W nocy- buro, ponuro, podła pogoda- zawsze pada. W dzień oślepiające słońce, bezchmurne, błękitne niebo. To planeta z moich snów. W te słoneczne dni robię wszystko to co zawsze wg określonego schematu od lat. Pobudka, śniadanie, wyjście z domu, potem powrót do domu. Coś zjeść, odpocząć, zrelaksować się i znów spać. Tam w snach na zmianę dzień z nocą, a następnie pobudka i dalszy ciąg znany... To planeta monotonii, wiecznego planowania, życia wg schematu znanego od lat.

W nocy- buro, ponuro, podła pogoda- zawsze pada. W dzień oślepiające słońce, bezchmurne, błękitne niebo. To planeta z moich snów. W te słoneczne dni robię wszystko to co zawsze wg określonego schematu od lat. Pobudka, śniadanie, wyjście z domu, potem powrót do domu. Coś zjeść, odpocząć, zrelaksować się i znów spać. Tam w snach na zmianę dzień z nocą, a następnie pobudka i...

(Bez) silna opiekunka
Trafiłam do świata opiekunek osób starszych. Niby taki sam, a jakże inny. Wdzięczne staruszki, przyjaźnie nastawione rodziny, radosna atmosfera... To fikcja. Liczyłam na łatwy zarobek. Tymczasem „babcia” okazała się chorą na demencję osobą, zresztą jak każda kolejna. Niemieckie rodziny kuszone hasłami o całodobowej opiece medycznej faktycznie są przekonane, że za średniej wysokości emeryturę mogą posiadać pielęgniarkę, która jest gotowa świadczyć usługi w dzień i w nocy. Do tego na skromnym prowiancie w liczbie dwie kromki chleba na dzień (z marmoladą) i jeden ziemniak na obiad na zmianę z puszką zupy (200 ml dzielone na dwie osoby). Firmy widząc góry pieniędzy, jakie można zarobić w tej branży, nie zwracają uwagi na prawo obowiązujące zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Smutny to świat, ponury, pełen wyzwań. Co mnie w nim trzyma? Nadzieja na lepsze jutro, pieniądz i wyrywki informacji według których nawet w świecie niemieckich emerytów zwykła polska opiekunka ma swoje prawa. Uczę się więc, że muszę zapomnieć o radosnych babciach. Nastawiam się na osoby w ciężkiej depresji, chore na demencję. Od ich rodzin wymagam poszanowania praw i skreślenia w ich słownictwie zwrotu „pielęgniarka całodobowa”. A co z firmami? Zmieniam je jak rękawiczki z przerażeniem przyglądając się moim umowom i corocznym rozliczeniom pit. Byle do przodu. Byle do wiosny. Zakwitną kwiaty, pojawią się pierwsze liście, a ja opuszczę świat emerytów i rencistek z uśmiechem na twarzy.

(Bez) silna opiekunka
Trafiłam do świata opiekunek osób starszych. Niby taki sam, a jakże inny. Wdzięczne staruszki, przyjaźnie nastawione rodziny, radosna atmosfera... To fikcja. Liczyłam na łatwy zarobek. Tymczasem „babcia” okazała się chorą na demencję osobą, zresztą jak każda kolejna. Niemieckie rodziny kuszone hasłami o całodobowej opiece medycznej faktycznie są...

Obca w świecie wynalazków technologii!
Cały świat popadł w szał smartfonów, laptopów, tabletów i innych coraz to nowszych wynalazków. Teraz nawet książki większość czyta na elektronicznych czytnikach, zapominając, że cała przyjemność w przekręcaniu pachnących stronach i słuchaniu ich szelestu! Wszyscy każdą wolną chwilę poświęcają na wlepianie nosa w telefony. Spójrzmy na kolejki do lekarzy, na ludzi w autobusach, czy na przystankach. Każdy w telefonie. Ludzie ze sobą nie rozmawiają. Potrafią wspólnie wyjść na kolację i cały ten czas poświęcić na telefon. Nie mówię, że ja nie korzystam w ogóle, bo oczywiście to również robię. Ale dla mnie telefon służy do dzwonienia, rozmawiania, pisania wiadomości SMS, często też robienia zdjęć. Ale nie siedzę z nosem w portalach społecznościowych i nie sprawdzam co dwie minuty, kto wrzucił coś nowego! Ludzie ze sobą nie rozmawiają, zapominają o swoich pasjach, brakuje im czasu, ale nie dostrzegają, ile marnują go na zbędne siedzenie w nowinkach technologicznych!

Obca w świecie wynalazków technologii!
Cały świat popadł w szał smartfonów, laptopów, tabletów i innych coraz to nowszych wynalazków. Teraz nawet książki większość czyta na elektronicznych czytnikach, zapominając, że cała przyjemność w przekręcaniu pachnących stronach i słuchaniu ich szelestu! Wszyscy każdą wolną chwilę poświęcają na wlepianie nosa w telefony. Spójrzmy na...

Co za czasy? Co za świat? Jacy jesteśmy my - ludzie teraz? Takie pytania często kołaczą mi się po głowie i mam wrażenie, jakbym urodziła się nie wtedy kiedy trzeba, jakby coś było ze mną nie tak... Czuję się samotnie i obco. Obca w świecie konformistów. Tak właśnie! Dziś na pierwszym miejscu są wygoda i korzyści materialne, kariera, pieniądze - za wszelką cenę. Za cenę prawdy, honoru, godności...Kto szuka ich wśród ludzi często uchodzi za anahronistę, staje się nieraz obiektem drwin, postrzega się go jako kogoś naiwnego - bez szans na awans czy jakikolwiek sukces.. Wiem coś o tym...Nie jeden raz zostawałam sama na placu boju gdy trzeba było powiedzieć bolesną prawdę, stanąć w obronie słusznej sprawy. Niestety prawda kosztuje i dziś nikt nie chce za nią płacić. Ludzie wolą przytakiwać wbrew sobie bo to jest wygodne, nie wymaga odwagi, dyskusji, nie trzeba się narażać...Ja - ta - obca ciągle uchodzę za niepokorną gdyż śmiem mówić niewygodną prawdę, stać mnie na to by ponieść stratę w imię tego co uważam za słuszne...Wiem, że większość ludzi ma mnie za dinozaura, ale nie zamierzam się zmieniać!

Co za czasy? Co za świat? Jacy jesteśmy my - ludzie teraz? Takie pytania często kołaczą mi się po głowie i mam wrażenie, jakbym urodziła się nie wtedy kiedy trzeba, jakby coś było ze mną nie tak... Czuję się samotnie i obco. Obca w świecie konformistów. Tak właśnie! Dziś na pierwszym miejscu są wygoda i korzyści materialne, kariera, pieniądze - za wszelką cenę. Za cenę...

"OBCA-PRZEBUDZONA W ŚWIECIE ŚPIĄCYCH"

Codziennie otacza mnie tłum ludzi.W autobusie,na ulicy,w pracy.
Powinnam czuć się rozumiana.
Dlaczego więc,tak nie jest??
Może dlatego, że jestem inna.
Jestem świadoma rzeczy,o których duża część społeczeństwa (w szczególności tego, które mnie otacza )nic nie wie.
Patrzę na świat z innej perspektywy. Nie przemawia przeze mnie chciwość,chęć władzy i bogactwa.
Nie pałam chęcią zemsty i z wyboru nie jem mięsa.Dlatego zostałam okrzyknięta mianem "sekciary".
Dla mnie liczy się:
- wiedza (prawdziwa,a nie naciągana i koloryzowana)
- rozwój (bo nie ma nic gorszego niż trwanie w miejscu)
- radość (życie jest przecież takie piękne).
Ciężko jest więc żyć wśród ludzi śpiących:zaślepionych,chciwych,smutnych...
Wierzę jednak,że w końcu coś się zmieni.Wierze, że kiedyś miejsce w którym żyję będzie planetą takich jak ja-przebodzonych. I nie będę już sama....nie będę już obca.

"OBCA-PRZEBUDZONA W ŚWIECIE ŚPIĄCYCH"

Codziennie otacza mnie tłum ludzi.W autobusie,na ulicy,w pracy.
Powinnam czuć się rozumiana.
Dlaczego więc,tak nie jest??
Może dlatego, że jestem inna.
Jestem świadoma rzeczy,o których duża część społeczeństwa (w szczególności tego, które mnie otacza )nic nie wie.
Patrzę na świat z innej perspektywy. Nie przemawia przeze mnie...

Obcy w świecie bezcelowości.

Kiedyś było inaczej. Żyło się dla życia, lecz w duchu celebracji. Ciesząc się każdą chwilą, odkrywając świat, rozwijając wraz z nim. Dzisiaj? Dzisiaj jest inaczej... Żyjemy by żyć, lecz by zaledwie trwać. Ideały odchodzą do lamusa, ustępując konsumpcji i niechęci. Dlaczego? Niejeden próbował zrozumieć i każdy poległ. Kto próbuje walczyć, każdego dnia traci siły.
- To cię wzmocni, to sprawi, że się uodpornisz - zdawałem się pocieszać samego siebie, lecz słowa odbijały się od ścian, niczym wczorajszy, nieświeży obiad.
"Kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, dokąd nocą tupta jeż?" - te pytania, niczym mantra, wracały niemal co noc, pozostając bez racjonalnej odpowiedzi. Tak, racjonalnej. Takiej, która przemówi nie tylko do duszy, wzniecając kurz nadziei, lecz przede wszystkim do rozumu, wprawiając w ruch jego tryby, niczym dobrej klasy olej.
Stanąłem na kamieniu obserwując osiedle roztaczające się pod starym nasypem. Niegdyś obleganym przez szkraby na rowerach i sankach (w zależności od aury), dziś zapomnianym przez czas (no, może poza kilkoma kloszardami). Usypiające blokowiska, pełne ludzi wegetujących bez celu, bez ambicji. Lecz czy na pewno? Czy tak jest? Komu to oceniać? Mnie, im? Jeśli tak, to na jakiej podstawie wysnuwać osąd?
Sapnąłem z wysiłkiem opadając na pośladki. Zwinka czmychnęła żwawo, ratując się przed zmiażdżeniem przez sprany jeans. Choć z trudem, decyzja została podjęta... Bo i cóż innego mi pozostało?
Będę walczył. Będę dalej się starał, na przekór wszystkim. Bo czemu nie? Nasze czyny definiują to kim jesteśmy, a świat współgra z kształtowaniem osobowości, choćby próbując ją zmienić. Nie ugnę się. Cel kieruje działaniem, więc czas działać. Dla celu, dla siebie.

Obcy w świecie bezcelowości.

Kiedyś było inaczej. Żyło się dla życia, lecz w duchu celebracji. Ciesząc się każdą chwilą, odkrywając świat, rozwijając wraz z nim. Dzisiaj? Dzisiaj jest inaczej... Żyjemy by żyć, lecz by zaledwie trwać. Ideały odchodzą do lamusa, ustępując konsumpcji i niechęci. Dlaczego? Niejeden próbował zrozumieć i każdy poległ. Kto próbuje walczyć,...

Obca w świecie karierowiczów.

Żyję w świecie pełnym ludzi, którzy wciąż za czymś gonią. Lepsza praca, lepsze auto, lepsze mieszkanie...
Zatracają to,co najważniejsze- rodzinę i czas z nią spędzony.
Ja wolę mieć stabilne zatrudnienie, małe mieszkanko i czas,który spędzam z najbliższymi. Te chwile są bezcenne i nic nie jest w stanie ich zastąpić.
Dobra materialne dają radość,ale tylko na chwilę. Za parę lat może się okazać,że już za późno na miłość, założenie rodziny, znalezienie przyjaciół...
Dlatego zwracam się do wszystkich ludzi, którzy wciąż za czymś gonią i nigdy nie mają czasu; pomyślcie o swojej przyszłości i zrezygnujcie z paru rzeczy, dla dobra najbliższych. Pełnię szczęścia zagwarantuje wam ciepły dom, w którym czeka na was rodzina. Pracoholizm nie sprzyja relacjom rodzinnym, odbiera wam bowiem to, co najważniejsze...
Dla mnie rodzina jest na pierwszym miejscu. Dzięki temu wiem,że jestem spełniona i zawsze mogę na nich liczyć. Razem damy radę, nawet bez najdroższego auta, czy nowego tableta...

Obca w świecie karierowiczów.

Żyję w świecie pełnym ludzi, którzy wciąż za czymś gonią. Lepsza praca, lepsze auto, lepsze mieszkanie...
Zatracają to,co najważniejsze- rodzinę i czas z nią spędzony.
Ja wolę mieć stabilne zatrudnienie, małe mieszkanko i czas,który spędzam z najbliższymi. Te chwile są bezcenne i nic nie jest w stanie ich zastąpić.
Dobra materialne dają...

Dziewczynka z Nibylandii, uwięziona w świecie mugoli

Gdy byłam mała, wielokrotnie próbowałam przechodzić przez lustro, szukałam w swej szafie przejścia do Narnii, wieczorami czekałam, aż Piotruś Pan zapuka w mojego okno, i oczywiście z niecierpliwością wypatrywałam listu z Hogwartu.
Dziś wiem, że to moje usilne pragnienie wyrwania się z rzeczywistości było wynikiem trudnej sytuacji domowej i rodzinnej, w której dorastałam. Swą dziecięcą tęsknotę za lepszym bytem kierowałam do wspaniałych, magicznych światów, które znałam z książek. Teraz jestem już dorosła, ale chęć ucieczki zakorzeniła się we mnie tak mocno, że nie potrafię pozbyć się uczucia, iż tutaj nie pasuję.
Mam pracę, narzeczonego, własną pralkę, płacę podatki i głosuję w wyborach, ale wciąż prześladuje mnie poczucie, że przyszłam na świat na niewłaściwej planecie – jestem przecież stworzona do tego, by fruwać, używać magii i poskramiać smoki, a zamiast tego muszę gotować, prać, sprzątać i prasować… Czasem myślę, że w wyniku jakiejś wielkiej pomyłki zostałam wyrwana z mojej rodzimej Nibylandii i zgubiona w świecie mugoli, i żywię nieustającą nadzieję, że pewnego dnia powrócę do mojego prawdziwego domu.

Dziewczynka z Nibylandii, uwięziona w świecie mugoli

Gdy byłam mała, wielokrotnie próbowałam przechodzić przez lustro, szukałam w swej szafie przejścia do Narnii, wieczorami czekałam, aż Piotruś Pan zapuka w mojego okno, i oczywiście z niecierpliwością wypatrywałam listu z Hogwartu.
Dziś wiem, że to moje usilne pragnienie wyrwania się z rzeczywistości było wynikiem trudnej...

Obca w świecie Maruderów
Wszystko nie pasuje! Świeci słońce - gorąco, pada - źle, do pracy - o matko, zróbmy coś nowego - po co?
Jak ja odstaję od tego świata! Naprawdę, często wręcz mnie męczy...
Czekam na pierwszy płatek śniegu, uśmiecham się do spadającego liścia, przecież ucieszy mnie nowy pąk na wiosnę, pada - ojej jak pięknie szumi i dobrze bo już było za sucho. Ciekawe co dziś będzie nowego w pracy, kogo poznam, jakie wyzwania? Wyjdźmy gdzieś, zróbmy coś szalonego, pojedźmy w nowe miejsce, uśmiechajmy się do siebie! :)
A ten chór Maruderów, zupełnie nie mojej społeczności, w której niestety muszę się obracać, tylko:
Po co Ci to, to nie ma sensu, odpuść i tak nic to nie zmieni (a to się jeszcze okaże ;), dobrze mi jak jest (guzik prawda, bo gdzie radość?), znowu to samo (to coś zmień), jak ona wygląda (jak chce), a czemu wciąż się uśmiecha (a ma płakać?), skąd do mnie ten uśmiech - brudna jestem?
No kosmitą jestem na tej planecie!
Szalę przeważył Pan, do którego mijając się z nim na schodach w biurze powiedziałam dzień dobry, tak po prostu, odruchowo :)
Stanął jak wryty i zapytał z wielkimi oczami: Czy my się znamy?
Nie, mimo to życzę Panu miłego dnia :)
Obejrzał mnie od stop do głów, nie wiedząc co rzec dalej i odszedł zmieszany. Uśmiechu też nie odwzajemnił...
Naprawdę dzień dobry stało się dziwne, a nasz świat jest aż tak straszny?
Więc mówię Wam
Dzień dobry :) miłego dnia :) do usłyszenia :)

Obca w świecie Maruderów
Wszystko nie pasuje! Świeci słońce - gorąco, pada - źle, do pracy - o matko, zróbmy coś nowego - po co?
Jak ja odstaję od tego świata! Naprawdę, często wręcz mnie męczy...
Czekam na pierwszy płatek śniegu, uśmiecham się do spadającego liścia, przecież ucieszy mnie nowy pąk na wiosnę, pada - ojej jak pięknie szumi i dobrze bo już było za sucho....

"Obca w świecie młodych gospodyń"

Czy aktualnie w ogóle istnieje takie pojęcie jak gospodyni domowa? I od razu zastrzegam, nie mam na myśli babć, mam, cioć i całego zastępu kobiet obecnych w naszym życiu. Trzeba zaznaczyć, że kobiet starszych, to znaczy starszych od młodego pokolenia :)
Czy któraś młoda mężatka lub kobieta mieszkająca ze swoim partnerem nazwie się gospodynią domową? A skąd! Teraz się żyje nowocześnie, szybko i zamiast wysiłku poświęconego na robienie zimowych przetworów lepiej spalać kalorie na modnej siłowni. A ja? Dumna gospodyni, która z zapałem przerabia wszystkie dobrodziejstwa ziemi, żeby w zimowe wieczory dogadzać mężusiowi i gościom, którzy lubią do nas zaglądać. Lubię dbać o dom w całym wachlarzu, od kuszącej zapachami kuchni, po przytulnie urządzoną sypialnię i świeczkami zapachowymi, które w chłodne wieczory dodają ciepła. Dom to nasza ostoja, a moją pasją jest dbanie, żeby zawsze wracało się do niego z utęsknieniem. To mówię ja - dumna młoda gospodyni. A na siłownię też znajdę czas, bo gdzieś trzeba spalić te serniczki ;D

"Obca w świecie młodych gospodyń"

Czy aktualnie w ogóle istnieje takie pojęcie jak gospodyni domowa? I od razu zastrzegam, nie mam na myśli babć, mam, cioć i całego zastępu kobiet obecnych w naszym życiu. Trzeba zaznaczyć, że kobiet starszych, to znaczy starszych od młodego pokolenia :)
Czy któraś młoda mężatka lub kobieta mieszkająca ze swoim partnerem nazwie się...