Ja walczyłam praktycznie codziennie z własną psychiką. To może dziwnie zabrzmi, ale demony kompleksów nawiedzały mnie na każdym kroku. I nie zrozumie tego ten, kto nie miał podobnych lęków.
Miałam kompleksy przede wszystkim ze względu na swoją niedowagę, duży nos, odstające uszy, małe piersi... Przez ciągły stres bardzo się pociłam, jąkałam, a jak już coś mówiłam, to tak cicho, że wszyscy prosili mnie o powtórzenie.
Tylko nieliczni próbowali mi pomóc. Większość osób, które mnie otaczały, zazwyczaj świadomie lub nieświadomie, pogłębiały mój beznadziejny stan.
Chciałam pokonać te demony, chciałam, by wyszły z mojej głowy i dały mi normalnie żyć!
Byłam przeciwieństwem anorektyczki - bo ona patrząc w lustro, widzi siebie jako grubaskę. Ja natomiast, widziałam siebie jako patyk nie rzucający cienia... Teraz uśmiecham się na tę myśl, ale gdzieś w głębi nadal czai się to, z czym walczyłam. Tylko na tę chwilę potrafię zebrać siły i przezwyciężyć kompleksy. Zmusiła mnie do tego chęć życia, bo uświadomiłam sobie, że zamykając się w domu i w sobie, nie uda mi się przeżyć tych najpiękniejszych chwil. A w grobie raczej nie będzie drugiej szansy.

Ja walczyłam praktycznie codziennie z własną psychiką. To może dziwnie zabrzmi, ale demony kompleksów nawiedzały mnie na każdym kroku. I nie zrozumie tego ten, kto nie miał podobnych lęków.
Miałam kompleksy przede wszystkim ze względu na swoją niedowagę, duży nos, odstające uszy, małe piersi... Przez ciągły stres bardzo się pociłam, jąkałam, a jak już coś mówiłam, to tak...

Jako dziecko często jeździłam do babci na wieś. Moja babcia miała psa, który siedział przy budzie na łańcuchu. Maksiu, bo tak miał na imię, był psem znajdą, którego być może spotkało jako szczeniaka coś złego bo był nieufny, czasem ugryzł czy warczał agresywnie na ludzi. Był niepewnym psem i nam dzieciom nie pozwolono się do niego zbliżać. Dlatego też na dwie godziny w ciągu dnia na które był spuszczany, my chowaliśmy się do domu, podobnie jak późnym wieczorem aż do rana dopóki babcia go nie zapinała przy budzie. Któregoś razu zapomniałam albo pomyliłam godziny i wyszłam kiedy on biegał po podwórku. Wybiegł za domu i skoczył na mnie. Przycisnął mnie tym do ogrodzenia i zaczął warczeć. Ale co dziwne jak wcześniej się go zawsze bałam tak wtedy czułam spokój, a on po chwili po prostu poszedł w inną stronę. Od tego czasu też w ogóle nie boję się psów. Zapałałam wielką miłością do nich, pomagam od pary lat jako wolontariusz w schronisku dla psów, przechodzę kursy behawiorystki zwierzęcej i mam nadzieje kiedyś pracować z psami, które były skrzywdzone i potrzebują socjalizacji przed adopcją.

Jako dziecko często jeździłam do babci na wieś. Moja babcia miała psa, który siedział przy budzie na łańcuchu. Maksiu, bo tak miał na imię, był psem znajdą, którego być może spotkało jako szczeniaka coś złego bo był nieufny, czasem ugryzł czy warczał agresywnie na ludzi. Był niepewnym psem i nam dzieciom nie pozwolono się do niego zbliżać. Dlatego też na dwie godziny w...

Niewiele jest rzeczy tak spersonalizowanych jak strach. Każdy boi się czegoś innego a strach jest cwaną bestią która wychwyci w nas dokładnie te rzeczy od których opada szczęka i miękną nogi; jak Bogin z Więźnia Azkabanu. Według moich obserwacji wynika, że strach najskuteczniej działa we śnie i o ile czasem tylko pokazuje nam dreszczowce uniwersalne: Baby Jagi, duchy, wilkołaki itp dla jednego przerażające bardziej dla drugiego mniej; to najczęściej wzdryga nas obiektami dnia powszedniego. Czasem śnią mi się moje rozdeptane słuchawki, innym razem to były moje spalone książki (i tylko one, ściany czy półki nawet się nie okopciły), czasem mama wyrzuca mnie z domu a innym razem przyjaciółka przestaje się do mnie odzywać. Budzę się wtedy i jedyną reakcją na to co przed chwilą było tak żywe w mojej głowie jest westchnięcie, wywrócenie oczami i wyszeptana "głupota". Często moje godziny uciekają na rozmyślaniu. Tak też pewnego dnia gdy znowu przyśniła mi się Klaudia trzymająca za rękę już nie swoją dziewczynę ale jakiegoś łysego koksa w dresach który wyraźnie mnie nie lubił i mówiła "Czas dorosnąć i się ogarnąć, to jest Dawid, jedziemy razem na wakacje. Też powinnaś kogoś znaleźć, może najpierw przefarbuj te niebieskie włosy." obudziłam się z krzykiem a odrzut szoku wywalił mnie ze zmoczonego łóżka na podłogę. Poleciałam do lustra, po drodze rzucając bieliznę do kosza i zobaczyłam moje włosy, smerfowe jak zwykle. Westchnęłam tylko a po prysznicu sprawdziłam skrzynkę - Klaudia: 2 Wiadomości. Narzeka na dziewczynę, wszystko w porządku. Więc rozmyślam: baba jak dąb, moczy wyro, skandal. I czy ten sen na prawdę był tak terroryzujący? Kolejna noc: patrzę w dół a na stopach mam płaskie i tanie pantofelki, nogi pomarańczowo opalone, wyżej spódniczka. Rzucają mi się w oczy włosy, długie spływające mi wzdłuż torsu, kasztanowe. Chcę biec do lustra ale ktoś trzyma moją dłoń w swojej; "Hej mała gdzie lecisz, ogarnij się, hehe". Ten sam cwel! Łysy i napakowany o skórze mówiącej: "Palę od dziesiątego roku życia!". Ma na sobie dresy i białą koszulkę a rękę trzyma jak w imadle. "Chcę niebieskie włosy!" I słyszę "Pojebało cię?" I mówię "Gdzie moje książki?!" I słyszę "Hehe ty nie poczebujesz mała hehe a te komiksy twoje gupie takie chińskie cingciangciong kuzynowi młodemu dałem hehe." Nie było Baby Jagi która wydarłaby ze mnie ten krzyk. Na raz widzę matkę, babkę z różańcem i sąsiadkę nad łóżkiem. Mama pyta czy się wściekłam, babcia kyrie elejson a sąsiadka "może walerianki?" Po godzinnym prysznicu dzwonię do Klaudii:
- Ej wiesz jakie głupoty mi się śniły? Szok...
- Czekaj to ja ci coś najpierw powiem bo zerwałam z Kaśką bo się dowiedziała, że umówiłam się z takim Dawidem i chyba teraz chciałabym z nim być i...
- NIIIIIEEEEEE!!!!!

Niewiele jest rzeczy tak spersonalizowanych jak strach. Każdy boi się czegoś innego a strach jest cwaną bestią która wychwyci w nas dokładnie te rzeczy od których opada szczęka i miękną nogi; jak Bogin z Więźnia Azkabanu. Według moich obserwacji wynika, że strach najskuteczniej działa we śnie i o ile czasem tylko pokazuje nam dreszczowce uniwersalne: Baby Jagi, duchy,...

Jako dziecko bałam się wielu rzeczy ale najbardziej wbił mi się w pamięć lęk przed nawiedzonymi/opętanymi/ożywającymi zabawkami. Prawdopodobnie zapoczątkował ten stan osławiony horror z laleczką Chucky, który widziałam w bardzo wczesnym dzieciństwie i zostawił on wtedy ślad w postaci takiego a nie innego lęku. Apogeum tej fazy wywołał drobny, niewinny gest mojej babci, która dała mi w prezencie małego zabawkowego clowna na huśtawce, który po naciśnięciu zaczynał się śmiać...Przerażona wsadziłam go do reklamówki i przydusiłam czymś ciężkim, by się nie wydostał...Śmiejcie się, ale dla dziecka to był prawdziwy koszmar...Ale dla każdego jest nadzieja. Po latach mała Asia wyrosła na konesera horroru i znawcę gatunku literackiego ;) Wszystkie trzy prace pisemne na mojej drodze edukacji w mniejszy czy większy sposób nawiązywały do "strasznych" rzeczy...i śmiem stwierdzić, że widziałam większość nakręconych horrorów.Teraz traktuję je z przymrużeniem oka- tam, gdzie inni zamykają oczy lub krzyczą ja się śmieję, bo inaczej niż technicznie horrorów oglądać nie umiem :)

Jako dziecko bałam się wielu rzeczy ale najbardziej wbił mi się w pamięć lęk przed nawiedzonymi/opętanymi/ożywającymi zabawkami. Prawdopodobnie zapoczątkował ten stan osławiony horror z laleczką Chucky, który widziałam w bardzo wczesnym dzieciństwie i zostawił on wtedy ślad w postaci takiego a nie innego lęku. Apogeum tej fazy wywołał drobny, niewinny gest mojej babci,...

Pierwsza sytuacja miała miejsce,kiedy miałam jakieś 4 lata.Pojechałam z ojcem do ciotki do Lublina.Powstawały tam blokowiska bez odrobiny zieleni.Jestem jedynaczką i kuzynki kilka lat starsze ode mnie musiały się mną opiekować.Poszłyśmy na spacer i w pewnym momencie powiedziały że idą do koleżanki a ja mam wrócić sama do domu.Byłam przerażona bo wszystko wyglądało tak samo a kuzynki mówiły że tata mnie zostawi....Druga sytuacja wyglądała podobnie tylko miałam 5 lat a "sprawcami" byli koledzy.Poszliśmy nad strumyk(jakiś rowek wypełniony wodą)i kazali mi do niego wejść...Wody było po kostki a jednak uwierzyłam że mogę się utopić.Bałam się wody bardzo długo po tym jak zaryczaną mama przyprowadziła mnie do domu.A swoją drogą to miałam pecha w kontaktach z rówieśnikami...

Pierwsza sytuacja miała miejsce,kiedy miałam jakieś 4 lata.Pojechałam z ojcem do ciotki do Lublina.Powstawały tam blokowiska bez odrobiny zieleni.Jestem jedynaczką i kuzynki kilka lat starsze ode mnie musiały się mną opiekować.Poszłyśmy na spacer i w pewnym momencie powiedziały że idą do koleżanki a ja mam wrócić sama do domu.Byłam przerażona bo wszystko wyglądało tak samo...

Gdy byłam dzieckiem, naszej sąsiadce mieszkającej kilka domów dalej, uciekł pies. Był to wielki pies. Wielki czarny labrador. Codziennie widziałam go przez ogrodzenie wracając do domu. Wtedy nie wydawał się taki straszny.
Przechodziłam akurat z koleżanką, na podwórku stała pani sąsiadka, ogromnie zmartwiona. Okazało się że piesek uciekł.
Oczywiście postanowiłyśmy go znaleźć. Byłyśmy dziećmi, nie myślałyśmy racjonalnie, np. jak go doprowadzimy do domu, albo co zrobimy jak postanowi się na nas rzucić.
Pochodziłyśmy trochę po okolicy, pogwizdując i nawołując.
I wtedy pojawił się znikąd.
My dwie dziewięciolatki, wcale nie przewyższałyśmy go wzrostem. Stałyśmy na przeciwko sparaliżowane strachem. Wtedy pierwszy raz w życiu i pamiętam to bardzo wyraźnie, całe krótkie życie przeleciało mi przed oczami.
A pies, stanął, popatrzył i minął nas zadowolony, idąc prosto w stronę domu.

Gdy byłam dzieckiem, naszej sąsiadce mieszkającej kilka domów dalej, uciekł pies. Był to wielki pies. Wielki czarny labrador. Codziennie widziałam go przez ogrodzenie wracając do domu. Wtedy nie wydawał się taki straszny.
Przechodziłam akurat z koleżanką, na podwórku stała pani sąsiadka, ogromnie zmartwiona. Okazało się że piesek uciekł.
Oczywiście postanowiłyśmy go...

Najstraszniejsza rzeczą z dzieciństwa, która zawsze będę pamiętać i która obecnie ciąży nade mną jak fatum jest... wątróbka z kasza.. Być może myślicie, iż to błahostka, niby nic takiego. A jednak to moja zmora dzieciństwa. "Stwory z szafy" to nic w porównaniu z tą potrawą. nigdy nie zapomnę dnia, w którym byłam wręcz zmuszona to zjedzenia tego (nie wspominając, że wyglądem przypominało mózg i niezbyt ładnie pachniało), więc owszem zjadłam z wielkim bólem ale męczyłam się z jedzeniem 2 godziny. Od tamtej pory na samą myśl mam ciary.

Najstraszniejsza rzeczą z dzieciństwa, która zawsze będę pamiętać i która obecnie ciąży nade mną jak fatum jest... wątróbka z kasza.. Być może myślicie, iż to błahostka, niby nic takiego. A jednak to moja zmora dzieciństwa. "Stwory z szafy" to nic w porównaniu z tą potrawą. nigdy nie zapomnę dnia, w którym byłam wręcz zmuszona to zjedzenia tego (nie wspominając, że wyglądem...

Nie chcę mówić o realnych strachach, o tym jak odkryłem śmiertelność, choroby i przemoc, szkoda tak pięknego dnia na to. W zamian opowiem o najbardziej absurdalnym ze strachów.

Moi starzy mieli metody wychowawcze rodem z podręcznika. Dokładniej z rozdziału "Czego nie robić, by twoje dziecko nie było skrzywione". Dzieci straszy się, żeby były posłuszne Mikołajem, ale wiadomo to działa tylko w okresie przedświątecznym (kto by się przejmował Mikołajem w czerwcu), ale moi starzy poszli krok dalej i cały rok straszyli mnie czymś co ja zapamiętałem jako Donna Se. Mały Rudiś pomalował ścianę "i co zrobiłeś, co zrobiłeś? Teraz przyjdzie Donna Se" - kto kto kurde jest?! Nawet nie wiedziałem co ona mogłaby mi zrobić, Mikołaj to wiadomo, zamiast Lego - rózga, jest to jakaś strata. A ta? Nie wiadomo i to było najgorsze. Bałem się tego bardziej niż Buki. Znając życie, jest to jakaś wymyślona postać przez mojego ojca, ale chodzi ona za mną do teraz. Chciałbym się dowiedzieć co to jest, ale do starego nie pójdę po 20 latach i nie zapytam "ej, o co chodziło z tą Donną Se?", pomyśli, że do reszty zwariowałem (już tak sądzi, po tym jak powiedziałem, że chcę studiować filozofię). Szukałem jej już jako pełnoletni, ale czegoś takiego nie ma. Dowiedziałem się tylko, że 'donna' z włoskiego znaczy 'kobieta'. Tutaj Freud klasnąłby w ręce i powiedział "ich habe dich" i tym wyjaśniał mój strach przed kobietami i problemy w związkach.
Może to się skończy, gdy ktoś wyjaśni mi co/kto to mógł być ta Donna Se? Będę wdzięczny.

Nie chcę mówić o realnych strachach, o tym jak odkryłem śmiertelność, choroby i przemoc, szkoda tak pięknego dnia na to. W zamian opowiem o najbardziej absurdalnym ze strachów.

Moi starzy mieli metody wychowawcze rodem z podręcznika. Dokładniej z rozdziału "Czego nie robić, by twoje dziecko nie było skrzywione". Dzieci straszy się, żeby były posłuszne Mikołajem, ale...

Moja wyobraźnia sięgała momentami wręcz górskich szczytów - takim sposobem cień szafy zawsze nocą stawał się groźnym czarownikiem, a na starym piecu ( jeszcze kaflaku ) żył święty Mikołaj, króliczek Wielkanocny i sama Bozia. Patrzenie w ciemnościach w któreś z tych dwóch miejsc groziło ujrzeniem pary żółtych oczu, stąd często spałam z głową pod kołdrą, byle nie patrzeć. Koszmarną rolę nadawałam też lustrom, zwłaszcza w okresie początków używania przeze mnie internetu, gdy krążyły te wszystkie mrożące krew w żyłach łańcuszki.
Realną kulminacją straszków były moje dwunaste urodziny. Chodziłam po domu dumna jak praw - w końcu zaprosiłam wszystkie koleżanki z klasy!
Tylko że one miały dość dziwne pomysły. Obsiadły mój komputer i odwiedzały stronki... niekoniecznie na dla dzieci - głównie ze strasznymi filmami. Naoglądałyśmy się więc wyskakujących stworów, krzyków i pisków.
Mieszkałam wtedy na parterze, więc głosy z dworu były dość wyraźne.
Siedziałyśmy przy pizzy, gdy nagle coś zaczęło walić w parapet. Jedna wpadła w histerię i wszystkie, ile nas było, zaczęłyśmy w panice cisnąć się do drzwi. Po kilku sekundach leżałyśmy na podłodze na przedpokoju, jedna na drugiej dobre dwanaście osób.
Jaki był ubaw mojego taty, gdy przyznawał się, że to on stukał w parapet...
Efekt imprezy był taki, że nie mogłam nawet w samotności skorzystać z łazienki, bo przecież drzewa za oknem się ruszają i to MUSZĄ być duchy...

Moja wyobraźnia sięgała momentami wręcz górskich szczytów - takim sposobem cień szafy zawsze nocą stawał się groźnym czarownikiem, a na starym piecu ( jeszcze kaflaku ) żył święty Mikołaj, króliczek Wielkanocny i sama Bozia. Patrzenie w ciemnościach w któreś z tych dwóch miejsc groziło ujrzeniem pary żółtych oczu, stąd często spałam z głową pod kołdrą, byle nie patrzeć....

Ogólnie mam wrażenie, że byłam odważniejszym dzieckiem niż jestem obecnie dorosłą kobietą...;) Jednak zawsze wszystko bardzo przeżywałam i ze względu na bujną wyobraźnię w moich snach zawsze wiele się działo. Najbardziej z dzieciństwa wspominam jeden koszmar. Pamiętam, że najpierw wiedźma zaczarowała mojego Tatę, tak, że obydwoje czekali na mnie przy wielkim kotle z parującą zawartością... Zaczęłam uciekać a jakaś nieokreślona postać - może mój przemieniony Tata? - zaczął gonić mnie po schodach w naszym domu. Gdy zorientował się, że już wiem, że to tylko sen - co zawsze wydawało mi się dziwne - dość szybko w swoich snach potrafiłam odróżnić czy to sen czy jawa - zaczął krzyczeć: "Nie pozwolę Ci się obudzić!" i już już chwytał mnie za łydkę! - ale w tym momencie udało mi się skutecznie otworzyć oczy... A każdy z Was na pewno wie, że na zawołanie to niełatwe... Łydka po szybkich oględzinach okazała się cała ale dyszałam przejęta jakbym naprawdę przebiegła kilka pięter... Mam szczęście, że najstraszniejszą rzeczą z dzieciństwa jaka przyszła mi od razu do głowy jest tylko snem...

Ogólnie mam wrażenie, że byłam odważniejszym dzieckiem niż jestem obecnie dorosłą kobietą...;) Jednak zawsze wszystko bardzo przeżywałam i ze względu na bujną wyobraźnię w moich snach zawsze wiele się działo. Najbardziej z dzieciństwa wspominam jeden koszmar. Pamiętam, że najpierw wiedźma zaczarowała mojego Tatę, tak, że obydwoje czekali na mnie przy wielkim kotle z...