Bardzo nie lubię takich pytań bo mam wrażenie że nic w moim życiu się nie dzieję i nigdy nie robię niczego szalonego. Jednak z racji tego że chciałabym przeczytać tą książkę spróbuje coś opowiedzieć. Lata temu, jeszcze w podstawówce kochałam się w moim koledze z klasy Dominiku. Z racji tego że on nie odwzajemniał moich uczuć postanowiłam pokazać mu co stracił. Zbliżały się Walentynki więc wycięłam masę serduszek, podpisałam że są dla mnie i wrzuciłam do szkolnej skrzynki. Wszystkie serduszka były podpisane moim pismem więc mój ukochany od razu wiedział że sama je sobie wysłałam. Do tej pory za każdym razem gdy widzę moją dawną miłość jest mi głupio.

Bardzo nie lubię takich pytań bo mam wrażenie że nic w moim życiu się nie dzieję i nigdy nie robię niczego szalonego. Jednak z racji tego że chciałabym przeczytać tą książkę spróbuje coś opowiedzieć. Lata temu, jeszcze w podstawówce kochałam się w moim koledze z klasy Dominiku. Z racji tego że on nie odwzajemniał moich uczuć postanowiłam pokazać mu co stracił. Zbliżały się ...

Tak naprawdę, omal się nie zabiłem. A byłaby to śmierć słodka i puszysta jak ciasto drożdżowe z truskawkami. Chciałem to zrobić dla dziewczyny w której byłem szalenie zakochany. Zaprosiła mnie do siebie i specjalnie dla mnie upiekła ciasto. Już w wejściu chwaliła mi się, że to jej pierwszy wypiek w życiu. Zapiszczał piekarnik i Monika po chwili weszła z ciastem. Ciasto było z truskawkami, na które jestem uczulony. Gdyby na tym się kończył opis dzieła Moniki, pewnie wszystko skończyłoby się dobrze. Pochwaliłbym wspaniały zapach i zachwycił się jak smacznie wygląda, ale ciasto nie wyglądało smacznie. Monika stała przedemna ze łzami w oczach z niewyrosnietą i przypaloną drożdżowką. Byłem przekonany, że jak powiem o swojej alergii uzna, że mówie to tylko po to, by nie musieć tego jeść. Więc z niesamowitym zachwytem i entuzjazmem zjadłem kawałek, dla niej. Oczywiście nie wydarzył się żaden cud i romantyczny wieczór zakończył się w szpitalu.

Tak naprawdę, omal się nie zabiłem. A byłaby to śmierć słodka i puszysta jak ciasto drożdżowe z truskawkami. Chciałem to zrobić dla dziewczyny w której byłem szalenie zakochany. Zaprosiła mnie do siebie i specjalnie dla mnie upiekła ciasto. Już w wejściu chwaliła mi się, że to jej pierwszy wypiek w życiu. Zapiszczał piekarnik i Monika po chwili weszła z ciastem. Ciasto...

Najbardziej szaloną rzeczą którą zrobiłam dla miłości to to że swoją miłość poznałam przez internet a on nie mówił po polsku a ja słabo po angielsku . Pojechałam do Anglii do niego . Jesteśmy małżeństwem od 6 lat :)

Najbardziej szaloną rzeczą którą zrobiłam dla miłości to to że swoją miłość poznałam przez internet a on nie mówił po polsku a ja słabo po angielsku . Pojechałam do Anglii do niego . Jesteśmy małżeństwem od 6 lat :)

Miłość a raczej szalone zauroczenie poztrafi całkiem niele namieszam człowiekowi tak w głowie jak i życiu. Pamiętam, że jako nastolatka potrafiłam każdemu miłosnemu zawodowi urastać do rangi tragedii, która wypalała życiowy sens i przemieniałą (chwilowo) życie w egzystencję. Doskonale pamietam jak na zabój zakochałam się w super przystojnym i temperamentnym greku którego poznałam na wakacjach w tym kraju. Urlop miał potrwać 10 dni, a minęło juz 15 lat od kiedy szaleństwo zawładnęło moim sercem i duszą i podsunęło mi myśl, że nic nie jest ważne - tylko miłość może poprowadzić mnie w kierunku szczęścia. Wróciłam do kraju oznajmiłam rodzinie, szefowi w pracy i dziekanowi na studiach, że dam miłości szansę poprowadzić mnie w życiu. Rzuciłam wszystko i wyruszyłam w podróż do Grecji. Muszę przyznać że w moim przypadku decyzja okazała się słuszna, ale patrząc z perspektywy dorosłego człowieka zapewne nie zdecydowałabym się raz jeszcze na wywrócenie życia do góry nogami pozwalając miłości prowadić się w życiu....

Miłość a raczej szalone zauroczenie poztrafi całkiem niele namieszam człowiekowi tak w głowie jak i życiu. Pamiętam, że jako nastolatka potrafiłam każdemu miłosnemu zawodowi urastać do rangi tragedii, która wypalała życiowy sens i przemieniałą (chwilowo) życie w egzystencję. Doskonale pamietam jak na zabój zakochałam się w super przystojnym i temperamentnym greku którego...

Jestem z natury romantyczką. Zawsze lubiłam czytać perypetie miłosne bohaterów książek takich jak Ðuma i Uprzedzenie”, a nawet w innych książkach, gdzie wątek miłosny był bardziej poboczny, sceny wypełnione uczuciami między dwojgiem ludzi były przeze mnie najbardziej wyczekiwane. Nic więc dziwnego, że moje życie uczuciowe zostało ‘wypaczone’ przez te wszystkie motywy typu ‘miłość zwycięża wszystko’ i że zawsze jest jakiś happy end. W tych przekonaniach tkwiłam przez dużą część mojego życia, co niestety kończyło się raz za razem kolejnymi zawodami miłosnymi. Miałam kiedyś chłopaka, z którym zerwałam, już nawet nie pamiętam z jakich dokładnie powodów. Ale ciągle nie mogłam o nim zapomnieć. On chyba też nie, ponieważ ciągle kładliśmy sobie kłody pod nogi i chcieliśmy, by ta druga strona cierpiała. Doszło do tego, że cały czas wysyłaliśmy sobie wiadomości informując się nawzajem, jak to dobrze sobie radzimy, jakie to nowe podboje miłosne mamy i jak bardzo się nienawidzimy. Oczywiście było to ogromnie dziecinne, ale to jest też dowód na to, że faktycznie nie mogliśmy o sobie zapomnieć. W końcu, postanowiliśmy zakopać topór wojenny. Przynajmniej tak do mnie napisał mój były chłopak. Chciał się spotkać i pogadać, pogodzić i rozpocząć ze mną nowy rozdział w życiu – ze mną jako zwykłą znajomą oczywiście. Na początku nie chciałam się zgodzić, ale w końcu uległam, chciałam już zakończyć ten cały konflikt i iść dalej. Dlatego też po kilku dniach umówiliśmy się na drinka i pogodziliśmy. Postanowiliśmy, że nie będziemy sobie wchodzić w drogę. Niestety, wszystkim wiadomy jest fakt, że alkohol potrafi spowodować nieodwracalne w skutkach wydarzenia. Tak też się stało i tym razem. Skończyło się na czymś więcej niż zwykłym spotkaniu i tak jak przez chwilę na początku miałam wrażenie, że w końcu oboje jesteśmy w stanie iść naprzód i otworzyć się na nowe związki, tak na koniec już wiedziałam, że to takie proste nie będzie. Byłam głupia i ufna i czułam się tak, jakbyśmy nigdy nie zerwali, kiedy znowu poczułam jego smak na swoich ustach. Myślałam, że on czuje to samo. Pisaliśmy coraz więcej i stwierdziliśmy, że nie będziemy zrywać kontaktu. Że będziemy się odwiedzać (ponieważ mój obiekt westchnień wyprowadzał się do innego miasta). Znowu mówiliśmy sobie wszystko. Byłam pewna, że to zmierza w jednym kierunku. Że znowu będziemy razem. Było naprawdę cudownie. Zbliżał się dzień moich odwiedzin, miałam do niego jechać na trzy dni. Byłam bardzo podekscytowana. Właściwie, to byłam w nim znowu zakochana. Musicie wiedzieć, że po zerwaniu spotykałam się z kilkoma chłopakami i za każdym razem, kiedy widziałam jak wiele rzeczy mi w nich nie odpowiada i jak nieświadomie szukałam w nich cech mojego eks, zastanawiałam się, dlaczego postanowiłam wtedy z nim zerwać. Kiedy odnowiliśmy kontakt, naprawdę na nowo się zakochiwałam. Wiedziałam, że wreszcie znowu mam to, czego mi brakowało. A tak to właśnie jest, jak się coś ma, to się tego nie docenia. Docenia się to dopiero, kiedy się to coś traci. No więc, zbliżał się dzień mojego wyjazdu. Pisaliśmy całe dnie. Byłam bardzo szczęśliwa, dopóki nie otrzymałam od niego pewnej wiadomości. „A wiesz co się wczoraj wydarzyło? Wyrwałem gorącą laskę na imprezie i potem spędziliśmy noc u mnie w domu”. Myślałam, że serce mi się wyrwie z piersi. Co to miało znaczyć? Nie rozumiałam. Ale byłam na tyle głupia, na tyle mocno mi zależało i na tyle ‘oszalałam z tej miłości’, że zamiast się na niego wściekać, postanowiłam, że zrobię wszystko, żeby zapomniał o innych kobietach. Żeby znowu widział tylko mnie. Sprawię, by podczas wyjazdu znowu oszalał na moim punkcie. Teraz wiem, że to wyglądało już na pierwszy rzut oka, że on już nie jest mną zainteresowany. Mam ochotę się popukać w czoło i wymazać to wszystko z pamięci. Jak mogłam być taka głupia?
Stało się. Wyjazd nadszedł, pierwsza noc była wspaniała. Faktycznie miałam wrażenie, że mój były znowu widział tylko mnie. Ale to było tylko złudzenie. Przez następne dwa dni przekonałam się, że traktuje naszą relację tylko i wyłącznie jako ‘friends with benefits’, jakby nie dostrzegając, że ja pragnę czegoś więcej. Miałam złamane serce. Tak bardzo chciałam czegoś więcej! Kiedy próbowałam z nim o tym porozmawiać, tylko mnie wyśmiał. Twierdził, że on już od dawna nic do mnie nie czuje i że według niego możemy się przyjaźnić. Nie mogłam tego wytrzymać. Do dzisiaj wypominam sobie, ile przez tego człowieka wycierpiałam. Próbowałam o tym zapomnieć, ale on mi nie pozwalał. Ciągle wysyłał mi wiadomości. Utrzymywał, że nic do mnie nie czuje, ale nadal chce mieć ze mną kontakt. To było nie do wytrzymania. Wpadłam w prawdziwą depresję, bo kiedy tylko o nim myślałam, bolało mnie serce. Jednocześnie próbowałam o nim zapomnieć i zająć się czymś innym, ale on ciągle mnie torpedował wiadomościami i opowieściami ze swojego życia, nie zważając na to jak cierpię. To trwało przez kilka miesięcy. Aż w końcu, myślałam że się pozbierałam. Zaprosił mnie na facebooku jego kolega, ale nie wydawało mi się, że go znam. Napisałam do niego z zapytaniem ‘czy się znamy’, a on mi coś odpisał, nawet już nie pamiętam co. Zaczął się pytać o różne rzeczy, aż w końcu zaczęliśmy pisać do siebie częściej, bardzo dobrze nam się rozmawiało. Oczywiście miałam podejrzenia – a co, jeśli to mój były maczał w tym palce? Jednak mój nowy korespondent, nazwijmy go ‘X’, twierdził, że się już nie przyjaźnią i że uważa mojego byłego za idiotę. Tak więc pisaliśmy coraz częściej, jak wiadomo na złamane serce najlepsza jest nowa miłość, a on dawał mi jasne sygnały, jakie są jego zamiary. Umówiliśmy się kiedyś i spędziliśmy cały dzień razem. Szczęście w nieszczęściu ( do tego dojdę zaraz) okazał się najbardziej obrzydliwą osobą jeśli chodzi o całowanie jaką znam i dobrze się stało, ponieważ sama chciałam zakończyć znajomość i nie było mi aż tak przykro, kiedy dowiedziałam się, że jednak moje wcześniejsze myśli były poprawne – mój eks namówił swojego kolegę (który przecież utrzymywał, że się już nie przyjaźnią) by się mną zajął. Czy to miał być jakiś żart na mojej osobie? Czułam się tak, jakbym nigdy nie znała mojego byłego. Co on mi robił? Czy jemu to sprawiało przyjemność? Potem było coraz gorzej. Minęły już dwa lata odkąd zerwaliśmy, nawet trochę więcej, a on ciągle mi o sobie przypomina. Wysyła wiadomości, rozmawia o mnie z moimi znajomymi, potrafi nawet pisać czułe słówka jak gdyby nigdy nic, zakrada się kiedy idę i zaczepia mnie, by porozmawiać, dzwoni w środku nocy… Przykłady można mnożyć i mnożyć. A ja się czuje prześladowana. Musiałam zablokować jego numer i media społecznościowe, a ostatnio nawet groziłam policją. Od dwóch lat mam prześladowcę, który miesza mi w życiu, a nasi wspólni znajomi mu donoszą o wszystkim, co robię (na szczęście już wiem kto i trzymam się od tej osoby z daleka). Znowu wie o mnie wszystko, wie co robię i gdzie działam. A ja głupia, kiedyś go kochałam…Myślę, że szaleństwem z miłości można nazwać fakt, że nie zauważyłam, że mój chłopak jest niezrównoważony psychicznie…

Jestem z natury romantyczką. Zawsze lubiłam czytać perypetie miłosne bohaterów książek takich jak Ðuma i Uprzedzenie”, a nawet w innych książkach, gdzie wątek miłosny był bardziej poboczny, sceny wypełnione uczuciami między dwojgiem ludzi były przeze mnie najbardziej wyczekiwane. Nic więc dziwnego, że moje życie uczuciowe zostało ‘wypaczone’ przez te wszystkie motywy typu...

Gdy go zobaczyłam już wiedziałam, że jest to mężczyzna przez którego będę płakać, będę się z nim kłócić, ale z którym będę chcieć spędzić całe życie.
Najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłam?
To uparcie się na niego, chęć bycia przy nim blisko, choć wiedziałam, że ma problemy i, że nie będzie łatwo. Jednak poświęcam całe życie dla niego i widzę, że to działa, dlatego się nie poddam.

Gdy go zobaczyłam już wiedziałam, że jest to mężczyzna przez którego będę płakać, będę się z nim kłócić, ale z którym będę chcieć spędzić całe życie.
Najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłam?
To uparcie się na niego, chęć bycia przy nim blisko, choć wiedziałam, że ma problemy i, że nie będzie łatwo. Jednak poświęcam całe życie dla niego i widzę, że to działa, dlatego się...

Jestem zbyt młoda, by mówić, że kochałam, ale zadurzona w kimś byłam nie raz. W liceum poznałam pewnego chłopca. Tańczyliśmy razem poloneza, potem wiele razy prosił mnie do tańca w trakcie balu. Jednak w szkolnych murach nigdy nie przekraczał granicy relacji przyjaciel-przyjaciel. Więc postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Ważny jest tu też kontekst sytuacji, gdyż byłam w tamtym czasie wręcz chorobliwie nieśmiała. Trudno mi było nawiązywać jakiekolwiek nowe relacje, nie lubiłam rozmów. Wolałam milczeć i zatapiać się w świecie książek. Ale tym razem się przełamałam. Ten chłopak miał coś w sobie i sądziłam, ze nie wybaczę sobie, jeśli nie podejmę żadnego kroku. Więc postanowiłam zaprosić go na randkę. Przyjął zaproszenie, jednak na spotkaniu postawił sprawę jasno - nic między nami nie będzie. Zabolało. Przyjaźń się zakończyła, nie widziałam go od trzech lat. Nie żałuję jednak swojej decyzji. Choć teraz trudno mi zrozumieć, co takiego w nim widziałam, żeby podjąć tak szalony, jak dla mnie na tamten okres, krok.

Jestem zbyt młoda, by mówić, że kochałam, ale zadurzona w kimś byłam nie raz. W liceum poznałam pewnego chłopca. Tańczyliśmy razem poloneza, potem wiele razy prosił mnie do tańca w trakcie balu. Jednak w szkolnych murach nigdy nie przekraczał granicy relacji przyjaciel-przyjaciel. Więc postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Ważny jest tu też kontekst sytuacji, gdyż byłam w...

Jestem osobą skrytą, nie lubię mówić o uczuciach, szczególnie o moich nowych znajomościach. Wychodzę z założenia, że lepiej odczekać z miesiąc, zanim się ogłosi całemu światu radosną nowinę. Zasada ta szczególnie dotyczy mojej rodziny. Dopiero po miesiącu od początku znajomości mówię im, że z kimś się spotykam. Moim miłosnym szaleństwem było ogłaszanie wszem i wobec, że jestem zakochana. Wprawdzie rzecz miała miejsce w przedszkolu, a konkretnie w zerówce, ale też się liczy. Moje zakochanie trwało jeden długi dzień. Najpierw cała grupa się o tym dowiedziała, a potem w domu opowiadałam rodzicom i siostrze. Nigdy więcej nie zebrało mi się na taką szczerość i otwartość.

Jestem osobą skrytą, nie lubię mówić o uczuciach, szczególnie o moich nowych znajomościach. Wychodzę z założenia, że lepiej odczekać z miesiąc, zanim się ogłosi całemu światu radosną nowinę. Zasada ta szczególnie dotyczy mojej rodziny. Dopiero po miesiącu od początku znajomości mówię im, że z kimś się spotykam. Moim miłosnym szaleństwem było ogłaszanie wszem i wobec, że...

Piękny, wysoki, na słomkowym koturnie i w dodatku intensywnie zielony niczym Shrek.
Miłość, po prostu miłość od pierwszego wejrzenia.
A temu uczuciu się nie odmawia.
I kupiłam. I noszę raz w roku, bo zakładam tylko wtedy, kiedy jestem już w stanie nie pamiętać, że ten cudowny piękny bucik, który dumnie stoi w szafie jest potwornie niewygodny. I ciężko w nim przejść nawet do samochodu.
Miłość boli, niestety. Jednak czasem trzeba się dla niej poświęcić.

Piękny, wysoki, na słomkowym koturnie i w dodatku intensywnie zielony niczym Shrek.
Miłość, po prostu miłość od pierwszego wejrzenia.
A temu uczuciu się nie odmawia.
I kupiłam. I noszę raz w roku, bo zakładam tylko wtedy, kiedy jestem już w stanie nie pamiętać, że ten cudowny piękny bucik, który dumnie stoi w szafie jest potwornie niewygodny. I ciężko w nim przejść nawet do...

Młodość rządzi się swoimi prawami - mawiają. Tak też uważałam wdając się w bójkę z moją rówieśniczką w gimnazjum. Co się takiego stało, że przykładna uczennica na szkolnym korytarzu szarpała inną za włosy (co zresztą wywołało komiczny efekt, a tym samym pasjonujące widowisko dla innych uczniów)? Miałam 14 lat i przeżywałam swoją pierwszą miłość. Byłam całkowicie oddana temu uczuciu, wręcz dla niego budziłam się co dnia, tylko nim żyłam. I oto na mojej drodze stanęła ona, próbując odbić mi mój cud natury, młodego Boga z papierosem schowanym w kieszeni. Plotki szybko się rozchodzą, szczególnie w małej szkole, więc usłyszawszy oczerniające mnie informacje ruszyłam do boju! Do dziś potrafię przywołać w pamięci wzór wyszyty na dywanie w gabinecie dyrektora, miny rodziców wezwanych na ową audiencję i te moje łzy, gdy dostałam zakaz spotykania się z NIM. Choć dziś uśmiecham się do tych wspomnień, a mnie i jego już nic nie łączy, to przyznaję w duchu, że nigdy później nie czułam takiej pewności - że warto o kogoś walczyć, choćby miało się zginąć (jakkolwiek to brzmi w kontekście mojej historii).

Młodość rządzi się swoimi prawami - mawiają. Tak też uważałam wdając się w bójkę z moją rówieśniczką w gimnazjum. Co się takiego stało, że przykładna uczennica na szkolnym korytarzu szarpała inną za włosy (co zresztą wywołało komiczny efekt, a tym samym pasjonujące widowisko dla innych uczniów)? Miałam 14 lat i przeżywałam swoją pierwszą miłość. Byłam całkowicie oddana temu...