Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ania
soopeel
Rozka13N
ahenathon
tommek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ania
soopeel
Rozka13N
ahenathon
tommek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wyruszyliśmy dokładnie czternaście lat temu. Mieliśmy zbadać drugi odkryty układ słoneczny. W dwa tysiące czterysta piętnastym roku, odbyła się misja badająca pierwszy odnaleziony układ, odmienny od naszego. Dokładnie czterdzieści siedem lat później wysłali nas. Dotarliśmy. Udało się. Po zbadaniu dwóch planet byliśmy coraz bardziej załamani. Na trzeciej z nich, nazwaliśmy ją Głęboka Próżnia, naukowcy odnaleźli ślady życia. Niewielkie istoty przypominające ziemskie gady.
Zabrali jednego na pokład, chcieli go zbadać. Nie wnikałam, ale teraz wiem, że powinnam to zrobić. Po tygodniu badań na pokładzie rozprzestrzenił się wirus. Atakował mózg, zmieniając człowieka w drapieżną bestie. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale naukowcy badający stworzenie zaczęli wybijać resztę załogi. Jako admirał po wieloletnim stażu, zdecydowałam wyeliminować zarażonych. Oczywiście to nie było łatwe, straciliśmy dużo ludzi. Zaraza rozprzestrzeniała się już w powietrzu. Kolejni członkowie wyprawy wariowali i zabijali innych. Została nas garstka, ale nie przetrwamy. Pogodziliśmy się z tym, nie martwcie się. To ostatnie video, jakie otrzymacie z tego statku. Nie przysyłajcie tu kolejnych osób, nie próbujcie odzyskać statku... Czuje jak zaraza wyżera mnie od środka. To nie jest warte tego, co tu przeszliśmy. Nie wiem kiedy video dojdzie na ziemie, ale wtedy już nas nie będzie. Bądźcie pewni, że to była przygoda, ale nie wszystkie kończą się dobrze.

Wyruszyliśmy dokładnie czternaście lat temu. Mieliśmy zbadać drugi odkryty układ słoneczny. W dwa tysiące czterysta piętnastym roku, odbyła się misja badająca pierwszy odnaleziony układ, odmienny od naszego. Dokładnie czterdzieści siedem lat później wysłali nas. Dotarliśmy. Udało się. Po zbadaniu dwóch planet byliśmy coraz bardziej załamani. Na trzeciej z nich, nazwaliśmy...

Siedząc wraz z Andrzejem i patrząc w gwiazdy na dachu mojej willi w Zakopanym, z lampką wyjątkowo starego wina wspominamy pierwszą polską misję w kosmos.
Wyprawa mająca na celu potwierdzić wieloletnie badania na temat próżni znajdującej się w górnej części galaktyki Oriona, w której to przebywające ciało ludzkie miało nabierac właściwości regeneracyjnych. Dowodził nią wspomniany wcześniej, mój przyjaciel, Andrzej Głębok, astro-fizyk, matematyk, chemik, zdobywca dwoch nagród Nobla. Jako najlepsi w kraju mieliśmy przyjemność razem pracować.
Od początku było ciężko, brak wystarczających funduszy, tuż przed startem rozchorował się jeden z pilotów. W końcu sam lot też był usłany kolcami: kłopoty z silnikiem i agregatem tlenowym, nic nie zapowiadało sukcesu.
A jednak.
-Do trzech razy sztuka. Wyszptał i uśmiechnął się do mnie szeroko w chwili gdy wiedzieliśmy juz, że odkrycie zmieni bieg świata.
Próżnia po dziś dzień służy ludzkosci, w dodatku została nazwana od nazwiska odkrywcy- Próżnia Głęboka.

Siedząc wraz z Andrzejem i patrząc w gwiazdy na dachu mojej willi w Zakopanym, z lampką wyjątkowo starego wina wspominamy pierwszą polską misję w kosmos.
Wyprawa mająca na celu potwierdzić wieloletnie badania na temat próżni znajdującej się w górnej części galaktyki Oriona, w której to przebywające ciało ludzkie miało nabierac właściwości regeneracyjnych. Dowodził nią...

-50 stopni, ostry, przenikliwy wiatr. Warunki na Marsie nie nastrajają pozytywnie, szczególnie w zimę. Tęskniłam za Ziemią, ale nie mogliśmy tam wrócić ot tak. Jednak po 20 latach natrafiła się długo oczekiwana okazja. Byłam w laboratorium kiedy dostaliśmy informację o utracie łączności z Ziemią. Nasi naukowcy stwierdzili, że jeśli sytuacja utrzyma się przez dwa dni, polecimy tam sprawdzić co się dzieje. Zostałam wybrana, ale początkowo nie chciałam lecieć. Obawiałam się, że wspomnienia lat młodości sprawią, że będę czuła jeszcze większą pustkę. Jednak po kilku chwilach stwierdziłam, że to właśnie życie na Marsie wywołuje we mnie egzystencjonalną, głęboką próżnię.

Lecieliśmy długo, aczkolwiek nie tak długo jak za pierwszym razem – na Marsa. Z każdą chwilą moje podekscytowanie pomieszane z niepokojem wzmagały się we mnie. Nagle moim oczom ukazał się rozdzierający widok. Serce stanęło mi na sekundę, kiedy zobaczyłam czarną, spaloną ziemię, bez cienia wody czy zieleni. Zdecydowaliśmy się wylądować i założyć skafandry. Ziemia, mój dom, był mi całkowicie obcy. Po ludziach nie było ani śladu. Widzieliśmy jedynie spalone pozostałości domów, lasów i naszych wspomnień.

Mimo zebranych próbek ziemi, do tej pory nie wiemy co się stało. Tragedia która nas ominęła, złamała nasze serca na milion kawałków. Chciałam wierzyć, że Ziemia przetrwa do czasu, w którym cała ludzkość została ewakuowana. Mimo że naukowe ekspedycje zawsze są ekscytujące, ta była najgorszą decyzją mojego życia.

-50 stopni, ostry, przenikliwy wiatr. Warunki na Marsie nie nastrajają pozytywnie, szczególnie w zimę. Tęskniłam za Ziemią, ale nie mogliśmy tam wrócić ot tak. Jednak po 20 latach natrafiła się długo oczekiwana okazja. Byłam w laboratorium kiedy dostaliśmy informację o utracie łączności z Ziemią. Nasi naukowcy stwierdzili, że jeśli sytuacja utrzyma się przez dwa dni,...

Niedziela 22.01.2022
To historyczny dzień dla całej ludzkości. O 5.00 wystartowaliśmy promem kosmicznym Jutrzenka z misją od której będą zależeć losy całej naszej planety i ludzkości. W związku z tym, że nasze zasoby energetyczne są już na wyczerpaniu, a naturalne źródła jej pozyskiwania są niewystarczające Jutrzenka wyruszyła z niezwykle trudną i niebezpieczną misją pozyskania energii z gwiazdy znajdującej się poza naszą galaktyką. Jako kietownik ekspedycji i główna osoba pracująca nad techniką przechwycenia energii z ciała niebieskiego jestem niezmiernie szczęśliwy, będąc w tym zespole. Niestety powodzenie misji jest bardzo niepewne,zdecydowaliśmy by udać się w niezbadaną dotąd część wszechświata. Nikt z nas nie wie czego możemy się tam spodziewać, czy przywita nas GŁĘBOKA PRÓŻNIA czy tysiące gwiazd. Sama technika pozyskania energii nie została również dokładnie sprawdzona. Lecimy na tą misję pełni niepewności i obaw o jej powodzenie.
22.01.2027
Udało się! Misja została zakończona powodzeniem. Trafiliśmy do miejsca pełnego gwiazd o dużych zasobach energetycznych. Udało nam sie pozyskać części energii jednej z nich i wracany z jej zapasam dla całej naszej planety na najbliższe 10 lat. Już wkrótce Jutrzenka wróci na Ziemię.

Niedziela 22.01.2022
To historyczny dzień dla całej ludzkości. O 5.00 wystartowaliśmy promem kosmicznym Jutrzenka z misją od której będą zależeć losy całej naszej planety i ludzkości. W związku z tym, że nasze zasoby energetyczne są już na wyczerpaniu, a naturalne źródła jej pozyskiwania są niewystarczające Jutrzenka wyruszyła z niezwykle trudną i niebezpieczną misją...

Dziś mija 105 lat, odkąd opuściliśmy Ziemię. Pragnęliśmy dokonać niemożliwego – dotrzeć do granic wszechświata, do głębokiej próżni. Nasza ośmioosobowa załoga składająca się z najwybitniejszych matematyków, fizyków, astronomów i inżynierów już całe stulecie przemierza bezkres kosmosu na „Trytonie”, najnowocześniejszym statku kosmicznym, jaki kiedykolwiek zbudowano. Co 20 lat budzimy się z hibernacji dokładnie na rok, by dokonać przeglądu technicznego statku i wyeliminować ewentualne usterki, a także, by upewnić się, że wciąż podążamy ściśle wyznaczoną trasą. Nad jej wytyczeniem pracowały przez wiele lat największe umysły, analizując wszystkie możliwe scenariusze. Jeszcze nigdy żadne ludzkie obliczenia nie były tak precyzyjne. Lecieliśmy od jednego tunelu czasoprzestrzennego do drugiego, przerzucani z galaktyki do galaktyki, z daleka omijając czarne dziury i asteroidy. Coś jednak poszło nie tak, dotarliśmy do celu wcześniej, niż to było zaplanowane. Po wybudzeniu z hibernacji odkryliśmy, że otacza nas czarna nicość, nierozświetlana blaskiem gwiazd. Nie mamy pojęcia, jak długo już dryfujemy w głębokiej próżni i skąd przylecieliśmy. Nasze urządzenia nawigacyjne nie działają, cóż zresztą miałyby nam pokazać? Nie ma tu nic, tylko bezmiar ciemniejszej niż noc przestrzeni, bez czasu, początku i końca. Zabawne, ale właśnie tak zawsze wyobrażałam sobie śmierć - jako swobodne dryfowanie świadomości w nicości. Osobliwe uczucie. Nie mamy jak wrócić, a przed nami nie ma już nic.

Dziś mija 105 lat, odkąd opuściliśmy Ziemię. Pragnęliśmy dokonać niemożliwego – dotrzeć do granic wszechświata, do głębokiej próżni. Nasza ośmioosobowa załoga składająca się z najwybitniejszych matematyków, fizyków, astronomów i inżynierów już całe stulecie przemierza bezkres kosmosu na „Trytonie”, najnowocześniejszym statku kosmicznym, jaki kiedykolwiek zbudowano. Co 20...

RV „Wolszczan” płynął przez głuchą przestrzeń powoli, jednostajnie, wręcz leniwie. Lecz nie musiał się nigdzie spieszyć, bowiem już od kilku miesięcy otaczała go głęboka próżnia – międzygwiezdna pustka, w której nie ma żadnych planet, żadnych komet, żadnego kosmicznego pyłu. Tylko przerażająca cisza i spokój. Nie jest to jednak okręt martwy, nie jest to bezużyteczny wrak dryfujący gdzieś pomiędzy układami gwiezdnymi w oczekiwaniu na ostateczną kolizję z pierwszym napotkanym ciałem niebieskim. Co to, to nie – RV „Wolszczan” jest właśnie u szczytu swoich możliwości przetwarzania miliona danych napływających z pustej przestrzeni, z ciemnej pustki, której energia przeraża nawet najtęższe umysły. Tak, ów okręt badawczy przygląda się czarnej dziurze, czy też właściwie – złowrogie oko czarnej dziury przygląda się nam. Choć właściwie, to nader egocentryczne, stwierdzić, że przygląda się nam. Czarna dziura przygląda się całemu wszechświatowi, chłonąc informacje o nim… i jego materię. A my próbujemy to oko kosmicznego cyklonu zrozumieć, podpływając blisko niego, niemal na granicę horyzontu zdarzeń. To nadzwyczaj ryzykowne posunięcie, ale pozwalające być tak blisko tego niezbadanego zjawiska, jak blisko jeszcze nie był żaden człowiek. Jedyne, co moglibyśmy zrobić „bliżej” to dać się wciągnąć w jego głębię… lecz co tam jest? Inny wymiar? Gęsta zbitka materii? A może… głęboka próżnia?

RV „Wolszczan” płynął przez głuchą przestrzeń powoli, jednostajnie, wręcz leniwie. Lecz nie musiał się nigdzie spieszyć, bowiem już od kilku miesięcy otaczała go głęboka próżnia – międzygwiezdna pustka, w której nie ma żadnych planet, żadnych komet, żadnego kosmicznego pyłu. Tylko przerażająca cisza i spokój. Nie jest to jednak okręt martwy, nie jest to bezużyteczny wrak...

Data 507.1879, czasu Nova.
Odrywam oczy od cyfr w rogu ekranu i skupiam się na całym obrazie. Kieruję obiektyw na M87, powoli, żeby dokładnie złapać obraz. Muszę uważać, żeby się nie potknąć, bo choć przed odlotem chronią mnie przymocowane do statku liny, szkoda byłoby tracić tak niesamowite ujęcie. Mimo konieczności nałożenia ultra-silnego filtra na obiektyw, rzadko kiedy da się zrobić tak czyste zdjęcia SN 1919A. Zazwyczaj Panna A zasłonięta jest pasem asteroid, jednak teraz nasz statek wleciał w głęboką próżnię, dzięki czemu nic nie stoi mi na przeszkodzie w filmowaniu.
Prawdopodobnie przez kilka następnych tygodni wraz z pozostałymi kamerzystami będziemy musieli skupić się na Messierze 87 i okolicznych galaktykach, ale mi to nie przeszkadza. Uwielbiam robić zdjęcia kosmosu, nie ważne której konkretnie jego części. Bo choć misją zleconą nam przez Uniwersal Geographic było nakręcenie reportarzu o formach życia na Gliese 581c, zwanej lokalnie Vivere, kapitan uznała iż szkoda byłoby przegapić tak bajeczną okazję i nie sfilmować układów otaczających głęboką próżnię. Takie zjawisko, gdy w danej przestrzeni gwiezdnej na dużym obszarze nie znajdują się żadne obiekty, jest niezwykle rzadkie. Dlatego też, po konsultacji z radą, kapitan zdecydowała się nadłożyć drogi, byśmy mogli od razu zebrać materiał do reportażu o supernowych.

Data 507.1879, czasu Nova.
Odrywam oczy od cyfr w rogu ekranu i skupiam się na całym obrazie. Kieruję obiektyw na M87, powoli, żeby dokładnie złapać obraz. Muszę uważać, żeby się nie potknąć, bo choć przed odlotem chronią mnie przymocowane do statku liny, szkoda byłoby tracić tak niesamowite ujęcie. Mimo konieczności nałożenia ultra-silnego filtra na obiektyw, rzadko kiedy...

Nie wiem jak długo byliśmy w stanie hibernacji, ale gdy zbliżaliśmy się już do celu podróży, to android zaczął powoli wybudzać nas z letargu. Wszystko co działo się w czasie tego dziwnego snu było jak GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Tylko te dwa słowa przychodzą mi na myśli, tylko tak mogę to opisać.
Jako pierwsza z załogi zaczęłam wyglądać przez małe okienko, aby zobaczyć planetę, która była naszym celem. Mars, to miejsce gdzie mieliśmy odnaleźć odpowiedzi dotyczące życia. „Bo przecież jest tu woda”. Tak przynajmniej wynikało z danych dostarczanych przez sondę.
Jako planetolog, nie miałam w tamtym momencie żadnych obowiązków na pokładzie. Moja praca miała zacząć się dopiero po wylądowaniu. Oprócz mnie, na statku znajdowały się jeszcze 2 osoby. Kapitan Kępa, człowiek nie do zdarcia oraz Anna, nasza nieoceniona biolog. Mieliśmy przed sobą jeszcze kilka godzin lotu, więc zjedliśmy mieszankę składników odżywczych, rozruszaliśmy nasze mięśnie i powoli przygotowywaliśmy się do wyjścia na zewnątrz. Myśl, że jesteśmy tak blisko planety, która może okazać się miejscem do zamieszkania przez ludzi, dawała nam dużo nadziei na sukces. Chociaż byliśmy podekscytowani tym wydarzeniem, to przecież przygotowywaliśmy się do tego lotu przez kilka ładnych miesięcy, wiedzieliśmy jaką pracę mamy do wykonania i jakie są szanse na to, że będzie można tu żyć i przeżyć.
Gdy statek znalazł odpowiednie miejsce do lądowania uświadomiliśmy sobie, że będziemy pierwszymi ludźmi stawiającymi stopy na tej niezwykłej planecie. Jednak nie wysiadaliśmy z pokładu jako pierwsi. Przodem puściliśmy androida Iri, miała sprawdzić teren wokół miejsca lądowania w promieniu 15 km. Taki był rozkaz kapitana, ponieważ brał pod uwagę możliwość istot żywych na Marsie, a nie mogliśmy wykluczyć ich wrogiego nastawienia.
Minęło 5 godzin, chociaż Iri miała wrócić po 3. Nie mogliśmy się z nią połączyć, ponieważ znajdowała się poza zasięgiem. Z wyliczeń komputera pokładowego wynikało, że będąc na zewnątrz można połączyć się ze statkiem nawet w odległości 40km. Zdaliśmy sobie sprawę, że stało się coś, co mogło zaważyć na naszej misji. Decyzja należała do kapitana. To właśnie Kępa musiał zadecydować o kolejnym kroku.

Nie wiem jak długo byliśmy w stanie hibernacji, ale gdy zbliżaliśmy się już do celu podróży, to android zaczął powoli wybudzać nas z letargu. Wszystko co działo się w czasie tego dziwnego snu było jak GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Tylko te dwa słowa przychodzą mi na myśli, tylko tak mogę to opisać.
Jako pierwsza z załogi zaczęłam wyglądać przez małe okienko, aby zobaczyć planetę,...

Nie wiem jak długo byliśmy w stanie hibernacji, ale gdy zbliżaliśmy się już do celu podróży, to android zaczął powoli wybudzać nas z letargu. Wszystko co działo się w czasie tego dziwnego snu było jak GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Tylko te dwa słowa przychodzą mi na myśli, tylko tak mogę to opisać.
Jako pierwsza z załogi zaczęłam wyglądać przez małe okienko, aby zobaczyć planetę, która była naszym celem. Mars, to miejsce gdzie mieliśmy odnaleźć odpowiedzi dotyczące życia. „Bo przecież jest tu woda”. Tak przynajmniej wynikało z danych dostarczanych przez sondę.
Jako planetolog, nie miałam w tamtym momencie żadnych obowiązków na pokładzie. Moja praca miała zacząć się dopiero po wylądowaniu. Oprócz mnie, na statku znajdowały się jeszcze 2 osoby. Kapitan Kępa, człowiek nie do zdarcia oraz Anna, nasza nieoceniona biolog. Mieliśmy przed sobą jeszcze kilka godzin lotu, więc zjedliśmy mieszankę składników odżywczych, rozruszaliśmy nasze mięśnie i powoli przygotowywaliśmy się do wyjścia na zewnątrz. Myśl, że jesteśmy tak blisko planety, która może okazać się miejscem do zamieszkania przez ludzi, dawała nam dużo nadziei na sukces. Chociaż byliśmy podekscytowani tym wydarzeniem, to przecież przygotowywaliśmy się do tego lotu przez kilka ładnych miesięcy, wiedzieliśmy jaką pracę mamy do wykonania i jakie są szanse na to, że będzie można tu żyć i przeżyć.
Gdy statek znalazł odpowiednie miejsce do lądowania uświadomiliśmy sobie, że będziemy pierwszymi ludźmi stawiającymi stopy na tej niezwykłej planecie. Jednak nie wysiadaliśmy z pokładu jako pierwsi. Przodem puściliśmy androida Iri, miała sprawdzić teren wokół miejsca lądowania w promieniu 15 km. Taki był rozkaz kapitana, ponieważ brał pod uwagę możliwość istot żywych na Marsie, a nie mogliśmy wykluczyć ich wrogiego nastawienia.
Minęło 5 godzin, chociaż Iri miała wrócić po 3. Nie mogliśmy się z nią połączyć, ponieważ znajdowała się poza zasięgiem. Z wyliczeń komputera pokładowego wynikało, że będąc na zewnątrz można połączyć się ze statkiem nawet w odległości 40km. Zdaliśmy sobie sprawę, że stało się coś, co mogło zaważyć na naszej misji. Decyzja należała do kapitana. To właśnie Kępa musiał zadecydować o kolejnym kroku.

Nie wiem jak długo byliśmy w stanie hibernacji, ale gdy zbliżaliśmy się już do celu podróży, to android zaczął powoli wybudzać nas z letargu. Wszystko co działo się w czasie tego dziwnego snu było jak GŁĘBOKA PRÓŻNIA. Tylko te dwa słowa przychodzą mi na myśli, tylko tak mogę to opisać.
Jako pierwsza z załogi zaczęłam wyglądać przez małe okienko, aby zobaczyć planetę,...