Początek XX wieku to nie najlepszy czas dla kobiet. Dla większości z nich jedynym celem było szybkie zamążpójście i w tym miejscy kończyły się ich marzenia i ambicje.

Ja jednak dążyłabym do czegoś innego. Po pierwsze - chciałabym się uczyć. Zaczęłabym pewnie od pobierania nauk w pensji. Jako, że kobiety nie mogły wówczas studiować to właściwym momencie stałabym się słuchaczką na Uniwersytecie Latającym - jednym z nielicznych miejsc, w których mogłabym zdobyć wykształcenie. Zapewne obrałabym kierunek raczej ścisły niż humanistyczny. Kolejny krok byłby uzależniony od możliwości między innymi finansowych.

Jeśli byłoby mnie na to stać to opuściłabym tymczasowo kraj aby móc podjąć studia za granicą. Wróciłabym potem do Polski aby móc zdobytą wiedzę przekazać innym.

Gdyby jednak wyjazd nie był możliwy to zostałabym na miejscu próbując stale poszerzać swoją wiedzę i przekazywać ją dalej.

Dopiero wówczas rozejrzałabym się za odpowiednim mężczyzną, któremu mogłabym zapewnić potomstwo.

Początek XX wieku to nie najlepszy czas dla kobiet. Dla większości z nich jedynym celem było szybkie zamążpójście i w tym miejscy kończyły się ich marzenia i ambicje.

Ja jednak dążyłabym do czegoś innego. Po pierwsze - chciałabym się uczyć. Zaczęłabym pewnie od pobierania nauk w pensji. Jako, że kobiety nie mogły wówczas studiować to właściwym momencie stałabym się...

Z pewnością moje życie wyglądałoby inaczej!
Inne czasy, inne życie!
Patrząc na to z dnia dzisiejszego chciałabym wtedy mieć rodzinę, kochającego męża, gromadkę dzieci i własne gospodarstwo!
To były inne czasy, na wszystko trzeba było ciężko pracować, ale praca w gospodarstwie zdecydowanie byłaby przyjemnością!
Wraz z mężem mieszkalibyśmy w małym domku na wsi, gdzie hodowalibyśmy trzodę, a na polach sadzilibyśmy ziemniaki, siali zboża i uprawiali warzywa!
Cięższe prace wykonywałby mąż, bo wiadomo, że praca w polu w tamtych czasach znacznie różniła się od dzisiejszej, gdzie do wszystkiego mamy wyspecjalizowane sprzęty, które wszystko robią za nas!
Ja natomiast pomagałabym mężowi w lżejszych pracach, zajmowała się domem i dziećmi!
Dokładnie takie życie chciałabym prowadzić!

Z pewnością moje życie wyglądałoby inaczej!
Inne czasy, inne życie!
Patrząc na to z dnia dzisiejszego chciałabym wtedy mieć rodzinę, kochającego męża, gromadkę dzieci i własne gospodarstwo!
To były inne czasy, na wszystko trzeba było ciężko pracować, ale praca w gospodarstwie zdecydowanie byłaby przyjemnością!
Wraz z mężem mieszkalibyśmy w małym domku na wsi, gdzie...

Prawdopodobnie miałbym dokładnie ten sam zawód, co dzisiaj. Bo, dlaczego nie? Skoro zarówno dziś jak i na początku XX w. już istniał, to mógłbym, z takim samym powodzeniem, wykonywać go już wtedy. Zasadniczą różnicę stanowiłyby zapewne zasady społeczne. Byłbym lepiej opłacany, miałbym dużo wyższy status społeczny, z pewnością lepsze maniery oraz bardziej wyszukane stroje i słownictwo. A oprócz tego? Nie miałbym w domu Internetu i Xboxa.

Prawdopodobnie miałbym dokładnie ten sam zawód, co dzisiaj. Bo, dlaczego nie? Skoro zarówno dziś jak i na początku XX w. już istniał, to mógłbym, z takim samym powodzeniem, wykonywać go już wtedy. Zasadniczą różnicę stanowiłyby zapewne zasady społeczne. Byłbym lepiej opłacany, miałbym dużo wyższy status społeczny, z pewnością lepsze maniery oraz bardziej wyszukane stroje i...

Mając na względzie sytuację kobiet w tamtych latach, wszechobecny patriarchat. Byłabym działającą feministką. W dzień walczyłabym o prawa kobiet organizując różnego rodzaju demonstrację, przemówienia, wygłaszała apele poruszając w nich różne wątki: edukacji kobiet,higieny intymnej, chorób, równouprawnienia. A w nocy zamieniałabym się w super-babkę i pomagałabym strudzonym kobietom. Oj już ja bym nauczyła chłopów szacunku dla płci przeciwnej. Nie jeden oberwałby za krzywdy wyrządzone swojej żonie.

Mając na względzie sytuację kobiet w tamtych latach, wszechobecny patriarchat. Byłabym działającą feministką. W dzień walczyłabym o prawa kobiet organizując różnego rodzaju demonstrację, przemówienia, wygłaszała apele poruszając w nich różne wątki: edukacji kobiet,higieny intymnej, chorób, równouprawnienia. A w nocy zamieniałabym się w super-babkę i pomagałabym strudzonym...

Myślę, że oddałbym się wychowywaniu dzieci i utrzymaniu domu w ładzie ;). W tamtych czasach, bycie kurą domową było normą, nie to co teraz. Zawsze sobie wyobrażałam siebie siedzącą z gromadką dzieci, piorącą, gotującą i sprzątającą. Mąż wracał by z pracy na pyszny ciepły obiad do uporządkowanego domu. Zawsze codziennie miał by pyszne śniadanie ;)

Myślę, że oddałbym się wychowywaniu dzieci i utrzymaniu domu w ładzie ;). W tamtych czasach, bycie kurą domową było normą, nie to co teraz. Zawsze sobie wyobrażałam siebie siedzącą z gromadką dzieci, piorącą, gotującą i sprzątającą. Mąż wracał by z pracy na pyszny ciepły obiad do uporządkowanego domu. Zawsze codziennie miał by pyszne śniadanie ;)

Walczyłbym o swój kraj. To chyba normalne. Biłbym się o wolność Polski, mając na uwadze, że mogę stracić życie.
A potem, po wojnie, chciałbym założyć cudowną, wielką rodzinę i oddać się w 100% miłości.

Walczyłbym o swój kraj. To chyba normalne. Biłbym się o wolność Polski, mając na uwadze, że mogę stracić życie.
A potem, po wojnie, chciałbym założyć cudowną, wielką rodzinę i oddać się w 100% miłości.

Po ciężkich godzinach w stolarni „Gołębiewski i Syn” nie ma nic lepszego jak papieros w gębie. W drodze do domu puszczam z dymem kolejnego Camela, przy okazji odganiam człowieka agitującego mnie ulotkami wychwalającymi socjalizm. Kilkadziesiąt metrów dalej na dźwięk policyjnych gwizdków odwracam głowę i widzę jak dwóch mundurowych goni człowieka, za którym targane wiatrem fruwają materiały propagandowe.
W moim mieszkaniu, przy ul. Kruczej już czeka gorący posiłek, dwójka małych urwisów i buziak od uśmiechniętej żony. Po obiedzie ubieram kaszkiet, marynarkę i wychodzimy na spacer do parku. Śmiech dzieci wypełniający piękne alejki, kwitnące wszędzie kwiaty… coś jednak mnie niepokoi. Gdzieś głęboko w trzewiach odczuwam niepokój, strach przed czymś złym i nieuchronnym…

Po ciężkich godzinach w stolarni „Gołębiewski i Syn” nie ma nic lepszego jak papieros w gębie. W drodze do domu puszczam z dymem kolejnego Camela, przy okazji odganiam człowieka agitującego mnie ulotkami wychwalającymi socjalizm. Kilkadziesiąt metrów dalej na dźwięk policyjnych gwizdków odwracam głowę i widzę jak dwóch mundurowych goni człowieka, za którym targane wiatrem...

- Gdyby panienka miała męża, wybiłby jej z głowy takie głupstwa!
- Cóż za impertynencja! Gdyby pan raczył czasem używać mózgu, nie wygadywałby takich bredni!
Wtedy miarka się przebrała. Kobieta, która studiuje na uniwersytecie jest zabawnym kuriozum. Ale kobieta, która przy tym obraża mężczyznę, popełnia niewybaczalne faux pas.

Od kiedy zaczęłam uczęszczać na kursy, przyczepił się do mnie jak rzep. Chodził za mną i dogryzał, docinał, aż w końcu powiedziałam mu do słuchu. Na dziedzińcu pełnym studentów i profesorów. Tym sposobem mogłam zapomnieć o kontynuacji nauki na Akademii. Przynajmniej papa się ucieszy. Ciągle powtarza, że mieszanie się pomiędzy mężczyzn nie przystoi młodej pannie. Gdybym tylko… A niech to!
- Uważaj jak jedziesz!
Kretyn, cała suknia w błocie.

- Papo, już jestem!
- Córciu, mamy gościa. Pan Madeyski jest.… Na mą duszę! Córciu, jak ty wyglądasz!
- To nic, papo. Nieuważny woźnica ochlapał mnie błotem. Powiedz panu, że zaraz do was dołączę.
Kolejny kandydat do mojej ręki. Kiedy oni się nauczą, że nie chcę i nie potrzebuję męża. A papa jeszcze ich zachęca…

Kiedy przebrana weszłam do salonu pan Madeyski stał tyłem do drzwi, z twarzą zwróconą ku oknu.
- Przepraszam, że kazałam panu czekać.
- Słyszałem, że ma panienka dzisiaj pechowy dzień. Odwrócił się i na ułamek sekundy odjęło mi mowę.
- Pewnie uważa pan, że gdybym miała męża, on by do tego nie dopuścił?
- Tego nie wiem, ale gdybym raczył czasem używać mózgu, odprowadziłbym panią do domu i nic by się nie stało.

- Gdyby panienka miała męża, wybiłby jej z głowy takie głupstwa!
- Cóż za impertynencja! Gdyby pan raczył czasem używać mózgu, nie wygadywałby takich bredni!
Wtedy miarka się przebrała. Kobieta, która studiuje na uniwersytecie jest zabawnym kuriozum. Ale kobieta, która przy tym obraża mężczyznę, popełnia niewybaczalne faux pas.

Od kiedy zaczęłam uczęszczać na kursy,...

Pewnie byłabym żoną, matką gromady dzieci, cały dzień bym prała, cerowała, gotowała, sprzątała i zastanawiała się co jutro do garnka włożyć, ale na szczęście, żyję z XXI wieku ;) niech żyje "staropanieństwo" :)

Pewnie byłabym żoną, matką gromady dzieci, cały dzień bym prała, cerowała, gotowała, sprzątała i zastanawiała się co jutro do garnka włożyć, ale na szczęście, żyję z XXI wieku ;) niech żyje "staropanieństwo" :)

Mieszkałabym na pewno w którejś z części Galicji. Może nawet na terenach dzisiejszej Ukrainy. Rodzina miałaby duże gospodarstwo, pasłabym krowy, owce, pomagałabym rodzicom przy uprawie warzyw i przy zbiorach owoców. Część mojego rodzeństwa mogłaby nie dożyć mojego wieku, rodzice zostawialiby ich w polu pod drzewem, gdy sami szliby do pracy w pole. Nie było tylu lekarstw, nie znano rady na wiele chorób, które dziś można wyleczyć. Pracując w polu, przy żniwach, przy zwierzętach od czasu do czasu spoglądałabym w niebo lub na odległy horyzont za pagórkami i górami. Niejeden raz przyszłoby mi do głowy – co jest dalej? czy wszędzie jest tak samo? Krowy, owce, świnie i pagórki, pomiędzy którymi płynie wąski potok? Może usłyszałabym od kogoś o morzu – od tamtej pory na pewno próbowałabym sobie je wyobrazić. Zastanawiałabym się, czy kiedyś ktoś dosięgnie gwiazd? I czy da się po nich spacerować? Albo po księżycu? Czy tam są ludzie, zwierzęta? Po chwili musiałabym jednak porzucić rozmyślania i marzenia, by pójść do chaty zjeść wraz z resztą domowników zupę drewnianą łyżką z jednej misy. Do tego ziemniaki i kapustę, popite wodą.
Marzyłabym, by kiedyś nastał dzień, kiedy mogłabym skosztować czegoś innego.
Może szyłabym ubrania, jak moja babcia. Marzyłabym o pięknych tkaninach.
Marzyłabym, by poznać świat, zobaczyć, co kryje się za horyzontem.
I dowiedzieć się, czy do gwiazd i spełnienia marzeń jest tak daleko jak się wydaje…

Mieszkałabym na pewno w którejś z części Galicji. Może nawet na terenach dzisiejszej Ukrainy. Rodzina miałaby duże gospodarstwo, pasłabym krowy, owce, pomagałabym rodzicom przy uprawie warzyw i przy zbiorach owoców. Część mojego rodzeństwa mogłaby nie dożyć mojego wieku, rodzice zostawialiby ich w polu pod drzewem, gdy sami szliby do pracy w pole. Nie było tylu lekarstw,...