Lato 2000. Wakacje spedzalam u mojej najlepszej przyjaciolki. Mialysmy po 17 lat. Wspolne wyjscia na dyskoteki - czesto chodzilysmy po kilka kilometrow zeby tylko spotkac sie ze znajomymi, potanczyc i pobawic sie. Soboty byly najbardziej intensywne, cudownie spedzone chwile, smialismy sie az do bolu brzucha. Nierzadko wracalysmy same kiedy juz zaczynalo switac. Z racji tego ze mialysmy do przejscia troche drogi, ja - ze wzgledu na to ze jestem wysoka i ubieralam sie z reguly w dzinsy i buty sportowe, zakladalam kaptur na glowe i udawalam chlopaka zeby przypadkiem przejezdnym nie chcialo sie zatrzymac i zaczepic dwoch idacych dziewczyn. Nieraz chowalysmy sie w rowie kiedy nadjezdzal jakis samochod, i mowilysmy: "Nigdy wiecej nie bedziemy wracac same na nogach". Przyszla nastepna sobota - robilysmy dokladnie to samo i smialysmy sie same z siebie :) To byly wspaniale czasy, przyjazn trwa od lat a TAMTE DNI, TAMTE NOCE wpominamy bardzo czesto i do konca zycia juz bedziemy.

Lato 2000. Wakacje spedzalam u mojej najlepszej przyjaciolki. Mialysmy po 17 lat. Wspolne wyjscia na dyskoteki - czesto chodzilysmy po kilka kilometrow zeby tylko spotkac sie ze znajomymi, potanczyc i pobawic sie. Soboty byly najbardziej intensywne, cudownie spedzone chwile, smialismy sie az do bolu brzucha. Nierzadko wracalysmy same kiedy juz zaczynalo switac. Z racji tego...

Gdy młoda dziewczyna chce przeżyć przygodę życia, nic nie jest w stanie jej powstrzymać. Szalone marzenia, które po brzegi wypełniają głowę, nie dają chwili by się zatrzymać i zastanowić nad kolejnym krokiem. Biegniesz na przód pchany siłą młodości. Był rok 2016. Lipiec.
Niepewna tego czy sobie poradzę postawiłam krok na pokładzie statku szkoleniowego dla młodych marynarzy. Choć w kontrakcie miałam wypisane obowiązki, nigdy nie spodziewałabym się co przeżyję przez te 3 miesiące kontraktu. Świat wywrócił się do góry nogami!
Szalone kołysanie pod stopami, które początkowo przyprawiało mnie o mdłości, a później kołysało do snu w mojej ciasnej koi, wycie czarnego jak smoła morza, które wywoływało ciarki na plecach i szybsze tętno, niezwykli ludzie, którzy nauczyli mnie bardzo wiele. Otrzymałam wiele lekcji i choć nie wszystkie były przyjemne, wiem że mnie po części ukształtowały. To nie był zwykły rejs. Te 90 dni zmieniło mnie jako człowieka. TAMTE DNI, TAMTE NOCE są moim sekretem, tajemnicą, którą znam tylko ja i osoby, które tam były. Wzburzone fale porwały moją dziewczęcą naiwność, a osoba, która zeszła ze statku była już świadomą kobietą. Zmieniłam się. Na lepsze.

Gdy młoda dziewczyna chce przeżyć przygodę życia, nic nie jest w stanie jej powstrzymać. Szalone marzenia, które po brzegi wypełniają głowę, nie dają chwili by się zatrzymać i zastanowić nad kolejnym krokiem. Biegniesz na przód pchany siłą młodości. Był rok 2016. Lipiec.
Niepewna tego czy sobie poradzę postawiłam krok na pokładzie statku szkoleniowego dla młodych marynarzy....

Wspomnienia przechowuję w pamięci w formie zapachów. Wystarczy, że wychwycę gdzieś w powietrzu zapach, który towarzyszył mi podczas podróży, żebym zginęła we własnych myślach i wspomnieniach.

Ostatnio szukałam idealnego zapachu do domu na wiosnę i po otwarciu słoja ze skoncentrowanym zapachem „świeżego powietrza” od razu pomyślałam – tak pachnie Floryda 2016. Chciałabym powiedzieć, że to były cudowne wakacje, ale tak naprawdę dostałam wtedy tylko i wyłącznie porządnie w skórę. To czas, kiedy gwałtownie dorosłam, kiedy rzuciłam sama siebie na wodę tak głęboką, że nawet medale z zawodów pływackich nie pomogły i boleśnie zachłysnęłam się własnymi marzeniami. Nie byłam już dłużej sobą, byłam „inna”, nie byłam stąd i nawet jeśli mój akcent odsyłał rozmówców na Wyspy Brytyjskie, wzmianka o Polsce kazała im pytać, czy w mojej ojczyźnie są asfaltowe drogi i Internet. Ten czas pozwolił mi jednak dostrzec, że jestem zdolna do rzeczy, o których ciągle myślałam, że mnie przerastają. Że rzucona na głęboką wodę najpierw miotam się głośno i nieskoordynowanie, a potem powoli odzyskuję oddech.

Otwarcie tego jednego szklanego pojemnika odkryło przede mną całe spektrum trudnych wspomnień. TAMTE DNI, gdy w upale sięgającym 40 stopni plażę widziałam tylko z bardzo daleka. TAMTE NOCE, kiedy wracałam na rowerze dobrze po północy bulwarem wzdłuż czarnej toni huczącego oceanu, za każdym razem truchlejąc, gdy przejeżdżające samochody zwalniały. Piekielnie trudny czas, który zmienił mnie na zawsze.

Wspomnienia przechowuję w pamięci w formie zapachów. Wystarczy, że wychwycę gdzieś w powietrzu zapach, który towarzyszył mi podczas podróży, żebym zginęła we własnych myślach i wspomnieniach.

Ostatnio szukałam idealnego zapachu do domu na wiosnę i po otwarciu słoja ze skoncentrowanym zapachem „świeżego powietrza” od razu pomyślałam – tak pachnie Floryda 2016. Chciałabym...

Trzy tygodnie nad morzem minęły, jak z bicza strzelił. Wyjeżdżałam niechętnie, przekonana, że umrę z nudów i samotności. Wracałam rozanielona, trzymając za rękę mojego pierwszego w życiu chłopaka. Byłam w nim zakochana bez pamięci; tak mocno, jak potrafią tylko trzynastoletnie dziewczęta.

Ośrodek kolonijny, w którym spędzaliśmy wakacje, znajdował się w małej miejscowości, tuż nad brzegiem morza. Rytm dnia wyznaczały nam posiłki, wyprawy na plaże i wizyty w sklepach z pamiątkami. Przepuszczaliśmy pieniądze na zabawki z automatów, kręcone lody, watę cukrową i gofry z bitą śmietaną. W deszczowe dni snuliśmy się ociężale po ośrodku wczasowym, korzystając z rzadkich chwil prawdziwej wolności. Za zamkniętymi drzwiami pokojów zdobywaliśmy pierwsze około-miłosne doświadczenia. Plastikowa butelka wirowała na podłodze, a my z bijącym sercem zawierzaliśmy szczęście losowi. Niecierpliwie wyglądaliśmy wieczora, i pierwszych dźwięków muzyki dobiegających ze świetlicy. Dziewczyny smarowały brokatem usta i powieki, chłopcy wylewali na głowy całe opakowania żelu do włosów. Każda wolna piosenka sprawiała, że po plecach przebiegał nam dreszcz podniecenia. Do głosu dochodziły na przemian lęk, nadzieja i euforia.

W TAMTE DNI, TAMTE NOCE żyliśmy w pełni. Czy to się jeszcze kiedyś powtórzy?

Trzy tygodnie nad morzem minęły, jak z bicza strzelił. Wyjeżdżałam niechętnie, przekonana, że umrę z nudów i samotności. Wracałam rozanielona, trzymając za rękę mojego pierwszego w życiu chłopaka. Byłam w nim zakochana bez pamięci; tak mocno, jak potrafią tylko trzynastoletnie dziewczęta.

Ośrodek kolonijny, w którym spędzaliśmy wakacje, znajdował się w małej miejscowości,...

Serce biło mi tak szybko, że pierwszy raz w życiu poczułem, że mogę umrzeć. Wbrew pozorom, to było przyjemne uczucie- pierwszy raz poczułem się zakochany, miłość wypełniła mnie całego. Było to w lipcową noc 2006 roku, gdy leżeliśmy pod gwiaździstym niebem. Do dziś pamiętam to dziwne, bezwładne uczucie, gdy energia mojego ciała zaczęła przenikać się z ciałem drugiej osoby. Ogarnia, wprowadza w wir i odcina umysł. Serce rozlewa na całe ciało ten rodzaj ciepła, za którym do końca życia będzie się tęskniło. Bo nikt nie skradnie, ale i nie odda mi Tamtych dni (i) tamtych nocy.

Serce biło mi tak szybko, że pierwszy raz w życiu poczułem, że mogę umrzeć. Wbrew pozorom, to było przyjemne uczucie- pierwszy raz poczułem się zakochany, miłość wypełniła mnie całego. Było to w lipcową noc 2006 roku, gdy leżeliśmy pod gwiaździstym niebem. Do dziś pamiętam to dziwne, bezwładne uczucie, gdy energia mojego ciała zaczęła przenikać się z ciałem drugiej osoby....

Na początku czerwca 2002 roku mój tato wyszedł z więzienia po 6 latach. Jako dziesięciolatek obawiałem się, że już nigdy się to nie zdarzy. Gdy wreszcie go zobaczyłem przekraczał próg domu z moją mamą i obydwoje uśmiechali się do mnie. Wiedziałem z telewizji, że do więzienia idą ludzie źli ale nie obchodziło mnie to- to był mój tato i chciałem, by już nigdy nie odszedł z naszego życia. Pierwszy wieczór spędziliśmy w naszym ogrodzie, śmiejąc się, puszczając latawce i grając w piłkę nożną. Teraz gdy dorosłem wiem, że tato próbował ze wszystkich sił wynagrodzić mi czas, którego przez jego błędy nie mogliśmy spędzać razem. Rozpieszczał mnie całe lato. TAMTE DNI, TAMTE NOCE na zawsze zapadły mi w pamięć. Mój tato umarł 5 lat temu ale ja nadal mam przed oczami to, jak cały lipiec jeździliśmy na otwarty basen pod miastem albo jedliśmy lody z mamą przed telewizorem. To było dla mnie najszczęśliwsze lato, ponieważ wreszcie mogliśmy je spędzić wspólnie z rodziną.

Na początku czerwca 2002 roku mój tato wyszedł z więzienia po 6 latach. Jako dziesięciolatek obawiałem się, że już nigdy się to nie zdarzy. Gdy wreszcie go zobaczyłem przekraczał próg domu z moją mamą i obydwoje uśmiechali się do mnie. Wiedziałem z telewizji, że do więzienia idą ludzie źli ale nie obchodziło mnie to- to był mój tato i chciałem, by już nigdy nie odszedł z...

Za pierwszym razem miałyśmy dziewiętnaście lat i kiedy Z. zobaczył nas ściśnięte w samochodzie, stwierdził, że za młode do roboty jesteśmy. Na miejscu T. obejrzał nasze dłonie, małe i delikatne, i nic nie powiedział. Zrobił przerażoną minę, ale było za późno: stałyśmy w truskawkowym polu dwa tysiące kilometrów od domu i nie zamierzałyśmy wyjeżdżać.

To było siedem lat temu. Siedem razy wracałam na południe Niemiec, żeby przez dwa miesiące zarobić na półroczne utrzymanie w Polsce. Taka jest oficjalna wersja. Nieoficjalna…

Bajeczne, złoto-czerwone wschody słońca nad ciągnącymi się po horyzont polami. Krople rosy na siatce, która — ściągana przez chłopców — szumi jak morze. Jasne, puszyste chmury nad głową. Gruba warstwa słomy pod bosymi stopami. Wielkie, słodkie truskawki zjadane wcale nie ukradkiem, bo nikt nie zabrania. Tylko S. żartobliwie rzuca:

— Nie żryj tyle, bo dla ludzi nie będzie!

Kwaśne, zielone jabłka w sadzie. Dotyk liści na gołej skórze. Wylegiwanie się w południowym słońcu, tak doskonale przyjemne, że przegrywa z tym najlepsza książka. Wieczorne ognisko z pieczonymi kiełbaskami, chlebem i pieczarkami. Nocne posiedzenia na placu zabaw w piżamie i kapciach, bo tam nikogo to nie obchodzi. Niedzielne wypady nad jezioro ukryte pośród porośniętych winnicami wzgórz.

Czasami słyszę, jak ktoś ze mówi, że sezonowe zbieranie owoców to katorga. Pewnie tak. Ale w mojej pamięci TAMTE DNI, TAMTE NOCE mają inny charakter. I całą mroźną zimę czekam na następne truskawkowe lato.

Za pierwszym razem miałyśmy dziewiętnaście lat i kiedy Z. zobaczył nas ściśnięte w samochodzie, stwierdził, że za młode do roboty jesteśmy. Na miejscu T. obejrzał nasze dłonie, małe i delikatne, i nic nie powiedział. Zrobił przerażoną minę, ale było za późno: stałyśmy w truskawkowym polu dwa tysiące kilometrów od domu i nie zamierzałyśmy wyjeżdżać.

To było siedem lat...

Gąszcz średniowiecznych budynków na hiszpańskim wybrzeżu i grupa dzieciaków biegająca po wyślizganych, kamiennych ulicach. Lato było upalne, ale otulał nas przyjemny chłód starych murów. Mieszkaliśmy przy cichej drodze, gdzie chodnik nie był uszczuplony o rząd kawiarniach stolików, a cień dawały rozłożyste árbol del amor. Materace wynieśliśmy na taras, gdzie przed pójściem spać, nasze napełnione paellą brzuchy podskakiwały w dzikim rechocie. Aby udobruchać sąsiadów, śpiewaliśmy "Sto lat" w języku Cervantesa do końca zdzierając gardła. Żaden emeryt nie przerywał urodzinowych ekscesów, chociaż po 7 dniach zabrakło już kandydatów na solenizantów. TAMTE DNI, TAMTE NOCE spędzaliśmy w tętniącym życiem porcie, gdzie siadaliśmy na schodkach z orzeźwiającą horchatą. Podziwialiśmy feerię barw na targu, nasze rozgrzane śródziemnomorskim słońcem ramiona co rusz zanurzały się w morzu. Było głośno, powietrze pachniało słodyczą, a zabawom nie było końca. W tym szaleństwie były też chwile wytchnienia. Gdy zamknęło się oczy, by przetrzeć dłonią spocone czoło, wytężony słuch wyłapywał dźwięk kryształków cukru uderzających o chrupiącą skórkę churros. Różowy płatek zjawiskowych drzew spadał na rozwiane wiatrem włosy. Wszystko było błahe i ulotne. Dorośli dostarczali nam niezbędnych węglowodanów i pozostawiali umiarkowanie wolną rękę. A my, na początku drugiej dekady naszego życia, snuliśmy się po miasteczku jak z obrazka, roześmiani i beztroscy. Lekkość bytu była nadzwyczaj znośna.

Gąszcz średniowiecznych budynków na hiszpańskim wybrzeżu i grupa dzieciaków biegająca po wyślizganych, kamiennych ulicach. Lato było upalne, ale otulał nas przyjemny chłód starych murów. Mieszkaliśmy przy cichej drodze, gdzie chodnik nie był uszczuplony o rząd kawiarniach stolików, a cień dawały rozłożyste árbol del amor. Materace wynieśliśmy na taras, gdzie przed pójściem...

Ocek i Ted (ot zwykły Jacek i Tadzik. Na pierwszego i tak we wiosce wszyscy mówili Jocek. Zaś któregoś pięknego lipcowego dnia, czteroletnia siostra rzeczonego wydarła się na pół wsi „OOcek, OOcek wsystko Owiedziałam mamie i masz lanie”, to się Ocek przykleił na stałe. Co do Tadzika, wszystkiemu zawiniła jego miśkowatoś i film o pewnym gadającym pluszaku, oraz może to, że rodzice Teda wyjechali za chlebem do Anglii). Od pierwszego wejrzenia bracia krwi i przyjaciele na zabój. Ocek wiedział wszystko: w czyim sadzie jabłka już dojrzały, dokąd pojechali rodzice Anieli i czy można jej podokuczać, gdzie można podkraść jajko, i czy sklepowa jest w dobrym humorze i sprzeda im to czego sprzedać im nie powinna. Zaś powolny Ted ładował się w każdą przygodę z gracją nosorożca i w tempie schorowanego leniwca. Za to zjednywania sobie ludzi mógł mu pozazdrościć kot w butach. Mimo, że obaj łobuzowali, wpadał zazwyczaj Ted ,a Ockowi się dostawało. Aż do zeszłego lata. Wszystko przez te hormony i piękne blond włosy Anieli. Obaj jak dokuczali tak obaj się zakochali. A ona wybrała Teda. Dobrze, że drogą szedł z kościoła stary Jarząb od Martyniuków, bo pewnie byśmy Anieli żywej już nie zobaczyli. Ale Jarząb, choć stary to krzepki był, pogonił napastnika. Potem choć niechętnie ale zeznał jak było:
-Czy To Ted bił?
-Ni paaanie, TAM TED NI, TEM TEN OCEk bił. Zazdrość go wzięła. Żeby o obcego, ale o przyjaciela.
I tak skończyła się przyjaźń. Lato jeden spędził w pudle, a drugi w szpitalu przy Anieli.

Ocek i Ted (ot zwykły Jacek i Tadzik. Na pierwszego i tak we wiosce wszyscy mówili Jocek. Zaś któregoś pięknego lipcowego dnia, czteroletnia siostra rzeczonego wydarła się na pół wsi „OOcek, OOcek wsystko Owiedziałam mamie i masz lanie”, to się Ocek przykleił na stałe. Co do Tadzika, wszystkiemu zawiniła jego miśkowatoś i film o pewnym gadającym pluszaku, oraz może to, że...

Mała wioska na południu Polski, dookoła las, który oddziela hałasy i brudy miasta. Sierpień. Wakacje! TAMTE DNI, TAMTE NOCE były wyjątkowe i niezapomniane. Jak co roku ja, rodzeństwo i kuzyni z dala od cywilizacji na polanie uczestniczymy w sianokosach. Upał. Promienie słońca szczypią nas w skórę, ale nie narzekamy. Uśmiech od ucha do ucha i pracujemy, bo wiemy, że praca niedługo dobiega końca, a my na zbieraku pełnym siana wracamy do domu. Nadciąga wieczór. Wspinamy się na zbierak, kładziemy na pachnącym sianku i wpatrujemy w niebo. Widać już pierwsze gwiazdy. Oddychamy głęboko. Nareszcie odpoczynek!
-To co? Palimy dziś ognisko? - pytam kuzyna. Ten uśmiecha się do mnie i odpowiada:
-OBOWIĄZKOWO!

Mała wioska na południu Polski, dookoła las, który oddziela hałasy i brudy miasta. Sierpień. Wakacje! TAMTE DNI, TAMTE NOCE były wyjątkowe i niezapomniane. Jak co roku ja, rodzeństwo i kuzyni z dala od cywilizacji na polanie uczestniczymy w sianokosach. Upał. Promienie słońca szczypią nas w skórę, ale nie narzekamy. Uśmiech od ucha do ucha i pracujemy, bo wiemy, że praca...