- Czego właściwie szukamy? - spytała
- Sakiewki - odpowiedział znudzonym głosem Ben.
- Tutaj? W tej dziurze? - Lily pokręciła z niedowierzaniem głową i oplotła ciasto ręce krzyżując je na piersi.
Ben westchnął, napiął mięśnie ciała, wziął zamach i kopnął z całych sił w leżący na chodniku kamień.
- Niech to szlag! - warknął i obrzucił Lily piorunującym spojrzeniem - Jeżeli mi z łaski swojej nie pomożesz to nigdy tego nie znajdę!
- Jeżeli mi powiesz co to za "tajna rzecz" jest w tej sakiewce, to Ci pomogę!
- Rzecz w tym, że nie mogę... zrozum Lily, po prostu nie mogę.

- Czego właściwie szukamy? - spytała
- Sakiewki - odpowiedział znudzonym głosem Ben.
- Tutaj? W tej dziurze? - Lily pokręciła z niedowierzaniem głową i oplotła ciasto ręce krzyżując je na piersi.
Ben westchnął, napiął mięśnie ciała, wziął zamach i kopnął z całych sił w leżący na chodniku kamień.
- Niech to szlag! - warknął i obrzucił Lily piorunującym spojrzeniem - Jeżeli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lud Kali wyruszył do wrogiego Królestwa Białej Piwonii. Wszyscy byli bardzo wzburzeni i zdeterminowani. Lub Kali był wiecznie poniżany przez to Królestwo, którym rządził okrutny półolbrzym. Zawsze kończyło się na groźbach, lecz nie tym razem. Gdy jego wojsko wykradło najcenniejszy skarb Kali, trzeba było go koniecznie odzyskać. Przecież, to była ich jedyna wartościowa rzecz! Tej wyprawie dowodziła córka szamana Navi.
- Uwaga! Wkraczamy właśnie na terytorium naszego wroga. W każdej chwili możemy się spodziewać ataku z ich strony. Bądźcie czujni! - wykrzyczała do liczącej parę tysięcy armii.
Odpowiedziały jej okrzyki aprobaty. Wszyscy chcieli odzyskać skarb. Gdy ich stopy przekroczyły granicę królestwa, zadrżeli z obawy, ale atak nie nastąpił. Zdziwieni wojownicy nie zrażeni szli dalej. Gdy dotarli do centrum królestwa, sami nie wiedzieli co się dzieje. Atak nie następuje... oni bez problemu przechodzą przez miasto. Czyżby była to zapowiedź pokoju?
Gdy dotarli do wrót zamku, w którym zamieszkiwał król tego królestwa, drzwi otworzyły się a ze środka wybiegli na nich wojownicy. Ale nie atakowali...
- Nasz władca zginął z rąk waszego skarbu - powiedział ze smutkiem. Poddani kochali swojego króla, a teraz pewnie wszyscy opłakiwali jego śmierć. Dlatego nikogo nie spotkali na swojej drodze. To by miało sens...
- Nie mam pojęcia co się stało... lodówka nie służy do zabijania ludzi - zastanawiała się dowódczyni.
- Weźcie to swoje przeklęte urządzenie! Nie chcemy go widzieć! - wykrzyczał jeden z wojowników. I tak właśnie Lud Kali odzyskał swój skarb... lodówkę.

Lud Kali wyruszył do wrogiego Królestwa Białej Piwonii. Wszyscy byli bardzo wzburzeni i zdeterminowani. Lub Kali był wiecznie poniżany przez to Królestwo, którym rządził okrutny półolbrzym. Zawsze kończyło się na groźbach, lecz nie tym razem. Gdy jego wojsko wykradło najcenniejszy skarb Kali, trzeba było go koniecznie odzyskać. Przecież, to była ich jedyna wartościowa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nic gorszego niż trafić do punktu wyjścia. Wpierw przełamać się i podjąć trud wędrówki, następnie ryzykować dniem i nocą. Kierować się jedynie przekonaniem, że coś musi być przede mną. Co było przede mną? Straciłem wszystko w poszukiwaniu samego siebie. Zagubiłem się po drodze, tylko po to aby mieć pewność, że nie wrócę do punktu wyjścia. Czołgałem się, tarzałem w błocie i walczyłem ze spiekotą słońca. Musiał znosić ciszę i przemierzał bezkres wśród krzyków moich własnych wątpliwości. Moja fizyczna podróż była długa i ryzykowna, ale to jej duchowy aspekt był przerażający. Pragnąłem poczuć się silny, być prawdziwym mężczyzną. Walczyłem z głodem i mrozem, dzikimi zwierzętami i z samym sobą. Co pozostało mi teraz? Klęczę wśród białej pustaci i czuję jak pochłania mnie ciemność.
Wydaje mi się, że jestem zupełnie sam. Jedynie w tyle głowy czuję obecność, coś wyciąga ku mnie swoje macki. Świat ogarnia ciemność a ja powoli zaczynam widzieć. Tego szukałem? Nie dowiem się, aż będzie za późno. Mój początek i koniec, pełne koło prowadzące do punktu wyjścia. Jednak początek się zmienił i zdaje się być wyżej. Koło zmienia się w spiralę i prowadzi w zupełnie inne miejsce, chociaż całkowicie znajome. Jestem sam, jednak teraz towarzyszę samemu sobie. Ile jeszcze mnie pozostało?

Nic gorszego niż trafić do punktu wyjścia. Wpierw przełamać się i podjąć trud wędrówki, następnie ryzykować dniem i nocą. Kierować się jedynie przekonaniem, że coś musi być przede mną. Co było przede mną? Straciłem wszystko w poszukiwaniu samego siebie. Zagubiłem się po drodze, tylko po to aby mieć pewność, że nie wrócę do punktu wyjścia. Czołgałem się, tarzałem w błocie i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Pomścimy ją, a przy okazji zabierzemy to co należy do nas.
-Cass, minęło wiele dni, a my wciąż tkwimy w bezkresie, który pochłania nas coraz bardziej. Boję się, że nigdy tam nie dotrzemy. To trwa tak długo i chyba..
-Nel!
-Wiesz przecież..
-Nel! Zamknij się i spójrz przed siebie!
Przełęcz Koziorożca. Brama do świata, w którym mieliśmy rachunki do wyrównania. Przeprawiliśmy się przez nią. Moim oczom ukazała się zielona łąka. Całkiem pusta.
-Tutaj nikogo nie ma - mruknął Cass - Niech to szlag! Tutaj nikogo nie ma!
-Zamknij się Cass, to zaklęcie maskujące. Czuję, że.. Kryj się! - wrzasnęłam, gdy zobaczyłam sztylety pędzące ku nam z zastraszającą prędkością. Syknęłam z bólu, gdy jeden z nich wbił mi się w ramię.
„Synowie i córki Amary, czemu naruszacie spokój tych ziem?”, w głowie usłyszałam głos równie zimny jak sztylet sterczący z mojej ręki. Oplatał swoje macki wokół mojego umysłu coraz ciaśniej. Twarz Cassa stężała w przerażeniu. Też to poczuł. Ten śliski dotyk, który zaciskał się jak pięść. Wiedziałam, że kres będzie bliski, jeśli czegoś nie zrobię. Wtem zobaczyłam falowanie powietrza. Wiedziałam już co robić. Naciągnęłam strzałę na cięciwę i wypuściłam prosto w drgające powietrze. Usłyszałam krzyk. Chwilę później mój umysł był znów wolny. Z mieczem w dłoni podbiegłam do niego.
-Jesteś tchórzem! Zabiłeś ją! - krzyknęłam. Puste oczodoły potęgowały mój strach, ale złość była silniejsza - Nie boję się ciebie! Nie masz już nade mną żadnej kontroli! Nadszedł twój kres ojcze - przebiłam mu serce na wylot. Czułam jak moc, którą odebrał mi i Cassowi wsącza się znów w nasze ciała.

-Pomścimy ją, a przy okazji zabierzemy to co należy do nas.
-Cass, minęło wiele dni, a my wciąż tkwimy w bezkresie, który pochłania nas coraz bardziej. Boję się, że nigdy tam nie dotrzemy. To trwa tak długo i chyba..
-Nel!
-Wiesz przecież..
-Nel! Zamknij się i spójrz przed siebie!
Przełęcz Koziorożca. Brama do świata, w którym mieliśmy rachunki do wyrównania. Przeprawiliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wokół rozciągał się martwy ponury krajobraz. Dwóch strudzonych wędrowców wspinało się pod górę. Każdy krok wzbijał obłoki pyłu, spieczona ziemia utrudniała wspinaczkę a gorące powietrze drażniło oczy.
Mimo zmęczenia wciąż pięli się w górę co jakiś czas rozglądając się nerwowo, czy gdzieś w pobliżu nie czają się orkowie.
W końcu po długiej męczącej wspinaczce dotarli do celu - na szczyt, na skraj dymiącego wulkanu.
Zajrzeli wgłąb krateru, ale kłęby gęstego dymu przesłaniały wszystko. Myśleli, że to koniec, że nie ma nadziei. Ale dym rozstąpił się i ujrzeli to, czego szukali: wewnątrz krateru po prawej stronie znajdowała się niewielka półka skalna, a na niej Pierścień. Ten Pierścień. Jedyny Pierścień.
Frodo i Sam patrzyli na niego jak zaczarowani.
Odkąd usłyszeli, że jednak nie trafił on w ogień Mordoru lecz utkwił na skale i nie został zniszczony, serce Froda rozpalała ogromna żądza, by znów go mieć. Musiał tu wrócić!
I stało się!
Zejdą teraz po linie kawałek w dół i zdobędą go. Pierścień znów będzie należał do niego. Tym razem Frodo nikomu go nie odda. To będzie jego ssskarb!

Wokół rozciągał się martwy ponury krajobraz. Dwóch strudzonych wędrowców wspinało się pod górę. Każdy krok wzbijał obłoki pyłu, spieczona ziemia utrudniała wspinaczkę a gorące powietrze drażniło oczy.
Mimo zmęczenia wciąż pięli się w górę co jakiś czas rozglądając się nerwowo, czy gdzieś w pobliżu nie czają się orkowie.
W końcu po długiej męczącej wspinaczce dotarli do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy Burkułak zabrał Harry'ego Anastasja długo wpatrywała się w przestrzeń.
Nie mogła uwierzyć w to, że już go nie ma... i to przez zwykłą zabawę z cyrografem.
"Cholera wie gdzie Harry teraz jest" pomyślała Anastasja i powoli ruszyła w stronę, z której przyszli, gdy Harry jeszcze nie został porwany.
Z czasem jej powolny chód zastąpił trucht potem bieg, aż w końcu pędziła ile sił w nogach.
Chciała wrócić do domu, do Noemi.
Ciepło Noemi zawsze wypełniało ją spokojem i koiło zszargane nerwy.
Wpadła z całym impetem na drzwi, które mało co nie wypadły z zawiasów.
-Musimy znaleźć Harry'ego! - wykrzyknęła Anastasja, lecz Noemi już wiedziała co się stało. Jej moce są niezwykłe, czasami przewiduje złe wieści, tak stało się i tym razem.
Noemi szybko otworzyła szafę, z której wypadła tabliczka ouija.
Usiadły naprzeciwko siebie i rozpoczęły wywołanie Burkułaka, wiedziały, że to może być niebezpieczne, ale chciały go zapytać o Harry'ego.
Zadały ledwie pierwsze pytanie "Gdzie jest Harry?" I z tabliczki wypłynęła czarna magia.
Z niej uformował się Harry, jej kochany Harry... Na pierwszy rzut oka.
Coś tu nie grało... Jego oczy były dziwnie czerwone, włosy kruczoczarne a z pleców wyrosły skrzydła.
To nie był już Harry, to był demon...

Gdy Burkułak zabrał Harry'ego Anastasja długo wpatrywała się w przestrzeń.
Nie mogła uwierzyć w to, że już go nie ma... i to przez zwykłą zabawę z cyrografem.
"Cholera wie gdzie Harry teraz jest" pomyślała Anastasja i powoli ruszyła w stronę, z której przyszli, gdy Harry jeszcze nie został porwany.
Z czasem jej powolny chód zastąpił trucht potem bieg, aż w końcu pędziła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stoimy we trzech u wejścia do podziemi Fabryki, obładowani jesteśmy sprzętem i bronią jak juczne woły. Palimy papierosy ja i Kościej. Viggo nie pali, rzucił, gdy poznał Sandy.

W końcu stoję w cieniu Fabryki, po tylu latach, kto by pomyślał. Przeklinam Ją i jednocześnie w pewien makabryczny i przerażający sposób cieszę się z naszego ponownego spotkania. To przez Nią straciłem wszystko co miałem i już tego nie odzyskam. Jednak póki moje serce pompuje krew, mogę się zemścić. Już niedługo to wszystko się skończy. Jak? To się dopiero okaże.

Fabryka jak zwykle wygląda majestatycznie. Nawet, jeśli na ten majestat składają się podrapane brudne ściany i plujące dymem kominy. Wygląda tak samo jak ją zapamiętałem, choć w świetle dnia nie jest tak przerażająca jak w moich koszmarach. Jednak wkrótce przyjdzie mi zostawić słońce, może na zawsze, będą tylko ciemne tunele, mizerne światło latarek i stwory żyjące w mroku.

Patrzę po swoich towarzyszach, miny mają zacięte, ale wiem, że tylko stwarzają pozory, że się nie boją. Wiem, bo i ja staram się nie okazywać strachu, który aż wstrząsa mną od środka. Chociaż kto może wiedzieć co siedzi w głowie Kościeja? Może chociaż on jeden nie odczuwa strachu.

Myślę o przepowiedni. Zastanawiam się, czy mam wpływ na los czy nie. Cholernie się cieszę, że nie poznałem dalszej części tej historii. Gaszę pęta butem. Tak czy inaczej, nie ma już odwrotu. Już niedługo to wszystko się skończy, któreś z nas przestanie istnieć, ja albo Ona.

- Idziemy – rzucam, poprawiając sprzączki plecaka, przede mną Fabryka.

Stoimy we trzech u wejścia do podziemi Fabryki, obładowani jesteśmy sprzętem i bronią jak juczne woły. Palimy papierosy ja i Kościej. Viggo nie pali, rzucił, gdy poznał Sandy.

W końcu stoję w cieniu Fabryki, po tylu latach, kto by pomyślał. Przeklinam Ją i jednocześnie w pewien makabryczny i przerażający sposób cieszę się z naszego ponownego spotkania. To przez Nią...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W całym lesie unoszą się srebrzyste drobinki. Wydaje mi się że las żyje własnym życiem. W powietrzu czuć magie, Shadow nastawia uszy. Z chodzę konia. Shadow robi się coraz bardziej spłoszona, nie chce iść dalej. Idę kawałek drogi, nic tu nie ma, ale czemu Shadow nie chce dalej iść? Jakieś patyk pęka, odwracam się w stronę Shadow i robię krok do tyłu. Słyszę jakieś szelest pod moimi nogami. Dopiero teraz widzę linę, na której stoję, ale jest już za późno i wiszę do góry nogam. Za drzewa wychodzi wysoki brunet, który mierzy do mnie z łuku. Podchodzi bliżej i teraz zauważam że ma dwa różne kolory oczu. Prawą tęczówkę ma zieloną, a lewą niebieską. Chłopak ma nienaturalnie szpiczaste uszy, ciągnie się za min długi czarny płaszcz. Za drzewem stoi też biały jak śnieg koń. Chłopka wkłada strzałę do kołczany i zawiesza łuk na ramieniu, wyciąga nóż.
-Co chcesz zrobić.- Pytam.
-Cicho bo nas usłyszą.- Mówi szeptem.
-Kto?
-Cicho.- Mówi znowu szeptem i przykłada palec do ust.
Przecina linę, a ja ląduję prawie na ziemi kiedy on mnie łapie. Wsiadam na koni, a on pokazuje że mam jechać za nim.
Jedziemy już trzecią godzinę, dokąd nie wiem. Nie wiem czy też bezpiecznie jechać za nim, ale w końcu on wydostał mnie z pułapki.
Nie odzywał się przez całą drogę. Ja też, nie miałam odwagi czegoś powiedzieć.
Skręca w prawo, ja za min. dojeżdżamy do ruin starego zamku, a przynajmniej wygląda na zamek

W całym lesie unoszą się srebrzyste drobinki. Wydaje mi się że las żyje własnym życiem. W powietrzu czuć magie, Shadow nastawia uszy. Z chodzę konia. Shadow robi się coraz bardziej spłoszona, nie chce iść dalej. Idę kawałek drogi, nic tu nie ma, ale czemu Shadow nie chce dalej iść? Jakieś patyk pęka, odwracam się w stronę Shadow i robię krok do tyłu. Słyszę jakieś szelest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Teraz...
To już blisko. Po długiej i ciężkiej wyprawie dwaj bracia Eton i Aros wreszcie dotarli w miejsce swojego przeznaczenia by odzyskać to co utracili. Jawiła się przed nimi góra Tashni.

Wcześniej...
Kraina Emys. Dwa ludy. Odwieczna wojna. Dwaj bracia Eton i Aros, synowie króla Hedona po swoich piątych urodzinach otrzymali przepowiednie dotyczące ich przyszłości. Przepowiednia wybrała im na żony dwie siostry z wrogiego ludu: Samnę i Kirę, ponieważ to zapewni im pokój w przyszłości i połączy na zawsze skłócone ludy. Gdy bracia dorośli przeciwny oddania swoich córek król wrogiego ludu Inam kazał starej wiedźmie zmienić córki w dwa niebieskie diamenty i schować w zapomnianej górze Tashni. Zakochani i zmęczeni trudami wojny bracia wyruszyli na ostateczne starcie z wrogiem by odzyskać miłość i pokój.

Teraz...
Cisza na górze była niepokojąca. Gdy bracia weszli na wierzchołek rosnące szczęście zastąpił niepokój. Na wierzołku nic nie było... Gdzie schowane zostały siostry? błądząc dalej odchodzili już od zmysłów gdy na drodze stanęła wiedźma. W dłoniach ściskała szkatułkę z diamentami. Krzywo uśmiechnęła się do braci po czym runęła w przepaść...

Teraz...
To już blisko. Po długiej i ciężkiej wyprawie dwaj bracia Eton i Aros wreszcie dotarli w miejsce swojego przeznaczenia by odzyskać to co utracili. Jawiła się przed nimi góra Tashni.

Wcześniej...
Kraina Emys. Dwa ludy. Odwieczna wojna. Dwaj bracia Eton i Aros, synowie króla Hedona po swoich piątych urodzinach otrzymali przepowiednie dotyczące ich przyszłości....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byli już blisko rzeki.
- Skąd mam wiedzieć kiedy trzeba się poddać, a kiedy naprawdę będę tonąć? – szepnęła Ann.
- Wyczujesz, że zbliża się portal. A ja będę zaraz za tobą - wyjaśnił Re.
Nawet zmęczenie wędrówką nie mogło zagłuszyć celu. Była nieobecna wtedy, gdy jej ród potrzebował pomocy. Bestia otruła jej babcię, Szamankę oparami czystego zła. Spowodowało to wieczny sen. Babcia wychowała Ann. Nestorka rodu była jednak surową i wymagającą osobą, dlatego Ann w końcu się zbuntowała i odeszła. A gdy wróciła było już za późno. Tylko Wyrocznia mogła odwrócić czar, więc Ann wyruszyła w drogę. Jej przewodnikiem został Re, pomocnik jej babci. Był doskonale rozeznany w mapach.
Musiała uratować babcię. Teraz wystarczyło znaleźć portal ukryty w odmętach rzeki. Ann ruszyła ze strachem. Porwał ją nurt. Gdy płuca napełniały się wodą, już miała zacząć panikować. Ale czuła, że musi wytrzymać. Po chwili uderzyła o skały. Gdy otworzyła oczy zorientowała się, że jest w jaskini. Stał tam Re.
- Gdzie jest Wyrocznia? - zapytała Ann.
- Opuściła to miejsce dawno temu – wyjaśnił Re.
Skoro Re o tym wiedział, dlaczego dał jej nadzieję?
- Ale bez niej babcia się nie obudzi! - wykrzyczała.
- Musiałaś odbyć tę wędrówkę, Ann. Odzyskałaś honor i spłaciłaś swój dług wobec Szamanki. Ona wiedziała, że nadchodzi jej czas. Nie mogłaś jej uratować - odparł Re.
Ann poczuła łzy na policzkach. Jej babcia pozostanie we śnie. W Ann jednak coś się zmieniło. Przecież właśnie wybaczenia przez cały czas szukała.

Byli już blisko rzeki.
- Skąd mam wiedzieć kiedy trzeba się poddać, a kiedy naprawdę będę tonąć? – szepnęła Ann.
- Wyczujesz, że zbliża się portal. A ja będę zaraz za tobą - wyjaśnił Re.
Nawet zmęczenie wędrówką nie mogło zagłuszyć celu. Była nieobecna wtedy, gdy jej ród potrzebował pomocy. Bestia otruła jej babcię, Szamankę oparami czystego zła. Spowodowało to wieczny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej