Grubo ponad dziesięć lat temu, mój tata zorganizował połów ryb nad naszym rodzinnym stawem. Miałam wówczas 6 lat. Grupa lekko podchmielonych mężczyzn łowiła ryby i wrzucała je później do miski, w której nie było wody.

Odkąd pamiętam, zawsze byłam bardzo wrażliwa. Kiedy zobaczyłam, że owe ryby leżą jedna na drugiej i łapczywie próbują złapać powietrze, nabrałam wody ze stawu i wlałam do miski. Mój "wyczyn" zauważył jeden z kolegów taty - podszedł, wylał wodę i powiedział, że w ten sposób szybciej zdechną i nie trzeba będzie później się z nimi męczyć. Jego słowa potwierdziło całe towarzystwo, łącznie z tatą.

Kilkakrotnie próbowałam wlać wodę, ale zawsze kończyło się to na krzyku ojca, aż w końcu kazał mi wracać do domu. W tym momencie chwyciłam miskę, uniosłam do góry i (po kumulacji wszystkich sił sześcioletniej dziewczynki) wrzuciłam ją całą do stawu.

Oberwało mi się potem, ale był to jeden z przełomowych dla mnie momentów. Od tamtej pory miałam więcej odwagi i mimo konsekwencji, stałam na straży wszystkich zwierzątek w naszym gospodarstwie.

Grubo ponad dziesięć lat temu, mój tata zorganizował połów ryb nad naszym rodzinnym stawem. Miałam wówczas 6 lat. Grupa lekko podchmielonych mężczyzn łowiła ryby i wrzucała je później do miski, w której nie było wody.

Odkąd pamiętam, zawsze byłam bardzo wrażliwa. Kiedy zobaczyłam, że owe ryby leżą jedna na drugiej i łapczywie próbują złapać powietrze, nabrałam wody ze...

Odwaga przyjmuje różne formy. Często jest mylona z brawurą, na przykład kiedy na podwórku słychać krzyki dzieci „ty tchórzu!”, gdy kolega nie chce skoczyć z drzewa, huśtawki, czy wykonać jakiejś innej ryzykownej aktywności. Choć takie rzeczy też wymagają swego rodzaju odwagi, z reguły nie mają żadnych długofalowych konsekwencji, jakiś czas później o tym zapominamy lub przypominamy sobie, co udało nam się zrobić, osiągnąć, czy jaki strach przezwyciężyć. Zwykle, jeśli nam się udało, nie mamy już oporów, żeby to powtórzyć.
Jednak są takie rzeczy, do których strachu nie da się przełamać. I wybitnym aktem odwagi jest zrobić coś właśnie pomimo takiego paraliżującego strachu. Nie z obawy o własne zdrowie czy życie, bo w niektórych sytuacjach człowiek wolałby zaryzykować właśnie tym, niż zrobić coś, czego z pamięci nie da się wymazać i po czym człowiek wcale nie czuje radości i satysfakcji, że odważył się to zrobić.
Dla mnie takim niechcianym aktem odwagi, przed którego podjęciem nigdy więcej nie chciałabym stanąć, było wejście do garażu, w którym zmarł ktoś bliski, by zidentyfikować ciało. Żeby nikt inny nie musiał tego robić.

Odwaga przyjmuje różne formy. Często jest mylona z brawurą, na przykład kiedy na podwórku słychać krzyki dzieci „ty tchórzu!”, gdy kolega nie chce skoczyć z drzewa, huśtawki, czy wykonać jakiejś innej ryzykownej aktywności. Choć takie rzeczy też wymagają swego rodzaju odwagi, z reguły nie mają żadnych długofalowych konsekwencji, jakiś czas później o tym zapominamy lub...

Pewnego wieczoru mój mąż miał wychodne do mojego brata. Umówiliśmy się, że gdy będzie chciał wracać to po mnie zadzwoni i przyjadę. Około 3 w nocy telefon więc zaspana, z piżamą pod dresem i włosami w nieładzie pojechałam. Zadzwoniłam, że jestem, ok zaraz schodzi. Mija 15 minut dzwonię raz jeszcze z pytaniem, czy jeszcze długo mam czekać. Usłyszałam w odpowiedzi bym weszła na górę. Już lekko zła odpowiedziałam, że wchodzić nie będę bo jestem śpiąca i chcę do domu poza tym wyglądam niewyjściowo, a była tam większa ekipa. Stoję więc kolejne 15 minut i nadal nic, więc dzwonię znowu. Historia ta powtarza się jeszcze z 3 razy, w sumie stałam tam ponad godzinę, po czym zakomunikowałam, że mam go gdzieś i wracam do domu. Nigdy nie byłam tak wściekła na mojego męża jak wówczas. Po przejechaniu kilku kilometrów kątem oka zauważyłam coś dziwnego na chodniku. Zatrzymałam samochód kilka metrów dalej, drogi były zupełnie puste i cofnęłam. Na ziemi leżała dziewczyna, płakała, a nad nią pochył się jakiś chłopak. Było po 4 nad ranem, wyżej duszy w pobliżu, a miejsce to oddalone od jakichkolwiek zabudowań. Uchyliłam lekko okno i zapytałam co się dzieje. Dziewczyna uniósła się lekko i powiedziała, żeby jej pomogła. W tym czasie z ziemi podniósł się chłopak i zaczął mówić, że to jego dziewczyną i że się przewróciła. Powiedziałam, że jej pomogę i żeby wstała więc się podniosła i podeszła do samochodu. Odblokowałam drzwi by weszła i gdy to zrobiła od razu znowu je zablokowałam. Chłopak zapytał czy jego też podwiozę ale dziewczyna zaczęła płakać by trzymał się od niej z daleka więc odmówiłam. Okazało się, że mieszka na tym samym osiedlu co mój brat więc zawróciłam i zawiózłam ją do domu. Jeszcze dobrą godzinę siedziałam z nią w samochodzie i próbowałam uspokoić. Opowiedziała mi, że to jej chłopak i że byli na urodzinach jego mamy w jakieś knajpie. W pewnym momencie doszło do sprzeczki i wyszła, a on za nią. Od słów do czynów, uderzył ją a potem przewrócił. Wyrzucił jej telefon i nie miała możliwości by zadzwonić po jakąkolwiek pomoc. Bardzo mi dziękowała, że się zatrzymałam. Cały ten czas płakała, że taki wstyd i że nie ma szczęścia do facetów. Gdy trochę doszła do siebie udała się do mieszkania. W domu byłam po 5 i z kumulacji tych wszystkich emocji nie mogłam zasnąć. Opowiadając tę historię znajomym i rodzicom zostałam zbesztana, że nie powinnam tak ryzykować, że mogło mi się coś stać ale nie myślałam wówczas o tym. Cieszę się, że wyszło jak wyszło i mogłam komuś pomóc, chociaż tyle dobrego wynikło z tamtego wieczoru.

Pewnego wieczoru mój mąż miał wychodne do mojego brata. Umówiliśmy się, że gdy będzie chciał wracać to po mnie zadzwoni i przyjadę. Około 3 w nocy telefon więc zaspana, z piżamą pod dresem i włosami w nieładzie pojechałam. Zadzwoniłam, że jestem, ok zaraz schodzi. Mija 15 minut dzwonię raz jeszcze z pytaniem, czy jeszcze długo mam czekać. Usłyszałam w odpowiedzi bym weszła...

Jechałam do pracy kilka lat temu, było to biuro w samym centrum miasta. Wysiadając z tramwaju, zwróciłam uwagę na coś, co pominął tłum wypluwany przez tramwaj. Na ziemi, koło wiaty leżał mężczyzna, dusił się, a z ust wyciekała mu krew. Podeszłam do niego, próbując desperacko znaleźć jakieś resztki informacji z zajęć PO w głowie. Ponieważ coś tam się jednak ostało, przystąpiłam do akcji, zabezpieczyłam pana i czekałam na przyjazd karetki. W trakcie tych wydarzeń, obserwowali mnie ludzie, którzy nie chcieli mnie wesprzeć, na ławce siedziały trzy starsze panie, jedna z nich jadła drożdżówkę nad tym mężczyzną, jak gdyby nigdy nic. Kiedy przyjechał ambulans, pamiętam, że moje koślawe próby pochwalił pan ratownik. Serce waliło mi jakieś tysiąc uderzeń na minutę i z jednej strony, byłam z siebie bardzo dumna, ale z drugiej było mi smutno, że tyle osób dookoła mnie potrafiło się jedynie gapić.

Jechałam do pracy kilka lat temu, było to biuro w samym centrum miasta. Wysiadając z tramwaju, zwróciłam uwagę na coś, co pominął tłum wypluwany przez tramwaj. Na ziemi, koło wiaty leżał mężczyzna, dusił się, a z ust wyciekała mu krew. Podeszłam do niego, próbując desperacko znaleźć jakieś resztki informacji z zajęć PO w głowie. Ponieważ coś tam się jednak ostało,...

Nie wykazuję się odwagą. Raczej nie dostrzegam niebezpieczeństw - i jakimś szczęśliwym zrządzeniem losu raz za razem udaje mi się nie zginąć, skacząc na główkę na beton.

Nie wykazuję się odwagą. Raczej nie dostrzegam niebezpieczeństw - i jakimś szczęśliwym zrządzeniem losu raz za razem udaje mi się nie zginąć, skacząc na główkę na beton.

Myślę, że aktem odwagi z mojej strony było nie poddawanie się w szkole średniej, gdy stałam się powszechnym obiektem kpin i plotek. Pochodziłam z biednej rodziny, więc nigdy nie miałam modnych ubrań ani drogich gadżetów, wyrosłam z tego powodu na nieśmiałą, zamkniętą w sobie dziewczynę, co uważano za zarozumialstwo, no i zawsze byłam najlepszą w klasie uczennicą, co już w ogóle czyniło ze mnie doskonały przykład „lamusa”. W dodatku miałam tylko jedną koleżankę, która również była wyobcowana z grupy i szeptano z odrazą, że na pewno jesteśmy lesbijkami.
Bardzo długo borykałam się z niską samooceną, a nawet myślami samobójczymi, jednak udało mi się przezwyciężyć wpływ otoczenia i któregoś dnia postanowiłam twardo, że się nie poddam, choćby cały świat uważał mnie za brzydką i niepotrzebną.
Za pieniądze ze stypendium socjalnego kupiłam sobie trochę nowych ubrań i karnet na siłownię. Kiedy szłam szkolnym korytarzem w nowym stroju i pantoflach na koturnie, śmiano się ze mnie i wytykano palcami – ja jednak unosiłam dumnie twarz i zaciskałam pięści, ostentacyjnie ignorując ten głupi motłoch, który nawet nie zdawał sobie sprawy, jak destrukcyjnie takie zachowanie wpływa na osobę wyśmiewaną. Nie dałam się zniszczyć, choć z każdej strony doświadczałam niechęci, a nawet agresji.

Myślę, że aktem odwagi z mojej strony było nie poddawanie się w szkole średniej, gdy stałam się powszechnym obiektem kpin i plotek. Pochodziłam z biednej rodziny, więc nigdy nie miałam modnych ubrań ani drogich gadżetów, wyrosłam z tego powodu na nieśmiałą, zamkniętą w sobie dziewczynę, co uważano za zarozumialstwo, no i zawsze byłam najlepszą w klasie uczennicą, co już w...

Moim zdaniem aktem odwagi Alana nie jest wykonywanie wyzwań zadanych mu przez jego brata Nathana tylko publiczne przyznanie się do swojej orientacji seksualnej. Nie mówię tu, że powinien stanąć w centrum szkoły i krzyczeć na cały głos, że jest homoseksualny tylko to tym, że jak się go ktoś pyta czy jest gejem, to powinien zdecydowanie i pewnie odpowiedzieć, że tak. To, że wykonuje wyzwania, które wymyślił mu starszy brat to nie jest akt odwagi tylko akt uporu, pokazania innym, że nie jest gorszym, ale też trochę strachu, ponieważ nie chce, aby prawda wyszła na jaw. Ale oczywiście w życiu występują różne stopnie odwagi. Kiedy ktoś mi mówi akt odwagi to ja od razu myślę o żołnierzach, którzy walczą albo walczyli na wojnach, o rycerzach w lśniących zbrojach, którzy dobrowolnie bronili królestwa, wyjściu przed szereg i głoszenia własnych poglądów. Odwaga jest jednak rozumiana na wiele sposobów, a w dzisiejszych czasach przejawia się na wiele sposobów każdego dnia. U mnie w życiu tych aktów odwagi też pewnie było kilka, ale pierwszy, który mi przychodzi do głowy, to ten kiedy byłam razem z tatą na nartach. Mój tata jak fan nart i sportów ekstremalnych w tym w szczególności nart zaproponował mi, aby pojechać na trasę, która prowadzi przez las i jednak trzeba posiadać już jakieś umiejętności narciarskie, aby nie zrobić sobie krzywdy, a ja jestem takim człowiekiem, że jak coś lubię i mi się to podoba to się na to zgodzę, a dopiero później pomyślę czy na pewno jest warto i czy jestem gotowa to zrobić, więc bez najmniejszych wątpliwości odparłam, że nie ma najmniejszego problemu. Dopiero jednak, gdy wjechałam orczykiem na stok i dojechałam na nartach do miejsca, w którym zaczynała się trasa zjazdu i wtedy ten problem się pojawił. Gdy idzie się na taki zwykły stok, to nie ma żadnych drzew, gdy stoisz na górze widzisz koniec stoku, no i trasa jest prosta, zjeżdżasz tylko z jakieś pięć minut, a tu się okazało inaczej. Na tablicy było napisane, że trasa jest przeznaczona na dwadzieścia minut zjazdu, ale to dla doświadczonego narciarza, który posiada spore umiejętności przez, co może zjeżdżać szybko, płynnie i bez żadnego zatrzymywania się. Jednak udało mi się zebrać w sobie mimo, że byłam już chętna wrócić z nartami na ramionach na dół albo chociaż zjechać zjazdem prostszym, ale oczywiście duma nie pozwalała mi na to, aby powiedzieć o moich obawach i strachu tacie. Stałam taka lekko przerażona na górze, ale myślę sobie muszę to zrobić i zjechać, a gdy jeździłam z tatą tymi trudniejszymi trasami, to ona zawsze jechał za mną, ponieważ jakby coś mi się stało, to by to widział i pomógł mi wstać czy cokolwiek innego. Wiedziałam, że muszę się spiąć i pojechać, ponieważ mój charakter nie pozwala mi stchórzyć mimo to, że się boję. Ale po kilku minutach stania i udawania podziwiania widoków mówię do taty, że teraz albo nigdy... No i zjechałam, ale drugi raz już na tą trasę nie poszłam w porównaniu do mojego taty. Do dzisiaj jednak jestem z siebie dumna, że udało mi się pokonać strach i zjechać. Wtedy miał miejsce mój własny akt odwagi. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym po drodze nie przewróciła się kilka razy.

Moim zdaniem aktem odwagi Alana nie jest wykonywanie wyzwań zadanych mu przez jego brata Nathana tylko publiczne przyznanie się do swojej orientacji seksualnej. Nie mówię tu, że powinien stanąć w centrum szkoły i krzyczeć na cały głos, że jest homoseksualny tylko to tym, że jak się go ktoś pyta czy jest gejem, to powinien zdecydowanie i pewnie odpowiedzieć, że tak. To, że...

Ja oficjalnie przyznaję się do swoich poglądów politycznych i nie boję się konsekwencji, które za moją decyzję podczas wyborów mogą mnie spotkać. Przy czym ja głosuję inaczej niż moja rodzina i mam zupełnie inne poglądy polityczne niż oni. Ja w zasadzie nie oglądam telewizji tylko słucham radia, ale wczoraj obejrzałam Wiadomości na Jedynce po wielu latach to byłam przerażona. Jest cisza wyborcza to nie powiem dlaczego.

Ja oficjalnie przyznaję się do swoich poglądów politycznych i nie boję się konsekwencji, które za moją decyzję podczas wyborów mogą mnie spotkać. Przy czym ja głosuję inaczej niż moja rodzina i mam zupełnie inne poglądy polityczne niż oni. Ja w zasadzie nie oglądam telewizji tylko słucham radia, ale wczoraj obejrzałam Wiadomości na Jedynce po wielu latach to byłam...

Stoję na korytarzu, czuję, że pocą mi się zaciśnięte w pięści ręce. Wbijam paznokcie w skórę, ból chwilowo dodaje mi odwagi. Serce wali jak młotem Thora, krew pulsuje w żyłach. Ściska mnie w żołądku, mimo że mam jeszcze parę godzin przed sobą.

Na lekcjach przed chwilę zapominam, ale czas płynie nieubłaganie, nieświadom mojego cierpienia.

Pukam do drzwi, wchodzę. Widzę uśmiech szkolnej pani psycholog, mam ochotę uciec, ale zamiast tego witam się i na jej prośbę siadam w jasnym fotelu.

Minęło parę dni, a ja nie żałuję swojej decyzji. Od dawna nienawidziłam rozmów z obcymi ludźmi, dorosłymi, stresowałam się na samą myśl o tym. Nienawidziłam tego i chciałam to zmienić. Wiedziałam, że sama nie dam rasy, potrzebuję pomocy.

Niby zwykła wizyta, ale dla mnie wymagało to ogromnej odwagi, nerwów i bólu brzucha, ale było warto, bo z gabinetu wyszłam dużo pewniejsza siebie, czułam się zwyczajnie lepiej.

Zaczęłam wierzyć, że mogę być taka jak inni, że nie jestem gorsza. Że mogę do kogoś podejść i normalnie rozmawiać, bez tej guli w gardle. Że nie będą mi się trzęsły ręce po każdym publicznym wystąpieniu, a ja nie będę podejrzliwie patrzeć na każdą osobę w autobusie.

Stoję na korytarzu, czuję, że pocą mi się zaciśnięte w pięści ręce. Wbijam paznokcie w skórę, ból chwilowo dodaje mi odwagi. Serce wali jak młotem Thora, krew pulsuje w żyłach. Ściska mnie w żołądku, mimo że mam jeszcze parę godzin przed sobą.

Na lekcjach przed chwilę zapominam, ale czas płynie nieubłaganie, nieświadom mojego cierpienia.

Pukam do drzwi, wchodzę. Widzę...

Mam niewyobrażalnie wielką ochotę wyjść z domu. Wyjść na dwór, ujrzeć nasz piękny świat pełen niespodzianek i wrażeń. Pragnę poznać nowych ludzi, zwiedzić wspaniałe miejsca sęk w tym, że się boję. Gdy wychodzę z domu słyszę:
- Ej, ten tam, a kto to? - mówi stara babcia innej. Co one nie mają własnego życia?
Ostatni raz wyszedłem z domu, rok temu, ale spotkałem tę samą babkę i czmychnąłem.
Dostaję pieniądze od kochanych rodziców i nie muszę się o nic martwić. Kupuję przez internet płacąc bankowo. Rzekł bym, darmowe życie. Jednak pewnego razu, coś poprzewracało mi się w głowie.

Obudziłem się o 0:32 i wyszedłem na dwór. Po chwili, zacząłem biec jak zawodowy biegacz, ale dopiero wtedy gdy zaczął mnie gonić ogromny owczarek. Biegłem przerażająco szybko, czułem się wolny jak paw. Podśpiewywałem wesoło. Wbiegłem do lasu zostawiając psa daleko za sobą i kątem oka ujrzałem sylwetkę jakiegoś mężczyzny. Zaczął biec w moją stronę, a ja w ruch. Krzyczał do mnie w biegu:
- Stój mam dla ciebie prezent – był szybszy, dogonił mnie w jednej chwili. Byłem za słąby żeby się wyrwać. Utknąłem w miejscu, złapany przez zbocz ucha.

it will not continue

Moim największym aktem odwagi było wyjście z domu.

Mam niewyobrażalnie wielką ochotę wyjść z domu. Wyjść na dwór, ujrzeć nasz piękny świat pełen niespodzianek i wrażeń. Pragnę poznać nowych ludzi, zwiedzić wspaniałe miejsca sęk w tym, że się boję. Gdy wychodzę z domu słyszę:
- Ej, ten tam, a kto to? - mówi stara babcia innej. Co one nie mają własnego życia?
Ostatni raz wyszedłem z domu, rok temu, ale spotkałem tę samą babkę...