Mam rodzinę mieszkającą w USA. Wyjechali pod koniec XIX wieku z powodów ekonomicznych. Wyjechali prapradziadkowie wraz z dziećmi. Kilka lat temu dowiedzieliśmy się, że historia rodziny jest trochę inna niż sądziliśmy - mój pradziadek urodził się w Stanach Zjednoczonych i wrócił do Polski z matką jako dziecko. Wrócili bo nie podobało im się tam, prapradziadek i pozostali synowie nie chcieli wracać, chcieli zostać, bo może więcej zarobią, może potem wrócą do domu. Wybuchła I wojna światowa i już nigdy nie zobaczyli się. Praprababcia jest pochowana w Polsce, a jej mąż w Stanach Zjednoczonych. Mój pradziadek założył dom już w wolnej Polsce. Utrzymujemy kontakt z potomkami tamtej rodziny. Od nich dowiedzieliśmy się kilku zaskakujących dla nas faktów. Oni są podobni do nas wizualnie chociaż nie mówią po polsku i nigdy tutaj nie byli. Dostrzegam wspólne cechy wyglądu. Dowiedziałam się od nich kiedy rodzina dokładnie wyjechała i dzięki temu znalazłam na stronie Ellis Island wpis z księgi, w której rejestrowani byli przybyli migranci. Jest nazwisko i nazwa wsi pochodzenia. Mogę zobaczyć także zdjęcie statku, którym moja rodzina popłynęła do lepszego świata i tam została.

Mam rodzinę mieszkającą w USA. Wyjechali pod koniec XIX wieku z powodów ekonomicznych. Wyjechali prapradziadkowie wraz z dziećmi. Kilka lat temu dowiedzieliśmy się, że historia rodziny jest trochę inna niż sądziliśmy - mój pradziadek urodził się w Stanach Zjednoczonych i wrócił do Polski z matką jako dziecko. Wrócili bo nie podobało im się tam, prapradziadek i pozostali...

Jestem przekonany do emigracji. W pełni zdecydowany. Dyrygenci mają to do siebie, że zawsze podejmują racjonalne wybory w życiu. Za kilka lat zamierzam wyjechać na stałe na Tajwan. Zjeździłem już pół świata i Tajwan oraz Stambuł, to dwa żelazne miejsca, w których czuję się jak w domu. Głównie za sprawą stylu życia, swobody działania na polu zawodowym, temperatury (pogody) czy chociażby jakości (zarobki w stosunku do wydatków – świadomość komfortu psychicznego). Ważnym elementem jest pozbycie się wszystkiego co się ma, zamknięcie wszystkich dróg tutaj, w Polsce. Głównie po to, aby w chwili słabości, nie było tak właściwie do czego wracać. Wychodzę z założenia, że nie ma znaczenia, czy wyprowadzamy się 5 domów dalej czy 5 tysięcy kilometrów dalej. To i tak przestawienie swojego życia. O ile jesteśmy otwarci na nowe kultury, doświadczenia, jedzenie czy pogodę oraz o ile znamy język – nic nie stoi na przeszkodzie. Trzymajcie kciuki!

Jestem przekonany do emigracji. W pełni zdecydowany. Dyrygenci mają to do siebie, że zawsze podejmują racjonalne wybory w życiu. Za kilka lat zamierzam wyjechać na stałe na Tajwan. Zjeździłem już pół świata i Tajwan oraz Stambuł, to dwa żelazne miejsca, w których czuję się jak w domu. Głównie za sprawą stylu życia, swobody działania na polu zawodowym, temperatury (pogody)...

Tuż po maturze w 2005 r. z uwagi na trudną sytuację rodzinną intensywnie szukałam pracy. Pech chciał, że nie mogłam niczego znaleźć, aż pewnego dnia jeden z sąsiadów w rozmowie z moim ojcem powiedział, że jego brat, który mieszka w Niemczech szuka pomocy domowej i opiekunki dla syna. Ku mojemu zaskoczeniu najpierw musiałam przejść "test" czy umiem gotować. Kiedy doszło do wyjazdu był to, jak wtedy myślałam najgorszy dzień w moim życiu. Po pierwsze nie chciałam tam jechać, po drugie bałam się samotnej podróży autobusem 800 km. Całą drogę słuchałam rozmów innych osób, które jechały do pracy w Niemczech. Kilka zapamiętam do końca życia. Mój nowy "szef" okazał się panem po 50-tce, który jest stomatologiem. Był bardzo miły, jednak kiedy zobaczyłam ten ogromny dom, pierwsza moja myśl była taka "co ja tutaj robię". Luksus w tym domu raził po oczach i moje na co dzień skrywane kompleksy wyszły z ukrycia. Miło się zaskoczyłam kiedy dowiedziałam się, że mam swój pokój i osobną swoją łazienkę. Rodzina wydawała się wręcz perfekcyjna, jednak jak się później okazało niestety tak nie było. Kłótnie o wychowanie syna, osobne sypialnie były na porządku dziennym. Wytrzymałam tam 2 lata i wróciłam. Dziś mogę powiedzieć, że Polak za granicą tym bardziej taki, który jedzie tam tylko po to by zarobić docenia wspólnotę i bezpieczeństwo jakie daje mu ojczysty kraj i rodzina. Punktem, który zaważył na mojej decyzji o powrocie do Polski była śmierć mojej ukochanej babci z którą nie zdążyłam się pożegnać. Nigdy sobie tego nie wybaczę, że nie zdążyłam jej powiedzieć jak bardzo ją kocham.

Tuż po maturze w 2005 r. z uwagi na trudną sytuację rodzinną intensywnie szukałam pracy. Pech chciał, że nie mogłam niczego znaleźć, aż pewnego dnia jeden z sąsiadów w rozmowie z moim ojcem powiedział, że jego brat, który mieszka w Niemczech szuka pomocy domowej i opiekunki dla syna. Ku mojemu zaskoczeniu najpierw musiałam przejść "test" czy umiem gotować. Kiedy doszło do...

Teraz chyba wszyscy znamy takich ludzi, ponieważ wiele osób wyjechało, a główną przyczyną jest lepszy byt! Bo tylko zarobię na mieszkanie, dom, samochód i wracam! Ale zawsze jeszcze na coś pieniądze są potrzebne i z kilku miesięcy robi się kilkadziesiąt lat!
Brat mojego narzeczonego od 12 lat jest w Norwegii.
Jego żona i córka mieszkają na stałe w naszym miasteczku. Wspólnie wybudowali dom, na który zarobiła Paweł siedząc w Norwegii. Co prawda i tak nie mają tragicznej sytuacji, ponieważ przyjeżdża on do domu średnio co pięć tygodni na cały tydzień. Oczywiście wszystkie święta spędza w domu i jeden miesiąc wakacji. Zbudowali piękny dom, kupili nowy samochód, ale Paweł zawsze powtarza, że bardzo tęskni za bliskimi. Tam wracając z pracy nie ma nikogo i brakuje mu bliskich, bo rozmowa przez skypa to nie to samo.
Ale wytrzymali tyle lat, teraz już chce doczekać emerytury, która w tamtym kraju należy się zdecydowanie szybciej. Inaczej już się nie opłaca. Tym bardziej, że dzięki tamtejszym zarobkom przyzwyczaili się do życia na wyższym poziomie, na które ciężko zarobić u nas.
Ale oni nie mają sytuacji tak strasznej, mąż koleżanki mojej mamy jest w Irlandii i przyjeżdża dwa razy do roku na dwa tygodnie. Oni nie są przyzwyczajeni do wspólnego życia! Każdy jego przyjazd jest ok przez kilka pierwszych dni, a później nie potrafią się dogadać! Co z tego, że mają pieniądze skoro stracili szansę na szczęśliwą rodziną, bo każdy ma swoje życie, którego nie potrafią połączyć w jedną całość!

Teraz chyba wszyscy znamy takich ludzi, ponieważ wiele osób wyjechało, a główną przyczyną jest lepszy byt! Bo tylko zarobię na mieszkanie, dom, samochód i wracam! Ale zawsze jeszcze na coś pieniądze są potrzebne i z kilku miesięcy robi się kilkadziesiąt lat!
Brat mojego narzeczonego od 12 lat jest w Norwegii.
Jego żona i córka mieszkają na stałe w naszym miasteczku....

Znam kogoś, kto rzucił wszystko, rozpoczęte studia, rodzinę, paczkę sprawdzonych przyjaciół, miasto, które uwielbiał, plany,marzenia,rzeczy, książki. Ten ktoś został porzucony,nie mógł sobie poradzić po trudnym rozstaniu i postanowił wyjechać najdalej, jak się wówczas dało.Na rok do USA.Nie wiedział jeszcze wówczas niestety, że przed własnymi demonami i problemami nie ma ucieczki.Wrócił, by mozolnie budować wszystko od nowa.Tym kimś byłam ja i nie żałuję tamtego wyjazdu, bo byłą to niezła lekcja od życia.

Znam kogoś, kto rzucił wszystko, rozpoczęte studia, rodzinę, paczkę sprawdzonych przyjaciół, miasto, które uwielbiał, plany,marzenia,rzeczy, książki. Ten ktoś został porzucony,nie mógł sobie poradzić po trudnym rozstaniu i postanowił wyjechać najdalej, jak się wówczas dało.Na rok do USA.Nie wiedział jeszcze wówczas niestety, że przed własnymi demonami i problemami nie ma...

Mój kuzyn został porzucony przez żonę. Rzucił pracę, kazał jej sprzedać mieszkanie i oddać połowę pieniędzy. Zapakował się w dwie torby podróżne, wsiadł w samochód i wyjechał. Odezwał się po 2 tygodniach, okazało się, że pojechał do swojego przyjaciela do Monachium, tamten pomógł mu znaleźć pracę i pozwolił na początku ze sobą zamieszkać. Dziś (po 4 latach), wiedzie mu się bardzo dobrze, ma pracę, mieszkanie, nową żonę i dziecko w drodze ;)

Mój kuzyn został porzucony przez żonę. Rzucił pracę, kazał jej sprzedać mieszkanie i oddać połowę pieniędzy. Zapakował się w dwie torby podróżne, wsiadł w samochód i wyjechał. Odezwał się po 2 tygodniach, okazało się, że pojechał do swojego przyjaciela do Monachium, tamten pomógł mu znaleźć pracę i pozwolił na początku ze sobą zamieszkać. Dziś (po 4 latach), wiedzie mu się...

Znam osobę, która wyjechała do Hiszpanii, gdzie założyła własną firmę budowlaną. W Polsce koledze było ciężko, nie dorobił się kokosów, brakowało mu czasami na chleb. No cóż, dobrze, że mu się powiodło, ale szkoda, że zapomniał o przyjaciołach z Polski, rzadko odwiedza rodziców, jak przyjedzie, to zgrywa wielkiego pana i wplata hiszpańskie słówka do wypowiedzi, bo ponoć tak szybko za granicą zapomina się ojczystego języka...

Znam osobę, która wyjechała do Hiszpanii, gdzie założyła własną firmę budowlaną. W Polsce koledze było ciężko, nie dorobił się kokosów, brakowało mu czasami na chleb. No cóż, dobrze, że mu się powiodło, ale szkoda, że zapomniał o przyjaciołach z Polski, rzadko odwiedza rodziców, jak przyjedzie, to zgrywa wielkiego pana i wplata hiszpańskie słówka do wypowiedzi, bo ponoć tak...

Droga Redakcjo!
Druga strona medalu
Rozwaga i rozsądek
To przykre, ale niemal w co drugim domu z mojego miasteczka ktoś wyjechał za granicę nie po szczęście, ale z obowiązku utrzymania rodziny, poszukania lepszego życia, albo osiągnięcia ,,czegoś’’. Taki emigrant nie ma zamiaru cieszyć się nowym miejscem. Stara się jak najmniej boleśnie funkcjonować. Wtapia się w środowisko i próbuje przetrwać. Mówi się, że odległość jest jak wiatr. Gasi mały ogień i roznieca wielki. Ale rozłąka między osobami które się kochają zawsze powoduje cierpienie. Obserwuję ich dzieci i widzę, jak tęsknią za rodzicami. Także pozostali w Polsce małżonkowie bardzo cierpią. Weekendy dłużą im się niemiłosiernie. Samotne wieczory są puste i nudne. Kontakt przez telefon, czy Skype’a zimny. Brakuje dotyku, zapachu, mowy ciała, gestów, min, ciepła drugiej osoby – tego wszystkiego, co nadaje słowom znaczenie. Pieniądze, prezenty, czy nowa zabawka nie zagłuszą tęsknoty serca. Wydaje nam się, że jesteśmy na bieżąco, że wiemy co się dzieje w życiu partnera, a to nieprawda. Poznajemy tylko suche fakty. A co z uczuciami? Ciężko tak żyć. Zgadzam się, że życie na dwa domy, dwa miasta, a nawet dwa kraje jest możliwe, ale wcale niełatwe, bo trzeba się bardzo starać i uważać, by chwilowa rozłąka nie zmieniła się w rozstanie w myśl ludowej mądrości, że ,,krótka rozłąka wzmacnia uczucia, długa je wygasza’’. Naprawdę trzeba mieć skórę słonia, żeby to znieść.
Na podkreślenie zasługuje także rola dziadków w wychowywaniu wnuków i wspieraniu w decyzjach, które podjęli ich rodzice. A role? To kwestia umowna i do zaakceptowania przez każdą ze stron. Mam tylko jedno marzenie: kiedy będzie dość dobrze u nas w Polsce, by nikt nie musiał wyjeżdżać i jeszcze jedno pytanie: czy cykliczne bycie oddzielnie ponad 2/3 roku to jeszcze bycie razem ?!

Droga Redakcjo!
Druga strona medalu
Rozwaga i rozsądek
To przykre, ale niemal w co drugim domu z mojego miasteczka ktoś wyjechał za granicę nie po szczęście, ale z obowiązku utrzymania rodziny, poszukania lepszego życia, albo osiągnięcia ,,czegoś’’. Taki emigrant nie ma zamiaru cieszyć się nowym miejscem. Stara się jak najmniej boleśnie funkcjonować. Wtapia się w...

Z Polski wyjechałam 12 lat temu. Szukałam jakiegoś pomysłu na życie. Byłam znudzona polskimi realiami i miałam zbyt wielkie oczekiwania jeżeli chodzi o życie w innym kraju.
Do Angli przyjechałam mając zaledwie 23 lata. Te wszystkie lata tutaj bywały różne, bardzo często pod górkę. Okazało się że my jako naród potrafimy być zawistni. Zderzyłam się się z innymi kulturami ale często rasizmem i brakiem akceptacji polaków. Życie na emigracji to ciągła walka z tęsknotą za krajem. To walka z samotnością.
Po tych wszystkich latach nie mogę powiedzieć że tutaj jest mój dom. Nie ma go tu ani w Polsce. Tak wygląda czasem życie na emigracji...

Z Polski wyjechałam 12 lat temu. Szukałam jakiegoś pomysłu na życie. Byłam znudzona polskimi realiami i miałam zbyt wielkie oczekiwania jeżeli chodzi o życie w innym kraju.
Do Angli przyjechałam mając zaledwie 23 lata. Te wszystkie lata tutaj bywały różne, bardzo często pod górkę. Okazało się że my jako naród potrafimy być zawistni. Zderzyłam się się z innymi kulturami...

Przyjaciółka rodziny od dwóch lat mieszka w Anglii. Któregoś razu opowiadała o tym jak rozmawiała sobie z papugą.
Na straganie była piękna, ogromna papuga - jedna z tych gadających.
Ciocia przystanęła przy niej i zaczęła jej mówić jaka to ona jest piękna, śliczna... i tak dalej...
A papuga na to jej odpowiedziała: What!?
Załamała się i żaliła nam, że w tym strasznym mieście nawet papuga jej nie rozumie;)

Przyjaciółka rodziny od dwóch lat mieszka w Anglii. Któregoś razu opowiadała o tym jak rozmawiała sobie z papugą.
Na straganie była piękna, ogromna papuga - jedna z tych gadających.
Ciocia przystanęła przy niej i zaczęła jej mówić jaka to ona jest piękna, śliczna... i tak dalej...
A papuga na to jej odpowiedziała: What!?
Załamała się i żaliła nam, że w tym strasznym mieście...