyciele są wyjątkowi, dają szansę uczniom. Miała podejście, i dzięki temu wciąż wspinałem się do góry, po drabinie edukacji. Wszedłem do technikum z ocenami dostatecznymi z polskiego, a wyszedłem z piątką i maturą na 100% (w moim przekonaniu było bezbłędnie, ale komisja była ustawiona). Ona zaszczepiła we mnie miłość do książek!

Zanim trafiłem do szkoły średniej, polonistki powtarzały mi wielokrotnie, że stać mnie na więcej. Jednak żadna nie dawała mi tej szansy, żeby mieć coś więcej niż tylko trójkę na koniec roku. W technikum trafiłem na jedną, taką panią Gosię. Mało kto ją lubił, gdyż była nieco specyficzna. Zadawała lektury na wakacje, na ferie, robiła lekcje nawet po wystawieniu ocen, jechała...

Nauczycielem, którego wspominam do tej pory jest Lars.
Kiedyś dostałam możliwość odbycia kursów, finansowanych przez firmę. Aplikowałam na język duński, ale byli szybsi ode mnie. Szef namówił mnie na wózki widłowe:
- Idź - mówił - wszystkiego w życiu warto spróbować.
Pomyślałam, w sumie czemu nie :)

Na miejscu strach mnie obleciał, gdy zobaczyłam pojazdy, które muszę opanować. Na zewnątrz było jeszcze gorzej, gdy Lars pokazał palcem betonowe obręcze i wepchnął do gaffeltrucka, mówiąc:
- Baw się dobrze, tylko pamiętaj, że jak wbijesz się widłami w butlę gazową kolegi, będzie wielkie bum.
Wolne żarty, pomyślałam.

Potem pokazał film, na którym jeden z jego uczniów faktycznie robi wielkie bum.
Filmów było więcej, większość śmiesznych, ale były też tragiczne.
Jednak żeby rozładować atmosferę w grupie, Lars non stop żartował, a z hali ćwiczeń zrobił na jeden dzień miejsce demolki. Zaprezentował jak groźny może być upadek pełnej palety z trzeciego poziomu, jak zaklinować trucka w miejscu, gdzie teoretycznie zaklinować się nie da i co się stanie, gdy kierowca ignoruje wagę dopuszczalnego ładunku.
Czułam się nie jak na kursie, ale jak na pokazie sportów ekstremalnych.

Teoria była chyba jeszcze ciekawsza. Każde z pytań testowych komentował filmem z życia wziętym. Przytaczał anegdoty, w które trudno uwierzyć, jak ta gdy uczył 30-letniego Kameruńczyka jazdy na rowerze.


To był najlepszy tydzień nauki w moim życiu, zakończony zdobyciem papierka, ktory wciąż czeka na swój czas.

Nauczycielem, którego wspominam do tej pory jest Lars.
Kiedyś dostałam możliwość odbycia kursów, finansowanych przez firmę. Aplikowałam na język duński, ale byli szybsi ode mnie. Szef namówił mnie na wózki widłowe:
- Idź - mówił - wszystkiego w życiu warto spróbować.
Pomyślałam, w sumie czemu nie :)

Na miejscu strach mnie obleciał, gdy zobaczyłam pojazdy, które muszę...

W mojej karierze szkolnej niestety nie spotkałam nauczyciela, który odkryłby moje talenty, uwierzył we mnie, nakierował. Spotkałam za to wielu anty inspirujących ludzi oświaty. Nikt mnie tak nie próbował zrazić do literatury jak nauczycielka języka i polskiego i bibliotekarka. Na szczęście nie udało im się, kocham książki. Pani od polskiego zachowywała się jakby jej praca była pracą Syzyfa, męczarnią, nigdy nie żartowała, nie uśmiechała się. Potrafiła zabić we mnie przebłyski zainteresowania, często wypracowanie oceniała bardzo nisko z dopiskiem" ładnie, ale nie na temat". Pani bibliotekarka natomiast nie chciała wypożyczyć mi w pierwszej klasie liceum "Lalki" Prusa, twierdząc, że chcę ją oszukać, gdyż to lektura z trzeciej klasy i zapewne wypożyczam dla kogoś z innej szkoły. Nie mogła uwierzyć w niczym nie przymuszoną chęć czytania lektur. Miałam natomiast fajne nauczycielki przedmiotów zawodowych, ekonomicznych, które nie skończyły szkół pedagogicznych. Były normalne, ciepłe, takie życiowe, potrafiły z nami rozmawiać na trudne tematy wieku nastoletniego, mówiły do nas po imieniu, nie podnosiły głosu, nie uważały swojego przedmiotu za pępek świata. Na te lekcje chodziło się z przyjemnością.

W mojej karierze szkolnej niestety nie spotkałam nauczyciela, który odkryłby moje talenty, uwierzył we mnie, nakierował. Spotkałam za to wielu anty inspirujących ludzi oświaty. Nikt mnie tak nie próbował zrazić do literatury jak nauczycielka języka i polskiego i bibliotekarka. Na szczęście nie udało im się, kocham książki. Pani od polskiego zachowywała się jakby jej praca...

Podczas swojej edukacji spotkałam księdza, który uczył mnie religii. Był inny niż wszyscy. Dla mnie był to ksiądz z powołania. Opowiadał zawsze ciekawie o religii i z pasją. Zabierał nas na wycieczki w miejsca, które zawsze ciekawie prezentował, opowiadał o Bogu w taki sposób, że miałam ochotę pójść do kościoła, pomodlić się, porozmawiać z Bogiem.
Dzięki niemu właśnie uwierzyłam, że nie wszyscy księża są w kościele tylko ze względu na pieniądze. Można tam spotkać również osoby, które naprawdę poczuły powołanie i chcą swoją miłością dzielić się z innymi. Tacy księża to skarb!

Podczas swojej edukacji spotkałam księdza, który uczył mnie religii. Był inny niż wszyscy. Dla mnie był to ksiądz z powołania. Opowiadał zawsze ciekawie o religii i z pasją. Zabierał nas na wycieczki w miejsca, które zawsze ciekawie prezentował, opowiadał o Bogu w taki sposób, że miałam ochotę pójść do kościoła, pomodlić się, porozmawiać z Bogiem.
Dzięki niemu właśnie...