Poranne bitwy o łazienkę w domowych pieleszach zna każdy, kto dzieli przestrzeń życiową z więcej niż jedną osobą w wieku szkolno-produkcyjnym. Bywa brzydko, głośno i ogólnie nieprzyjemnie. Poranna scysja potrafi nie tylko podnieść ciśnienie i skutecznie obudzić, ale i zepsuć nieźle zapowiadający się dzień. Szczęśliwie zły humor ma szansę zelżeć podczas podróży do pracy i zupełnie rozwiać się do czasu drugiego śniadania, kiedy to przyjemnie zapchany i opity moczopędną kawą przypominasz sobie, że na 70 pracowników przypadają tylko trzy toalety. Świecące od masła paluchy nie chcą się poddać zwykłej chusteczce higienicznej, a pęcherz zaczyna uwierać. Uwiera bardziej na widok ogonka współpracowników z pustymi czajnikami lub brudnymi kubkami. Ryzykujesz wypad na piętro wyżej, ale sytuacja jest podobna. Inny jest tylko stosunek ogonkowiczów z kubkami do tych z czajnikami. Drugie piętro zawsze jadło śniadanie wcześniej niż reszta. Przeklinasz swój mało pojemny, cierpiący na nerwicę natręctw pęcherz i zastanawiasz się czy warto próbować na parterze, ale organizm przesyła jasne sygnały, że nie, nie warto. Stajesz na końcu kolejki i przebierając nogami obserwujesz jak kolejka nie chce się skrócić wystarczająco szybko. Dźwięk spłukiwanej od czasu do czasu wody nie pomaga.Czas na ciężką artylerię. Odchrząkujesz wystarczająco głośno, by zwrócić na siebie uwagę wszystkich i pytasz:
- Co to za facet, którego Dyrektor oprowadza po firmie? Jakaś kontrola, o której nie wiem?

Poranne bitwy o łazienkę w domowych pieleszach zna każdy, kto dzieli przestrzeń życiową z więcej niż jedną osobą w wieku szkolno-produkcyjnym. Bywa brzydko, głośno i ogólnie nieprzyjemnie. Poranna scysja potrafi nie tylko podnieść ciśnienie i skutecznie obudzić, ale i zepsuć nieźle zapowiadający się dzień. Szczęśliwie zły humor ma szansę zelżeć podczas podróży do pracy i...

Moja walka rozpoczęła się pewnego szarego, marcowego poranka. Kaskady deszczu spadały z nieba utrudniając widoczność. Rozleniwiony za sprawą panującej na zewnątrz aury, z wielką niechęcią opuściłem mój azyl. Przekręciłem klucz w górnym i dolnym zamku, dokładnie sprawdzając czy mój dobytek na pewno jest bezpieczny. Mlaskając, przetarłem na wpół przebudzone oczy motywując umysł do pracy na nieco wyższych obrotach. Dziesięcioletni Ford stał, gdzie stać powinien. Po zajęciu miejsca kierowcy, usadowiłem się wygodnie, zwichrzyłem ociekające wodą włosy i rozpocząłem rytuał przygotowujący do jazdy. Pozostając w mozolnym charakterze dnia, wrzuciłem wsteczny bieg. Jakaś cząstka umysłu zdawała sobie sprawę, że coś jest nie w porządku i to ona zmusiła mnie do spojrzenia na zegar. Kilka pomarańczowych, pionowych i poziomych kresek spowodowało nagłą palpitację serca, uświadamiając mi, iż za 20 minut powinienem być na spotkaniu z bardzo ważnym inwestorem od którego zależy moje "być albo nie być. Za 20 minut musiałem znaleźć się w miejscu oddalonym o 40 km. Wszystkie tryby w mózgu rozpoczęły pracę niczym kotły na sporej wielkości parowcu. W tym momencie rozpoczęła się zacięta walka między "zdążyć" albo "żyć". Na moje nieszczęście, słowo "żyć" schowałem do najgłębszej kieszeni marynarki. Prędkościomierz osiągnął już połowę swojego zakresu, koła boksowały na śliskiej nawierzchni powodując przyspieszone bicie serca. Przemkneło mi przez myśl jakże ważne słowo, "zwolnij". To słowo umieściłem w schowku na rękawiczki. Bez cienia litości, wypruwałem z mojego leciwego Forda ostatnie siły. Zbliżając się do ostrego łuku drogi, podświadomie przeczuwałem nieszczęście. Wzbijając w górę hałdy ziemi wyleciałem z drogi. Taranując młode drzewa i ryjąc ziemię słyszałem odgłos tłuczonego szkła. Czułem malejącą wokół mnie przestrzeń. Dzwięk łamanej i miażdżonej stali dochodził jakby z oddali. Wszystko to działo się w zwolnionym tempie, nastała ciemność.
Obudziłem się w szpitalnym łóżku, świadomy iż swoją walkę przegrałem.

Moja walka rozpoczęła się pewnego szarego, marcowego poranka. Kaskady deszczu spadały z nieba utrudniając widoczność. Rozleniwiony za sprawą panującej na zewnątrz aury, z wielką niechęcią opuściłem mój azyl. Przekręciłem klucz w górnym i dolnym zamku, dokładnie sprawdzając czy mój dobytek na pewno jest bezpieczny. Mlaskając, przetarłem na wpół przebudzone oczy motywując...

- Nie zmusisz mnie do tego! Za nic na świecie!
Zapada cisza. Mierzymy się spojrzeniami niczym w klasycznym, westernowskim pojedynku na kilka sekund zanim wybije południe. Kto pierwszy się złamie, kto nie wytrzyma napięcia?
- Albo to, albo spędzisz następne dwadzieścia minut w miejscu, którego nie cierpisz.
Lekkie zmrużenie oczu zdradza, że trafiłam w czuły punkt.
- I z mojej obietnicy nici - dodałam bez litości.
- To jest szantaż - zaperzyła się siedząca naprzeciw mnie osoba.
Zamrugałam z niedowierzaniem. Tego słowa się nie spodziewałam. I to dosłownie.
- A skąd wiesz co to jest szantaż? - zapytałam zapominając o pojedynku na czystą siłę woli.
- Ciociu, mam już sześć lat! - Lena przewraca oczami.
No tak. To wiele wyjaśnia - AŻ sześć lat. Wzdycham, próbując powstrzymać uśmiech. Niepotrzebnie, tej rundy już nie wygram.
- Chociaż spróbuj tej szparagi, nawet nie wiesz jak smakuje...

- Nie zmusisz mnie do tego! Za nic na świecie!
Zapada cisza. Mierzymy się spojrzeniami niczym w klasycznym, westernowskim pojedynku na kilka sekund zanim wybije południe. Kto pierwszy się złamie, kto nie wytrzyma napięcia?
- Albo to, albo spędzisz następne dwadzieścia minut w miejscu, którego nie cierpisz.
Lekkie zmrużenie oczu zdradza, że trafiłam w czuły punkt.
- I z...

Największą rozgrywką jaką stoczyłem była moja wewnętrzna walka z samym sobą. Postanowiłem, że się zmienię. Zamierzałem przestać bać się ludzi, być do nich bardziej otwarty. Zagadać do dziewczyny która mi się podobała, pograć w piłkę nożną z kolegami. Niestety nieśmiałość moja długo mi nie pozwalała n wyjście poza moje ramy. Musiałem usilnie się starać by wygrać te walkę z własną osobowością. W końcu wszystko powoli zaczęło się układać, jednak wymagało to niewyobrażalnie ciężkiej pracy oraz wysiłku polegającego przede wszystkim na wysilaniu mojego umysłu, tak by niczego nie zepsuć.

Największą rozgrywką jaką stoczyłem była moja wewnętrzna walka z samym sobą. Postanowiłem, że się zmienię. Zamierzałem przestać bać się ludzi, być do nich bardziej otwarty. Zagadać do dziewczyny która mi się podobała, pograć w piłkę nożną z kolegami. Niestety nieśmiałość moja długo mi nie pozwalała n wyjście poza moje ramy. Musiałem usilnie się starać by wygrać te walkę z...

Nieustannie przydarza mi się walka o pilot - kto pierwszy ten lepszy. Osoba, która wygra decyduje co oglądamy. Często nie ma nic ciekawego, ale jak już coś leci to akurat wtedy, gdy ktoś chce coś oglądać. Trzeba być jednak czujnym, bo wyjście podczas przerwy może okazać się zgubne. Czasem się z tego śmiejemy, a innym razem toczymy domową rywalizację. Powtórki rzadko wchodzą w grę, bo to już nie to samo, a przeważnie puszczane są w mało dogodnych dla nas godzinach. Może kiedyś sprawimy sobie drugi telewizor. Do tego czasu mała rywalizacja nam nie zaszkodzi.

Nieustannie przydarza mi się walka o pilot - kto pierwszy ten lepszy. Osoba, która wygra decyduje co oglądamy. Często nie ma nic ciekawego, ale jak już coś leci to akurat wtedy, gdy ktoś chce coś oglądać. Trzeba być jednak czujnym, bo wyjście podczas przerwy może okazać się zgubne. Czasem się z tego śmiejemy, a innym razem toczymy domową rywalizację. Powtórki rzadko wchodzą...

Nocny dyżur na oddziale to nie są przelewki, gdy mózg chce spać, a trzeba strzec wszystkie te kochane kobitki.
Tej nocy też tak było, dzień ciężki, bo pakowanie na wyjazd, sprzątanie domu i samochodu, gdy narzeczony w pracy. Konsekwentnie mnie zmęczyło. Jednak było spokojnie, cisza i siedziałam z koleżanką na naszej dyżurce. Jedna powieka opada, a za nią druga. O nie!! - myślę sobie. Dziś sen ze mną nie wygra. Wymęczona, a jakże szczęśliwa o godzinie 7 zeszła z dyżuru.

Nocny dyżur na oddziale to nie są przelewki, gdy mózg chce spać, a trzeba strzec wszystkie te kochane kobitki.
Tej nocy też tak było, dzień ciężki, bo pakowanie na wyjazd, sprzątanie domu i samochodu, gdy narzeczony w pracy. Konsekwentnie mnie zmęczyło. Jednak było spokojnie, cisza i siedziałam z koleżanką na naszej dyżurce. Jedna powieka opada, a za nią druga. O nie!! -...

Taka sytuacja miała miejsce przed świętami, kiedy na dworcach robiło się tłoczno, kiedy większość osób wracała na święta do rodzinnych domów (zwłaszcza o studentach mowa ;))
Przy stanowisku, z którego miałam odjeżdżać zaczęła ustawiać się kolejka. Pomimo, iż byłam w pierwszej dziesiątce, odczuwałam lekki stres, bo z każdą minutą przybywało potencjalnych pasażerów. A ja wiedziałam, że po pierwsze to jedyny autobus, który przejeżdża przez moją miejscowość (oddaloną o 150 km) i po drugie że ten autobus jest przelotowy (przejeżdżał przez miasto, z którego odjeżdżałam, a nie wyjeżdżał z niego więc nigdy nie było wiadomo ile osób jest już na pokładzie). Byli też tacy, którzy nie zważając na nic zaczęli ustawiać się na początku kolejki, przy tych, którzy stali tam już co najmniej pół godziny. Coraz bardziej się denerwowałam. W końcu na horyzoncie pojawił się "nasz wybawiciel", spóźnił się tylko 15 minut. Kiedy był już blisko, ludzie łapali za swoje bagaże i nagle kolejka się rozpadła, wszyscy zaczęli pchać się do drzwi. Jedni leżeli na plecach drugim. Istny armagedon. Ludzie zaczęli się burzyć, krzyczeć, że kolejka obowiązuje, że niektórzy zachowują się gorzej niż zwierzęta. Mało kogo to jednak interesowało, każdy chciał dostać się do środka i zająć miejsce siedzące. Mnie się akurat wtedy udało, ale żeby to w tych czasach walczyć o powrót do domu, kto by pomyślał.. ;)

Taka sytuacja miała miejsce przed świętami, kiedy na dworcach robiło się tłoczno, kiedy większość osób wracała na święta do rodzinnych domów (zwłaszcza o studentach mowa ;))
Przy stanowisku, z którego miałam odjeżdżać zaczęła ustawiać się kolejka. Pomimo, iż byłam w pierwszej dziesiątce, odczuwałam lekki stres, bo z każdą minutą przybywało potencjalnych pasażerów. A ja...

Pewnego pięknego dnia udałam się na zakupy do przydrożnego lumpeksu. Kiedy przekroczyłam próg największego "ośrodka magnetycznego" przyciągającego wszystkie kobiety w promieniu 200 km dostrzegłam na manekinie piękną bluzkę w kwiaty
-Ładne wdzianko- pomyślałam- Zaraz podejdę do pani ekspedientki żeby mi je ściągnęła tylko szybko rzucę okiem na inne ciuchy. Tak też zrobiłam, kiedy stwierdziłam, że nie ma nic ciekawego z powrotem popatrzyłam na manekina i oblały mnie zimne poty. Obok niego stała matka z córką. Moje uszy krwawiły kiedy usłyszałam pytanie:
-Mamo, podoba mi się ta bluzka
-No to ją przymierz kochanie- bezlitośnie odpowiedziała starsza kobieta
Patrzyłam smutnym wzrokiem jak ekspedientka ściąga dziewczęciu bluzkę po czym kieruje ją do przymierzalni
-Nie spodoba jej się, będzie za duża, odłoży ją- moje myśli postanowiły zrobić sobie bitwę w głowie
Po paru minutach zobaczyłam jak dziewczę wychodzi z bluzką i udaje się do kasy
-Sprawdzić cenę? Zapytała ekspedientka
-Nie trzeba-odpowiedziały chórem
Morał z tego jest taki- bier szybko zanim opędzlują wieszaki.

Pewnego pięknego dnia udałam się na zakupy do przydrożnego lumpeksu. Kiedy przekroczyłam próg największego "ośrodka magnetycznego" przyciągającego wszystkie kobiety w promieniu 200 km dostrzegłam na manekinie piękną bluzkę w kwiaty
-Ładne wdzianko- pomyślałam- Zaraz podejdę do pani ekspedientki żeby mi je ściągnęła tylko szybko rzucę okiem na inne ciuchy. Tak też zrobiłam,...

Zbliża się wieczór. Współlokatorzy po całym dniu pracy schodzą się do mieszkania. Za chwilę rozpocznie się walka o łazienkę. Kto pierwszy, ten lepszy. Każdemu się spieszy, ale mimo to jak już tam wejdzie, to "przesiedzi" kilkanaście minut. Dlatego trzeba się uwijać żeby wejść przed wszystkimi albo być bardziej przebiegłym, wykorzystać ich nieuwagę i wpełznąć do środka niepostrzeżenie niczym wąż.
To jest jak z kolejką do lekarza, niby ktoś tylko na chwilkę, tylko o coś zapyta, a wychodzi 30 minut później. Więc gdy są takie dni, że głowa pęka, nogi odmawiają posłuszeństwa, kręgosłup daje o sobie znać, idę kąpać się bez względu na porę, by jak najszybciej ułożyć się na wygodnym łóżku i zasnąć głębokim snem.

Zbliża się wieczór. Współlokatorzy po całym dniu pracy schodzą się do mieszkania. Za chwilę rozpocznie się walka o łazienkę. Kto pierwszy, ten lepszy. Każdemu się spieszy, ale mimo to jak już tam wejdzie, to "przesiedzi" kilkanaście minut. Dlatego trzeba się uwijać żeby wejść przed wszystkimi albo być bardziej przebiegłym, wykorzystać ich nieuwagę i wpełznąć do środka...

W mojej małej mieścinie kiedy jest wielka wyprzedaż pewnej drogerii z kosmetykami, kobiety pierwszego dnia wykupują prawie wszystko. Niektóre potrafią otwierać szuflady z pod szaf gdzie znajdują się kosmetyki. Jednak zauważyłam, że tłum spragniony promocją przychodzi dopiero około godziny 10:00. Dlatego kiedy był 3 dzień walki o kupno podkładu w swoim kolorze (który nie był otwarty(i nawet nie było napisane, że to tester)) nastawiłam budzik na 8:00 rano i o godzinie 9:00 wraz z otwarciem sklepu ruszyłam samotnie na podbój. Cały sklep był mój, do czasu aż po 15 minutach przyszły dwie dziewczyny. A tak marzyłam, że przez godzinę będę tylko ja i szafy wypełnione kosmetykami. Najgorsze w tym wszystkim było to, że jedna z dziewczyn trzymała w ręce ostatni korektor pod oczy, który ja tak pragnęłam kupić. A skąd wiem, że ostatni? Bo pytała się pani pracującej w owym sklepie i ta powiedziała, że do końca promocji już nic z tej marki nie dodadzą. Licealistka najpierw oglądała dokładnie cały korektor, potem odstawiła go na miejsce. W głowie zaświeciła mi się lampka, że już jest mój. Gdy po chwili wsadziła go do koszyka. Pogodziłam się już z przegraną. Jednak po rozmowie z koleżanką odłożyła go z powrotem. Nie miałam odwagi tak nagle go zabrać. A wiedziałam, że czas mnie goni. Dlatego zrobiłam okrążenie wokół sklepu i gdy znowu dotarłam do alejki z kosmetykami jak gdyby nigdy nic wzięłam go sobie. A one cały czas stały przed tą szafą.

W mojej małej mieścinie kiedy jest wielka wyprzedaż pewnej drogerii z kosmetykami, kobiety pierwszego dnia wykupują prawie wszystko. Niektóre potrafią otwierać szuflady z pod szaf gdzie znajdują się kosmetyki. Jednak zauważyłam, że tłum spragniony promocją przychodzi dopiero około godziny 10:00. Dlatego kiedy był 3 dzień walki o kupno podkładu w swoim kolorze (który nie był...