Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dominika
Mili
Szarlotka
Mollinka_90
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dominika
Mili
Szarlotka
Mollinka_90
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

To było jedenaście lat temu. Na pewnym forum poznałam dziewczynę, Amerykankę o imieniu Annabelle. Jeszcze nigdy nie udało nam się spotkać osobiście, ale traktujemy się niemal jak siostry, bo jesteśmy w podobnym wieku. Tamtego roku dopiero co się poznałyśmy, więc byłyśmy dla siebie praktycznie obcymi osobami. Pojawiła się informacja, że mój ulubiony wokalista spotka się z fanami w Nowym Jorku i będzie rozdawać autografy. Do Polski raczej nie przyjedzie, bo nie jest tu szczególnie znany, nawet dzisiaj. Koleżanka, która mieszkała wówczas akurat na Brooklynie, zaproponowała, że uda się na to spotkanie, zdobędzie dla mnie autograf i prześle mi go pocztą ze Stanów! Jak obiecała, tak też zrobiła. :) To był tak miły, bezinteresowny gest! Przecież mogła to olać - nawet jakoś specjalnie nie lubiła tego wokalisty, a do tego musiała poświęcić własny czas, by dojechać na miejsce i stać w kolejce po autograf dla praktycznie obcej dziewczyny z drugiego końca świata. :) Kartonik z autografem mam do dziś, podobnie jak prawdziwą koleżankę, z którą trzymam się już tyle lat. :) Mam nadzieję, że kiedyś spotkam osobiście i tego muzyka, i Annabelle, choć będzie to raczej utrudnione, bo obecnie mieszka w Chinach, skąd pochodzi jej mąż. ^^

To było jedenaście lat temu. Na pewnym forum poznałam dziewczynę, Amerykankę o imieniu Annabelle. Jeszcze nigdy nie udało nam się spotkać osobiście, ale traktujemy się niemal jak siostry, bo jesteśmy w podobnym wieku. Tamtego roku dopiero co się poznałyśmy, więc byłyśmy dla siebie praktycznie obcymi osobami. Pojawiła się informacja, że mój ulubiony wokalista spotka się z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najmilsza rzecz? Kiedyś z przyjacielem wybraliśmy się na pielgrzymkę do Gietrzwałdu. Szliśmy tylko we dwoje. W różnych wioskach zatrzymywaliśmy się na postojach. Doświadczyliśmy tam wiele życzliwości, zaczepiało nas wielu ludzi, gratulowali nam i życzyli powodzenia. Pod koniec zaplanowanego odcinka, trzeciego dnia podróży, nie mieliśmy już ani siły, ani pieniędzy. Wtedy obok nas zatrzymał się nowy, bardzo drogi mercedes. Wyszedł mężczyzna. Opowiadał o swoich podróżach, swojej pracy. Do Polski przyjechał wtedy z interesami. Po rozmowie wsiadł do auta, wyciągnął portfel i dał nam po stówce. Powiedział:,,Mi to więcej pieniędzy nie potrzeba. Wam przyda się bardziej. Będziecie chcieli skorzystacie, a jak nie dacie drugiemu, biedniejszemu. Narazie." To chyba był najmilszy gest, drugiego, obcego człowieka.

Najmilsza rzecz? Kiedyś z przyjacielem wybraliśmy się na pielgrzymkę do Gietrzwałdu. Szliśmy tylko we dwoje. W różnych wioskach zatrzymywaliśmy się na postojach. Doświadczyliśmy tam wiele życzliwości, zaczepiało nas wielu ludzi, gratulowali nam i życzyli powodzenia. Pod koniec zaplanowanego odcinka, trzeciego dnia podróży, nie mieliśmy już ani siły, ani pieniędzy. Wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaskakujące jest jak długo pamiętamy choćby najdrobniejsze, ale niespodziewane, miłe gesty.
Cóż, to był dzień nieszczęśliwie niezdanego egzaminu na prawo jazdy, negatywne emocje targały każdym centymetrem mojego ciała. Czekając na autobus czułam złość, zrezygnowanie, zażenowanie i wielki smutek. Oczywiście toczyłam z oczu krokodyle łzy, pociągając nieelegancko nosem. Mówiąc krótko obraz nędzy i rozpaczy. I właśnie wtedy, na tym depresyjnym, jesienno – zimowym przystanku podeszła do mnie dziewczynka mająca najwyżej sześć lat. Przemierzała miasto z mamą, być może opiekunką, ciocią, niąnią.. i ze słowami „Nie płacz” wręczyła mi naklejkę DZIELNY PACJENT.
Zdecydowanie najmilsza rzecz, jaka mnie kiedykolwiek spotkała ze strony drugiego człowieka. Niewymuszona, wzruszająca do dziś, dość niespotykana w smartfonowym świecie reakcja.

Zaskakujące jest jak długo pamiętamy choćby najdrobniejsze, ale niespodziewane, miłe gesty.
Cóż, to był dzień nieszczęśliwie niezdanego egzaminu na prawo jazdy, negatywne emocje targały każdym centymetrem mojego ciała. Czekając na autobus czułam złość, zrezygnowanie, zażenowanie i wielki smutek. Oczywiście toczyłam z oczu krokodyle łzy, pociągając nieelegancko nosem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najmilsza rzecz spotkała mnie dzisiaj. Wróciłam do domu przemoczona, zmarznięta, w złym humorze, tak że najchętniej wskoczyłabym na kanapę, prosto pod koc i przeczekała tak do wiosny. Mój mąż kiedy to zobaczył, przygotował moją ulubioną herbatę - z cytryną, imbirem, goździkami i pigwą. Przyniósł mi cały dzbanek razem z książką, którą kurier dzisiaj dostarczył, a którą zamówiłam jakiś czas temu i niecierpliwie czekałam.
Może się to wydawać niczym szczególnym, ale są takie chwile kiedy drobne gesty potrafią zdziałam i powiedzieć więcej niż tysiąc słów.

Najmilsza rzecz spotkała mnie dzisiaj. Wróciłam do domu przemoczona, zmarznięta, w złym humorze, tak że najchętniej wskoczyłabym na kanapę, prosto pod koc i przeczekała tak do wiosny. Mój mąż kiedy to zobaczył, przygotował moją ulubioną herbatę - z cytryną, imbirem, goździkami i pigwą. Przyniósł mi cały dzbanek razem z książką, którą kurier dzisiaj dostarczył, a którą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pewnego wiosennego dnia, kiedy byłam w drodze na rozmowę o pracę na mojej drodze stanął on.

I tu musze Was rozczarować, nie – nie spotkałam mojej miłości życia z którą teraz żyje jak w bajce. Tego dnia na mojej drodze stanął ktoś zupełnie inny - starszy Pan z bukietem świeżych kwiatów i zapytał:

- Dzień dobry, śliczna Pani! Czy chciałaby Pani zostać moją żoną?

Odpowiedź co prawda brzmiała nie, ale ten uroczy starszy Pan nie dość, że niesamowicie poprawił mi humor to jeszcze sprawił, że zapomniałam o stresie związanym z nadchodząca rozmową. I wiecie co, udało mi się dostać tą fuchę. Pracę co prawda zdążyłam już zmienić, ale tego Pana zapamiętam chyba do końca życia (chyba, że wcześniej dopadnie mnie Alzheimer).

Pewnego wiosennego dnia, kiedy byłam w drodze na rozmowę o pracę na mojej drodze stanął on.

I tu musze Was rozczarować, nie – nie spotkałam mojej miłości życia z którą teraz żyje jak w bajce. Tego dnia na mojej drodze stanął ktoś zupełnie inny - starszy Pan z bukietem świeżych kwiatów i zapytał:

- Dzień dobry, śliczna Pani! Czy chciałaby Pani zostać moją żoną?

...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem pielęgniarką. Przez jakiś czas pracowałam na oddziale pediatrycznym i to tam mnie spotkała najmilsza rzecz. Pediatria to bardzo specyficzny oddział. To praca z chorym dzieckiem, które często nie rozumie co się wokół niego dzieje, jest zdezorientowane, przerażone oraz rodzicem, zmartwionym stanem zdrowia dziecka. Gdy każde twoje wejście na salę oznacza płacz dziecka i zdenerwowanie rodziców bo musisz kłuć dziecko, pobierać krew, podawać leki, podłączać kroplówkę i zmieniać wenflony tym bardziej cieszy, gdy te dzieci okazują ci swoją sympatię. Dostałam kiedyś branzoletkę zrobioną z gumek od takiej małej pacjentki i mam ją do tej pory, leży na honorowym miejscu w mojej szkatułce.

Jestem pielęgniarką. Przez jakiś czas pracowałam na oddziale pediatrycznym i to tam mnie spotkała najmilsza rzecz. Pediatria to bardzo specyficzny oddział. To praca z chorym dzieckiem, które często nie rozumie co się wokół niego dzieje, jest zdezorientowane, przerażone oraz rodzicem, zmartwionym stanem zdrowia dziecka. Gdy każde twoje wejście na salę oznacza płacz dziecka i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie ma różne smaki: moje bardzo długo smakowało gorzko i wtedy właśnie straciłam wiarę w ludzi. Na szczęście ten etap mam już za sobą. Na rozstajach dróg bardzo pomogła mi anonimowa osoba na pewnym forum internetowym. Ponieważ sama już przeszła przez to co ja, udzieliła mi niezbędnych wskazówek, pokierowała do właściwych organów, znacznie ułatwiła życie, a przede wszystkim dodała otuchy i wlała nadzieję do serca. Anonimowo i bezinteresownie poświeciła swój czas dla mnie. Dzięki takim osobom znów zaczęłam dostrzegać dobro w drugim człowieku. Znów uwierzyłam w ludzką empatię i zdolność do niesienia pomocy.
Dziś widzę dobro na różne sposoby. Zarówno w chłopaku, który ustępuje mi miejsca w autobusie, jak i w w darczyńcach, którzy zgłaszają się do Szlachetnej Paczki, w której działam. Nie ma małych i dużych gestów - wszystkie mają ogromną moc i są po prostu piękne!

Życie ma różne smaki: moje bardzo długo smakowało gorzko i wtedy właśnie straciłam wiarę w ludzi. Na szczęście ten etap mam już za sobą. Na rozstajach dróg bardzo pomogła mi anonimowa osoba na pewnym forum internetowym. Ponieważ sama już przeszła przez to co ja, udzieliła mi niezbędnych wskazówek, pokierowała do właściwych organów, znacznie ułatwiła życie, a przede...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może dla osoby czytającej moją wypowiedź nie będzie to coś niezwykłego, ale dla mnie była to chwila, dzięki której zrobiło mi się ciepło na sercu. Jesienne popołudnie, wybrałam się autem na przejażdżkę, ale skręciłam nie w tą drogę wiejską, w którą miałam skręcić. Był to pochmurny dzień, lekko padało, było wietrznie i nieprzyjemnie. Wjeżdżając w drogę leśną popełniłam najgorszy błąd - myślałam, że moje auto da radę tej trasie, jednak błoto plus ciągle delikatnie padający deszcz (plus moja głupota) pomógł mi ponieść klęskę. Nie dałam rady nic z tym zrobić, zakopałam się na dobre, całe prawe koło w błocie, robi się coraz ciemniej, zimniej, coraz bardziej pada. Odezwałam się do moich znajomych na grupie prosząc o pomoc. Przyjechało czterech znajomych, którzy męcząc się aż GODZINĘ (!) wyciągnęli mojego umorusanego volkswagena z tego bagna. Niby nic, niby zwykła przysługa, ale moje szczęście było nie do opisania - przyjechali dla mnie, pomóc mi, mogli przecież spędzić dużo ciekawiej ten wieczór, olać moją wiadomość i mieć mnie w nosie. Woleli wyciągnąć mnie z tarapatów i na pewno nigdy im tego nie zapomnę.

Może dla osoby czytającej moją wypowiedź nie będzie to coś niezwykłego, ale dla mnie była to chwila, dzięki której zrobiło mi się ciepło na sercu. Jesienne popołudnie, wybrałam się autem na przejażdżkę, ale skręciłam nie w tą drogę wiejską, w którą miałam skręcić. Był to pochmurny dzień, lekko padało, było wietrznie i nieprzyjemnie. Wjeżdżając w drogę leśną popełniłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej