Rano spadł deszcz, więc ulice lśniły od wody. Czasami bywało i tak, choć trzeba przyznać, że dzięki rozwojowi techniki naukowcy zredukowali opady do zaledwie kilku razy w roku. Szalenie praktyczne. Byłem już w połowie drogi do pracy, gdy zatrzymał mnie przeciągły dźwięk syreny alarmowej. Przystanąłem zszokowany. Wydobywał się z mojego nadgarstka. A dokładnie z procesora tam wszczepionego. Obok mnie zatrzymała się drobna blondynka. Jej procesor również się odezwał. Ludzie zerkali na nas ukradkiem i omijali szerokim łukiem.
- A więc to już – pomyślałem.
- Centrum Zarządzania Populacją serdecznie gratuluje pełnej kompatybilności z twoim ideałem, który właśnie stoi w odległości 2 metrów od ciebie! – z naszych procesorów wydobył się śpiewny głos kobiety. – Wasze hobby, cechy psychiczne i poglądy pokrywają się w 99,98%. Jedynym niezgodnym warunkiem jest uczulenie na sierść kocią u osobnika męskiego, a osobnik damski w kwestionariuszu zaznaczył upodobanie do tychże zwierząt. Prosimy o udanie się do najbliższego oddziału Centrum Zarządzania Populacją w celu zawarcia umowy małżeńskiej.
Komunikat ucichł. Ja i blondynka przyglądaliśmy się sobie w milczeniu. Wyglądała na lekko przerażoną, ale była całkiem niebrzydka. Z kimś takim mogłem się ożenić.
- Mogło być gorzej, co? – zażartowałem.
- Mniejsza z tym – prychnęła. – Chodźmy już, bo za jakieś pięć minut zawloką nas tam siłą.
Szkoda, że nie mogłem zaznaczyć w kwestionariuszu, żeby moja przyszła żona miała poczucie humoru.

Rano spadł deszcz, więc ulice lśniły od wody. Czasami bywało i tak, choć trzeba przyznać, że dzięki rozwojowi techniki naukowcy zredukowali opady do zaledwie kilku razy w roku. Szalenie praktyczne. Byłem już w połowie drogi do pracy, gdy zatrzymał mnie przeciągły dźwięk syreny alarmowej. Przystanąłem zszokowany. Wydobywał się z mojego nadgarstka. A dokładnie z procesora tam...

W okienku kasowym trwa dodrukowanie biletów i organizacja dodatkowych seansów na ten pierwszy i największy historyczny pokaz XXIV wieku. Sam organizator nie mógł znaleźć większych sal, wpadł nawet na pomysł, żeby dostawić więcej miejsc siedzących, ale nie spotkało się to ze zbyt przychylną aprobatą agencji odpowiedzialnej za bezpieczeństwo organizowanych eventów. Gdy prasa ogłosiła wielkie wydarzenie, ludzie wprost nie mogli w to uwierzyć. Najwspanialsze umysły tego świata pracowały latami zbierając tony historycznych materiałów, geograficznych zapisków, odzyskiwali mapy topograficzne, zapiski dzieł o biologii, florze i faunie, aż w końcu udało im się stworzyć to istne arcydzieło i zaplanować prezentację na rok pański 2452. Gdy ludzie zasiedli wygodnie w fotelach z zagłówkami skierowanymi w górę, po raz pierwszy mieli okazje zobaczyć planetę ziemię w pełnym trój wymiarze, autor zabrał ich w niesamowitą historię, opowieść o tym jak kiedyś ludzie żyli na tej wspaniałej planecie w pełnej w symbiozie. Kończąc prezentację tym w jaki sposób ją kompletnie zniszczyli. Nie byli w stanie powiedzieć kto pierwszy wystrzelił rakiety, kto pierwszy zaatakował kogo, jedynym szczęściem przetrwania ludzkiej rasy była skolonizowana sąsiednia planeta, na której juz trwała rozbudowa alternatywy dla przetrwania gatunku. Media po pierwszych seansach ogłosiły sukces na niespotykaną skalę. Z zamysłem ostrzeżenia ludności o tym że historia lubi się powtarzać !!!

W okienku kasowym trwa dodrukowanie biletów i organizacja dodatkowych seansów na ten pierwszy i największy historyczny pokaz XXIV wieku. Sam organizator nie mógł znaleźć większych sal, wpadł nawet na pomysł, żeby dostawić więcej miejsc siedzących, ale nie spotkało się to ze zbyt przychylną aprobatą agencji odpowiedzialnej za bezpieczeństwo organizowanych eventów. Gdy prasa...

Czułem, że koniec jest blisko. Koniec mnie, koniec jej, koniec życia, jakie znaliśmy i za jakim tęskniliśmy. To tylko kwestia czasu, kiedy nas dopadną. Czy zmienią nas dziś, jutro czy za tydzień. Czy
było mi żal? Trochę tak. Nie tak wyobrażałem sobie przyszłość.
Ostatni miesiąc, pełen pozorów ze strony rządzących, mało skutecznych uników uprzywilejowanej części społeczeństwa, pokazał, że ludzkość nie ma szans. Zostaliśmy sprzedani, a nasza ucieczka to marna próba kradzieży kilku dodatkowych dni życia.
Szliśmy pod górę tak szybko na ile pozwalała nam nasza kondycja i ukształtowanie terenu.
Strome zbocze gęsto porastały iglaki, a brak wytyczonej ścieżki utrudniał wędrówkę. Potykaliśmy się
często, bo teren był nierówny, a liczne konary i gałęzie podstępnie ukrywały się w runie. Powoli zapadał zmierzch, pogarszała się widoczność i nasze kroki stały się jeszcze ostrożniejsze. Wraz z upływem czasu nasilały się odgłosy leśnego życia. Maura szła przodem. Starałem się trzymać mały dystans - nie chciałem tracić jej z oczu, poza tym w ten sposób łatwiej było iść tą samą ścieżką.
Do celu brakowało nam już tylko kilka minut marszu, kiedy Maura zatrzymała się.
-Już tu są.
-Skąd wiesz?
-Czuję, słyszę, nie wiem.. wiem, że są. Co robimy?
Podszedłem do kobiety, która przez pół życia była moją towarzyszką, powierniczką, najlepszą przyjaciółką. Kocham Cię – powiedziałem, obejmując ją mocno.
Po chwili kobieta odsunęła się.
-Transformacja zakończona. Wracamy do miasta.
-Tak, już wszystko pod kontrolą.

Czułem, że koniec jest blisko. Koniec mnie, koniec jej, koniec życia, jakie znaliśmy i za jakim tęskniliśmy. To tylko kwestia czasu, kiedy nas dopadną. Czy zmienią nas dziś, jutro czy za tydzień. Czy
było mi żal? Trochę tak. Nie tak wyobrażałem sobie przyszłość.
Ostatni miesiąc, pełen pozorów ze strony rządzących, mało skutecznych uników uprzywilejowanej części...

Siedzieliśmy znudzeni na sali gimnastycznej oczekując na występ szkolnej orkiestry. Bawiłem się komórką, gdy nagle Karol podał mi coś w zamkniętej dłoni i powiedział „połknij”. Spytałem go co to?. To coś co sprawi, że ten występ będzie dla ciebie niezapomnianym przeżyciem – rzekł szczerząc się szelmowsko. Ojciec Karola był farmaceutą, dlatego nie raz już zażywaliśmy różne, kradzione mu specyfiki od których lekko odlatywaliśmy. Nie było to nigdy nic szczególnie mocnego, jego ojciec nie był przecież dilerem tylko aptekarzem. Bez zastanowienia połknąłem tabletkę i wróciłem do przeglądania Facebooka na telefonie. Po dziesięciu minutach na sali pojawiła się szkolna orkiestra wraz z dyrygentem. Zajęli miejsca na krzesłach trzymając instrumenty. Dyrygent w starym spranym fraku stanął na podwyższeniu. Gdy uniósł pałeczkę i usłyszałem pierwsze takty muzyki wtedy to się zaczęło. Dyrygent zaczął rosnąć, nogi i ręce wydłużyły mu się do groteskowych rozmiarów. Po chwili wyglądał jak olbrzymi pająk sięgający sufitu. Nadal dyrygował. Spoglądałem na to zupełnie obojętny. Zerknąłem na Karola, siedział nieruchomo wpatrzony w jakiś punkt przed siebie, oczy miał otwarte nienaturalnie szeroko. Nie oddychał. Skierowałem wzrok na orkiestrę nad którą górował olbrzymi dyrygent-pająk. Wszyscy oni zamienili się w gąsienice, które nadal grały na swoich instrumentach. Patrzałem na ich sprawność z uznaniem. Poczułem kojący spokój a z zaraz potem gorąco rozlewające się w okolicach serca.

Siedzieliśmy znudzeni na sali gimnastycznej oczekując na występ szkolnej orkiestry. Bawiłem się komórką, gdy nagle Karol podał mi coś w zamkniętej dłoni i powiedział „połknij”. Spytałem go co to?. To coś co sprawi, że ten występ będzie dla ciebie niezapomnianym przeżyciem – rzekł szczerząc się szelmowsko. Ojciec Karola był farmaceutą, dlatego nie raz już zażywaliśmy różne,...

Fale Bałtyku leniwie lizały piasek pod stopami międzynarodowej, wybitnej śpiewaczki operowej Kamy Halamy. Słońce nieśmiało prześwitywało zza zasłony białych jak śnieg cumulumbusów. Jeszcze nigdy ta nadmorska miejscowość nie wydawała się jej tak opustoszała. Wspominała spotkanie jakie przed 20 laty ukształtowało jej drogę na sam szczyt wiedeńskich, paryskich i nowojorskich salonów. Wtedy też było tak niebywałe cicho i spokojnie. Właśnie ta magiczna aura morskiego krajobrazu i łagodny głos pana Crowleya doprowadziły do jej upadku. Oszukał ją, teraz to wie. Obiecywał wspaniałe życie, pełne przepychu, uznania, oddanych fanów, namiętnych kochanków, w zamian za jedną, nic nie znaczącą duszę. Powtarzał, że to on stoi za sukcesami Poli Negri, Boda czy Ordonki. Dla prostej dziewczyny z portowej miejscowości gdzie jedynym zajęciem było patroszenie ryb, służba u jakich bogatych państwa lub sprzedaż cielesną, to była trampolina ku światłej przyszłości. Pokazywał mi w wodach Bałtyku,jak stoję na scenie Royal Albert Hall, a tłumy rzucają mi kwiaty, oklaskują, skandują moje imię. Gdybym wtedy wiedziała, że sprzedawana przez niego sława to zręczna sztuczka kuglarska. Wywiązał się z niej w dość osobliwy sposób, nie sprzyjała mi fortuna. Przeżyłam życie pełne połowicznych sukcesów:moja piękna rezydencja w Bell Air doszczętnie spłonęła, krytycy muzyczni odwrócili się ode mnie już po pierwszym występie, wielu z fanów próbowało mnie zabić,kochankowie odchodzili uciekając z pieniędzmi i młodszymi solistkami, moją rodzinę zabrał ocean kiedy płynęli na mój koncert w Ameryce, ja sama często uczestniczyłam w wypadkach samochodowych, lotniczych czy morskich,z których jednak zawsze uchodzilam z życiem. Teraz wiem, że on nie dał mi zginąć, przecież podpisany krwią kontrakt miał wygasnąć dopiero po 20 latach. To jedyne czego dotrzymał. Stoję dlatego na plaży, czując piasek pod stopami, czekając na swoje przeznaczenie. Z oddali wyczuwam zbliżający się zapach siarki, by po chwili usłyszeć:

-witaj najdroższa Kamo! Ile to już lat? Teskniłaś za swoim najwierniejszym fanem Crowleyem? Już czas na nas. Mam nadzieję, że przygotowałaś się na dzisiejszy koncert. Czeka na ciebie sam mistrz Bizet. W piekle bardzo się ucieszą.

Spojrzałam ostatni raz na blade słońce i powiedziałam prowadź szatanie...

Mała Zosia Ziębowianka spojrzała spod ramienia guwernantki, na dwie postacie piękną, wytworną damę i obrzydliwego porośniętego futrem oraz wymachującego ogonem stwora, którzy nagle zniknęli z plaży, wciągnięci przez piasek.na ten widok zamknęła i otworzyła oczy, ale na plaży nie zauważyła nikogo. Usłyszała tylko cichą, jakby dochodzącą spod ziemi arię Carmen, tak piękną i zniewalającą, że już nigdy nie słyszała nic piękniejszego.

Fale Bałtyku leniwie lizały piasek pod stopami międzynarodowej, wybitnej śpiewaczki operowej Kamy Halamy. Słońce nieśmiało prześwitywało zza zasłony białych jak śnieg cumulumbusów. Jeszcze nigdy ta nadmorska miejscowość nie wydawała się jej tak opustoszała. Wspominała spotkanie jakie przed 20 laty ukształtowało jej drogę na sam szczyt wiedeńskich, paryskich i nowojorskich...

"Etyka pracy czy sława i fortuna"

Ogłosili dziś konkurs, w którym można wygrać książkę Vonneguta. Kurta.
Oprócz tego pisarza, który na swoich książkach umieszcza srebrne V, rodem z czołówek kaset VHS, to z Kurtów znam tylko Cobain'a, ale miał ciekawe teksty, może by go więc skopiować i podpisać jako swoje?
Na ziemi i tak nikt nie dba o prawa autorskie. Ziemianie nagminnie łamią wszystko, co tylko się da złamać.
Prawo drogowe.
Przepisy prawne.
Zasady konkursów.
Kości udowe.
Na szczęście ja nie mam kości. Jestem z Marsa. Nasz Doskonale Obojętny Bóg, doskonale zobojętniał już w momencie stwarzania, dlatego olał moje talenty.
Gdybym potrafił pisać i miał choć cień daru słowa, nie musiałbym się uciekać do tak podłych praktyk, jak podkradanie tekstów.
Ale nie mam wielu rzeczy, w tym sumienia, a to pomaga w życiu.
Ziemianom to nawet współczuję, miotają się całe życie z powodu jednego błędu, bo ich gryzie sumienie.
Zębów nie ma, a gryzie - ot zagadka!
Nie mam też pieniędzy i sławy, ale po wygraniu książki, zacznę kopiować styl autora, może nawet uda mi sie nabazgrać kilka obrazków, jak w tym, pożal się mój Doskonale Obojętny Boże, Śniadaniu Mistrzów, no i zrobię pierwszy krok mu miedzygalaktycznej karierze.
Etyka już jest niemodna. Kontrowersja. Rozdźwięk. Niemoralność i nienormalność. Beztalencie, ale pewne siebie i aroganckie.
Bo niby kto się pozna?
Kilka niezrozumiałych fraz, coś z filozofii, dla rownowagi parę naukowych faktów.
Przy odrobinie szaleństwa wezmą mnie za geniusza.

"Etyka pracy czy sława i fortuna"

Ogłosili dziś konkurs, w którym można wygrać książkę Vonneguta. Kurta.
Oprócz tego pisarza, który na swoich książkach umieszcza srebrne V, rodem z czołówek kaset VHS, to z Kurtów znam tylko Cobain'a, ale miał ciekawe teksty, może by go więc skopiować i podpisać jako swoje?
Na ziemi i tak nikt nie dba o prawa autorskie. Ziemianie nagminnie...

Był zagubiony. Wielu mu zazdrościło, a on - nie wiedział kim na prawdę jest. Miał niezwykły umysł, podziwiano go za superwysokie IQ, geniusz matematyczny i niedoścignione zdolności. Wysoko ceniono umysły ścisłe w świecie zmterializowanym, nastawionym na zysk i wierzącym tylko w to co namacalne. Taki potencjał, świetna przyszłość w zasięgu ręki, a on - w rozterce...Nikomu o tym nie mówił, ale jego geniusz go nie kręci! Może jest szalony? Co się z nim dzieje? Czuł, że nie będzie spełniony robiąc karierę w biznesie. Nie nadaje się na szefa chociaż był autorytetem. Czuł, że wszystko blednie w porównaniu z tym co gra w jego duszy. Nic nie było tak ważne w jego jestestwie! Wstyd przyznać, ale nic bardziej go nie obchodziło niż to co w duszy gra! Muzyka - to co z sobą niesie jest...wspaniałe. Ale nienamacalne...Nagle przyszła myśl! TA myśl! Od tego dnia minął miesiąc. Geniusz się przydał. Już wiedział czemu los obdarzył go tak hojnie. Przyszedł czas! Oto ON dokonał niemożliwego...Wreszcie! Niech świat zobaczy jak cenna jest muzyka! Jego obliczenia są pewne. Tylko genialny matematyk, konstruktor i muzyk w jednym mógł zbudować duchowy kalkulator! Ludzkie doznania pod wpływem muzyki są bezcenne! I teraz można to policzyć, pokazać, udokumentować! Z lubością wciągnął wiosenne powietrze. Teraz już wie! Dyrygent orkiestry - już nie szkolnej, ale wielkiej, która gra wszystko, nawet jazz. Setki cudownych improwizacji..., ale jazda! To jest to! Wrócił pamięcią szkoły. Znów stał z batutą...Szczęśliwy!

Był zagubiony. Wielu mu zazdrościło, a on - nie wiedział kim na prawdę jest. Miał niezwykły umysł, podziwiano go za superwysokie IQ, geniusz matematyczny i niedoścignione zdolności. Wysoko ceniono umysły ścisłe w świecie zmterializowanym, nastawionym na zysk i wierzącym tylko w to co namacalne. Taki potencjał, świetna przyszłość w zasięgu ręki, a on - w rozterce...Nikomu o...

W jej ogrodzie jaśmin zapachnie lawendą.

Krety wyryją korytarze pod warstwą lodu.

W sypialni usłyszę szum morza, które jest odlegle o lata świetlne.

Przed snem zaparzy kawę czarną jak czeluść piekła.

Kim jest ta kobieta, która idąc wieczorem do lasu maluje sobie oczy?

W jej ogrodzie jaśmin zapachnie lawendą.

Krety wyryją korytarze pod warstwą lodu.

W sypialni usłyszę szum morza, które jest odlegle o lata świetlne.

Przed snem zaparzy kawę czarną jak czeluść piekła.

Kim jest ta kobieta, która idąc wieczorem do lasu maluje sobie oczy?

Oto doczekaliśmy wiekopomnej chwili. Dziś jest 5 maja 2115 roku. Dziś na nowo w naszej rozgłośni zabrzmi muzyka rozrywkowa. Co to jest, zapytacie, to chyba coś, czego nawet najstarsi górale nie pamiętają?
Wszyscy urodziliśmy się w epoce bezmuzycznej. W połowie XXI wieku zdelegalizowano muzykę rozrywkową jako ogłupiające medium, które działało tylko na szkodę jednostek i całych korporacji przez swoje odprężające działanie. Dzięki inżynierii genetycznej udało się również wyeliminować gen odpowiedzialny za słuch muzyczny. Jednakże natura upomniała się o swoje i w roku 2080 pojawiły się masowe komunikaty o błędach, których efektem była cała populacja dzieci słuchowo upośledzonych. Tak to się wtedy nazywało: cierpiały na „nadsłuch”. Słyszały rzeczy, których inni nie słyszeli, i wydawały dźwięki, których inni nie rozumieli. W jednym z ośrodków dla takich dzieci wychowywał się znany dziś nam wszystkim Jan Sebastian Brambach. Korzystając z historycznych dokumentów odtworzył on nieistniejące już instrumenty, a w wieku niespełna 16 lat został DYRYGENTEM SZKOLNEJ ORKIESTRY składającej się z jego rówieśników. Orkiestra początkowo koncertowała w szkolnej auli tylko dla niewielkiego grona zdesperowanych rodziców. Potem jednak melomanów przybywało, a zszokowani słuchacze z wielkim przejęciem opowiadali o niezwykłym uczuciu „oczyszczenia”, jakiego doświadczali słuchając nikomu nie znanej muzyki. Dziś jest ten dzień, gdy rząd zalegalizował na powrót muzykę rozrywkową. Zapamiętajcie tę datę.

Oto doczekaliśmy wiekopomnej chwili. Dziś jest 5 maja 2115 roku. Dziś na nowo w naszej rozgłośni zabrzmi muzyka rozrywkowa. Co to jest, zapytacie, to chyba coś, czego nawet najstarsi górale nie pamiętają?
Wszyscy urodziliśmy się w epoce bezmuzycznej. W połowie XXI wieku zdelegalizowano muzykę rozrywkową jako ogłupiające medium, które działało tylko na szkodę jednostek i...

FUTURYSTYKA

Od wieków ludzie zastanawiali się, co by były, gdybyśmy umieli zmieniać przeszłość. Czy byśmy starali się wszystko zmienić? Czy raczej zdali się na nieuchronność losu? Załóżmy, że twoja rodzina umarła właśnie w wypadku samochodowym. Co zrobiłbyś, gdybyś mógł cofnąć się w czasie? Próbowałbyś ich namówić, by nigdzie nie jechali? By pojechali autobusem? By bardziej na siebie uważali? Naprawdę sądzisz, że można tak łatwo odmienić los?

Przybywam do was z przyszłości. Z czasów, kiedy można podróżować w czasie, kiedy ludzkość stworzyła do tego maszynę. Nie powiem, był to zawód, nawet dość spory. Każda próba zmiany przeszłości skutkowała tylko większą tragedią. Przybyłam tu z XXV wieku, by was ostrzec. Mimo, że może to przynieść tragiczne, jeszcze nie znane mi skutki. Nie starajcie się zmieniać przeszłości. Nigdy. Losu nie da się odmienić.

FUTURYSTYKA

Od wieków ludzie zastanawiali się, co by były, gdybyśmy umieli zmieniać przeszłość. Czy byśmy starali się wszystko zmienić? Czy raczej zdali się na nieuchronność losu? Załóżmy, że twoja rodzina umarła właśnie w wypadku samochodowym. Co zrobiłbyś, gdybyś mógł cofnąć się w czasie? Próbowałbyś ich namówić, by nigdzie nie jechali? By pojechali autobusem? By...