Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MałaMi
Ana_111293
Junka
TheLazyDumpling
AliceInWonderland

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MałaMi
Ana_111293
Junka
TheLazyDumpling
AliceInWonderland

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Równowaga zarówno w przyrodzie, jak i w życiu, to najlepszy sposób na utrzymanie rzeczywistości w ryzach. Do tej pory byłam kobietką perfekcyjnie kontrolującą swoje życie i życie najbliższych mi osób. Zorganizowana, niezawodna, jedyna i niepowtarzalna. Troszcząca się o wszystkich wkoło. W pracy zawsze można było na mnie polegać, jednak cokolwiek robiłam byłam zawsze z siebie niezadowolona. Mało, mało, przecież można dać z siebie jeszcze więcej. Skoro ja tyle z siebie daje, to dlaczego inni dają tylko troszeczkę? Najchętniej zorganizowałabym każdemu plan dnia, żeby wszystko było pod moją kontrolą. Dobre rady potrafiłam rozdawać z uśmiechem a w duchu złościłam się, jak ktoś nie chciał się do nich stosować i robił po swojemu. Tak, nie ma to jak pełna kontrola...tylko w końcu stres, który towarzyszył tej mojej pełnej gotowości powiedział, stop, dłużej się tak nie da! To nie życie, to wykańczający bieg, który nigdy się nie kończy. Ja się w końcu tak zmęczyłam, że pozwoliłam sobie na długi odpoczynek. Odpoczęłam, głęboko przemyślałam i wprowadziłam do mojej codzienności odrobinę chaosu i spontaniczności. Już nie wszystko pod kontrolą, uwielbiam teraz niespodzianki. I skupiłam się na sobie samej, a inni niech robią co chcą. Każdy ma prawo przecież organizować sobie życie po swojemu.

Równowaga zarówno w przyrodzie, jak i w życiu, to najlepszy sposób na utrzymanie rzeczywistości w ryzach. Do tej pory byłam kobietką perfekcyjnie kontrolującą swoje życie i życie najbliższych mi osób. Zorganizowana, niezawodna, jedyna i niepowtarzalna. Troszcząca się o wszystkich wkoło. W pracy zawsze można było na mnie polegać, jednak cokolwiek robiłam byłam zawsze z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy czytałam opisy książek, to od razu rzuciło mi się w oczy uderzające podobieństwo Anastazji do mnie. Uwielbiam porządek, nienawidzę brudu, kurzu, śmieci, dezorganizacji. Kocham porządek, ład, czystość. Uwielbiam także książki i z wielką przyjemnością wącham ich strony. ;) Swoje życie planuję z najmniejszymi detalami i wściekam się, gdy coś idzie nie po mojej myśli. Mój perfekcjonizm został nieco zlagodzony po wyjściu za mąż i urodzeniu dziecka - po prostu nie mam już nas wszystkim kontroli i nie wszystko zależy ode mnie. Kiedyś mój perfekcjonizm i chęć kontroli nad wszystkim doprowadziły mnie do początków anoreksji. Dzięki dobrym ludziom, którzy wtedy pojawili się na mojej życiowej drodze udało mi się jakoś wydostać z tego bagna, chociaż w mojej głowie wiecznie słyszę głos "jesteś gruba" i "musisz być lepsza". Aczkolwiek umiem juz zignorować te złośliwe szepty. :)

Gdy czytałam opisy książek, to od razu rzuciło mi się w oczy uderzające podobieństwo Anastazji do mnie. Uwielbiam porządek, nienawidzę brudu, kurzu, śmieci, dezorganizacji. Kocham porządek, ład, czystość. Uwielbiam także książki i z wielką przyjemnością wącham ich strony. ;) Swoje życie planuję z najmniejszymi detalami i wściekam się, gdy coś idzie nie po mojej myśli. ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem z jednej strony osobą zorganizowaną, a z drugiej żyję w artystycznym nieładzie. Sama się sobie dziwię, że bywa różnie, ale tłumaczę to szukaniem "złotego środka" pomiędzy perfekcjonizmem, który nieoszlifowany może zamienić się w pedantyzm, a bałaganiarstwem, które może przybrać postać skrajnego lenistwa. Dlatego w środowisku zawodowym związanym z administracją stawiam na porządek i samoorganizację. Moją cechą rozpoznawczą w pracy są liczne kolorowe kartki "przypominajki" z priorytetami do wykonania w danym dniu lub tygodniu. Zielona na stole, żółta na laptopie, biała na drzwiach itd.
Niestety kalendarz w formie drukowanej i elektronicznej już mi nie wystarcza. Natomiast wieczorem przenoszę się do bardziej finezyjnego środowiska domowego. Tu zawsze znajdzie się miejsce na przybory do malowania obrazów w kącie pokoju, poduszkę na podłodze i sukienkę niedbale przewieszoną na krześle...ale wszystko pod kontrolą, tak abym mogła się w swojej rzeczywistości odnaleźć. A inspiracją są dla mnie książki "Magia sprzątania" M. Kondo i "Suma drobnych radości" A. Burskiej- Wojtkuńskiej.

Jestem z jednej strony osobą zorganizowaną, a z drugiej żyję w artystycznym nieładzie. Sama się sobie dziwię, że bywa różnie, ale tłumaczę to szukaniem "złotego środka" pomiędzy perfekcjonizmem, który nieoszlifowany może zamienić się w pedantyzm, a bałaganiarstwem, które może przybrać postać skrajnego lenistwa. Dlatego w środowisku zawodowym związanym z administracją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszelkie próby kontrolowania życia na pewno je ułatwiają.Oczywiście należy starać się ogarniać wszystko na bieżąco,bo to upraszcza wiele spraw.Kiedyś myślałam,że jeśli wyniesie się pewne nawyki z domu,to reszta jest prosta.Tak też wychowuję moje dzieci.Patrząc jednak na córkę,która całkiem nieźle odnajduje się w swoim bałaganie zaczynam wątpić w swoje przekonania.I myślę sobie,że każdy po prostu powinien być sobą.Jeśli odpowiada mu artystyczny nieład w życiu,to jego sprawa,tak jak mnie pasuje porządek i zorganizowanie.A otoczenie... Cóż,nie da się uszczęśliwić każdego.

Wszelkie próby kontrolowania życia na pewno je ułatwiają.Oczywiście należy starać się ogarniać wszystko na bieżąco,bo to upraszcza wiele spraw.Kiedyś myślałam,że jeśli wyniesie się pewne nawyki z domu,to reszta jest prosta.Tak też wychowuję moje dzieci.Patrząc jednak na córkę,która całkiem nieźle odnajduje się w swoim bałaganie zaczynam wątpić w swoje przekonania.I myślę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lubię planować. Kiedy skreślam z mojej listy kolejne sprawy, wiem ile zrobiłam i czuję satysfakcję. Nie mam specjalnych kalendarzy, planerów w kropki czy paski, notesów albo innych fikuśnych organizerów. Wystarczy zwykła kartka na której zapisuję to co mam zrobić, nawet najdrobniejsze sprawy, tak abym o niczym nie zapomniała.
Tak naprawdę zaczęłam planować z lenistwa. Uwielbiam wieczory spędzone z książką i dobrą herbatą, niestety w moim zabałaganionym życiu nie mogłam znaleźć czasu na tą przyjemność. Ciągle piętrzyły się niezałatwione sprawy, żyłam w biegu, nie miałam nawet chwili dla siebie. Postanowiłam coś z tym zrobić i żyć tak, aby na wszystko mieć czas. Zaczęłam od prostej rzeczy - podzieliłam dzień na bloki czasowe i "zarezerwowałam" wieczory na przyjemności. Świadomość że o 20.00 czeka mnie nagroda w postaci lektury, powoduje że staram się wykonać moje obowiązki do tej godziny, by móc spokojnie cieszyć się chwilą.
W pracy skupiam się na pracy. Nie na plotkach, przeglądaniu internetu, dwugodzinnej przerwie kawowej. W ten sposób jestem w stanie wykonać zadania w normalnym czasie pracy, nie muszę zostawać po godzinach.
Wprowadzenie jeszcze kilku małych zmian dało ogromne efekty. Jestem dumna z tego, że udało mi się wypracować taki system. Co ważne, planowanie jest dla mnie środkiem a nie celem. Celem jest więcej wolnego czasu.

Lubię planować. Kiedy skreślam z mojej listy kolejne sprawy, wiem ile zrobiłam i czuję satysfakcję. Nie mam specjalnych kalendarzy, planerów w kropki czy paski, notesów albo innych fikuśnych organizerów. Wystarczy zwykła kartka na której zapisuję to co mam zrobić, nawet najdrobniejsze sprawy, tak abym o niczym nie zapomniała.
Tak naprawdę zaczęłam planować z lenistwa....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Nie znając ani kierunku,ani celu podróży nie dostaniesz biletu" Lee Brown.
Tak się składa,że ja jak w tym motcie zawsze z biletem na wszystko,zawsze z planem działania.To ogromne wyzwanie stawiać sobie cele, ich się trzymać by powiedzieć, że nad wszystkim się panuje.Nie zawsze tak było.Kiedyś byłam małym roztrzepanym stworzeniem,które wszędzie wlazło,wszędzie musiało zajrzeć.Pomimo tego chaosu miałam wielu przyjaciół zawsze mile się do mnie uśmiechąjacych.Oni mówili, że obdarzam ich
swoim optymizmem i radością.To była spontaniczność.Zero planu.
Gdy już dorosłam i otrzepałam się z nastoletnich piórek stałam się osobą twardo stąpającą po ziemi.Przemyślany sposób działania czasami mnie męczył.Ludzie widzieli mnie jako osobę poukładaną ,zawsze i wciąż z uśmiechem spełniającą wiele, nieracjonalnych życzeń bliskich i dalszych znajomych. Tylko, że ja tak skrupulatnie planująca działanie czułam się osaczona bo zaczęło brakować mi czasu na siebie.
Teraz ochłonęłam ,lubię swój poukładany dom, książki równiutko ustawione na półkach, więcej czasu spędzam...ze sobą. Sprzątanie,wywalanie z szaf zdarza się rzadziej niż kiedyś. Kalendarz pożegnałam bo do pracy i tak wstaję.Chcę żyć na luzie. Moją rzeczywistość jednak staram się trzymać w ryzach,pomaga mi w tym mój ukochany,perfekcjonista.Podzieliło się między nas jego życie z kartką i moje zapisane w pamięci.To działa.

"Nie znając ani kierunku,ani celu podróży nie dostaniesz biletu" Lee Brown.
Tak się składa,że ja jak w tym motcie zawsze z biletem na wszystko,zawsze z planem działania.To ogromne wyzwanie stawiać sobie cele, ich się trzymać by powiedzieć, że nad wszystkim się panuje.Nie zawsze tak było.Kiedyś byłam małym roztrzepanym stworzeniem,które wszędzie wlazło,wszędzie musiało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja żona jest wielką miłośniczką zorganizowania i porządku. Średnio dwa razy w tygodniu ogłasza wszem i wobec, że od dziś koniec tego dobrego i wszyscy mają zbierać rzeczy po sobie, odkładać na miejsce i sprzątać za sobą. Po czym po kilku dniach jej ubrania leżą na kanapie, notatki do pracy na biurku, drukarce, drugim biurku i kanapie. Żona z kubkiem herbaty siedzi w fotelu i ogląda WEBINARIUM o planowaniu i organizacji. Okazuje się, że niezbędny jest jej PLANER, który to oto jest niezbędny, a kosztuje u pani blogerki jedyne 100zł. PLANER okazuje się być zeszytem. Bez linii i kratek. W kropki. I tyle bo nic nie może cię rozpraszać przy planowaniu i organizacji. Leży teraz ten planer na książkach, które są wydrukowanym blogiem, a ubrania dalej na kanapie. Pojawiają się za to samoprzylepnie karteczki z planami i motywującymi hasłami typu "Nawet najmniejsze coś jest lepsze niż nic". Tym "cosiem" jest na przykład naklejenie karteczek. A teraz w nagrodę serial. O tak, organizacja i porządek to konik mojej kochanej żony. A tymczasem pomału toniemy w brudzie. Ktoś zapyta: "A ty co zrobiłeś, żeby było inaczej?" Ano nic. Jestem taki sam jak i Ona. Utoniemy wspólnie, no chyba, że to od dziś będzie koniec tego dobrego....

Moja żona jest wielką miłośniczką zorganizowania i porządku. Średnio dwa razy w tygodniu ogłasza wszem i wobec, że od dziś koniec tego dobrego i wszyscy mają zbierać rzeczy po sobie, odkładać na miejsce i sprzątać za sobą. Po czym po kilku dniach jej ubrania leżą na kanapie, notatki do pracy na biurku, drukarce, drugim biurku i kanapie. Żona z kubkiem herbaty siedzi w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej