Bohater, z którym bym się najchętniej utożsamiała, to niezależna nastolatka.

Z dobrym poczuciem humoru, czasami wręcz przesadnie, otwartą na ludzi i ufną. Taka, która zdecydowanie nie ma problemów sercowych, a jeśli jakiś waćpan darzy ją uczuciem, nawet tego nie dostrzega, za to w przypadku czyichś problemów miłosnych zawsze jest gotowa pomóc. Swoim poczuciem humoru i niezachwianym optymizmem potrafi wyleczyć - albo chociaż stłumić - każdą nastoletnią depresję.

Jej rodzice byliby zwykłym, kochającym się małżeństwem. Mama z głową na karku, tata przekomarzający się z córką w specyficzny, serdeczny sposób.

Jeśli zaś chodzi o problemy, to bohaterka ta nie do końca byłaby ich nawet świadoma. Poza drobnymi zmartwieniami szkolnymi dotyczącymi ocen i wojen między elitą uczniowską, borykałaby się z zakochanym w niej nieszczęśliwie chłopcu, na którego uczucia nie wiedziałaby, jak odpowiedzieć (oczywiście w przypadku, gdyby w końcu raczyła zauważyć jego jawne zaloty).

To taka bohaterka, która problemów po prostu by unikała - bez nich świat jest zdecydowanie piękniejszy, a jeśli już się jakieś ma, to warto z nimi walczyć z optymizmem w sercu i uśmiechem na ustach! :D

Bohater, z którym bym się najchętniej utożsamiała, to niezależna nastolatka.

Z dobrym poczuciem humoru, czasami wręcz przesadnie, otwartą na ludzi i ufną. Taka, która zdecydowanie nie ma problemów sercowych, a jeśli jakiś waćpan darzy ją uczuciem, nawet tego nie dostrzega, za to w przypadku czyichś problemów miłosnych zawsze jest gotowa pomóc. Swoim poczuciem humoru i...

Budzik pokazywał 01:32. Leżała w łóżku, ale nie mogła spać. Tak jakby jej umysł postanowił urzędować w innych godzinach niż cała reszta organizmu. O takiej porze do głowy przychodziły najwspanialsze pomysły. Tyle przygód, tyle dobrego można było zrobić ze swoim życiem. Bucket list wydłużała się coraz bardziej. A pewność siebie sięgała Mont Everestu. Właściwie nigdy nie była bliżej opanowania świata niż wtedy. Bo chcieć to móc, bo o marzenia trzeba walczyć, bo przecież jestem młoda i mam tylko jedno życie do wykorzystania. Będzie ciężko, trzeba ryzykować, ale przecież zrobię TO i wszystko się uda. Teraz troszkę pośpię, ale rano, gdy wybije nowy, piękny dzień plany zmienią się w czyny...
Budzik dzwonił niemiłosiernie. Kolejna drzemka. Ręka jej ścierpła i teraz dałaby wszystko, aby tylko nie iść tego dnia do pracy. Nawet swój plan opanowania świata. I tak kolejny już raz...

Budzik pokazywał 01:32. Leżała w łóżku, ale nie mogła spać. Tak jakby jej umysł postanowił urzędować w innych godzinach niż cała reszta organizmu. O takiej porze do głowy przychodziły najwspanialsze pomysły. Tyle przygód, tyle dobrego można było zrobić ze swoim życiem. Bucket list wydłużała się coraz bardziej. A pewność siebie sięgała Mont Everestu. Właściwie nigdy nie była...

Właściwie to odkąd zaczęłam samodzielnie czytać, mam problem z utożsamianiem się z bohaterami - bo się z nimi nie utożsamiam.
Szczególnie nie utożsamiam się z postaciami nastoletnimi(będąc nadal nastolatką), których kompletnie nie rozumiem.
Jednak ostatnio znalazłam bohaterkę z którą(niestety;)) potrafię się utożsamić.
Z panią Gertrudą Poniatowską de domo Piontek(z powieści "Moralność pani Piontek"), która podziela moją miłość do butów, a dokładniej szpilek. Właściwie to kupiłam tę książkę, bo spodobały mi się szpilki w kwiatki na okładce.
Co smutne w paru innych aspektach też ją rozumiem, tak to już jest, jak na testach typu "zgadniemy ile masz lat" wychodzi dziewiętnastolatce lat 46...

Właściwie to odkąd zaczęłam samodzielnie czytać, mam problem z utożsamianiem się z bohaterami - bo się z nimi nie utożsamiam.
Szczególnie nie utożsamiam się z postaciami nastoletnimi(będąc nadal nastolatką), których kompletnie nie rozumiem.
Jednak ostatnio znalazłam bohaterkę z którą(niestety;)) potrafię się utożsamić.
Z panią Gertrudą Poniatowską de domo Piontek(z powieści...

Osobiście świetnie identyfikowałbym (zresztą i teraz tak robię, jeżeli w książkach znajdują się takie postaci) z postacią, która jest podobna do mnie. Przede wszystkim gruba (chyba jakiś fetysz, bo sam jestem gruby, he he), uwielbiająca książki, będąca osobą wesołą,wygadaną i czasami pyskatą, lecz zawsze ceniącą słowo innych i w dużej mierze opierającej się na ich. Postać ta powinna działać w tle bohaterów głównych, być taką szarą myszką, która może okazać się ostoją/opoką dla tych ważniejszych. Nieatrakcyjna lecz przebywająca w gronie osób znanych i ładnych (kolejny fetysz?). Posiadać powinna ona niesamowity dar pisarski i umiejętność dedukcji. Naturalnie powinna ta postać być takim leniuszkiem, który woli poczekać, aż wszystko dookoła samo się zrobi, aby wyjść na gotowe. Rodzina normalna, czyli żyjąca skromnie, licząc każdy grosz i żyjąc z miesiąca na miesiąc. Ooo tak, to postać, z którą bym się zidentyfikował. Łącząca mnie takiego, jakim jestem i takiego, jakim chciałbym siebie widzieć.

Osobiście świetnie identyfikowałbym (zresztą i teraz tak robię, jeżeli w książkach znajdują się takie postaci) z postacią, która jest podobna do mnie. Przede wszystkim gruba (chyba jakiś fetysz, bo sam jestem gruby, he he), uwielbiająca książki, będąca osobą wesołą,wygadaną i czasami pyskatą, lecz zawsze ceniącą słowo innych i w dużej mierze opierającej się na ich. Postać...

Jako nastolatka identyfikowałam się ,jak pamiętam, z postacią Stasia Tarkowskiego z "W Pustyni i puszczy". Pewnie ktoś się zastanowi dlaczego Staś a nie Nel?Prosta odpowiedź-Stasia grał Tomasz Mędrzak,który był przystojniakiem.Rodzice Stasia to mieszanka Europejczyków:matka Francuzka,która zmarła przy porodzie Stasia oraz ojciec Polak ,który był inżynierem, pracującym przy budowie Kanału Sueskiego.Postać ojca Stasia była raczej epizodyczna i dlatego za dużo o nim nie wiemy,najważniejsze jednak,że robił chyba wszystko by odnaleźć "zagubione"dzieci

Jako nastolatka identyfikowałam się ,jak pamiętam, z postacią Stasia Tarkowskiego z "W Pustyni i puszczy". Pewnie ktoś się zastanowi dlaczego Staś a nie Nel?Prosta odpowiedź-Stasia grał Tomasz Mędrzak,który był przystojniakiem.Rodzice Stasia to mieszanka Europejczyków:matka Francuzka,która zmarła przy porodzie Stasia oraz ojciec Polak ,który był inżynierem, pracującym przy...

Bohaterka powoli rozwijałaby się i zmieniała. Z czasem przezwyciężałaby swoje słabości, otwierała się na ludzi. Byłaby to dziewczyna w wieku 19 lat, szczupła, zgrabna i bardzo ładna. Ma swój własny styl, nie kopiuje nikogo. Nosi delikatne imię, pasujące do niej. Otaczają ją szczerzy przyjaciele. Jest nieśmiała przy nowych ludziach. Nigdy nie przełamała się na tyle aby otworzyć się całkiem przed przyjaciółmi. Jej rodzice są jednocześnie jej przyjaciółmi. Rozmawiają ze sobą o wszystkim i mają do siebie pełne zaufanie. Dziewczyna pomimo nieśmiałości, gdy trzeba umie postawić na swoim, jest szczera ale nie wredna w tym co mówi. Rozwija swoje artystyczne pasje. Jej życie jest ułożone, nie ma w nim niespodzianek. Ale jej nie chodzi o życie w którym nic się nie dzieje. Chciałaby, żeby los ją zaskakiwał, chce zerwać z nudą i dodać czegoś niezwykłego swojemu istnieniu. Spotkać kogoś przy kim może być w pełni sobą. Kogoś przy kim nie będzie bała się otworzyć. W tym momencie w jej życiu pojawi się ktoś niezwykły. Chłopak, z którym chciałaby spędzić resztę życia, dzięki któremu przerwie z rutyną i codziennością. Przy nim nie ma żadnych barier, nic jej nie ogranicza. Wreszcie jest sobą. Dzięki niemu bohaterka nauczy się jak żyć pełnią życia. Każdy wspólny moment będzie dla nich niezwykły. Jako wielka fanka romansów, nie wyobrażam sobie, aby postać z którą będę mogła się utożsamić nie przeżyła wielkiej miłości. Żeby nie spotkała kogoś, kto obróci jej życie do góry nogami.

Bohaterka powoli rozwijałaby się i zmieniała. Z czasem przezwyciężałaby swoje słabości, otwierała się na ludzi. Byłaby to dziewczyna w wieku 19 lat, szczupła, zgrabna i bardzo ładna. Ma swój własny styl, nie kopiuje nikogo. Nosi delikatne imię, pasujące do niej. Otaczają ją szczerzy przyjaciele. Jest nieśmiała przy nowych ludziach. Nigdy nie przełamała się na tyle aby...

Mieszkałabym z rodzicami i młodszą siostrą gdzieś w sercu kanadyjskich lasów, daleko od najbliższego miasta z pięknymi terenami należącymi do nas. Naszym byłaby też część lasu ponieważ moi rodzice byliby z zawodu badaczami dzikiej flory i fauny, a z zamiłowania obrońcami zwierząt i tą miłość do Natury miałybyśmy również my wszczepioną. Prowadzilibyśmy przytułek dla dzikich zwierząt połączony z sanatorium gdzie trafiałyby te przywiezione z wypadków, leśne sieroty czy ofiary myśliwych. Ja w każdej wolnej chwili (których bym nie miała za dużo) przechodziłabym różne kursy by móc czynnie pomagać również w leczeniu zwierząt. W moim domu były nie tylko azyl dla zwierząt, ale też dla mnie osoby, której nie potrzebny jest do szczęścia zgiełk miasta. Byłabym szczęśliwa w głuszy, ze zwierzętami i rodziną którą kocham. Moimi troskami byłby by te chwile, która musiałabym spędzać w szkole zamiast w moim miejscu na ziemi. Na szczęście moi rodzice przychylnie patrzyliby na część nauki podejmowanej w domu.

Mieszkałabym z rodzicami i młodszą siostrą gdzieś w sercu kanadyjskich lasów, daleko od najbliższego miasta z pięknymi terenami należącymi do nas. Naszym byłaby też część lasu ponieważ moi rodzice byliby z zawodu badaczami dzikiej flory i fauny, a z zamiłowania obrońcami zwierząt i tą miłość do Natury miałybyśmy również my wszczepioną. Prowadzilibyśmy przytułek dla dzikich...

Jeśli miałabym się z kimś identyfikować, to musiałby to być bohater - introwertyk. Ktoś, kto w zasadzie nie sprawia kłopotów, nie wdaje się w bójki i ma niezłe oceny, ale i tak jest postrzegany jako buntownik i egoista. Osoba unikająca wszelkich dyskotek, wycieczek, bo wszelkie tego typu imprezy są dla niej przykre (za dużo ludzi), ale przez to uważana za kogoś odstającego od grupy. Może właśnie mogłoby to być pokazane z dwóch perspektyw: jak widzą to inni i co czuje bohater.
Ja w zasadzie nie miałam takiego strasznego problemu z moją "aspołecznością", bo jasno dawałam do zrozumienia, że jak na coś nie mam ochoty, to żadna siła mnie nie zmusi i nawet częste "miłe" słowa mojej wychowawczyni, że izoluję się od klasy nie robiły na mnie wrażenia. Niemniej jednak w czasie liceum miałam chwilami wrażenie, że ja jedyna na świecie mam taki problem, wydawało mi się, że wszyscy potrafią być otwarci, a ja jedynie siedzę w mojej skorupie. Oj, dużo by mi wtedy pomogła świadomość, że są i inni podobni do mnie.

Jeśli miałabym się z kimś identyfikować, to musiałby to być bohater - introwertyk. Ktoś, kto w zasadzie nie sprawia kłopotów, nie wdaje się w bójki i ma niezłe oceny, ale i tak jest postrzegany jako buntownik i egoista. Osoba unikająca wszelkich dyskotek, wycieczek, bo wszelkie tego typu imprezy są dla niej przykre (za dużo ludzi), ale przez to uważana za kogoś odstającego...

Jako mała dziewczynka i później nastolatka identyfikowałam się z Anią z Zielonego Wzgórza. Miałam bujną wyobraźnię, lubiłam nadawać imiona zwierzętom, a nawet roślinom. Do tej pory pamiętam imiona nadane drzewom w naszym ogrodzie. Z jednym z nich, orzechem włoskim o imieniu Dyzio, byłam szczególnie związana i bardzo przeżyłam, gdy trzeba było je ściąć ☹. Poza tym byłam typem samotnika, nie potrzebowałam ludzi, by miło spędzić czas, wystarczały mi książki i wyobraźnia. Maryla i Mateusz Cuthbert byliby idealnymi rodzicami dla mnie. On – troskliwy, łagodny, pomocny, opiekuńczy, umiejący słuchać, spełniający małe marzenia. Ona – twardo stąpająca po ziemi, z zasadami, praktyczna. Z Mateuszem mogłabym gadać o moich problemach, zawsze miałabym kogoś, kto mnie wysłucha i może nawet doradzi. Maryla nauczyłaby mnie wszystkich praktycznych umiejętności, przydatnych przy prowadzeniu domu, np. gotowanie, pieczenie. Idealni rodzice – wyważona dawka miłości z rozsądkiem, rozpieszczania i praktycyzmu. Coś dla mnie, ach, szkoda, że oni są fikcyjni 😉

Jako mała dziewczynka i później nastolatka identyfikowałam się z Anią z Zielonego Wzgórza. Miałam bujną wyobraźnię, lubiłam nadawać imiona zwierzętom, a nawet roślinom. Do tej pory pamiętam imiona nadane drzewom w naszym ogrodzie. Z jednym z nich, orzechem włoskim o imieniu Dyzio, byłam szczególnie związana i bardzo przeżyłam, gdy trzeba było je ściąć ☹. Poza tym byłam...

Myślę, że okres nastoletni jest ponadczasowy. Tj. Większość nastolatków styka się w tym czasie z podobnymi problemami. Poczuciem wyobcowania i niezrozumienia. Żyją na krawędzi, na której styka się świat dziecięcych ideałów z bezwzględnością (prawie) dorosłego życia. Zbyt dojrzali na pierwszy i jeszcze zbyt beztroscy na drugi. Dlatego myślę, że bohater, z którym z łatwością utożsamiałbym się w tamtym czasie będzie uniwersalny dla sporej większości, również dzisiejszych nastolatków. Powinien być w wieku nastoletnim – to oczywiste. Zatem nie martwi się obowiązkami dorosłych. Nie pracuje, nie musi martwić się ani o swój byt materialny, ani swojej rodziny. Jednocześnie może mieć czas na przygody w czasie wagarów, lub weekendów. Ponieważ większość uważa się za ofiary ogólnej niesprawiedliwości, również bohater literacki powinien w jakimś sensie nią być. Ale nie nieudacznikiem, by nadal był atrakcyjny dla młodego odbiorcy. Małe grono przyjaciół, delikatnie wyśmiewany przez popularniejsze dzieciaki w szkole i platonicznie zauroczony w najładniejszej dziewczynie w klasie. Taki powinien być. No i mieć swój świat z nietypowym hobby, dzięki któremu, może mieć poczucie własnej wyjątkowości, której inni jeszcze nie rozumieją. Jest cichy, nieśmiały i niewyrośnięty. Ale w chwili próby, okaże się, że jego przeciętność skrywała do tej pory cechy, które pomogą mu zostać bohaterem i zdobyć upragniony podziw wśród rówieśników. Albo powinien skrywać tajemnice, że jest wampirem…

Myślę, że okres nastoletni jest ponadczasowy. Tj. Większość nastolatków styka się w tym czasie z podobnymi problemami. Poczuciem wyobcowania i niezrozumienia. Żyją na krawędzi, na której styka się świat dziecięcych ideałów z bezwzględnością (prawie) dorosłego życia. Zbyt dojrzali na pierwszy i jeszcze zbyt beztroscy na drugi. Dlatego myślę, że bohater, z którym z łatwością...