- Dzień dobry Panie B!
- Bry. Relacja z pekińczyków gotowa? - tubalny głos dyrektora redakcji nie zdradzał zainteresowania. - Dziś ma być u mnie, Klops. - Klementyna zawsze, gdy wypowiadał jej nazwisko, miała wrażenie że komentuje jej życie miłosne. Drzwi huknęły zanim zdążyła wspomnieć o zepsutej znów maszynie do pisania.
- Kurka! - zaklęła Klementyna, trochę zbyt głośno jak na warunki otwartej przestrzeni redakcji "Kota i psa".
- Nie wystarczyło jej, że wczoraj zostałaś przez nią po godzinach? - na wpół empatyczny, na wpół jadowity ton J prawie nie zdradzał humoru, jaki krył się za tymi słowami. - Musisz się jej pozbyć - teraz mówiła już na poważnie.
- J, Ona nie jest już taka młoda. Idź lepiej po Władka, nie weźmie śrubokręt i...
- Tym bardziej, niech zrobi miejsce młodszej!
- Młodsze nie są tak dobre!
- No to Klops. - zawyrokowała Jadźka, ruszając w stronę redakcyjnej sekcji kotów.

- Klemens! - J lubiła to rzekome zdrobnienie - Złe wieści. Władek pojechał na zjazd miłośników persów.
- To nie miało być jutro?
- Jutro jest festiwal terierów. Przyjdzie Stefan. Nowy - dodała, widząc zdziwienie na twarzy przyjaciółki. W CV wpisał, że uwielbia koty i stare maszyny do pisania.
- Napra...
- Co Ty, Klemens.

- Uszanowanko! To gdzie ten stary klekot? - Stefan nie zrozumiał przyczyny lodowatego spojrzenia właścicielki "klekota".
- Tu stoi. - Nowy zamarł w bezruchu.
- Panie... Stefanie? Muszę do popołudnia napisać artykuł i...
- To przecież Continental - Stefan wydawał się być oczarowany złotym napisem na metalowej obudowie.
- Zna się Pan na...
- Stefan jestem! Miałem taką przed wojną, ale musiałem ją zostawić. Nie miała jednego klawisza.
- Ta nie ma litery t...
- I miała rysę z tyłu...
- O tutaj...?

- Dzień dobry Panie B!
- Bry. Relacja z pekińczyków gotowa? - tubalny głos dyrektora redakcji nie zdradzał zainteresowania. - Dziś ma być u mnie, Klops. - Klementyna zawsze, gdy wypowiadał jej nazwisko, miała wrażenie że komentuje jej życie miłosne. Drzwi huknęły zanim zdążyła wspomnieć o zepsutej znów maszynie do pisania.
- Kurka! - zaklęła Klementyna, trochę zbyt głośno...

Używały jej na zmianę. Od przeszło 20 lat, czyli odkąd Mala zaczęła uczyć się liter i ku zgorszeniu nauczycieli bardziej odpowiadało jej wystukiwanie ich, niż kaligrafowanie. Przez lata uformował się schemat - ona pisała rano, Babcia Mim w nocy. O każdej porze z głębi domu dobiegały stuki, kliki i brzdęki. Kiedy maszyna milkła na dłużej kot budził się z drzemki, ptaki za oknem gubiły rytm, a zegary stawały, jakby zawstydzone swoim dźwiękiem. Tuk, tuk, tuk, tuk... A nad tym taktem unosił się nieskończony szelest papierowego potoku. Kartka za kartką, stosik za stosem. Stoliki, stoliczki, krzesła, fotele, pufy, kanapy, półki, szafki w końcu podłoga... Ludzie, zwierzęta, życia, światy, problemy, szczęścia, przygody...to wszystko i jeszcze więcej. Strona po stronie, dzień po nocy, noc po dniu, babcia po wnuczce, wnuczka po babci. Istniały trochę tu, ale bardziej tam – pod kolejną kartką, pod następną literą, pod klawiszem maszyny do pisania.

Używały jej na zmianę. Od przeszło 20 lat, czyli odkąd Mala zaczęła uczyć się liter i ku zgorszeniu nauczycieli bardziej odpowiadało jej wystukiwanie ich, niż kaligrafowanie. Przez lata uformował się schemat - ona pisała rano, Babcia Mim w nocy. O każdej porze z głębi domu dobiegały stuki, kliki i brzdęki. Kiedy maszyna milkła na dłużej kot budził się z drzemki, ptaki za...

Rok 1956 r.
Jestem Kler i mam 20 lat jestem brunetką i mam zielone oczy i duże czarne okulary .
Tydzień temu kupiłam maszynę do pisania na której była napisane małym drukiem "Jak chcesz to zawsze możesz cofnąć czas "zupełnie nie wiem co to znaczy ale mniejsza z tym , naglę słyszę pukanie do drzwi .
Otwieram i widzę wysokiego młodego mężczyznę ma czarne włosy i niebieskie oczy .
-Dzień dobry panno Kler .
-Dzień dobry skąd wiesz jak mam na imię .
-Wiem dużo panno Kler .
na jego twarzy pojawia się uśmiech wydaję się całkiem przystojny .
-Po co pan przyszedł .
-Mów mi Patryk .
-Dobrze a teraz wrócimy do pytania po co pan tu przyszedł .
-Wiem że ma pani magiczną maszynę do pisania .
-Przepraszam co , może pan wejdzie do środka i wyjaśni o co chodzi.
-Dobrze Kler .
Ciekawe o co mu chodzi i podejrzewam że ma trochę nie równa pod sufitem ale dobrze wysłucham go .
-Zrobię herbatę .
-Tak to się może przydać .
Nie wieże a co chodzi .


Pół godziny później wiem o co chodzi ale nie wieże mu .
-Więc kler gdzie maszyna wytłumaczę ci o co chodzi z napisem na maszynie .
Skąd on wie .
-Skąd wiesz.
-Mówiłam maszyna jest magiczna chodzi pokarze .
I nagle trzask prze drzwi wpada 5 osób .


Pół roku później jestem skazana na towarzystwa Patryk i już tak do końca życia i wszystka przez tą całą głupią maszynę .

Rok 1956 r.
Jestem Kler i mam 20 lat jestem brunetką i mam zielone oczy i duże czarne okulary .
Tydzień temu kupiłam maszynę do pisania na której była napisane małym drukiem "Jak chcesz to zawsze możesz cofnąć czas "zupełnie nie wiem co to znaczy ale mniejsza z tym , naglę słyszę pukanie do drzwi .
Otwieram i widzę wysokiego młodego mężczyznę ma czarne włosy i niebieskie...

Po co mi ta maszyna do pisania? To śmieć, ciężka jak diabli. Poza tym mam laptopa. Babcia mi ją dała na piąte urodziny i powiedziała: Masz, wnusiu, to jest dobra maszyna, będzie ci służyć przez wiele lat.
Faktycznie, maszyna jest nie do zdarcia. Nie lubię wyrzucać rzeczy, które działają, więc trzymam tego grata pod łóżkiem. Co trzy miesięcy wrzucam ogłoszenie na różne strony internetowe. Już nawet nie chcę pieniędzy, oddam za darmo. Uwaga, ktoś odpowiedział na moje ogłoszenie:
„Szanowna Pani,
ze zdziwieniem przeczytałem Pani ogłoszenie. Myślałem, ze w dzisiejszych czasach już nikt nie posiada takich maszyn do pisania u siebie w domu, co najwyżej można takie zabytki obejrzeć w muzeum. Od wielu lat szukam tej maszyny, ale nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Chętnie ją od Pani odkupię, proszę podać cenę.
Łączę pozdrowienia,
Stanisław Potocki”
W końcu się tego grata pozbędę, moja babska intuicja mi podpowiada, że tu chodzi o jakiś romans.
Historia pana Stanisława:
Od wielu lat był mężem i ojcem kilkorga nastoletnich dzieci, gdy poznał moją babcię, mieli romans i na tej mojej maszynie babcia pisała do swojego ukochanego listy, później on musiał wyjechać za granicę i już nie mógł wrócić do Polski, z powodu stanu wojennego. Stracili ze sobą kontakt. Moja babcia od trzech lat nie żyje. Pan Stanisław jest wdowcem, dowiedział się o śmierci swojej ukochanej i chciał zdobyć jedyną pamiątkę po niej. Oczywiście, dałam mu ją za darmo. Coś takiego, moja babcia i romans. Kto by pomyślał.

Po co mi ta maszyna do pisania? To śmieć, ciężka jak diabli. Poza tym mam laptopa. Babcia mi ją dała na piąte urodziny i powiedziała: Masz, wnusiu, to jest dobra maszyna, będzie ci służyć przez wiele lat.
Faktycznie, maszyna jest nie do zdarcia. Nie lubię wyrzucać rzeczy, które działają, więc trzymam tego grata pod łóżkiem. Co trzy miesięcy wrzucam ogłoszenie na różne...

Podstarzały pucybut Marek wykonuje swój zawód z całkowitą rutyną.
Taki styl pracy pozwolala mu zachować energię na spisywanie kronik dzielnicowych wieczorami.
Talent do narracji traktował jak powołanie a realizował je na półwiecznej maszynie.
Za względu na charmonogram dnia wszystkie spisywane informacje pochodziły wyłączne od klientów.
Ktoregoś przeciętnego popołudnia normalnego tygodnia na krześle usiadł nieznany młodzieniec, rzadko zdarzają się klienci mniej zamożni od niego samego, pomyśał Marek.
Chłopak ten był kaleką, nie miał rąk co zapewne było przyczyną jego biedy oraz wizyty.
Rozglądał się dookoła, nie ulicy a wydawało się całego świata.
Marek szybko nawiązał rozmowę z nowym klientem, która po chwili zamieniła sie w monolog chłopaka.
W moment najprzyziemniejsze sprawy rozwijał do granic absurdu, logika jego wywodów była niedorzeczna, ale w głosie zawarta była wiara w ten swiat, ona oczarowała starego pucybuta.
Marek skończył tego dnia pracę wcześniej, od razu wrocił do domu by spisać opowieści nowego klienta.
Pisanie tych rzeczy, nigdy nie dotkniętych, dopiero co zrodzonych myśli sprawiało Markowi niespotykane szczeście.
W kolejnych dniach pracował z myślą ponownego spotkania młodego marzyciela.
Po kilku dniach Marek wracał z pracy znużony rozmową ze statycznymi klientam. Po drodze zauważył cygańskich grajków otoczonych grupką osób.
Jedną z nich był ów oczekiwany młodzieniec.
Szybko także i on dostrzegł Marka, przywitali się z sympatią i zaraz potem Marek zaprosił chłopca do siebie.
Spotykali się tam latami siedząc przy małym stoliku, Marek stukał w maszynę, a młodzieniec wyglądając przez otwarte okno snuł swoje opowieści bez granic.

Podstarzały pucybut Marek wykonuje swój zawód z całkowitą rutyną.
Taki styl pracy pozwolala mu zachować energię na spisywanie kronik dzielnicowych wieczorami.
Talent do narracji traktował jak powołanie a realizował je na półwiecznej maszynie.
Za względu na charmonogram dnia wszystkie spisywane informacje pochodziły wyłączne od klientów.
Ktoregoś przeciętnego popołudnia...

Podniosła wzrok i w odbiciu szyby ujrzała mężczyznę, który stał tuż obok niej, ale była tak zaabsorbowana widokiem tej pięknej maszyny do pisana na wystawie antykwariatu, że nie zarejestrowała tej nagłej bliskości zupełnie obcego człowieka. Był wyższy od niej o głowę, a z opatulonej od wiatru głowy widać było tylko dwa niebieskie ogniki, które jak zahipnotyzowane wpatrywały się w maszynę. Nagle do głowy przyszła jej nieoczekiwana myśl, że całkiem ładna z nich para.

Jesienny wiatr wzmógł się i delikatnie połaskotał ją po nosie, co wywołało kichnięcie i tym samym wyrwało z letargu nieznajomego. Spojrzał na nią nieco zdezorientowany jej bliskością i odskoczył przestraszony. Niezrażona uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i wskazując na wystawę powiedziała:
- Widzę, że nie tylko mnie urzekła ta maszyna. Chyba będziemy musieli przy gorącej czekoladzie omówić, u kogo w mieszkaniu będzie stała?
Mężczyzna zaśmiał się, a w kącikach jego oczu pojawiły się drobne urocze zmarszczki. Już wtedy wiedziała, że ta maszyna stanie w ich wspólnym domu.

Podniosła wzrok i w odbiciu szyby ujrzała mężczyznę, który stał tuż obok niej, ale była tak zaabsorbowana widokiem tej pięknej maszyny do pisana na wystawie antykwariatu, że nie zarejestrowała tej nagłej bliskości zupełnie obcego człowieka. Był wyższy od niej o głowę, a z opatulonej od wiatru głowy widać było tylko dwa niebieskie ogniki, które jak zahipnotyzowane wpatrywały...

Był chłodny jesienny poranek. Młoda studentka Kate, obudziła się i jak co rano poszła pobiegać po kampusie. Robiła to zawsze bez względu na pogodę czy temperaturę. Po porannym joggingu wróciła do pokoju, który dzieliła razem ze swoją przyjaciółką Emmą. Przebrała się i naszykowała na pierwsze zajęcia.
Codziennie po drodze mijała antykwariat, gdzie często podziwiała przez szybę wspaniałe rzeczy. Kiedyś jej wzrok przykuła piękna brożka z kości słoniowej, jednak była ona za droga, aby mogła sobie na nią pozwolić. Tym razem zatrzymała się przy wystawie na dłużej. Zobaczyła bowiem piękną, starą maszynę do pisania. Mimo, że nosiła na sobie znaki czasu, wyglądała wspaniale i przypominała maszynę niegdyś używaną przez jej dawno zmarłego tatę. Postanowiła, że zapyta sprzedawcę o cenę i jeśli nie będzie zbyt droga zakupi ją. Szczęście uśmiechnęło się do niej i po chwili wyszła z nowym nabytkiem pod pachą. Uznała, że jedna nieobecność na wykładzie nie jest zbrodnią i wróciła do swojego pokoju, aby przestudiować maszynę.
Kate postawiła ją na biurku i zaczęła wodzić po niej palcami. W świetle dziennym maszyna okazała się jeszcze piękniejsza. Ponieważ, przy zakupie nie miała czasu by dokładnie się jej przyjrzeć, Kate podniosła maszynę i obejrzała jej spód. Zobaczyła tam napis: „Dla mojego kochanego męża Thomasa – Jamie – rok 1972.” Dopiero po chwili do Kate dotarło, że widziała już kiedyś ten napis i nie mogła w to uwierzyć. A więc to była maszyna jej taty. Powstrzymując łzy wzruszenia, Kate szepnęła „Kocham Cię tato” i zabrała się do pisania eseju na zajęcia z literatury amerykańskiej. Tym razem napisała go na nowo kupionej maszynie czując tym samym bliskość ojca, jakiej nie czuła od wielu lat.

Był chłodny jesienny poranek. Młoda studentka Kate, obudziła się i jak co rano poszła pobiegać po kampusie. Robiła to zawsze bez względu na pogodę czy temperaturę. Po porannym joggingu wróciła do pokoju, który dzieliła razem ze swoją przyjaciółką Emmą. Przebrała się i naszykowała na pierwsze zajęcia.
Codziennie po drodze mijała antykwariat, gdzie często podziwiała przez...

- No i najgorzej – powiedziała do siebie Matylda - znowu ludzie pomyślą że jestem idiotką. Dobra nikt nie widzi. Wchodzę.
- Co ja najlepszego narobiłem? Czemu ja się na niej mszczę? To że nie mam talentu nie oznacza, że mogę się na niej wyżywać. – powiedział Aleksander schodząc ze schodów.
- Jejku, jak tu śmierdzi! No ale czego mogę oczekiwać od kontenera na śmieci? – pomyślała Matylda – Wiedziałam, wiedziałam. Jakiś gościu w okularkach już na mnie patrzy jak na ostatnia kretynke.
- Co ta baba robi? – pomyślał Alek – Oho jakaś kretynka, poczekam aż pójdzie.
- No i co on się tak lampi, teraz nie dość, że jestem brudna i śmierdzę to jeszcze spaliłam przysłowiowego raka. Koleś idź stąd ja tu mam misje. Mam ją!!! – uśmiechnęła się do siebie Matylda .
- Ej, ej weź to zostaw to, to, to jest moje!!! Puszczaj to! – zaczął krzyczeć Aleksander
- No chyba Pan oszalał! W życiu Panu nie uwierzę. To jest mój skarb! – krzyknęła Matylda.
- Zostaw to babo mówię, wyrzuciłem to przed chwilą oddawaj to! – powiedział Aleksander chwytając za ramię Matyldę
- Ta jasne! Puść mnie Pan!
Aleksander puścił Matyldę spojrzał na nią i zaczął się śmiać. Jego śmiech był ciepły i zabawny. Matylda patrzyła na niego nie wiedząc czy uciekać, czy też się zacząć śmiać.
- Czy ten koleś jest chory na głowę? – pomyślała
- Mogę wiedzieć czemu się Pan śmieje?
- Zabawne, ja szukam historii godnej początku wielkiego romansu, natchnienia. A tu taka historia, przepiękna brunetka z liśćmi we włosach, brudnym zielonym płaszczu i przepraszam, ale zapachem typowym dla śmietnika. Trzyma moją zmorę, mój koszmar bez którego nie mogę żyć. Moją maszynę do pisania. A co najlepsze? Broni jej Pani jakby to był ósmy cud świata.
- To, to, to jest Pana maszyna do pisania? – spytała, czując jak jej twarz staje się coraz bardziej czerwona.
- Niestety tak, musi mi Pani wybaczyć, ale jednak chciałbym ją odzyskać. Mogę? – spytał Aleksander, wyciągając rękę.
- Ja nie mogę, jaki on jest przystojny, ten uśmiech – rozmarzyła się Matylda – kolacja, świece…
- Halo, proszę Pani, mogę odzyskać moją maszynę do pisania? – spytał ponownie Alek.
- Yyy, a tak. Jasne, proszę. – powiedziała zmieszana Matylda. – Jest Pan pisarzem?
- Tak, i nie Pan tylko Aleksander
- Matylda.
Aleksander odwrócił się i poszedł. Matylda błagała w myślach, aby się odwrócił, ale tak się nie stało. Gdy już straciła nadzieje wrócił i zapytał:
- Czy w ramach znaleźnego, nie poszłabyś ze mną na małą kawę?
- Z miłą chęcią, ale jak to w ramach znaleźnego?
- Przynamniej nie musiałem wchodzić do kontenera. - Wybuchli śmiechem.
Poszli na kawę, za jakiś czas na kolejna, a potem na kolacje. Zakochali się w sobie i pobrali. A historia ich poznania stała się najlepiej sprzedawaną książką napisaną przez Aleksandra.

- No i najgorzej – powiedziała do siebie Matylda - znowu ludzie pomyślą że jestem idiotką. Dobra nikt nie widzi. Wchodzę.
- Co ja najlepszego narobiłem? Czemu ja się na niej mszczę? To że nie mam talentu nie oznacza, że mogę się na niej wyżywać. – powiedział Aleksander schodząc ze schodów.
- Jejku, jak tu śmierdzi! No ale czego mogę oczekiwać od kontenera na śmieci? –...

To miał być jego wielki dzień w pracy. Upragniony awans wisiał w powietrzu. Wyszedł z mieszkania punktualnie, nie zważał jednak na pogodę. Myśli jego były zaprzątnięte wyłącznie awansem. Dlatego też nie mógł zauważyć, jak pogoda z każdym jego krokiem pogarsza się. Deszcz z drobniutkiego przekształcił się w rzęsisty, dodatkowo wzmógł się wiatr. Dyskomfort poczuł dopiero, gdy jakiś kierowca złośliwie oblał go fontanną deszczu. Zauważył w pobliżu mały targ z zadaszeniem. Podbiegł tam i zamówił taksówkę. Obok niego stała staruszka w długiej wełnianej szarej sukni, w przybrudzonym kożuchu spod którego wystawała głowa burego kota. Ich spojrzenia spotkały się, a on nagle poczuł dziwne uczucie ciepła rozchodzące się po całym ciele. Uśmiechnęła się, ale nie był w stanie odwzajemnić tego gestu, czuł się jak zahipnotyzowany. Spod płaszcza pomrukiwał kot, jakby nucił znaną mu z dzieciństwa melodię. Poczuł niespotykaną błogość. Melancholijny nastrój przerwała staruszka. Postawiła przed nim klatkę zasłoniętą płócienną serwetą. Uchyliła ją, jego oczom ukazała się wykonana z ciemnego, solidnego drewna maszyna do pisania. Przypominała tę, którą używała jego babcia Inka. Ta zaś wydawała się być unikalna. Gdzieniegdzie miała jaśniejsze wyżłobienia w kształcie potrójnej fali. Dodatkowo jej klawisze nie miały oznaczeń liter, jakby starły się. Jako mały chłopiec lubił towarzyszyć babci, podglądać to, co wyprawiały jej palce, które niczym magiczny instrument wytwarzały teksty o dziwnych znakach. To dzięki niej poznał pierwsze dzieła Dickensa, Twaina. Babcia umarła kiedy miał 13 lat, a maszynę sprzedano, czego nie potrafi wybaczyć rodzicom. Nagle coś wyrywa go ze wspomnień, ktoś szturcha go w ramię i wskazuje na maszynę: – To pana, zepsuje się na tym deszczu?! – wyrzuca z siebie starzec. Mężczyzna ocknąwszy się rozejrzał w poszukiwaniu staruszki. Zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Zauważył wystającą z maszyny kartkę, przeczytał: ‘’Ta maszyna nie zapewni ci sukcesu ani sławy. Ta maszyna podaruje ci coś więcej. To sekret, który spełni się jeśli wprawisz w ruch jej klawisze, daj się prowadzić im. Ponieść fantazji i poczuj się znów jak dziecko. Miłej zabawy. Babcia Inka.” Mężczyzna patrzył z przerażeniem na kartkę, której litery pożerał łapczywie deszcz. Nagle złapał za klatkę z maszyną i pobiegł w kierunku mieszkania o mało nie wpadając pod koła zamówionego taxi. Starzec przywołał zbawienne taxi. Dziś rocznica ślubu, którą znów miał spędzić przy małżonce na cmentarzu. Ciekawe czy znów pojawi się ten dziwny bury kot, pomyślał starzec. Taxi odjechało zostawiając na asfalcie ślad podobny do kształtu potrójnej fali.

To miał być jego wielki dzień w pracy. Upragniony awans wisiał w powietrzu. Wyszedł z mieszkania punktualnie, nie zważał jednak na pogodę. Myśli jego były zaprzątnięte wyłącznie awansem. Dlatego też nie mógł zauważyć, jak pogoda z każdym jego krokiem pogarsza się. Deszcz z drobniutkiego przekształcił się w rzęsisty, dodatkowo wzmógł się wiatr. Dyskomfort poczuł dopiero,...