Wspomnienia mogą przyjść do nas w każdej chwili. Nie koniecznie musi to być jakiś przedmiot przypominający nam jakieś zdarzenie czy osobę. Równie dobrze może to być jakieś słowo, nadużywane przez tą jedną konkretną osobę, jakiś tatuaż czy zdjęcie. Aczkolwiek to jednak przedmioty zapamiętać najłatwiej.
Dla mnie takimi przedmiotami jest moja biżuteria, którą dostałam od moich bliskich. Srebrny łańcuszek zawsze znajdujący się na mojej szyi wciąż i wciąż na nowo przypomina mi o mojej zmarłej ciotce i o ty, jak najbliżsi nam ludzie mogą być dla nas okrutni. Za to pierścionek, który noszę na wskazującym palcu lewej ręki, a który dostałam od mojego brata, przypomina mi o naszym wspólnym dzieciństwie, wszystkich tych psikusach, które wyprawialiśmy razem.
Za każdym razem, jak ktoś mówi: "O losie" przypomina mi o mojej przyjaciółce i jej szalonych pomysłach. Nie jest to może przedmiot, a jednak to wyrażenie jest na tyle rzadko używane, że można je przypisać do tej jednej, konkretnej osoby.

Wspomnienia mogą przyjść do nas w każdej chwili. Nie koniecznie musi to być jakiś przedmiot przypominający nam jakieś zdarzenie czy osobę. Równie dobrze może to być jakieś słowo, nadużywane przez tą jedną konkretną osobę, jakiś tatuaż czy zdjęcie. Aczkolwiek to jednak przedmioty zapamiętać najłatwiej.
Dla mnie takimi przedmiotami jest moja biżuteria, którą dostałam od...

Dla mnie takim przedmiotem jest torebka, którą odziedziczyłam po mojej mamie. Piękna, z bardzo oryginalnym wzorem, może z lekko nadwyrężonym zamkiem, ale zupełnie nie przeszkadza mi to w jej użytkowaniu! Gdybyśmy jakimś cudem musiały się rozstać i zobaczyłabym ją po kilku latach, od razu odżyłyby wspomnienia- i te, które są związane z moją mamą i te, które ja zdążyłam zebrać podczas wspólnych chwil z tą torebką! Z pewnością od razu przypomniałabym sobie o tym, jak w dzieciństwie uwielbiałam obserwować mamę, szykująca się do wyjścia. Nakładała na twarz krem, trochę mascary i skrapiała się perfumami, potem długo wybierała strój, ale zawsze szybko decydowała się na torebkę, swoją ulubioną, którą potem przekazała mi. Bardzo lubiłam patrzeć na ten rytuał- marzyłam wtedy tym, aby być tak piękną jak mama, kiedy dorosnę… Po latach sama zaczęłam stosować taki rytuał- może nie mam tyle klasy i spokoju co moja mama (raczej szybko wybiegam z domu na uczelnię i szykuję się w pośpiechu), ale mogę także dopełniać swój strój piękną torebkę, przez co czuję, że częściowo spełniło się moje marzenie z dzieciństwa! Codziennie mam ze sobą jego część i wspomnienie mojej pięknej i eleganckiej mamy- to dla mnie bardzo cenne!

Dla mnie takim przedmiotem jest torebka, którą odziedziczyłam po mojej mamie. Piękna, z bardzo oryginalnym wzorem, może z lekko nadwyrężonym zamkiem, ale zupełnie nie przeszkadza mi to w jej użytkowaniu! Gdybyśmy jakimś cudem musiały się rozstać i zobaczyłabym ją po kilku latach, od razu odżyłyby wspomnienia- i te, które są związane z moją mamą i te, które ja zdążyłam...

Postaram się przedstawić pewne wspomnienie z mojego wczesnego dzieciństwa. Było to dawno i nie jest zbyt wyraźne. Moja babcia miała gramofon i kilka płyt winylowych. Za każdym razem jak przyjeżdżaliśmy do niej w odwiedziny, ona nastawiała którąś nich. To były jakieś wojskowe melodie. Najpewniej płyty należały kiedyś do dziadka, nigdy o to nie pytałam. Dziś nie ma ze mną ani jego, ani babci. Dziadka nawet nigdy nie poznałam, babcia odeszła jak miałam kilka lat. Część jej rzeczy zostały wyniesione na strych. Od tego czasu minęło kilkanaście lat. Jakoś rok temu wchodząc do domu usłyszałam znajomą melodię. Obudziła się jakaś uśpiona część mnie. Serducho waliło mi tak jakby chciało połamać żebra, dłonie stały się wilgotne od potu. Idąc za dźwiękami muzyki weszłam do pokoju mojej mamy, która kilka dni wcześniej kupiła sprzęt audio z możliwością odtwarzania płyt winylowych. Akurat trafiłam na testowanie jego możliwości. To było niesamowite jak zamglone wspomnienie nagle stało się o wiele wyraźniejsze. Wszystko do mnie wróciło. Przypomniałam sobie babcię nastawiającą stare płyty. Większość niestety uległa zniszczeniu, jednak przetrwały dwie, które cenię ponad wszystko. Mają niesamowitą zdolność przenoszenia mnie w inne miejsce i inny czas. Już nie kurzą się na strychu. Zajmują miejsce na półce w pokoju mojej mamy, która tak samo jak i ja pilnuje, aby przetrwały one przynajmniej do następnego pokolenia.

Postaram się przedstawić pewne wspomnienie z mojego wczesnego dzieciństwa. Było to dawno i nie jest zbyt wyraźne. Moja babcia miała gramofon i kilka płyt winylowych. Za każdym razem jak przyjeżdżaliśmy do niej w odwiedziny, ona nastawiała którąś nich. To były jakieś wojskowe melodie. Najpewniej płyty należały kiedyś do dziadka, nigdy o to nie pytałam. Dziś nie ma ze mną ani...

Takimi "rzeczami", które wywołują u mnie kaskadę wspomnień i melancholijny nastrój, są moje wiersze. Zakorzenione w żywych emocjach i konkretnych sytuacjach, są odwzorowaniem mnie samej tam- i wtedy. Przywracają przeszłość: cierpienia z powodu samotności, tęsknotę, miłość, która zaprowadziła mnie do ołtarza, macierzyństwo, ulotne chwile zatrzymane w kadrze słów, bliskie mi i bezcenne, bardziej niż niejeden przedmiot. Za każdym razem gdy je czytam, czuję dokładnie to samo, co towarzyszyło mi podczas pisania. Jak np. tu- pierwsze spotkanie z moim mężem:

*początek*
tak naprawdę nie zdarzyło się nic
gdy do siebie dobiegły nam dusze
tylko trochę pojaśniało niebo
właśnie padał śnieg
na biało pomalował dachy

w tej samej jednostce czasoprzestrzeni
losowo wyznaczony kurs
zakończony precyzyjnym zderzeniem

na wpół do wieczności
o krok od nieistnienia
w jeden kadr schwytani
do barwy sepii jeszcze nam daleko

Takimi "rzeczami", które wywołują u mnie kaskadę wspomnień i melancholijny nastrój, są moje wiersze. Zakorzenione w żywych emocjach i konkretnych sytuacjach, są odwzorowaniem mnie samej tam- i wtedy. Przywracają przeszłość: cierpienia z powodu samotności, tęsknotę, miłość, która zaprowadziła mnie do ołtarza, macierzyństwo, ulotne chwile zatrzymane w kadrze słów, bliskie mi...

Któregoś dnia robiąc porządki natknęłam się na pamiętnik. Taki mega różowy,z pieskiem na okładce i kłódeczką na kluczyk. Na początku nie dowierzałam, że należy do mnie. Od dawien dawna uparcie powtarzałam, że to strata czasu i marnowanie papieru na takie głupoty. A jednak.
Koślawe pismo - moje koślawe pismo - od razu wywołało lawinę wspomnień. Czytałam i czytałam, a w mojej głowie zaczęły otwierać się zakurzone szufladki z dawnych czasów. To było dziwne uczucie, czytać po tylu latach swoje bazgroły. Jakbym... to nie była ja, lecz zupełnie obca osoba.
Mająca zupełnie inne problemy, ciesząca się z zupełnie innych, błahych powodów, patrząca na świat innymi oczami. I wtedy coś mnie tknęło.
Młodsza Ja była znacznie szczęśliwsza niż Ja teraz. To dało mi do myślenia.

Któregoś dnia robiąc porządki natknęłam się na pamiętnik. Taki mega różowy,z pieskiem na okładce i kłódeczką na kluczyk. Na początku nie dowierzałam, że należy do mnie. Od dawien dawna uparcie powtarzałam, że to strata czasu i marnowanie papieru na takie głupoty. A jednak.
Koślawe pismo - moje koślawe pismo - od razu wywołało lawinę wspomnień. Czytałam i czytałam, a w...

Moją sredną piersiówką jest naszyjnik z krzyżkiem który dostałam od mojego taty. Jest to moja ostatnia majątka od mojego taty nic mi po nim juz nie zostało. Jest ona dla mnie bardzo cenna i nawet po kilku lat będzie moją najważniejszą rzeczą na świecie.

Moją sredną piersiówką jest naszyjnik z krzyżkiem który dostałam od mojego taty. Jest to moja ostatnia majątka od mojego taty nic mi po nim juz nie zostało. Jest ona dla mnie bardzo cenna i nawet po kilku lat będzie moją najważniejszą rzeczą na świecie.

Gigantycznych rozmiarów zalakowany słoik z ogórkami w zalewie, który dostałem od mamusi wyjeżdżając do wielkiego miasta na studia.
Trafił na dno szafy i tak w totalnym zapomnieniu przeleżał kilka lat. Jakoś nigdy nie miałem serca go otworzyć, chociaż zawartość zaczęła wyglądać coraz bardziej... podejrzanie. Jego widok za każdym razem przenosi mnie w czasy mojej wczesnej młodości - dziewczyny z akademika, zakuwanie po nocach, wino marki wino.
Ogórkowy wspomnień czar.

Gigantycznych rozmiarów zalakowany słoik z ogórkami w zalewie, który dostałem od mamusi wyjeżdżając do wielkiego miasta na studia.
Trafił na dno szafy i tak w totalnym zapomnieniu przeleżał kilka lat. Jakoś nigdy nie miałem serca go otworzyć, chociaż zawartość zaczęła wyglądać coraz bardziej... podejrzanie. Jego widok za każdym razem przenosi mnie w czasy mojej wczesnej...

Mam takie zdjęcie z liceum. Ja i moje przyjaciółki. Jeszcze w pełnym gronie, nie pokłócone. Szczęśliwe, pełne pasji, optymizmu, uśmiech od ucha do ucha. Dziś już nie jest tak kolorowo- niektóre odeszły. Ale zostały wspomnienia wspaniałych lat szkolnych.

Mam takie zdjęcie z liceum. Ja i moje przyjaciółki. Jeszcze w pełnym gronie, nie pokłócone. Szczęśliwe, pełne pasji, optymizmu, uśmiech od ucha do ucha. Dziś już nie jest tak kolorowo- niektóre odeszły. Ale zostały wspomnienia wspaniałych lat szkolnych.

Parę zdjęć z bycia dzieckiem.I mimo,że moje dzieciństwo nie było cudowne i piękne.To zdjęcia zatrzymały,tylko te miłe chwile.

Parę zdjęć z bycia dzieckiem.I mimo,że moje dzieciństwo nie było cudowne i piękne.To zdjęcia zatrzymały,tylko te miłe chwile.

Skarbnicą mojej melancholii jest zeszyt,w którym wpisywali się przeszli znajomi,ale także moje przemyślenia,urywki recenzji i historie z podróży.Zawsze kiedy do niego zaglądam moja twarz się zmienia.Promienieje na niej uśmiech i smutek z tego co na mnie takie emocje wywarło.List od znajomych lub wyblakłe zdjęcie przenoszą mnie do wspomnień które już minęły.

Skarbnicą mojej melancholii jest zeszyt,w którym wpisywali się przeszli znajomi,ale także moje przemyślenia,urywki recenzji i historie z podróży.Zawsze kiedy do niego zaglądam moja twarz się zmienia.Promienieje na niej uśmiech i smutek z tego co na mnie takie emocje wywarło.List od znajomych lub wyblakłe zdjęcie przenoszą mnie do wspomnień które już minęły.