Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Katarzyna
Wiesia
Aleksandra
maggie
PauWhite

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Katarzyna
Wiesia
Aleksandra
maggie
PauWhite

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Chyba zagrałabym z chęcią przywódczynię jakiejś rewolucji. W filmach i książkach ten motyw często występuje i raczej sprawdziłabym się jako odważna, silna kobieta, która dużo wycierpiała. Posiadam dar przekonywania ludzi swoją błyskotliwą i pełną uczuć przemową. Z każdym kolejnym wystąpieniem publicznym radzę sobie coraz lepiej i traktuje to, jako moje małe zwycięstwo. Nie jestem złą aktorką, co więcej aktorstwo bardzo mnie interesuje, więc myślę, że sprostałabym tej roli i wyraziła emocje w sposób bardzo rzeczywisty.

Chyba zagrałabym z chęcią przywódczynię jakiejś rewolucji. W filmach i książkach ten motyw często występuje i raczej sprawdziłabym się jako odważna, silna kobieta, która dużo wycierpiała. Posiadam dar przekonywania ludzi swoją błyskotliwą i pełną uczuć przemową. Z każdym kolejnym wystąpieniem publicznym radzę sobie coraz lepiej i traktuje to, jako moje małe zwycięstwo. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem typową romantyczką i... beksą. Wzruszam się w wielu momentach mojego życia, płaczę, bo mam powód i płaczę "bo tak". Idealną więc byłabym rola płaczliwej nastolatki. Zdradzana przez chłopaka? Niekochana przez rodziców? A do tego okazuje się, że jest chora? Ale wreszcie pojawia się wybawienie - młody, inteligentny, wyciąga ją (w sumie mnie!:P) z psychicznego dołka, oświadcza się i happy end :)
Takie historie, lekkie i przyjemne mogłyby być przeze mnie odgrywane :) lubię takie opowieści i sama bym się w takiej sprawdziła :)

Jestem typową romantyczką i... beksą. Wzruszam się w wielu momentach mojego życia, płaczę, bo mam powód i płaczę "bo tak". Idealną więc byłabym rola płaczliwej nastolatki. Zdradzana przez chłopaka? Niekochana przez rodziców? A do tego okazuje się, że jest chora? Ale wreszcie pojawia się wybawienie - młody, inteligentny, wyciąga ją (w sumie mnie!:P) z psychicznego dołka,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Największym wyzwaniem dla mnie byłoby zagrać w komedii, której rola śmieszyłaby mnie do tego stopnia bym musiała powstrzymywać mój wybuch głośnego śmiechu. Byłoby to dla mnie bardzo trudne, bo w takich sytuacjach nie mogę się opanować przed śmiechem, to jest silniejsze ode mnie. Chciałabym sprawdzić się właśnie w takiej roli, by pomogłoby mi to opanować śmiech w życiowych sytuacjach.

Największym wyzwaniem dla mnie byłoby zagrać w komedii, której rola śmieszyłaby mnie do tego stopnia bym musiała powstrzymywać mój wybuch głośnego śmiechu. Byłoby to dla mnie bardzo trudne, bo w takich sytuacjach nie mogę się opanować przed śmiechem, to jest silniejsze ode mnie. Chciałabym sprawdzić się właśnie w takiej roli, by pomogłoby mi to opanować śmiech w życiowych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od zawsze uwielbiam oglądać filmy z tajnymi agentami w roli głównej i komedie romantyczne, w których bohaterów chciałam się wcielić. Dlatego uważam, że idealna byłaby dla mnie rola tajnej agentki zakochanej w podejrzanym, którego bym inwigilowała. Oczywiście zakochana z wzajemnością. Tajne spotkania, ekscytujące pościgi, intrygi, spiski, broń, niebezpieczni współpracownicy, a pomiędzy tym dwójka zakochanych w sobie ludzi na romantycznej kolacji przy świecach. Oraz mnóstwo śmiesznych tekstów i wydarzeń. Choć trudno byłoby na scenie zagrać scenę pościgu, ale przecież dla chcącego nic trudnego. Właśnie w taką rolę chciałabym się wcielić. A spektakl łączący w sobie kilka gatunków: komedię, komedię romantyczną, akcja, thriller na pewno zadowoliłby nie jedną osobę.

Od zawsze uwielbiam oglądać filmy z tajnymi agentami w roli głównej i komedie romantyczne, w których bohaterów chciałam się wcielić. Dlatego uważam, że idealna byłaby dla mnie rola tajnej agentki zakochanej w podejrzanym, którego bym inwigilowała. Oczywiście zakochana z wzajemnością. Tajne spotkania, ekscytujące pościgi, intrygi, spiski, broń, niebezpieczni współpracownicy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od razu na myśl nasunęły mi się dwie opcje, obie tak samo kuszące.
Pierwsza jest zwyczajna - moja idolka z komiksów, Diana Prince, znana również jako Wonder Woman. Podziwiam ją nie ze względu na jej moce, lecz charakter - jej determinację, wiarę w miłość i inne uczucia, odwagę, której mnie samej często brakuje, wewnętrzną siłę, niezłomność, pewność siebie. Sztuka opowiadałaby o tym, jak przebiega jej życie codzienne, pokazujące Dianę od ludzkiej strony taką, jaką ja zawsze widziałam, z jej wszystkimi wadami i problemami.
Druga opcja jest jednak dużo bardziej kusząca. Główną aktorką jestem ja sama, tylko tym razem taka, jaka chciałabym być - właśnie jak Diana. Opowiadałby ona o moim życiu, tylko tym razem odważyłabym się powiedzieć te wszystkie słowa, które cisnęły mi się na usta za każdym razem, gdy ktoś był niemiły. Nie byłabym łamagą, nie robiłabym głupich błędów. Wszystko byłoby idealnie tak, jak układałam to w myślach prawie każdego wieczora przed zaśnięciem.

Od razu na myśl nasunęły mi się dwie opcje, obie tak samo kuszące.
Pierwsza jest zwyczajna - moja idolka z komiksów, Diana Prince, znana również jako Wonder Woman. Podziwiam ją nie ze względu na jej moce, lecz charakter - jej determinację, wiarę w miłość i inne uczucia, odwagę, której mnie samej często brakuje, wewnętrzną siłę, niezłomność, pewność siebie. Sztuka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obecnie prawie każdy zakłada maski, udaje kogoś innego, gra kogoś kim tak naprawdę nie jest,nie potrafi być sobą tylko dopasowuje się do społeczeństwa. Sądzimy że właśnie tego się od nas wymaga, że tak jest i być powinno, nie dopuszczamy innej możliwości, że komuś możemy się spodobać tacy jacy jesteśmy w rzeczywistości. Nie rozumiemy że wcale tak nie musi być, boimy się odrzucenia, dlatego przywdziewamy maski. Chyba nigdy nie marzyłam o zostaniu aktorką, bliższa mi była inna sztuka- rysunek. A jeśli bym miała wcielić się w rolę, to chciałabym zagrać Harley Quenn, poniewaz jest beztroska, nie przejmuje się niczym, i ma w poważaniu opinie innych ludzi, jest silna i twarda,potrafi o siebie zadbać, kiedy sytuacja tego wymaga. Także jest nieco szalona i można powiedzieć niebezpieczna. ;D ale jeśli miałabym wybierać to chciałabym wcielić się własnie w nią. W czarny charakter. ;D

Obecnie prawie każdy zakłada maski, udaje kogoś innego, gra kogoś kim tak naprawdę nie jest,nie potrafi być sobą tylko dopasowuje się do społeczeństwa. Sądzimy że właśnie tego się od nas wymaga, że tak jest i być powinno, nie dopuszczamy innej możliwości, że komuś możemy się spodobać tacy jacy jesteśmy w rzeczywistości. Nie rozumiemy że wcale tak nie musi być, boimy się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chciałabym zagrać w sztuce o tematyce thriller/kryminał. Na pewno zagrałabym osobę złą. Taką, która spiskuje przeciwko innym, która wykorzystuje innych do własnych celów, jest kombinatorką i która jest niesamowicie przebiegła. Na pewno dobrze by się taką postać brało, a i ja chętnie wcielilabym się w taki mroczny, pozbawiony moralności charakter.

Chciałabym zagrać w sztuce o tematyce thriller/kryminał. Na pewno zagrałabym osobę złą. Taką, która spiskuje przeciwko innym, która wykorzystuje innych do własnych celów, jest kombinatorką i która jest niesamowicie przebiegła. Na pewno dobrze by się taką postać brało, a i ja chętnie wcielilabym się w taki mroczny, pozbawiony moralności charakter.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Biorąc pod uwagę, że zawsze chciałam być aktorką - jak chyba każda dziewczynka (tak, tak - fryzjerką, księżniczką też chciałam być) to z ogromną chęcią wcieliłabym się w postać komediową. Stworzona specjalnie dla mnie zabawna sztuka komediowa opowiadałaby losy pewnej dziewczyny z sąsiedztwa, która byłaby połączeniem Carrie Bradshaw, Bridget Jones oraz Brzyduli Uli. Kobieta ta poszukiwałaby miłości i kariery w wielkim mieście pełna ambicji jak Carrie, z małymi i większymi wpadkami jak u Bridget oraz brakiem stylu jak u Ulki. Sztuka oczywiście zakończyłaby się Happy Endem a moja bezimienna bohaterka zamieniłaby się z brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia niczym kobiety w programie o super-metamorfozach. Hmmm nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekać na propozycję od jakiegoś sławnego reżysera 🙂

Biorąc pod uwagę, że zawsze chciałam być aktorką - jak chyba każda dziewczynka (tak, tak - fryzjerką, księżniczką też chciałam być) to z ogromną chęcią wcieliłabym się w postać komediową. Stworzona specjalnie dla mnie zabawna sztuka komediowa opowiadałaby losy pewnej dziewczyny z sąsiedztwa, która byłaby połączeniem Carrie Bradshaw, Bridget Jones oraz Brzyduli Uli. Kobieta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako że aktorka ze mnie marna, a talentu wokalnego po mamie raczej nie odziedziczyłam to myślę, że idealnie wpasowałabym się w "Sztukę improwizowaną" Na pewno każdy w dzieciństwie grał w szkolnym teatrzyku, czy to postać główną, czy jakąś dalszą. Moim największym problemem nie było występowanie a zapamiętanie tekstu. Mimo że na próbie wszystko zapamiętywałam bezbłędnie, to później podczas występu i tak o wszystkim zapominałam, dlatego, kiedy już trzeba było stanąć na scenie i opowiedzieć swoją kwestię zacinało mnie... ale nie poddawałam się i wymyślałam coś na poczekaniu.

Inne dzieciaki, które zapominały tekstu potrafiły stać jak wryte, albo pytać kogoś co miały powiedzieć, ale ja mówiłam co mi na język przyniosło. Nie zawsze jednak było to związane ze sztuką, w której graliśmy. Nie pamiętam niestety co takiego mówiłam, ale raczej nic mądrego skoro nauczycielki mnie później pouczały :D Mimo wszystko dobrze to wspominam i jestem przekonana, że gdyby ktoś stworzył rolę specjalnie dla mnie to tylko taką improwizowaną :)

Jako że aktorka ze mnie marna, a talentu wokalnego po mamie raczej nie odziedziczyłam to myślę, że idealnie wpasowałabym się w "Sztukę improwizowaną" Na pewno każdy w dzieciństwie grał w szkolnym teatrzyku, czy to postać główną, czy jakąś dalszą. Moim największym problemem nie było występowanie a zapamiętanie tekstu. Mimo że na próbie wszystko zapamiętywałam bezbłędnie, to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej